New Adventures In Hi-Fi 2.03: Καλοκαίρι

Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η φωτογραφία, αλλά σίγουρα είναι καλοκαιρινή. Μόνο τέτοιες από ‘δω και πέρα. Αυτός θα είναι ο βαθύτερος στοχασμός της στήλης μέχρι να έρθει το φθινόπωρο.

Neko Case, k.d. lang, Laura Veirs – Case/Lang/Veirs (Anti-)

Neko Case: οκτώ προσωπικά άλμπουμ και άλλα έξι με τους The New Pornographers του Dan Bejar (Destroyer).

Laura Veirs: 9 προσωπικά άλμπουμ, πολλά από τα οποία είναι παραγωγές του συζύγου της και στενού συνεργάτη των Decemberists, Tucker Martine.

k.d. lang: 9 άλμπουμ συν 3 με τους The Reclines και ένα Grammy που κέρδισε μαζί με τον Roy Orbison.

Συνολικά εδώ συναθροίζονται περίπου 70 χρόνια μουσικής εμπειρίας. Η ιδέα ήταν της μεγαλύτερης εξ αυτών, k.d. lang και οι άλλες δύο ακολούθησαν σαν υπνωτισμένες. Το απόλυτο female singer-songwriter άλμπουμ των τελευταίων χρόνων. Είναι τόσο φουλαρισμένο στην έμπνευση που είναι απαραίτητες τουλάχιστον τρεις ακροάσεις, όπου και πάλι άκρη δεν βγαίνει.

Άχρηστη Πληροφορία (ΝΟΤ): Στα drums βρίσκεται ο Glenn Kotche των Wilco.

Mark Pritchard – Under The Sun (Warp)

O Mark Pritchard είναι ένας θρύλος στο μικρόκοσμο του, με μια εικοσαριά χρόνια στην πλάτη και άλλα τόσα projects να τρέχουν ανάμεσα σε ambient, hip-hop, dub, drum’n’bass, techno. Αυτή είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορεί κάτι με το πραγματικό του όνομα και όχι ως Troubleman ή Harmonic 313. Και αν έχεις ακούσει προηγούμενες παραγωγές ή δουλειές του (ή αν άκουσες τα προηγούμενα links), βλέπεις στο ‘Under the Sun’ τη μετουσίωση όλων των μουσικών μεταπτώσεων του Βρετανού.

Αρκετό ambient και electronica σε ένα εγκεφαλικό τριπάρισμα που μόνο στην πλήρη διάρκεια του μπορεί να γίνει αντιληπτό. Κι αυτό είναι που το κάνει κάπως δύσκολο. Ποιος έχει το χρόνο να ακούει ένα άλμπουμ ολόκληρο κάθε φορά; Όποιος ψαρώσει με τις παρακάτω συνεργασίες υποθέτω: Bibio (‘Give It Your Choir’), Linda Perhacs (‘You Wash My Soul’), Beans (‘The Blinds Cage’) και το μεγαλύτερο σκουλήκι στο αγκίστρι του ‘Under The Sun’, Thom Yorke (‘Beautiful People’).

Max Jury – Max Jury (Marathon Artists)

Πιέστηκα κάπως σ’ αυτή την περίπτωση, γιατί ήμουν ακρετά καχύποπτος. Πρωτοάκουσα το ‘Numb’ και σκέφτηκα ότι κάτι δεν πάει καλά. Παραείναι καλοφτιαγμένο κομμάτι για να έφυγε κατευθείαν από τα χέρια ενός παντελώς άγνωστου 20χρονου Αμερικανού που τρώει και πολύ σπρώξιμο από τη Rough Trade. Πιέστηκα και μετά την ακρόαση του άλμπουμ που είναι ένα αρκετά δουλεμένο σε κάθε επίπεδο άλμπουμ και προσπαθούσα να βρω το ψεγάδι και την ατιμία του. Ποιος διάολο τον έκανε μάγκα;

Τελικά δεν βρήκα κάτι και υπέκυψα σε ένα από τα ωραιότερα debut albums της χρονιάς. Ο παλικάρης τα γράφει όλα μόνος του, μουσική-στίχους. Κλασσική αμερικάνικη τραγουδοποιία που παίρνει λίγο χρώμα (όχι στο σβέρκο, σαν redneck) χάρη στα γυναικεία φωνητικά που τον συνοδεύουν συχνά. Πιάνει τη στιχουργική δεινότητα του Ryan Adams, τη μελωδική γραμμή του Neil Young, την pop πλευρά του Paul Simon, και κάτι απροσδιόριστο (ίσως τη χρήση των πνευστών  και τον εγχόρδων) από τον Al Green.

Άχρηστη Πληροφορία: Tου διέθεσαν το Electric Lady Studio, εκεί δηλαδή που ηχογραφούσε ο Jimi Hendrix και επειδή την άκουσαν λίγο πιο ατμοσφαιρικά είπαν να ανάψουν μερικά κεριά. Σε κάποια φάση πάνω στην ένταση ενός κομματιού, ένα κερί έπεσε πάνω στην κονσόλα και την γέμισε με λιωμένο κερί. Δεν θα ξαναπαίξει στο Electric Lady Studio (παρόλο που η κονσόλα καθαρίστηκε).

Terry – Terry HQ (Upset The Rhythm)

Τον μόνο Terry που ξέρω, τον μίσησα αμέσως γιατί τον ερωτεύτηκε η Candy-Candy, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να λύσω με τον ψυχολόγο μου. Αυτός εδώ ο Terry είναι πρώτος που συμπαθώ (o Riley, o Callier και ο Gilliam δεν είναι του παρόντος). Και είναι μπάντα και όχι σόλο. Για να μην το παρακάνω με άγνωστες λέξεις, είναι αρκετό να πω ότι εδώ μέσα βρίσκονται δύο μέλη των Αυστραλών Total Control, που έβγαλαν το πολύ καλό ‘Typical System’ το 2014.

Σαν Αυστραλοί που είναι, γονιδιακά κουβαλούν πάνω τους επιρροές από Bats, Chills και Clean (Πειραιάς-Αίγινα είναι άλλωστε το Αυστραλία-Νέα Ζηλανδία), και νομίζω ότι που και που ακούω και λίγο Blank Realm. Όλα αυτά βέβαια εντελώς περιληπτικά αφού μερικά κομμάτια ακούγονται σαν ημιτελείς ιδέες (‘Bring Me the Bomb’, ‘Uncle Creg’, ‘Hang Men’). New-waveάδικο pop-garage με φανερή έλλειψη σοβαρότητας, που όμως κάνει τη σύντομη ακρόαση του HQ ακόμα πιο διασκεδαστική.

Adrian Younge – Presents: Something About April II (Linear Labs)

Τα sequel είναι μια επικίνδυνη ιστορία. Πας για μαλλί και βγαίνεις όχι κουρεμένος, γλόμπος. Το τελευταίο sequel που πραγματικά άξιζε (ασχέτως καλλιτεχνικού είδους) ήταν το ‘Conjuring 2’. Στο γενικότερο χώρο του hip-hop το πρώτο sequel θεωρείται ‘Tical:2000’ του Method Man. Από τότε το ‘Something About April II’ είναι το πρώτο σοβαρό sequel που έγινε.

Το original είναι ένα κομψοτέχνημα. Ένα μουσείο old-school καλογουστιάς με εκθέματα r’n’b, soul, hip-hop, ψυχεδέλειας (!),  ξεναγό τον Ennio Morricone (μεταφορικά φυσικά) και μια ολόκληρη κινηματογραφική αισθητική να διατρέχει όλο το δίσκο (πες Ταραντινικό και είσαι μέσα). Από τότε έχει συνεργαστεί με τον William Hurt των Delfonics, τους Souls Of Mischief και δύο φορές με τον Ghostface Killah.

Φέτος κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου αυτό που με απλά λόγια ενώνει την αγάπη του για τη soul και το instrumental hip-hop με τον ήχο του Serge Gainsbourg. Τη γαλλική πινελιά τη βάζει η Laeticia Sadier των Stereolab και στα drums κάθεται ο John Herndon των Tortoise. Χρειάζεται να πω κι άλλα; Ομάδα αίματος ας πουμε; Ο άνθρωπος είναι διάνοια.  

ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ NEW ADVENTURES IN HI-FI

vol.1: James Blake, Twin Peaks, Anohni

vol.2: Jake Bugg, Twin Shadow, Beth Orton