Το ‘Crown’ επιστρέφει πιο μελαγχολικό από ποτέ και ταξιδεύει στην Αθήνα
Είδαμε την 3η σεζόν της πανάκριβης σειράς και βρεθήκαμε να κοιτάμε την Ακρόπολη.
- 16 ΝΟΕ 2019
Σε μία από τις πολλές σκηνές στο ‘Crown’ του 3ου κύκλου όπου ο πρίγκιπας Κάρολος προσπαθεί να αφήσει την προσωπικότητα και τις αληθινές του απόψεις να λάμψουν μέσα από τον ρόλο του ως πρίγκιπας και, βασικά, ως άνθρωπος, η απάντηση της μητέρας του είναι σαφής: «Κανείς δεν θέλει να τις ακούσει». Η μοναρχία είναι εύθραυστη, η υπομονή του κόσμου για απαρχαιωμένους θεσμούς είναι μεγάλη μονάχα όταν υπάρχουν απλά ως σύμβολο, και η δουλειά της βασιλικής οικογένειας είναι να μένει σταθερή, διάφανη, απρόσωπη και να λέει cheese στις κάμερες. Ο πραγματικός τους εαυτός, τα όνειρά τους, ειδικά αυτά της Ελισάβετ, πρέπει να θυσιαστούν για να διατηρηθεί το status quo.
Το ‘Crown’ δεν ήταν ποτέ λεπτό στον τρόπο που αποδίδει αυτή τη διάσταση των αριστοκρατών του και στην 3η, μάλλον αγαπημένη μου, μελαγχολική, πιο αθόρυβη σεζόν του, το κάνει ίσως πιο αδέξια από ποτέ. Φράσεις όπως «τι έχω πραγματικά πετύχει» ή «το να μην κάνεις τίποτα, να μη λες τίποτα, είναι η πιο δύσκολη δουλειά από όλες» και «έχω καρδιά, έχω χαρακτήρα, δική μου θέληση και φωνή» ακούγονται παντού, σε κάθε επεισόδιο, με κάθε αφορμή. Την ίδια στιγμή όμως, η σειρά δεν έχει κάνει ποτέ καλύτερη δουλειά με την καταπίεση των ηρώων της. Τα σπίτια τους μοιάζουν ακόμη περισσότερο με μαυσωλεία, οι προσωπικές τους επιθυμίες είναι υστερόγραφα, η επιβίωσή τους εξαρτάται από τις παραστάσεις που πρέπει να στήνουν συνεχώς για την τιμή της Αγγλίας.
Από το 1964 ως το 1977, τα χρόνια που καλύπτουν τα φετινά επεισόδια, οι μετοχές του Ηνωμένου Βασιλείου στην ποπ κουλτούρα μπορεί να μεσουρανούσαν με τους Beatles, τους Rolling Stones και τον James Bond, αλλά η πολιτική και οικονομική καθημερινότητα του κράτους παρέπαιαν μεταξύ της απειλής της υποτίμησης της λίρας και της απεργίας των ανθρακωρύχων που προκάλεσε εκτενείς διακοπές ρεύματος σε ολόκληρο το κράτος. Οι αυξημένες αυτές απαιτήσεις μεταφράζονται και σε μια ετοιμοπόλεμη βασιλική οικογένεια που έχει τον δικό της ρόλο να παίξει.
Η πριγκίπισσα Margaret, μια αναμενόμενα απολαυστική, στα όρια νευρικού κλονισμού Helena Bonham-Carter, καλείται να γοητεύσει τον Πρόεδρο της Αμερικής με σκοπό να εξασφαλίσει ένα τεράστιο δάνειο για τη βρετανική κυβέρνηση. Όταν η επιτυχία της δεν της δίνει περισσότερα καθήκοντα όπως ήλπιζε, βυθίζεται ξανά στην κατάθλιψη του μόνιμου πάγκου. Ο επιβλητικός Tobias Menzies, upgrade από τον ροκστάρ Φίλιππο του ταλαντούχου Matt Smith, χάνεται εντελώς μέσα στον ρόλο του πληγωμένου, σκληρού συζύγου της βασίλισσας και αντισταθμίζει τα δικά του, λιγότερο σημαντικά επιτεύγματα με το βήμα που έκανε ο Neil Armstrong εκείνα τα χρόνια στο φεγγάρι. Έχει επίσης πλέον την έννοια της μητέρας του, πριγκίπισσα Αλίκη της Ελλάδος, που ως καλόγρια πλέον, χωρίς περιουσία, χρειάζεται να φιλοξενηθεί στο παλάτι μιας που η Ελλάδα της Χούντας των Συνταγματαρχών είναι πια αφιλόξενη.
H βραβευμένη με Tony, Jane Lapotaire, που υποδύεται την Αλίκη είναι ο κρυφός MVP της σεζόν στα λιγοστά επεισόδια που τη βλέπουμε. Με μια απροσδόκητη και όχι σύντομη μεταφορά μας στην Αθήνα, την παρακολουθούμε να συνδιαλέγεται στα ελληνικά με ενεχυροδανειστές για να εξασφαλίσει χρήματα για τους ηλικιωμένους που προστατεύει. (Το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς ‘γειά σου καληνότσες’ και άλλωστε η πραγματική Αλίκη έμαθε ελληνικά αργότερα στη ζωή της, θα μπορούσαν όμως να της είχαν βρει καλύτερους συνομιλητές). Στη συνέχεια εγκαταλείπει με θλίψη την Ελλάδα για το Μπάκιγχαμ και, με τη γοητεία που έχει πάντα μια ιστορία ενός ψαριού έξω από τα νερά του, κερδίζει γρήγορα την εγγονή της Anne, αλλά και τον αγγλικό Τύπο. Στα επεισόδιά της μπορείς να διακρίνεις τις δυνατότητες κάποια σειράς με θέμα την ίδια και την αδιανόητη ζωή της να αχνοφαίνονται (διάβασε εδώ για όσα πέρασε, υπέστη μέχρι και τραυματικές θεραπείες από τον Φρόυντ).
Ο Κάρολος πάλι ετοιμάζεται να στεφθεί Πρίγκιπας της Ουαλίας μέσα σε ένα εχθρικό κλίμα μεταξύ των δύο χωρών και πακετάρεται ξανά για ένα κολέγιο όπου δεν θέλει να φοιτήσει. Αυτή τη φορά όμως το αντάλλαγμα θα είναι οι ανοιχτοί ορίζοντες που θα αποκτήσει. Ο Peter Morgan, o δημιουργός της σειράς και του ‘The Queen’ που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ το 2007, είναι φανερά #TeamCharles και με την ευαίσθητη, θλιμμένη ερμηνεία του Josh O’Connor (God’s Own Country, The Durrells) στο κάνει πολύ δύσκολο να τα βάλεις με τον νεαρό χαρακτήρα. Ο Κάρολος εδώ είναι πολύ προοδευτικός για τον θεσμό που εκπροσωπεί, πολύ έτοιμος να εκλιπαρήσει για τα δικαιώματά του για να πείσει ως στιβαρός επόμενος βασιλιάς, πολύ ερωτευμένος με τη λάθος γυναίκα.
Όσο για την ίδια τη βασίλισσα, αυτή είναι ακόμα πιο συγκρατημένη από τη βασίλισσα της Claire Foy. Η Olivia Colman, φρέσκια από τη στέψη της στα φετινά Όσκαρ, δεν τη μιμείται καθόλου, μπορείς όμως να βρεις μέσα της ένα παραλίγο αφυπνισμένο κομμάτι που με τα χρόνια κατέπνιξε. Είναι στωική ηγεμόνας, αταλάντευτη, ανήσυχη όταν συνειδητοποιεί την αποστασιοποίησή της από τα πράγματα. Αυτή ακριβώς είναι που ζόριζε εξαρχής και το show. Πώς φτιάχνεις το πορτραίτο μιας γυναίκας που διαχρονικά έχει κρύψει τόσο καλά τα συναισθήματά της;
Εστιάζεις συχνά στους υπόλοιπους μοιάζει να είναι συχνά η αποκαρδιωτική απάντηση, χωρίς να λείπουν οι δυνατές στιγμές που αφοσιώνονται στην ίδια. Αυτή που θα τη στείλει λογικά στα Emmys θα είναι το φινάλε του ‘Aberfan’, του καλύτερου ίσως επεισοδίου της σεζόν. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από το τραγικό δυστύχημα της ομώνυμης μικρής πόλης που στέρησε τη ζωή δεκάδων μαθητών του τοπικού σχολείου και επηρεάζει όλους τους χαρακτήρες που έρχονται σε επαφή με τον βαθύ του αντίκτυπο. Η σειρά γενικά απογειώνεται στα επεισόδια καταστροφής ή κρίσεως και το ‘Aberfan’ δεν είναι εξαίρεση. Εάν το show δεν μπορεί να δικαιολογήσει επαρκώς την ίδια την ύπαρξη της μοναρχίας – όπως συμβαίνει και με το ‘Downton Abbey’, παραείναι ερωτευμένο με την εποχή που απεικονίζει για να σταθεί κριτικά απέναντί της με ουσιαστικό τρόπο – θα κάνει ό,τι μπορεί για να εξανθρωπίσει τους πρωταγωνιστές του και να δείξει κατανόηση για την παραμονή τους στη δημόσια ζωή όσο αλλάζουν οι καιροί.
Το ‘Aberfan’ είναι και ένα φανταστικό παράδειγμα για αυτό που ξέρει να κάνει τέλεια το ‘Crown’ – την καθαρόαιμη σειριακή τηλεόραση. Μπορεί το καστ και τα εκπληκτικά production values να βγαίνουν πάντα μπροστά ως επιχειρήματα για να δει κανείς τη σειρά, αλλά το ‘Crown’ δεν είναι σαν μια 10ωρη ταινία σε μορφή τηλεόρασης όπως συνηθίζουμε να λέμε για πολλές δημιουργίες στην εποχή του streaming και της Peak TV. Είναι πανάκριβα τηλεοπτικά επεισόδια που μπορείς να δεις, γιατί όχι, και απομονωμένα, να καταλάβεις ακριβώς τι συμβαίνει και τι έχει συμβεί στον κάθε χαρακτήρα, και να έχεις δει ταυτόχρονα και κάτι αυτοτελές. Ολοκληρωμένο και έτοιμο μέσα σε 55’. Είναι παραδοσιακή τηλεόραση, τέλεια φτιαγμένη.
Ετοιμάσου στην επόμενη φάση για τη Diana της Emma Corin και τη Margaret Thatcher της Gillian Anderson που έχει ήδη ξεκινήσει γυρίσματα. Είτε το ήθελε πάντoτε η Ελισάβετ, είτε όχι, the show must go on.
* Η 3η σεζόν του ‘Crown’ κάνει πρεμιέρα στο Netflix την Κυριακή 17/11.
***
Class of ’99: Το αφιέρωμά μας στο θρυλικό σινεμά του 1999 ολοκληρώνεται στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες, με τις 35 ταινίες που διαμόρφωσαν την καλύτερη χρονιά του κινηματογράφου!
ΚΙ ΑΛΛΟ NETFLIX:
