New Adventures In Hi-Fi 2.09: Η μεταμόρφωση της Solange Knowles
- 10 ΟΚΤ 2016
Αυτή τη βδομάδα η Solange κι η Beyonce έγιναν -μάλλον- οι πρώτες αδερφές που πιάνουν ξεχωριστά το #1 του albumb chart του Billboard.
Θα μιλήσουμε και για το δικό της άλμπουμ, που εκτοξεύτηκε στο #1, και για την δύσκολη επιστροφή των Bon Iver, και για ό,τι άλλο ενδιαφέρον ακούσαμε αυτές τις τελευταίες 2 βδομάδες.
Solange – A Seat At The Table (Columbia)
Δεν μπορώ να μη σχολιάσω το εξώφυλλο. Την έχουν κάνει σα βιτρίνα για accessorize. Ασχολίαστο δεν θα μείνει ούτε το timing που διάλεξε για να βγάλει αυτό το άλμπουμ. Λίγους μήνες μετά την επιτυχία της αδερφή της, Beyonce που έβγαλε το δικό της πολιτικοποιημένο ‘Lemonade’. Τι συνέβη; Πέρασε κάνας πλανόδιος από το σπίτι τους και τους πούλησε βιβλιογραφία Maya Angelou;
Τέλειωσα με τα αστειάκια. Στο αντικείμενο τώρα. Πέρα από τα κίνητρα της, είναι ένα καλό άλμπουμ (άλλωστε αν κρίναμε τα κίνητρα πίσω από κάθε άλμπουμ, θα ακούγαμε μόνο Πέτρο Γαϊτάνο! – χα δε μου τέλειωσαν τα αστειάκια!). Η Solange πετάει από πάνω της οτιδήποτε γυαλίζει (και όχι μόνο μεταφορικά) και φτιάχνει ένα σοβαρό δίσκο soul με hip-hop εκλάμψεις. Κάπου εδώ η Erykah Badu λοξοκοιτάει υποτιμητικά προς το μέρος της. Οι συμμετοχές είναι μια ακόμη γεφύρωση του μουσικού χάσματος των ειδών. David Sitek (TV On The Radio), David Longstreth (Dirty Projectors), Rostam Batmanglij (Vampire Weekend). Οι ομοϊδεάτες επισκέπτες είναι ο τρανός Questlove των Roots, ο Lil Wayne, η Kelela και ο Qtip των A Tribe Called Quest. Σίγουρα δεν θα φύγει από τη σκιά της Beyonce, ούτε καν των Destiny’s Child, αλλά θα ξέρει ότι κάποτε έφτιαξε το δικό της ‘Baduism‘, ή το δικό της ‘Velvet Rope‘.
Άχρηστη (;) Πληροφορία: Σ’ αυτό το 11λεπτο homemade βίντεο η Solange μας αφήνει να δούμε πως σχηματίστηκε το ‘A Seat At The Table’, μέσα από πρόβες και τζαμαρίσματα.
Cool Sounds – Dance Moves (Deaf Ambitions)
Άξιοι από τους λίγους, να έχουν αυτό το όνομα που διάλεξαν. Οι Cool Sounds είναι μια εξάδα από τη Μελβούρνη. Ξεκίνησαν για να κάνουν την πλάκα τους με joke songs για το internet (πχ. το κομμάτι ‘Wifi’) και τελικά πήραν τους εαυτούς τους και τη μουσική τους λίγο πιο σοβαρά. Όχι 100% βέβαια, όπως θα δεις στο βίντεο παρακάτω.
Για κάποιο δικό τους σκάλωμα έχουν διαλέξει τον όρο “jazz-gaze” για τον ήχο τους αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Επειδή δηλαδή έχουν ένα σαξόφωνο; Δηλαδή οι Orange Juice στο ‘Rip It Up’ τι ήταν; Jazz covers band; Το προσπερνάω λοιπόν αυτό. Τα παιδιά στον δεύτερο δίσκο τους, παίζουν καθαρό new-wave guitar pop που σου γλυκαίνει τα αυτιά και σου μαλακώνει τα νεύρα (έλα τώρα που δεν το χρειαζόμαστε κι αυτό!). Αυτές οι κιθάρες τους, πραγματικά, είναι ηχητικό μασάζ. Η διάθεση του Dance Moves είναι τεθλασμένη και έχει διακριτικές διακυμάνσεις μεταξύ μελαγχολίας και χαράς. Πέρυσι ήταν οι Shopping, φέτος είναι οι Cool Sounds.
Άχρηστη Πληροφορία: ο Liam Halliwell, που δίνει το πνευστό του στους Cool Sounds, το δίνει και σε μία ακόμη αξιόλογη indie μπάντα της Μελβούρνης, τους The Ocean Party που κυκλοφόρησαν το 6ο τους πρόσφατα (προσοχή: είναι λίγο αηδία το βίντεο).
Tycho – Epoch (Ghostly International)
Έχεις παίξει ποτέ αυτά τα ωραία quiz στο κινητό που σου δείχνει animated λεπτομέρειες από ταινίες και πρέπει να βρεις ποια ταινία είναι; Αυτό συμβαίνει και στο artwork του 4ου άλμπουμ των Tycho. Είναι το ‘2001: A Space Odyssey’. Από την εισαγωγή με τους πίθηκους που ανακαλύπτουν αυτό τον τεράστιο μονόλιθο. Ή τουλάχιστον εκεί πήγε αμέσως το μυαλό μου.
Όταν ξεκίνησε ο Scott Hansen το 2004, έφτιαχνε μόνος του αυτή τη downtempo techno με τα synths να έχουν το ψαχνό (και σαν γραφίστας φτιάχνει μόνος του και τα πολύ ωραία εξώφυλλα του). Το ‘Epoch’ είναι το 5ο άλμπουμ του που κλείνει την τριλογία που συμπληρώνεται από τα ‘Dive’ και ‘Awake’. Όμως με σύμφωνα με τα λεγόμενα του Hansen αυτό πρέπει να είναι το δεύτερο μόλις άλμπουμ του. Κι αυτό γιατί είναι η δεύτερη φορά που δουλεύει με κανονική μπάντα και δίνει ανθρώπινη και οργανική υπόσταση στις συνθέσεις του. Μια (ευτυχώς) ασθενική post rock χροιά έχει μπει στον ήχο του, που δεν τον αλλάζει ριζικά, αλλά τον ζωντανεύει.
Devendra Banhart – Ape In Pink Marble (Nonesuch)
Ο χίπις κι αν εγέρασε κι έκοψε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη του άλλαξε μήτε την κεφαλή του. Πιο αναλυτικά, ο Devendra που εδώ και λίγα χρόνια πήρε την απόφαση να κουρευτεί, πήρε και την ακόμα καλύτερη απόφαση να επιστρέψει στην acoustic εκδοχή του. Κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί ότι δικαίως έφτασε ψηλά στις λίστες των fm με το Cripple Crow του 2005 και το video του ‘Carmensita’ μαζί με την τότε σύντροφο του Natalie Portman. Από τότε δεν σταμάτησε να εμπνέεται από τη μισή καταγωγή του, τη Βενεζουέλα. Στο ‘Ape In Pink Marble’, το όγδοο άλμπουμ του, από όλη τη latin φάση του κρατάει την brasil folk του Seu Jorge ή του Caetano Veloso. Δεν θα βρεις εδώ radio friendly pop χιτάκια (ίσως μόνο τα πιο uptempo ‘Fancy Man’ και ‘Fig in a Leather’), αλλά μια καθολική αρμονία και ηρεμία που όμως δεν οδηγεί στην θλίψη και την μαυρίλα.
Άχρηστη Πληροφορία: To middle name του Banhart είναι Obi και ναι είναι από το ‘Star Wars’.
Χρήσιμη Πληροφορία: Πριν από ένα χρόνο κυκλοφόρησε το ‘I Left My Noodle On Ramen Street’ ένα βιβλίο με σχέδια και artworks από τον ίδιο.
Bon Iver – 22, A Million (Jagjaguwar)
Η πρώτη ακρόαση με ώθησε να γράψω αυτό:
Το ξέρω ότι το μοτό της στήλης είναι 5 δίσκοι που πρέπει να γνωρίζεις αλλά εδώ θα αλλάξω λίγο τακτική. Θυσιάστηκα για το κοινό καλό. Εσύ μπορείς να τη γλυτώσεις. Αυτός είναι ένας δίσκος που ΔΕΝ πρέπει να γνωρίζεις! Εκτός κι αν έχεις χρόνο για πέταμα (όχι πολύ, μισή ωρίτσα αρκεί) και λεφτά για σκόρπισμα (για τις συνεδρίες μετά).
Πέρασαν 3 μέρες πριν τη δεύτερη ακρόαση και κάτι με έτρωγε μέσα μου. Δεν ήθελα να το βάλω γιατί φοβόμουν ότι κάτι υπήρχε που θα με έκανε επίορκο του λόγου μου. Και αυτό έγινε.
Ας κρατήσουμε τώρα ενός λεπτού σιγή για να αποχαιρετήσουμε την εξεζητημένη μελωδικότητα και ομορφιά των δύο πρώτων άλμπουμ του Justin Vernon. Εξαρχής είχε το στοιχείο της περιπέτειας η μουσική του, αλλά ήταν φιλική προς το περιβάλλον της. Τώρα η τεχνολογική αναζήτηση και πρόοδος του Vernon έχει γεμίσει με αιχμηρές γωνίες τα τραγούδια του, που όμως εξακολουθούν να έχουν ένα folk σκελετό, μόνο που πλέον αντί για στρώσεις μυϊκού ιστού και σάρκας, έχει στρώσεις synthesizers και vocoders.
Δεν είναι avant-garde, έχει αρνηθεί κάθε παράδοση, αλλά ταυτόχρονα έχει κρατήσει τις φόρμες και διατηρεί τη μοναχική αίσθηση του ‘For Emma, Forever Ago’. Μοιάζει ιδιοφυές αυτό που έχει κάνει αλλά θέλει προσπάθεια για να σου επιτρέψει την είσοδο στον κόσμο του.
ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ NEW ADVENTURES IN HI-FI