New Adventures In Hi-Fi 2.14: The Rolling Stones: Λες να είναι όντως υπερήρωες;

Τα Χριστούγεννα θα ήταν ένα τίποτα χωρίς Γιώργο Αναστασίου και Ρούντολφ (με μπουζούκι);

The Rolling Stones – Blue And Lonesome (Polydor)

-Καινούργιο Stones άκουσες;

-Rolling Stones;

-Ναι, έβγαλαν καινούργιο.

-Καλά οκ. Πλέον είμαι σίγουρος ότι δεν παίζουν καν οι ίδιοι. Είναι σαν του Residents αλλά χωρίς τις μάσκες.

Αυτό ήταν ένα πολύ σύντομο τηλεφώνημα μένα ένα φίλο που τον ενημέρωσα για το καινούργιο των Stones. Μα έχει σημασία αν παίζουν οι ίδιοι; Και μόνο που μπορούμε το 2016 να γράφουμε και να «κρίνουμε» για καινούργιο δίσκο Rolling Stones, αποτελεί από μόνο του άξιο αναφοράς γεγονός.

Κάπου διάβασα για επιστροφή τους στις ρίζες. Στα πρώτα τους άλμπουμ, τα μπλουζάδικα, Let It Bleed, Satanic Majesties, Beggar Banquet. Σαχλαμάρες. Αυτό ούτε με τον Marty McFly στο τιμόνι δεν θα το κατάφερναν. Είναι οι επιζώντες των 60’s με τις περισσότερες φόλες στη δισκογραφία τους. Αυτό που κάνουν εδώ είναι να διασκευάζουν blues. Και εννοείτε ότι το κάνουν καλά. Αλίμονο αν δεν ήξεραν οι Rolling Stones στα 70 τους να παίξουν τα αγαπημένα τους blues κομμάτια. Walter Jacobs, Chester Burnett, Willie Dixon, Eddie Taylor, Jimmy Reed. Σε δύο κομμάτια βοηθάει και ο Eric Clapton στην κιθάρα, που τα δάχτυλα του δεν είναι ακόμα ξύλινα σαν του Keith Richards που λες και του τα έχει σμιλέψει ο μπάρμπα Τζεπέτο. Όσο όμως και να έχει διάθεση κανείς να κοροϊδέψει αυτό το άλμπουμ, που μουσικά είναι κάτι που έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές, δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι η φωνή του Jagger, ε πώς να το κάνουμε, είναι εντυπωσιακά μαύρη μέσα στην ασπρίλα της. 

Για το βίντεο του “Ride ‘em on down” δεν ξέρω τι να πω, ή να μην πω. Η Kristen Stewart με εφηβική αγριάδα που νόμιζα ότι έχει χαθεί για πάντα στο video clip του “Crazy” των Aerosmith (με τη Liv Tyler!).

Neil Young – Peace Trail (Reprise Records)

Είμαι φανατικός Neil Young-ικός αλλά αυτή τη φορά με τρόμο πάτησα το play. To A Letter Home του ’14 ηχογραφημένο με τον Jack White σε ‘κείνο το recording booth του ’50, ήταν σα να το ηχογράφησε σε τουαλέτα αεροπλάνου (της easyjet!) μαζί με τους Huun-Huur-Tu. Το σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ορχηστρικό Storytone ήταν απλώς αδιάφορο, ενώ μετά το The Monsanto Years, πίστευα ότι θα έβγαζε κι ένα άλμπουμ για την ταλαιπωρημένη χλωρίδα στις ράγες του Οδοντωτού. Ευτυχώς τα κατάφερε και δεν κάηκε τελείως και στο Peace Trail ήρθε στα συγκαλά του. Ωραία riffs εδώ κι εκεί και μαζεμένα σολαρίσματα που συνηθίζει να τα παίζει με τους Crazy Horse, αλλά είναι μόνος του.

Οι συνθέσεις είναι απλές. Κιθάρα, μπάσο, drums. Kρατάνε μέχρι να του τελειώσουν οι στίχοι και δεν τραβάνε παραπάνω για να γεμίζουν χρόνο. Οι στίχοι είναι από ενδοσκοπικοί (“Can’t stop working”) μέχρι κοινωνικοπολιτικά κατηγορώ (“Show me”, “Texas rangers”). Στο “Indian Givers” υπερασπίζεται πάλι τους ιθαγενείς της Αμερικής όπως είχε κάνει στο “Pocahontas”. Το “Pledge” είναι γεροντίστικο και γκρινιάρικο «walking with their eyes looking at the screen, talking like they were really there. I’m lost in this new generation, left me behind it seems».

Στο ομώνυμο κομμάτι μιλάει μάλλον γι’ αυτούς που έφυγαν το 2016 «the world is full of changes, sometimes all these changes make me sad». Αυτό που θέλω να ξεχάσω είναι το “The new robot” με τα ρομποτικά φωνητικά να κλείνουν έναν κατά τα άλλα τόσο όμορφο δίσκο.

Childish Gambino – Awaken, My Love! (Glassnote)

Είναι καμιά φορά κάτι τύποι/τύπισσες που τους ρωτάς με τι ασχολούνται και σου απαντάνε «ηθοποιός, τραγουδιστής, dj και αγγειοπλάστης που ήταν κι ο παππούς μου» και ξέρεις ότι τα κάνουν όλα χάλια και δεν μπορούν να φτιάξουν ούτε ένα τασάκι. Είναι όμως καμία φορά και κάτι ταλεντάρες σαν τον Donald Glover που είναι όντως ηθοποιός, τραγουδιστής και dj. Και σε όλα είναι άνω του απλά καλός.

Το φετινό Atlanta όπου γράφει και πρωταγωνιστεί ο ίδιος, είναι ο λόγος να παραμερίσεις το Empire και να δεις το hip-hop από μια πιο ρεαλιστική (και αστεία) πλευρά. Ως dj με το όνομα mc DJ έχει δικά του κομμάτια αλλά έχει κάνει και ενδιαφέροντα remix στον Sufjan Stevens και την Fiona Apple. Τέλος, ως Childish Gambino (η αγαπημένη μου περσόνα του) έχει συνεργαστεί με ΌΛΟΥΣ. Beck, Ghostface Killah, Danny Brown, Chance The Rapper, RZA, Schoolboy Q, Azaelia Banks, Thundercat, Questlove (The Roots) και Jaden Smith (δυστυχώς).

Το Awaken, My Love! είναι το τρίτο του άλμπουμ και θα πάρω φόρα και θα πω ότι το Maggot Brain του 2016 (ναι εγκληματική υπερβολή, αλλά ίσως να την παρακίνησε και το εξώφυλλο). Funk, soul, ψυχεδέλεια, rock, hip-hop, “Zombies”, “Boogeyman”, “Riot”. Όλα τοποθετημένα σωστά, εκτελεσμένα άψογα και εμπνευσμένα.

Άχρηστη Πληροφορία 1: το “Kiss from a rose” είναι το αγαπημένο του τραγούδι σε karaoke.

Άχρηστη Πληροφορία 2: ο Glover μεγάλωσε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά και στην πορεία απαρνήθηκε αυτή τη θρησκεία. 

Damien Jurado And Richard Swift – Other People’s Songs Vol.1 (Secretly Canadian)

Το περίμενα από το 2010 που είχε κυκλοφορήσει δωρεάν μόνο σε ψηφιακή μορφή και με διαφορετικό artwork σε ένα tumblr. Φέτος πήρε την πολύ σωστή απόφαση η Secretly Canadian να το βγάλει σε cd και βινύλιο. Ο Richard Swift έχει ξαναδουλέψει με τον Jurado σαν παραγωγός του στο Saint Bartlett κι από τότε είναι αχώριστοι. Αυτό που λέει ξεκάθαρα ο τίτλος είναι αυτό που συμβαίνει εδώ μέσα.

Οχτώ διασκευές που θα περίμενες από έναν, folk κατά βάση, τραγουδοποιό σαν τον Damien Jurado και έναν ταλαντούχο μουσικό σαν τον Swift, συν μία που δεν θα φανταζόμουν ποτέ. Το “Radioactivity” των Kraftwerk, που είναι αγαπημένο κομμάτι του γιου του Damien. Όχι πως θα περίμενα βέβαια να θέλουν να παίξουν το “Sweetness” των Yes. Το “Hello sunshine” όμως των Relatively Clean Rivers (που τους έμαθε ο Swift από τον Jeff-Wilco-Tweedy) έρχεται κάπως πιο φυσικά. Και βέβαια το “Be not so fearful” του Bill Fay που τους ταιριάζει γάντι. Όλα τα όργανα τα παίζουν οι δύο τους και συνολικά είναι ένα λειτουργικότατο πάντρεμα της πάντα μελαγχολικής φωνής του πρώτου με την pop ευφυΐα του δεύτερου.

Άχρηστη Πληροφορία: στο “If the sun stop shinin’” του Chubby Checker, ο Damien δυσκολεύτηκε να τραγουδήσει χωρίς να γελάει, όπως είπε ο Swift, γιατί έχει γλυκανάλατους στίχους που ένας κλασσικός «καταθλιπτικός» σαν αυτόν τους βρίσκει αστείους.

Dj Seinfeld – Season 1 (Lobster Theremin)

Νομίζω πως και techno remix Έφη Θώδη να είχε μέσα, πάλι θα έμπαινε στη στήλη, με τέτοιο όνομα και τέτοιο εξώφυλλο. Είναι απλά μια ακόμη ευκαιρία να τιμήσουμε το καλύτερο sitcom όλων των εποχών και καθώς θα το κάνουμε να ακούμε από πίσω τα κομμάτια του Dj Seinfeld. Που όσο και αν το πήρα στην πλάκα στην αρχή, κι ο ίδιος ο dj φαντάζομαι, το Season 1 έχει λόγο να υπάρχει.

Ημιχορευτικό techno-house που έφτιαξε ο τύπος μέσα σε μία μέρα. Μια μέρα που τον παράτησε η πρώτη του αγάπη. Και το έφτιαξε γιατί ήξερε ότι πρέπει να προχωρήσει τη ζωή του. Όπως ο Kramer που ήταν πάντα έτοιμος να προχωρήσει στην επόμενη περιπέτεια του. Αυτά τουλάχιστον λέει ο Dj Seinfeld στο bandcamp του. Πάντως δεν πρέπει να είναι τυχαίο που το πιο ενδιαφέρον από τα 5 κομμάτια αυτού του ep, είναι το “Jerry”.

Άχρηστη Πληροφορία: υπάρχει μια μικρή τάση τον τελευταίο καιρό στην χορευτική ηλεκτρονική σκηνή, προς την κατεύθυνση του άνωθεν καλλιτέχνη. O Dj Boring για παράδειγμα, χρησιμοποιεί φωτογραφία της Winona Ryder από τα 90’s (και είναι τέρμα επίκαιρος!), ενώ υπάρχει κι ένας άλλος που κυκλοφορεί με το όνομα Ross From Friends.