New Adventures In Hi-Fi 2.19: Η νέα εποποιία των Magnetic Fields
- 18 ΜΑΡ 2017
Μετά τον τύπο που μπορεί να μετατρέψει τις στάχτες του αγαπημένου σου προσώπου σε δίσκο βινυλίου με τη φωνή του ή με το αγαπημένο του τραγούδι, βρέθηκε κι ο άλλος ένας δημιουργικότατος άνθρωπος.
Ο Ρώσος Dmitry Morozov, έφτιαξε κάτι σαν synthesizer που αντλεί ενέργεια από το αίμα του ίδιου του Morozov. Μέσα σε 18 μήνες μάζεψε 4.5 λίτρα από το αίμα του και έθεσε σε λειτουργία αυτό το installation. Wesley ξύπνα…βρήκαμε υλικό για Blade 4.
::vtol:: until I die from ::vtol:: on Vimeo.
The Magnetic Fields – 50 Song Memoir (Nonesuch)
Μάρτυς μου ο Θεός, το άκουσα ολόκληρο. 50 τραγούδια. Συνεχόμενα.
Αν κανείς είχε ποτέ λόγους να αγαπήσει τον Jonathan Richman, τότε θα έβρισκε τους ίδιους λόγους για να αγαπήσει και τον Stephin Merritt. Αναλύει τη ζωή με διακριτική θεατρικότητα, και πολύ χιούμορ (ενίοτε αυτοσαρκαστικό), παρόλο που μιλάει συχνά για μοναξιά, απομόνωση και απόγνωση. Μπορεί να έχει πιάσει τον πάτο της βαρύτονης φωνής του στο “Be true to your bar” αλλά στα αλήθεια παρωδεί το “Be true to your school” των Beach Boys. Και μπορεί να δείχνει ανέμελος στο “Rock’n’roll will ruin your life” αλλά σε διαβεβαιώνει ότι όντως θα σου καταστρέψει τη ζωή “and make you sad, and I mean sad”.
Έχουν περάσει 18 χρόνια από το 3πλο έπος 69 Love Songs (και συνολικά, μαζί με side projects, πάνω από 20 άλμπουμ) και φέτος το concept του Merritt ήταν 50 τραγούδια, ένα για κάθε έτος της ζωής του (βεβαίως από τη σύλληψη μέχρι την ολοκλήρωση της ιδέας, πέρασαν 2 ακόμα χρόνια από τα 50 του, άρα μας χρωστάει 2 κομμάτια). Τρίλεπτες baroque pop ασκήσεις με electronica διαλείμματα. Το 50 Song Memoir είναι τόσο εύθραυστο όσο και αλεξίσφαιρο. Είναι αλεξίσφαιρο όσο αφορά τα πρώτα κομμάτια του, που ανήκουν στη σιγουριά του παρελθόντος, αλλά εύθραυστο όσο πλησιάζει στο παρόν που πάντα αντιμετωπίζεται με περισσότερο φόβο και αμφιβολία.
Άχρηστη Πληροφορία: ο Stephin Merritt έχει γράψει τη μουσική για 2 κινέζικες όπερες ΚΑΙ έχει κάνει μιούζικαλ, ως στιχουργός και συνθέτης, το βιβλίο του Neil Gainman, Coraline, που έγινε και αυτό το εκπληκτικό animation.
The Feelies – In Between (Bar/None Records)
Αφανείς ήρωες οι Feelies. Μία από τις μπάντες που επανέφερε τον ήχο των Velvet Underground, σε ένα πολύ κομβικό χρονικό σημείο, όπως ήταν το 1979, λίγο πριν βγει το πρώτο τους ιστορικό άλμπουμ Crazy Rhythms. Μεγάλη επιρροή για group όπως οι R.E.M. (ο Peter Buck ήταν συμπαραγωγός στο δεύτερο άλμπουμ τους), Yo La Tengo, Sonic Youth αλλά και τη γενικότερη post-punk και new wave σκηνή στις αρχές του ’80.
37 χρόνια μετά και αφού ενώθηκαν πάλι το 2005 (μετά από 15 χρόνια), κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ της επαναφοράς τους στη ζωή. Τα χρόνια έχουν περάσει, η φωνή του Glenn Mercer έχει ωριμάσει (και κάπως συρρικνωθεί) και έχει γίνει πιο νωχελική. Η μουσική διατηρεί τα ίδια στοιχεία που πάντα είχαν, απλώς είναι πιο ξεκούραστη. Πιο χαλαρή. Πιο Κυριακή μεσημέρι. Εκτός από το κλείσιμο του με το “In Between (Reprise)”, που είναι ένα 9λεπτο τζαμάρισμα που δεν κοιτάει ηλικίες και ρυτίδες.
Άχρηστη Πληροφορία: νομίζεις ότι είναι μία από αυτές τις τρομερές ιδέες που έχει καμιά φορά ένας μανατζαρέος, επειδή ξέρει έναν ηθοποιό ή ένα σκηνοθέτη και του λέει «ρε έχω μια καλή μπάντα, να τους βρούμε κάπου να παίξουν στην καινούργια σου ταινία;». Αυτή τη φορά δεν ήταν έτσι. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ο Jonathan Demme, ήταν φαν του group όταν τους ζήτησε να παίξουν στην ταινία του, Άγριο Θηλυκό (Something Wild, με τον Jeff Daniels), live σε ένα class of ’76 reunion. Εκεί έπαιξαν το Fame του David Bowie (ως The Wellies).
Hurray For The Riff Raff – The Navigator (ATO Records)
Δύο πράγματα έχω βαρεθεί να ακούω από καλλιτέχνες. 1ο «αυτός είναι ο πραγματικά καλύτερος μου δίσκος». Είναι αυτονόητο να πιστεύει ο καθένας ότι αυτό που βγάζει κάθε φορά είναι το καταλληλότερο που θα μπορούσε να βγάλει τη δεδομένη στιγμή. 2ο «σ’ αυτό το άλμπουμ είμαι πραγματικά εγώ». Το είπε πρόσφατα και η Alynda Segarra, η Πορτορικανής καταγωγής Αμερικανίδα που ηχογραφεί ως Hurray For The Riff Raff. Αυτό που εγώ καταλαβαίνω όμως είναι πως δεν παραδέχεται ότι ήθελε επιτέλους να βγει στην επιφάνεια και να μην μείνει για πάντα κολλημένη στο φάντασμα του Townes Van Zandt, του Woody Guthrie και της Gillian Welch και όλων των υπολοίπων που τόσο ωραία διασκεύασε στο My Dearest Darkest Neighbour.
Έτσι λοιπόν για λόγους συνείδησης (δικής μας και δικής της) μας λέει ότι βρήκε τον εαυτό της, σαν δικαιολογία για να μετακινηθεί σε πολύ πιο pop συνθέσεις, μετά από 5 άλμπουμ. Και τα έχει καταφέρει τόσο καλά που δεν χρειάζεται καν να δικαιολογηθεί. Δεν είναι κακό δηλαδή να έχεις κάτι από Angel Olsen και να το αφήνεις να φανεί. Βγήκε λοιπόν από τη γοητευτική μιζέρια της με ένα concept δίσκο, που πατάει στην σκοτεινή επικαιρότητα του Trump, αλλά χωρίς γραφικότητες και υπερβολές.
Sam Patch – Yeah You, And I (Dep Records)
Αυτό είναι το ψευδώνυμο του Timothy Kingsbury που παίζει μπάσο και κιθάρα στους Arcade Fire. Και είναι σαφέστατα η πιο ενδιαφέρουσα σόλο δουλειά (μέχρι στιγμής) από κάποιο μέλος των Καναδών superstars (Sarah Neufeld και William Butler είναι οι άλλοι δύο που το επιχείρησαν).
Το Yeah, You, And I έχει αυτή την παιδικότητα που βρίσκουμε στους Vampire Weekend και κάμποση λυρικότητα από Talking Heads. Groovy pop με πολλά πλήκτρα που δεν θυμίζει καθόλου την πρωινή δουλειά του. Είναι πολύ ωραίο το πώς έχει ενώσει τα κομμάτια μεταξύ τους ώστε να μην έχουν κενά και να ακούγονται σαν concept άλμπουμ, αλλά χωρίς να είναι. Στο άλμπουμ δίνει τη φωνή της η Basia Bulat και παίζει drums σε όλο σχεδόν το δίσκο ο Jeremy Gara, επίσης των Arcade Fire.
Άχρηστη Πληροφορία: o Sam Patch είναι ο πρώτος Αμερικανός κασκαντέρ που πήδηξε στους καταρράκτες του Νιαγάρα το 1829, χωρίς να σκοτωθεί.
Stormzy – Gang Signs & Prayer (#Merky Records)
Με τη γενικότερη hip-hop grime σκηνή δεν τα πάω καλά. Ο λόγος είναι ότι δεν αντέχω αυτό το tribal πιατίνι που πάει κάπως τρρρρτιτιτιτιτιτρρρρρ που είναι κυριολεκτικά πίσω από κάθε αναπνοή του κάθε mc. Το ίδιο ισχύει κι εδώ αλλά για πρώτη φορά το ξεπέρασα γιατί υπάρχουν τόσοι μεγάλοι αντιπερισπασμοί σε όλο αυτό το πρώτο άλμπουμ του Stormzy, που δε με νοιάζει, όπως συμβαίνει στο “Velvet” που έχει σαμπλάρει τη συνομήλικη συμπατριώτισσα του ΝΑΟ (που επίσης έβγαλε ένα πολύ καλό urban r’n’b άλμπουμ το ’16). Επίσης αυτός ο 24χρονος έχει φροντίσει να ανανεώσει πολύ τον όλο ήχο της σκηνής που ξεκίνησε το 2002 με τον Dizzee Rascal και τον Kano, όπως κάνει στο υπερchilled “Cigarettes & cush”, που μιλάει για την ομορφιά του να είσαι απλά σε ένα κρεβάτι με ένα κορίτσι και να καπνίζεις χόρτο (νιάτα!).
Ο Kanye West όσο κι αν μας της σπάει, θα παραδεχτούμε ότι έμαθε στους ομοϊδεάτες του ότι μπορούν να τραγουδήσουν ακόμα κι αν δεν μπορούν. Αυτό κάνει και ο Stormzy εδώ. Το άλμπουμ έχει ένα σχεδόν gospel χαρακτήρα μέσα στην street επιθετικότητα του, με κομμάτια όπως τα “Blinded by your grace Pt.1 & Pt 2”.
Άχρηστη Πληροφορία 1: στο “Cigarettes & cush” συμμετέχει και η Lily Allen στο ρεφρέν, αλλά λόγω credit απαγόρευσης δεν μπόρεσε να τη συμπεριλάβει στον τίτλο σαν featuring.
Άχρηστη Πληροφορία 2: Λίγες μέρες πριν, ο Michael Omari (όπως ονομάζεται κανονικά) τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά για τη μάχη του με την κατάθλιψη. Η NME που δεν χάνει ευκαιρία να κάνει την επόμενη χοντράδα της, τον έκανε εξώφυλλο έτοιμο να μπει αφίσα σε μονάδα ψυχολογικής στήριξης. Και φυσικά ο Stormzy δεν μπόρεσε να κρατηθεί και τους τα έχωσε ένα χεράκι μέσα από το twitter του «You lot are a bunch of real life fucking pussyholes. Proper dickheads».
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: