Καταβρόχθισα σε ένα ΣΚ όλο το ‘Emily in Paris’ – όπως και όλοι μας

***

Κάποιοι δημιουργοί δεν χάνουν ποτέ το άγγιγμά τους, ξέρεις πως πολύ απλά ό,τι κι αν αγγίξουν θα γίνει χρυσός και θα είναι στην κορυφή μονίμως, σα να έχουν πουλήσει την δημιουργική ψυχή τους στον διάβολο- οι James Cameron ας πούμε, οι Max Martin αν το προτιμάς.

Κάποιοι άλλοι δημιουργούν ένα τόσο ισχυρό κασέ, ένα τόσο ισχυρό σερί επιτυχιών που ακόμα κι αν μετέπειτα χάσουν το μαγικό άγγιγμα, δεν σταματάς ποτέ να προσέχεις ό,τι κι αν κάνουν. Επειδή είναι πολύ πιθανό, Αυτό Το Κάτι Που Θέλει (Ο Κόσμος) να είναι ακόμα εκεί και να περιμένει την ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια.

Ο Darren Star ας πούμε στην διάρκεια των ‘90s δημιούργησε 3 σειρές που, χωρίς καμία υπερβολή, καθόρισαν την αισθητική και την ποπ κουλτούρα σε σημείο οριακής ταύτισής τους με τα ‘90s ως Ιδέα. Αν δημιουργούσε τα ‘Χτυποκάρδια στο Beverly Hills’ θα αρκούσε, αν δημιουργούσε το ‘Melrose Place’ θα αρκούσε, αν δημιουργούσε το ‘Sex & the City’ θα αρκούσε, αλλά ΚΑΙ τα 3 αυτά μέσα σε 8 χρόνια;

Το ‘Younger’, που τρέχει ακόμα, τον επανέφερε κάπως στο προσκήνιο ύστερα από χρόνια σιωπής, αλλά το ΣΚ που πέρασε ήρθε ένα μεγάλο χτύπημα. Το ‘Emily in Paris’ λανσαρίστηκε στο Netflix, με την Lily Collins σε πολύχρωμα συνολάκια να απορροφά εκστασιασμένη τον παριζιάνικο αέρα γύρω της. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ποιος είναι ο άνθρωπος πίσω από τη σειρά, αλλά με λίγα λεπτά μόνο να έχουν τρέξει, νιώθεις μια σιγουριά, μια ευκολία, νιώθεις πως ακόμα κι αν αυτό που βλέπεις είναι σαχλαμάρα, βρίσκεσαι στα χέρια ενός ανθρώπου που ξέρει με κλειστά τα μάτια πώς να σε κάνει να ακολουθήσεις τις στροφές και τις ανατροπές και κάθε εξωφρενική εξέλιξη που θα πετάξει στο δρόμο σου.

Πέρασα καταπληκτικά βλέποντάς το, ένα ιδανικό binge ενός ή δύο απογευμάτων την στιγμή που ο κόσμος γύρω μας καταρρέει. 10 ημίωρα επεισόδια, στη διάρκεια των οποίων μια Αμερικανίδα από το Σικάγο με ένα Instagram των 50 followers και δίχως να μιλάει γρι Γαλλικά, βρίσκεται από τη μία στιγμή στην άλλη στο Παρίσι, σε ακραίο “Συγγνώμη, Προς Τα Πού Είναι Το Μοναστηράκι” mode, να πιάνει δουλειά σε Γαλλική εταιρεία ως online brand manager και να γίνεται influencer από τη μια στιγμή στην άλλη, ποστάροντας τουριστικές stock φωτό που παίρνει κατευθείαν μέσα από την εφαρμογή και μαθαίνοντας στους Γάλλους μερικά πραγματάκια γιατί άιντε που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.

Είναι τρομερή χαζομάρα και ήθελα να τραβήξω τα μαλλιά μου, αλλά αντί να κάνω αυτό γέλαγα και χάζευα ευτυχισμένος! Darren, εσύ, Σούπερ Star.

Μόδιστρέ μου, μην τα συζητάς, κι εμείς τα ίδια λέμε.

Στη διάρκεια της σειράς, η Emily, την οποία παίζει με μεταδοτικό ενθουσιασμό η εντυπωσιακά όμορφη και σαν φυσικά λαμπερή Lily Collins, γνωρίζει κατά τύχη κάθε πιθανό ισχυρό άνδρα της υψηλής κοινωνίας του Παρισιού, από μεγαλοξενοδοχειάτορες που θέλουν να ανοίξουν αλυσίδα στην Γαλλία μέχρι εστέτ μόδιστρους που τρώγονται, εχμ, με τα ρούχα τους και ξεφτιλίζουν κόσμο με την ύστατη προσβολή: «YA BASIC».

Μπλέκεται ερωτικά με κάθε τύπο stock Παριζιάνου που θα βρεθεί στο δρόμο της, μπλέκεται σε ερωτικά τρίγωνα, κερδίζει followers με σαρωτικό ρυθμό (το Vulture έκανε σοβαρό ρεπορτάζ επί του θέματος κι ενώ βγάζει παράλληλα μια τρομερά ισχυρή «πότε θα κανονίσουμε να πάμε στην Ακρόπολη» ενέργεια. Σε ρυθμό πολυβόλου τώρα όλα αυτά, επεισοδιάκια των 25 λεπτών, ούτε b-plots, ούτε κοιλιές, ούτε να το πολυτραβάμε το ζήτημα, τίποτα, η φάση είναι: Θέμα -> Πρόβλημα -> Ανατροπή-> Ευτυχισμένο Φινάλε.

Ναι ναι παίχτε κι άλλο τους ανήξερους, τρομερά καλά θα πάει αυτό.

Είναι εντελώς προβλέψιμο και εντελώς απολαυστικό, είναι κλισέ και είναι αστείο (γέλασα στο επεισόδιο που επισκέπτεται τον αμπελώνα της φίλης της όπου απολογείται στη Μητέρα για, γουέλ, ξέρετε-τι κι εκείνη αποκρίνεται εντελώς φυσικά «δεν με ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά», μια πράγματι καταπληκτικά Γαλλική τοποθέτηση) και είναι τελοσπάντων το ηλιόλουστο εξωγήινα παριζιάνικο 5ωρο που χρειαζόμασταν όταν γύρω μας δεν υπάρχει απόλυτως μα απολύτως τίποτα που να πηγαίνει καλά;;

Οπότε ας πούμε πως βγάζει απόλυτο νόημα που η σειρά κατσικώθηκε όλο το τριήμερο μετά το release της στο #1 του Netflix. Όταν τελείωσε να παίζει ένιωθα σα να είχα πιει δύο ποτήρια κρασί, συγκεκριμένα το πιο φτηνό που μπορείς να βρεις σε κάποιο καλό μαγαζί. Ακριβώς τέτοιο energy. Προφανώς όλοι το είχαμε ανάγκη. (Εκτός από τους Γάλλους, που έγιναν αναμενόμενα έξαλλοι μαζί του. Διαβάστε για ακόμα μεγαλύτερη απόλαυση.)

***

Το top-10 του Netflix σήμερα:

1. Emily in Paris
2. Enola Holmes
3. London Has Fallen
4. Ratched
5. In the Heart of the Sea
6. Shooter
7. Escape Room
8. American Murder
9. The Grinch
10. The Social Dilemma

*Κοιτάζοντάς το στη διάρκεια όλου του ΣΚ, η πρώτη δυάδα δεν άλλαξε ποτέ, το ‘Ratched’ έπαιζε εκεί τριγύρω, και για μια στιγμή το Σάββατο στην δεκάδα εκτός από το ‘London Has Fallen’ υπήρχε και το ‘Olympus Has Fallen’. Είναι οι ταινίες του Gerard Butler το macho αντίστοιχο του ‘Emily in Paris’; Νομίζω ακολουθούν την ίδια βασική αρχή. Θα πρέπει να το εξερευνήσω κάποια στιγμή παραπάνω αυτό.

*Ταινία Που Δεν Υπάρχει ALERT: Νιώθω πως όποια στιγμή κι αν κοιτάξεις την 10άδα του Netflix θα βρεις μέσα μια ταινία που δεν έχει γυριστεί στα αλήθεια, υπάρχει απλά ως thumbnail, σαν άρθρο που κάποτε πρότεινα στην αρχισυνταξία, πέρασα τίτλο και κεντρική φωτό, μετά βαρέθηκα να το γράψω, αλλά κάποια μέρα κατά λάθος κάποιος το πόσταρε.

Αυτή η ταινία αυτή τη βδομάδα είναι το ‘In the Heart of the Sea’, με τον Chris Hemsworth. Είναι Netflix original του 2020; Είναι βιντεοταινία του 2009 που γυρίστηκε στην Αυστραλία πριν μάθουμε ποιος είναι ο Hemsworth; Είναι ταινία του Ron Howard από το 2015; Δεν έχω ιδέα!

Η αλήθεια είναι το τελευταίο, είναι όντως ταινία του Ron Howard από το 2015, αλλά δεν θα το ήξερα αν δεν το είχα γκουγκλάρει. Είχε κοστίσει 100 εκατομμύρια δολάρια κι έφερε πίσω 93. Τόσο μεγάλη βόμβα που το μετατόπισε χωροχρονικά προσγειώνοντάς το κατευθείαν στα “new in Netflix” εν μέσω πανδημικού 2020. Αν γκούγκλαρες αυτή την ταινία την άνοιξη του 2017 δεν θα έβρισκες τίποτα, δεν θα υπήρχε.

*Gerard Butler ή Mark Wahlberg; Ας ξεκινήσουμε ένα πείραμα, να δούμε ποιος σταρ θα βρίσκεται σε περισσότερες Netflix δεκάδες στη διάρκεια της σεζόν. Ξεκινούν με 1-1, αν και στην ισοβαθμία κερδίζει ο Butler, πρώτον επειδή είναι ο Gerard o Butler και δεύτερον επειδή είχε και δεύτερη ταινία στη 10άδα το Σάββατο. Κάποια στιγμή πρέπει να τα δω τα “Has Fallen”, πιστεύω ειλικρινά θα περάσω καταπληκτικά. O Gerard Butler είναι πάντα “Ο Τάδε του φτωχού” σε κάθε μα κάθε ταινία της καριέρας του, κι αυτό το βρίσκω τέλειο. Μακάρι να μη βγει από τη δεκάδα ποτέ.

*Τα πολυδιαφημισμένα: Το ‘Ratched’ προέρχεται από τη γραμμή παραγωγής Ryan Murphy που τον έχει χρυσοπληρώσει το Netflix και είναι στη θέση #3, δεν ξέρω, είναι καλό αυτό; Νιώθω πως κανείς δεν το συζητάει. Η ταινία παραγωγής Murphy, ‘The Boys in the Band’, δεν είναι στην 10άδα.

Από την άλλη, η επιτυχία της ‘Enola Holmes’ δεν είναι αμφίβολη ούτε για μια στιγμή. Πέρασα ωραιότατα βλέποντάς το, αν και άνετα πετσόκοβα μισή ώρα τουλάχιστον, όμως είναι στις κορυφαίες θέσεις από τη στιγμή που βγήκε, έχει πολύ θετική ανταπόκριση, είναι buzzy, και η Millie Bobby Brown είναι φανταστική στο ρόλο. Το βλέπω άνετα να συνεχίζεται ως franchise ταινιών για χρόνια, αν όχι για δεκαετία και βάλε: Πόσο τέλειο θα ήταν να βλέπουμε αστυνομικά αινίγματα με αυτή την ηρωίδα α λα ‘Prime Suspect’ με την Helen Mirren, μία κάθε μπόλικα χρόνια; Στηρίζω.

*Δεν είναι στην δεκάδα αλλά δείτε αυτό: ‘Dick Johnson is Dead’. Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς ντεμπουτάρισε στο Netflix πριν λίγες ημέρες και είναι παντελώς εξαφανισμένη ανάμεσα στα υπόλοιπα releases. Μόλις επιστρέψετε από την Emily και το Παρίσι δώστε του ένα play, το αξίζει.