New Adventures In Hi-Fi v2.0 vol.2: Dj Shadow, Jake Bugg και Brexit μουσικό άγχος

Ο στόχος της στήλης, σε αυτή τη δεύτερη γέννησή της, είναι να μπορεί να παρουσιάζει –καθόλου αμερόληπτα και απόλυτα υποκειμενικά- 5 άλμπουμ της τρέχουσας δισκογραφίας, αλλά και της επανακυκλοφορημένης, κάθε δεκαπέντε μέρες.

Δες τα προηγούμενα New Adventures in Hi-Fi

***

Αυτό που με καίει τώρα που λύθηκε το σαιξπηρικό ερώτημα της Μ. Βρετανίας είναι τι θα γίνει με τα δισκάκια μας και τις συνδρομές μας; Θα πληρώνουμε κερατιάτικα στα τελωνεία; Θα στραφούμε στη μαύρη αγορά; Θα ψάχνω σε κακόφημα στενοσόκακα να βρω κάνα limited επτάιντσο;

Car Seat Headrest – Teens Of Denial (Matador)

Είναι αυτός ο νέος Conor Oberst (aka Bright Eyes); Μουσικά δεν έχουν σοβαρή σχέση. Αλλά σαν περιπτώσεις είναι αρκετά κοντινοί. Μόλις 23 ετών κι αυτό εδώ είναι το 13ο άλμπουμ του. Το δεύτερο του στη Matador και τα υπόλοιπα έντεκα τα ανέβασε μόνος του στο bandcamp του. Και τους Bright Eyes όταν τους πήραμε γραμμή με το ‘Lifted Or The Story Is In The Soil…’ είχαν ήδη 3 άλμπουμ και μερικά single στο ενεργητικό τους. Και οι δύο ξεκίνησαν από πολύ μικρή ηλικία να συνθέτουν και να γράφουν αλλά και να παίζουν τα περισσότερα όργανα στους δίσκους τους.

Η βασική διαφορά βέβαια είναι πως το ταλέντο του Will Toledo απογειώνεται εδώ, ενώ του Oberst ξεφούσκωσε κάπου το 2005. Στα προηγούμενα έκανα μια ακρόαση-πασάλειμμα, γιατί το πολύ do-it-yourself lo-fi το βαριέται κι ο Brian Wilson. Εδώ λοιπόν με μια λυρικότητα που αγγίζει λίγο επίπεδα Sun Kill Moon, οι κιθάρες βαράνε δυνατά σε ένα punk-folk ιδίωμα που θα μπορούσε να ταιριάζει στους Modest Mouse ή τον Eels. 

Άχρηστη Πληροφορία: Όταν άρχισε να ηχογραφεί, ντρεπόταν τόσο για τα φωνητικά του που προτιμούσε να μην τα ηχογραφεί στο σπίτι, οπότε έπαιρνε το αυτοκίνητο το γονιών του και πήγαινε σε κάποιο πάρκινγ και τα έγραφε εκεί. Έτσι κάπως διάλεξε το όνομα Car Seat Headrest, δηλαδή το προσκέφαλο του καθίσματος του αυτοκινήτου.

Beth Orton – Kidsticks (Anti-)

Κάποτε το όνομα της ήταν στη λίστα μου με τις συμπάθειες. Εδώ και κάμποσο καιρό έχει περάσει στη βασική λίστα που παρακολουθώ ανελλιπώς. Η μέχρι τώρα πορεία της δείχνει ότι δένεται με το συναίσθημα της και το κάνει μουσική. Δεν προσπαθεί με τη μουσική να το αλλάξει, αλλά μέσω αυτού δημιουργεί. Θα μου πεις κι άλλοι το κάνουν αυτό. Ναι αλλά αυτή εδώ το πετυχαίνει κιόλας, κάθε φορά. Αλλάζει ψυχοσύνθεση αλλά ήχο.

Στο ‘Kidsticks’ δεν χρειάζεσαι πτυχίο ψυχολογίας για να καταλάβεις ότι είναι επηρεασμένη από την οικογενειακή ζωή με ένα σύζυγο και δύο παιδιά. Για πρώτη φορά γράφει τα τραγούδια της σε synthesizer και όχι στην κιθάρα και με τη βοήθεια του Andrew Hung των Fuck Buttons, καταλήγουν σε ένα electro-pop άλμπουμ, ενίοτε διακριτικά χορευτικό. Με το ‘Snow’ που ξεκινάει το άλμπουμ κόλλησα πανεύκολα, γιατί χρησιμοποιεί τις λέξεις σαν μελωδικό συμπλήρωμα. Σα να λέει «παιδιά αυτή τη φορά δεν έχω να πω κάτι παραπάνω από το ότι είμαι χαρούμενη».

Άχρηστη Πληροφορία: H Beth Orton είναι παντρεμένη με τον Αμερικανό τραγουδοποιό Sam Amidon και τα τελευταία χρόνια άφησε την πατρίδα Αγγλία, για να πάει στην Καλιφόρνια. Να τη σου κάνει η βιταμίνη D.

The Smoking Trees – The Archer And The Bell

Δεν έχουν την παραγωγή των Foxygen, αλλά από την πρώτη ακρόαση ενθουσιάστηκα το ίδιο όπως όταν άκουσα το ‘We Are The 21st Century…’. Οι Smoking Trees είναι ένα ντουέτο από το (μάντεψε που) L_s A_ _ _ _ _s, που ξεκίνησε ως πεντάδα, γιατί οι άλλοι τρεις φρίκαραν μάλλον με τις ψυχεδέλειες του Sir Psych και του L.A. Al (αυτός παιδεύτηκε πολύ για το ψευδώνυμο του) και την κοπάνησαν. Το πρώτο τους άλμπουμ τους βρίσκει σε εμβρυακή στάση όσο αφορά τον τωρινό τους ήχο. Όμως το δεύτερο (TST… έτσι λέγεται δεν είναι κάποια άγνωστη συντόμευση) και αυτό το τρίτο εδώ, δείχνουν ένα δίδυμο που τα καταφέρνει όλα μόνο του, άριστα, σε περίπου δυόμιση λεπτά κατά μέσο όρο.

Συνδυάζουν τέλεια την garage ψυχεδέλεια των 60’s και τη σημερινή, έτσι όπως την έχουν αφομοιώσει και καθιερώσει οι Woods, με μία πολύ έξυπνα δυσδιάκριτη δόση baroque pop και όλα αυτά φυσικά με τις ευλογίες της lo-fi κατήχησης.

Jake Bugg – On My One (Virgin)

Συνήθως στη στήλη βάζω πράγματα που μου αρέσουν, αλλά μερικές φορές σπαταλάω λίγο από το χώρο της για απογοητεύσεις όπως αυτή εδώ. Ο Jake Βugg είχε ένα πάρα πολύ καλό ξεκίνημα με δύο ροκενρολάδικης φιλοσοφίας folk δίσκους. Αλλά τα τσακάλια οι μαρκετίστες της Virgin είδαν ψωμάκι και είπαν να το παπαριάσουν. Του ρίξανε παραγωγή διαστάσεων O2 Arena, για να είναι έτοιμος να παίξει στα γήπεδα και να ξεσηκώσει ό,τι μπορεί. Οι μπότες στα τύμπανα βάρυναν, το μπάσο τώρα θα ακούγεται ακόμα και στις τελευταίες σειρές και οι συνθέσεις είναι πιο VEVO-friendly από ποτέ. Το επόμενο βήμα είναι να κουμπώσει τίποτα πρωτεΐνες και να ξηγηθεί upper body day. Για να μην το αδικήσω εντελώς το άλμπουμ, έχει τρία καλά κομμάτια. Στην αρχή, στη μέση και στο τέλος. Στα υπόλοιπα λουζόμαστε τη μαγική ηχοφόρμουλα του Dan Auerbach, ακόμα.

Dj Shadow – The Mountain Will Fall

Reality check. 20 χρόνια από το ‘Endtroducing’! 20 χρόνια από τότε που στριμωχνόμασταν στο Νηπιαγωγείο στην Πειραιώς για να ακούσουμε κομμάτια σαν το ‘The Number Song’ ή τον ύμνο του turntablism ‘Organ Donor’. Από τότε η σκηνή του instrumental hip-hop έχει μεταμορφωθεί περισσότερο κι από τη Mystique των X-Men. Ένας του και μόνο δίσκος ήταν αρκετός για να αλλάξει όλη τη μουσική των beats. Τώρα όμως προσπαθεί να προλάβει να φτάσει το ρεύμα που ο ίδιος διαμόρφωσε, αλλά που εδώ και χρόνια των έχει προσπεράσει. Άφωνο τρυπανοχιπχοπ νέας γενιάς για στενά χαμηλοκάβαλα και μαστιχωτό μπάσο.

Καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος δεν θέλει να επαναλάβει τον εαυτό του και όπως είπε «κανείς δεν έβγαλε ενδιαφέρουσα μουσική προσπαθώντας να διατηρήσει την κληρονομιά του». Έλα όμως που οι καλύτερες στιγμές εδώ είναι όταν κάνει αυτό ακριβώς, μέσα από τις συνεργασίες του δίσκου, όπως η κομματάρα με τους Run The Jewels. Το ‘The Mountain Will Fall’ δεν είναι κακό, αλλά όταν έχεις φτιάξει το Empire State Building, πόσο να σε εντυπωσιάσει ο πύργος των Αθηνών.