New Adventures In Hi-Fi 2.05: Ο βρετανός που χείωσε τον Kanye West

Σύσσωμη η συντακτική ομάδα του New Adventures In Hi-Fi σας εύχεται καλές διακοπές και υπόσχεται να είναι πίσω στην ώρα της, τον Σεπτέμβρη. Ελπίζω το όνειρο όλου του χειμώνα να πραγματοποιηθεί.

Michael Kiwanuka – Love And Hate (Polydor)

Epic χολιγουντιανό μπάσιμο! Guitar solos, ορχήστρα από βιολιά και φωνές διάσπαρτες σα να κατεβαίνουν από τον ουρανό, λίγο πριν κάνει την είσοδο του ο Kiwanuka στο 5 λεπτό. Θα μπορούσε να είναι σκηνοθετημένο (μόνο) από τους αδερφούς Κοέν, με μουσική των Cymande. Τον Βρετανό Michael Kiwanuka των μάθαμε όλοι με τη folk soul του πρώτου του άλμπουμ ‘Home Again’.

Και ενώ όλα πάνω του είναι ένα συμπυκνωμένο κλισέ (από το εξώφυλλο με την yin-yang καρδιά να λιώνει μονόμπαντα, τον ίδιο τον τίτλο του δίσκου μέχρι και κομμάτια όπως ‘Place I Belong’ και ‘I’ll Never Love’), το ‘Love And Hate’ είναι λίγο πριν χαρακτηριστεί ένας soul-pop θρίαμβος. Τα μαγικά χέρια του Μεφιστοφελή της κονσόλας, Danger Mouse (Gorillaz, Black Keys, Gnarls Barkley, Beck) έκαναν για μια ακόμα φορά το θαύμα τους. Ακόμα κι ένα κομμάτι με το στίχο «I’m a black man in a white world» να το διατρέχει για 4 λεπτά, δεν ακούγεται κλαψιάρικο ή γραφικό. Με κάθε κίνδυνο να το μετανιώσω, θα πω ότι είναι ο Al Green των ημερών μας. Άντε στη χειρότερη ο Bill Withers.

Άχρηστη Πληροφορία: κατά την ηχογράφηση του ‘Yeezus’, o Kanye West του είχε ζητήσει να τραγουδήσει. Ε πήγε ο άνθρωπος εκεί με την κιθάρα του κι όταν ρώτησε τον Κάνει τι να kanye, αυτός του είπε «κάνε ό,τι θες, καλό θα είναι». Προφανώς και αποχώρησε άπραγος. Και καλώς έπραξε.

High Water – Crush (Other People)

Με κέρδισε εύκολα. Κατά βάση ηλεκτρονικάριος, διασκεύασε Lucinda Williams (παντοτινή αγάπη αμερικάνικης επαρχίας). Η συμφωνία έκλεισε. Οι δύο αγαπημένοι του καλλιτέχνες είναι o Bob Dylan και ο John Coltrane. Τούτο το ντεμπούτο το κυκλοφορεί στην εταιρία του Nicolas Jaar (με ό,τι σημαίνει αυτό για το προϊόν) που είναι καλός του φίλος και του έκανε την παραγωγή. Στο ‘Crush’ συμμετέχει και ο Dave Harrigton το μισό των DARKSIDE. Το πρώτο όργανο που έπιασε στα χέρια του ήταν το σαξόφωνο (εδώ υπάρχει άφθονο) και η πρώτη του performance ήταν μια acapella εκτέλεση του ‘Sympathy for the Devil’.

Που καταλήγουμε; Έλα μου ντε. Πως το περιγράφεις αυτό; Ας πούμε πως είναι ένας ηλεκτρονικός μορφασμός όλων των παραπάνω σε σύγχρονη προσαρμογή ψυχεδελικής φολκ. Αν στα ’70s προσπαθούσαν προβλέψουν τη φολκ του μέλλοντος, ορίστε αυτή είναι. Έτσι όπως την είχε προβλέψει προ διετίας ο φοβερός Castanets που από την πρώτη ακρόαση του Crush μου έσκασε στο μυαλό.

Of Montreal – Innocence Reaches

Κοντεύουν να κλείσουν 20ετία πλάκα πλάκα. Κι αν έχουν τις φάσεις τους αυτοί. Ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα έχει περάσει από τη σύνθεση της μπάντας που έχει περάσει από 40 διαφορετικά μουσικά κύματα (και ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα). Ας μην καθίσουμε τώρα να πούμε ποιο είναι το καλύτερο τους, ο καθένας θα έχει το δικό του καλύτερο μέσα στα 13 άλμπουμ τους. Και για κάποιους μπορεί αυτό να είναι το πρώτο τους αγαπημένο.

Το 14ο, ‘Innocence Reaches’, έχει όλα τα γνώριμα στοιχεία που έχουν κάνει τόσα χρόνια των Kevin Barnes αυτό που είναι σήμερα, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ροκ περσόνες της εποχής μας με ανεξάντλητο ταλέντο που ακόμα δεν έχει βρει πάτο. Εδώ πάλι μπερδεύει ένα κάρο πράματα με επιτυχία. Ψυχεδέλεια όπως πάντα, glam-rock, r’n’b, Syd Barrett, gay αισθητική, electropop. Μπάχαλο, που στα ικανά και έμπειρα χέρια τους μπαίνει σε τάξη.

Άχρηστη Πληροφορία: τα πάντα καλοδουλεμένα εξώφυλλα των Of Montreal τα φτιάχνει ο art director της μπάντας, David Barnes, αδερφός του Kevin.

Wild Beasts – Boy King

Τι θα γίνει με την πάρτη τους; Θα σταματήσουν ποτέ να ΓΑΜΑΝΕ; Αυτή η βρετανική τετράδα είναι από τις πιο αξιόπιστες synth-pop μπάντες της μεγαλονήσου. Έχουν από την αρχή μια τρομερή ισορροπία μεταξύ ηλεκτρονικού και κιθαριστικού ήχου. Εκεί δηλαδή που άλλοι σαν τους Klaxons και τους Battles τη χάσανε. Βέβαια οι Wild Beasts υπήρξαν μέχρι στιγμής ρομαντικοί και αγαπησιάρηδες. Στο ‘Boy King’ δεν υπάρχουν αυτά. Τέρμα. Μόνο σεξ. Όπως δηλώνει κι ο τίτλος, αυτό το 5 είναι [μπάσα φωνή] ένα άλμπουμ για άντρες [/μπάσα φωνή].

Με τα ακριβή λόγια του Hayden Norman Thorpe σε πρόσφατη συνέντευξη «το να είσαι σε μια μπάντα (μετά τα 30-40) είναι η απόλυτη άρνηση στην ηλικία και την υπευθυνότητα. Ένα άντε και γαμήσου στην ενηλικίωση». Bαριά beats, πολλές κιθάρες (και σολαρίσματα!) και προκλητικοί στίχοι όπως «that’s how I get my bang, and I can tell you wanna». Είναι λες και όλοι τους χωρίσανε και κάνουν σαματά.

Head Technician – Zones (Ecstatic)

Μάστορας. Άλλος σου φτιάχνει τη βρύση, άλλος τις πρίζες, άλλος το pc. Αυτός σου φτιάχνει κεφάλι. O Martin Jenkins είναι πιο γνωστός για τη δουλειά του ως Pye Corner Audio και εκεί συγγενεύει στενά με τους ήχους του John Carpenter, των Broadcast, των Zombi και των Boards Of Canada. Εδώ πετάει ό,τι άχρηστο βάρος έχει για να πάρει λίγο παραπάνω ύψος. Φτιάχνει ένα στοιχειώδη techno ρυθμό και του κολλάει ambient στρωσίδια, bleeps και απλές μελωδίες. Οι συνθέσεις είναι ξεκάθαρες και διαυγείς (ό,τι και αν σημαίνει αυτό).

Το έχω πει παλιότερα και θα το πω πάλι (ίσως και στο μέλλον ξανά). Δεν έχω πάει ποτέ μου σε club να ακούσω techno και δεν έχω κουμπωθεί ποτέ για να χορεύω μέχρι να αφυδατωθώ. Οπότε ή εγώ είμαι ανισσόροπος ή όντως η techno αυτού του είδους είναι και για καθαρά ιδιωτική χρήση στο σπίτι και τα ακουστικά. Για την ακρίβεια μόνο έτσι την έχω απολαύσει. Άλλωστε στην πραγματικότητα είναι από τα πιο μοναχικά είδη μουσικής.

Πληροφορία: το ‘Zones’ κυκλοφόρησε πρώτη φορά το ’15 σε κασέτα αλλά μόλις φέτος βγήκε σε βινύλιο.

ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ NEW ADVENTURES IN HI-FI

vol.4: Metronomy, Avalanches, Pantha du prince

vol.3: Neko Case, k.d. land, Laura Veirs

vol.2: Jake Bugg, Twin Shadow, Beth Orton

vol.1: James Blake, Twin Peaks, Anohni