New Adventures In Hi-Fi 2.08: Η επιστροφή των Pixies
- 23 ΣΕΠ 2016
Όχι ότι δεν βγαίνει από υπολογιστές η μουσική σήμερα, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που όντως ένα κομμάτι είναι φτιαγμένο από έναν υπολογιστή. Το πρώτο artificial intelligence κομμάτι έφτασε και φτιάχτηκε στα πρότυπα των Beatles.
Imagine all the people, leaving life in PC, Τζονάκο.
Κατά τα άλλα, οι Beyond The Wizard’s Sleeve κάνουν τα μαγ(κ)ικά τους.
Beyond The Wizard’s Sleeve – The Soft Bounce (Phantasy Sound)
Ελπίζω να μην είναι καθόλου soft το bounce που θα κάνει το ‘The Soft Bounce’ στον μουσικό κόσμο. Αν και από τους ίδιους δεν προβλέπονται ζωντανές εμφανίσεις για την ώρα. Αυτό είναι το ντεμπούτο των δύο βετεράνων Βρετανών Erol Alkan και Richad Norris. Η, προφανής εδώ, αγάπη τους για τα ’60s (τα άγνωστα κυρίως) και την ψυχεδέλεια, τους ένωσε πριν από χρόνια κι έτσι άρχισαν να κάνουν remixes σε Interpol, Midlake, Peter Bjorn & John και Franz Ferdinand μεταξύ άλλων.
Αυτό είναι μόλις το πρώτο τους άλμπουμ και είναι φορτωμένο με electronica, κιθάρες, έγχορδα, kraut ρυθμούς και πάρα πολύ καλά δομημένες συνθέσεις που βρίσκονται με το ένα πόδι στα dancefloors και το άλλο όχι στα dancefloors. Και πράγματι, κρύβουν πολλά περισσότερα από ότι ένας μάγος στο μανίκι του. Τα ‘Creation’, ‘Black Crow’ και ‘Door to Tomorrow’ είναι εύκολα instant classics, αν τους δοθεί η ευκαιρία. Είναι το άλμπουμ που θα έπρεπε να έχουν βγάλει εδώ και χρόνια οι Death In Vegas, ή αυτό έβγαινε από τη συνεργασία των Stereolab με τους Silver Apples.
Άχρηστη Πληροφορία 1: στο τελευταίο κομμάτι, ‘Third Mynd’, ο Jon Savage (δημοσιογράφος και κριτικός που έχει γράψει το ‘England’s Dreaming’ για την punk σκηνή) απαγγέλει παλιές περιγραφές εμπειριών ανθρώπων που έχουν δοκιμάσει παραισθησιογόνα.
Άχρηστη Πληροφορία 2: Ο Richard Norris έχει περάσει από τους Psychic TV κι έχει κάνει ένα ep ως Gold Star μαζί με έναν ακόμη που τον λένε Richard T. Norris.
Okkervil River – Away (ATO Records)
Όλα πάνω σ’ αυτό το ένατο άλμπουμ τους, φωνάζουν θάνατος, απώλεια, μετάβαση. Και μάλλον η καταλληλότερη λέξη που τα περικλείει όλα αυτά είναι η αναγέννηση. Οι Okkervil River ξεκληρίστηκαν και ο μόνος που έμεινε μετά από τα σχεδόν 20 χρόνια ζωής τους είναι ο τραγουδιστής και συνθέτης Will Sheff. Οι υπόλοιποι είτε αποχώρησαν, είτε στράφηκαν στην οικογενειακή ζωή τους. Ο Sheff έφτιαξε σχεδόν καινούργια μπάντα και το ‘Away’ είναι το πιο σκοτεινό τους και λιγότερο rock ή indie rock, αλλά ταυτόχρονα και το πιο βαθύ και γεμάτο συναίσθημα μέχρι σήμερα.
Αυτό που οι Villagers κατάφεραν με ένα κομμάτι στο ‘Darling Arithmetic’ ή αλλιώς αυτό που κατάφεραν οι Sun Kil Moon σε ολόκληρο το ‘Benji’ το έκανε ο Sheff στο ‘Away’. Ένας φολκ δίσκος που όταν ξεκινάει να παίζει καταλαβαίνεις ότι είναι ένας από αυτούς τους λίγους, που θα τον σταματήσεις μόνο αν αποφασίσεις ότι δεν είσαι για να μπλέξεις με κάτι τόσο σοβαρό. Εννιά άλμπουμ μετά, νομίζω ότι ακούω για πρώτη φορά τους Okkervil River.
Άχρηστη Πληροφορία: Σε κάποια κομμάτια συμμετέχει και η Marissa Nadler, στα φωνητικά φυσικά.
Όντως Άχρηστη Πληροφορία: ο Sheff λέει ότι εκτιμάει την προσφορά των ψυχοτρόπων ναρκωτικών και προτιμάει τα μανιτάρια και το χόρτο. Του δίνουν λέει μια άλλη απαραίτητη οπτική για τα τραγούδια του.
ΤΕΛΕΙΑ Πληροφορία: ο ηθοποιός που κάνει τον ιεροκήρυκα στο παρακάτω βίντεο είναι ο Tim Blake που έπαιζε τον Delmar O’ Donnell στο ‘Oh Brother, Where Art Thou’.
Pixies – Head Carrier (Pixies Music)
Το ‘Indie Cindy’, προ διετίας, βρώμαγε από τον τίτλο. Μπορεί να είναι συνυπεύθυνοι για τον όρο indie, αλλά το πρώτο τους άλμπουμ μετά από 23 χρόνια ήταν ό,τι πιο αχρείαστο έκαναν σε μια καριέρα που μέτραγε μόνο καλά άλμπουμ. Ήταν απλά ο τρόπος να δικαιολογήσουν και την συναυλιακή τους επιστροφή, ώστε όπως ο ίδιος ο Frank Black είχε πει, να εξαργυρώσει επιτέλους την επιτυχία που γνώρισε η μπάντα μετά τη διάλυση τους. Παρότι δεν περίμενα καν να μπω στον κόπο να ακούσω το ‘Head Carrier’, τελικά το έκανα και ομολογώ ότι δεν φάνηκε σα να πέταξα 34 λεπτά στα σκουπίδια. Τουλάχιστον εδώ έχει γίνει προσπάθεια.
Δε νομίζω να έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να δώσουν ξανά ένα ‘Surfer Rosa’ ή ένα ‘Trompe Le Monde’. Έχουν βρει μια αντικαταστάτρια της Kim Deal (το ‘All I Think About Now’ είναι γραμμένο γι’ αυτήν) που κάνει μια χαρά της δουλειά της και στο μικρόφωνο. Το ‘Um Chagga Lagga’ είναι το πρώτο που δε μου άρεσε και μετά το ‘Baal’s Back’. Όμως έχει καλά κομμάτια ο δίσκος. Κομμάτια, όχι ιδέες και ξεπέτες.
Noname – Telefone
Έχει όνομα όμως. Τη λένε Fatimah Warner και είναι 25 χρονών. Μεγάλωσε στο Illinois του Chicago κι αυτό είναι το πρώτο ανεπίσημο άλμπουμ της (ή mixtape), που μέχρι στιγμής κυκλοφορεί μόνο σε ψηφιακή μορφή. Την ανακάλυψε μάλλον ο Chance The Rapper και την ακούσαμε πρώτη φορά στο ‘Lost’. Αυτό που έχει η Fatimah είναι μια σπάνια για το hip-hop ηρεμία στον τρόπο που πετάει τις ρίμες της, παρόλο που είναι κοφτερές. Διαθέτει ένα flow που σου χαϊδεύει τ’ αυτιά καθώς προσπαθεί να στα ανοίξει. Κόρη ιδιοκτήρτιρας βιβλιοπωλείου, έχει διαβάσει πολύ και αυτό φαίνεται από τις πολύ ωραίες ιστορίες που έχει φτιάξει στο Telefone. Η μουσική συμβαδίζει με λεπτομερή και διακριτικά beats, handclaps και πλήκτρα σα να βγαίνουν από μουσικό κουτί. Προ τριετίας είχα κολλήσει με την Angel Haze, αλλά με το ‘Telefone’ κατάλαβα γιατί έχω από τότε να την ακούσω. Η επιθετικότητα είναι προαιρετική. Οι βουδιστές έχουν δίκιο. Η ηρεμία είναι το καλύτερο όπλο.
Άχρηστη Πληροφορία: όταν ξεκίνησε η ιδέα της για ψευδώνυμο, είχε διαλέξει το Noname Gypsy αλλά μετά το άλλαξε γιατί θεώρησε (δηλαδή κατάλαβε) ότι είναι λίγο υποτιμητικό.
Wilco – Schmilco (dBpm Records)
Κανονικά γι’ αυτό το δίσκο θα έκανα ολόκληρο long-read αφιέρωμα, αλλά μάλλον θα το διαβάζαμε μόνο εγώ και ο Θοδωρής πριν το ανεβάσει (που κι αυτός θα βαριόταν) (σσ. Δε θα βαριόμουν!). Καμία υποκειμενικότητα δεν χωράει εδώ πέρα λοιπόν.
Τους έχει κολλήσει η ταμπέλα του dad rock και ο Jeff Tweedy λέει ότι όποιος χρησιμοποιεί αυτό τον όρο είναι μαλάκας (και μόλις το έκανα). Το δέκατο άλμπουμ των Wilco είναι cool rock. Αβίαστο. Πηγαίο. Γλυκό. Έχουν να αλλάξουν σύνθεση από το 2007 και η ζύμωση που έχει γίνει μεταξύ των μελών γίνεται όλο και πιο ισχυρή. Είναι και λες και δεν υπάρχουν πια οδηγίες για το πώς θα παιχτούν τα κομμάτια και όλοι ξέρουν εκ των προτέρων τη θέση τους. Συμβαίνουν έτσι απλά, με μια φυσικότητα. Όπως ακριβώς και οι στίχοι. Απλοί και ανθρώπινοι. Όχι μεγάλα λόγια και παγκόσμιες αλήθειες αλλά διάφανες ατομικές έννοιες όπως «I hope you find, someone to lose, someday» ή «so sad it’s nothing, happiness depends on who you blame».
Άχρηστη Πληροφορία: επειδή κάποιοι κριτικοί τους την είπαν για τον τίτλο του άλμπουμ τους (καθώς και για παλιότερους τίτλους) και καλά ότι δεν προσπαθούν αρκετά πάνω σ’ αυτούς. Ο Tweedy απάντησε (μέσα από το ‘Late Show’ του Stephen Colbert) με μερικούς ακόμα μελλοντικούς τίτλους που σκέφτηκε. Οι καλύτεροι είναι αυτοί:
- Ocliw
- Romeo and Juliet & Wilco
- Sgt. Wilco
- En.wikipedia.org/wilco
- 50 Shades of Wilco
ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ NEW ADVENTURES IN HI-FI