New Order και Johnny Marr στην πιο Μάντσεστερ ημέρα του Release

Νιώθω τύψεις που δεν ξεκουνήθηκα από νωρίς, που άφησα το air-condition να ορίσει το Σάββατο μου, να αποφασίσει ένα άψυχο αντικείμενο, με μοναδικό του προτέρημα την παραγωγή και διανομή κρύου αέρα, ποιο συγκρότημα θα δω και ποιο όχι.

Οι Fontaines D.C. ήρθαν για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, αυτήν τη φορά με τον δίσκο τους ολοκληρωμένο, να έχει φτάσει (και ξεπεράσει) τις προσδοκίες του μουσικού Τύπου, που τόσο καιρό τους ευλογούσε και τους τοποθετούσε πάνω στο βάθρο, δίπλα στους Shame και τους Idles.

Εκεί κολλάνε και οι τύψεις μου, το γκρουπ από το Δουβλίνο θα έβγαινε στις 18.15 και εγώ εκείνη την ώρα απλά σκεφτόμουν ότι δεν θα άφηνα πάλι τον ήλιο να κάνει ό, τι μου είχε κάνει μια βδομάδα πριν, όταν, τέτοια ώρα περίπου, είδα τους Shame στο Release.

Δεύτερη θερμοπληξία συνεχόμενη, με τίποτα, πολύ μεγάλος για κάτι τέτοιο.

Και τους έχασα. Επίσης έχασα και τους Morcheeba, για τους οποίους όμως δεν νιώθω τύψεις (δεν είναι αποθήκη ενοχών η ψυχή μου, συγγνώμη κιόλας), όχι γιατί τους υποτιμώ, απλά δεν τους άκουγα ποτέ, δεν με έκαιγε να τους ακούσω και τώρα.

Γούστα.

“Ε και ποιους είδες ρε άνθρωπε, γιατί να συνεχίσουμε να διαβάζουμε το θέμα;”.

ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΩΡΑΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ. ΔΕΣ:

Ο Johnny Marr βγήκε ορεξάτος, παίζοντας τραγούδια από την προσωπική του πορεία και από τα albums του με τους Smiths, με μια φωνή περισσότερο διεκπαιρεωτική παρά ‘ωραία’, που αντισταθμιζόταν απ’ τη απλοϊκή μα αναπόφευκτη σκέψη ότι “αυτός ο τύπος που κάθεται εκεί με το λουλουδάτο πουκάμισο, και προσποιείται τον νορμάλ και όχι τον Θεό που όντως είναι, τι τραγούδια έχει γράψει; Ποιος έστειλε όλες αυτές τις μελωδίες στον εγκέφαλο του; Ποιος ακόμη μεγαλύτερος θεός απ’ αυτόν;”.

Και αν τα ‘Bigmouth Strikes Again’, ‘Last night I dreamt that somebody loved me’ και ‘How soon is now’ ξεχώρισαν, τότε η διασκευή του στο ‘I feel you’ μπορούμε να πούμε ότι έκανε τη μεγάλη διαφορά. Μη ξεχνάμε ότι από κάτω ήταν ένα κοινό που αγαπούσε πολύ, μα πάρα πολύ τη synth pop. Έκλεισε με το ‘There’s a light that never goes out’, όμως η έκπληξη της βραδιάς ήταν άλλη.

Ο φίλος που ήμασταν μαζί, ρέκτης και μύστης μεγάλος της ηλεκτρονικής μουσικής, αναρωτιόταν, ΤΡΩΓΟΤΑΝ ΜΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: “δηλαδή θα πει τραγούδια των Electronic και ο Sumner θα τον ακούει και δεν θα βγει”;

-Όχι, δεν θα βγει.

-Θα βγει.

-Είπα, όχι.

Ε και τελικά βγήκε. Ένα από τα πιο απρόσμενα reunion που έχουμε δει ποτέ, ένα απ’ αυτά που κάνουν ένα festival από ‘νορμάλ’ και ‘ντάξει, καλό ήταν’, σε ιστορικό, συνέβη με τον Sumner να ανεβαίνει στη σκηνή και να ερμηνεύει το ‘Get the Message’. Την επόμενη ημέρα, η είδηση και το βίντεο της συνύπαρξης τους, έγινε θέμα μέχρι και στην NME, γεμίζοντας μας με μια μικρή περηφάνια που ήμασταν ‘εκεί’.

Ο κόσμος αρκετός, λιγότερος από το live του Iggy μάλλον λόγω τριημέρου, αλλά και πάλι αρκετός, άρχισε να στριμώχνεται όσο πλησίαζε η ώρα για να βγουν οι New Order.

Χειροκροτήματα, φωνές, η υπερμπάντα απ’ το Manchester, σύντομα μας ενημερώνει ότι πέρασαν 40 χρόνια από το ‘Uknown Pleasures’, γι’ αυτό θα μας κάνει μερικά δωράκια, όπως το ‘Shadowplay’, το ‘She’s lost Control’, το ‘Transmission’ (και ας μην ήταν στο άλμπουμ, ποιος να παραπονεθεί και γιατί;). Μοναδικό παράπονο ότι στο ‘She’s Lost Control’ δεν θυμόταν τους στίχους ο Sumner, πράγμα κάπως παράδοξο, αλλά δεν έδειξε και κανένας να ενοχλείται, το πάρτι είχε αρχίσει και περιμέναμε τις πιο χορευτικές στιγμές του. ‘Your Silent Face’ με την μελόντικα που δεν του έκανε με τίποτα το χατήρι να πετιέται στο κοινό, το ‘Plastic’, το ευχάριστα αγνώριστο ‘True Faith’, ο οργασμός στο ‘Blue Monday’, το ‘Temptation’, το κλείσιμο με το μυσταγωγικό ‘Atmosphere’ και το πρόσωπο του Ian να περνάει από την οθόνη, προκαλώντας ανατριχίλα και φωνές, πολλές φωνές, και τέλος τα τύμπανα της εισαγωγής του ‘Love will tear us apart’, προμήνυμα ότι η μπάντα τελείωσε το έργο της και μαζί της θα φύγουν και τα μυαλά μας για Αγγλία.

ΥΓ: Όσοι παραπονέθηκαν για τη φωνή του Bernard Sumner, ειλικρινά, τι περίμεναν; Δεν τον είχαν ξανακούσει έστω σε ένα live στο YouTube; Ή μήπως αυτή η φωνή απ’ τις ‘επίσημες ηχογραφήσεις’ (άθλια έκφραση, σόρι) των New Order τους προδιέθετε για κάτι καλύτερο; Είναι αυτός που είναι. Και είναι τεράστιος. Συνέλθετε. Kαι dance, dance, dance, dance to the radio γαμώτ.

Κεντρική φωτογραφία: Αλεξάνδρα Κατσαρού