Στο εκπληκτικό νέο του άλμπουμ, ο Nick Cave μιλάει για την απώλεια
Η τριλογία ολοκληρώνεται και ο σπουδαίος μουσικός, 4 χρόνια μετά τον θάνατο του γιου του, προσπαθεί να διαχειριστεί τον πόνο του.
- 4 ΟΚΤ 2019
Τον Ιούλιο του 2015 ο Nick Cave έζησε τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Ο 15χρονος γιος του, Arthur, πέθανε. Ο Nick Cave τότε χάθηκε. Η πρώτη ενστικτώδης αντίδρασή του ήταν να εξαφανιστεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Του ήταν αδύνατο να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο δημόσια για τον πόνο του.
Από εκείνη τη μέρα έχουν περάσει πια 4 χρόνια και ο Nick Cave σίγουρα δεν είναι πια ο ίδιος. Το 2016 το ‘Skeleton Tree’ ήταν ένα χαοτικό κάλεσμα, ένα άλμπουμ φτιαγμένο σε μια μάταιη προσπάθεια να διαχειριστεί ο δημιουργός του τον πόνο συνδέοντας τον γλωσσικό κώδικα των στίχων με τις νότες. Το άλμπουμ του ήταν ένα μείγμα electronica και ambient μουσικής και με την περσόνα ενός πληγωμένου μποέμ τραγουδιστή που βίωνε τον μεγαλύτερο πόνο της ζωής του.
Χθες ήταν η σειρά του ‘Ghosteen’, του 17ου studio album του σπουδαίου μουσικού και κλείσιμο της τριλογίας που ξεκίνησε με το ‘Push the Sky Away’ και συνεχίστηκε με το ‘Skeleton Tree’. Το άλμπουμ είναι χωρισμένο σε 2 μέρη. Το πρώτο που αποτελείται από 8 κομμάτια και περιγράφεται ως ‘τα παιδιά’ και το δεύτερο με 3 τραγούδια που περιγράφεται ως ‘οι γονείς τους’.
Στο άλμπουμ του αυτό ο Nick Cave μαζί με τους Bad Seeds φτιάχνει μια μουσική ambient με τη χρήση πολυφωνιών ανατριχιαστικών αλλά έχοντας πάντα στο επίκεντρο τη βαθιά φωνή του. Αν το ‘Skeleton Tree’ έμοιαζε με ένα άλμπουμ-θρήνο, το ‘Ghosteen’ είναι ένα άλμπουμ για τον θρήνο και την απώλεια. Το όνομα του Arthur δεν αναφέρεται πουθενά αλλά η απουσία του το κατακλύζει. Εξάλλου, όπως το δήλωσε και ο ίδιος, ο θάνατος του γιου του τον επηρέασε βαθύτατα και ως μουσικό. Οδήγησε τον Cave να γράψει μουσική πίσω από το τραύμα. Τοποθετώντας το στην κατάσταση της αναζήτησης. Η φωνή του Nick Cave είναι στιβαρή αλλά με έναν τρόπο που δείχνει ταυτόχρονα έτοιμη να σπάσει.
Το να ακούσεις το ‘Ghosteen’ σίγουρα δεν είναι εύκολο. Ο μινιμαλισμός του μπορεί να σε αποξενώσει από αυτό. Η ακολουθία των κομματιών μπορεί να σου φανεί μονότονη. Από τη στιγμή όμως που κάτσεις να το ακούσεις προσεκτικά, θα βυθιστείς σε μια σπουδαία μουσική και σε ένα πέρασμα από το προσωπικό δράμα σε μια ποιητική ενασχολήση με την πιο συνδεδεμένη με τον άνθρωπο συνθήκη: την απώλεια.
***
Αν θες να ακούσεις για πραγματάκια για τα 20 χρόνια από το ‘Cruel Intentions’, το ‘POP ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ’ είναι εδώ για σένα:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜH:
