Νight Manager, η οντισιόν για τον επόμενο James Bond

Κακά τα ψέματα. O Tom Hiddleston, πρωταγωνιστής σε δυο ‘υπό κατασκευή’ blockbuster (βλέπε Thor: Ragnarok, Kong: Skull Island) δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να δεχθεί να παίξει σε τηλεοπτική σειρά. Εκτός και αν, σκεπτόμενος ‘πανούργα’, το είδε όντως σαν ευκαιρία να πουλήσει τον εαυτό του ως δυνητικό James Bond.

Δεν έχει σημασία αν η παραπάνω άποψη είναι χαζοβιόλικη θεωρία συνωμοσίας ή ανομολόγητη αλήθεια. Η ουσία είναι ότι στο The Night Manager, την τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του John le Carré (σ.σ. οι παραγωγοί ‘σφάζονται’ για να το φέρουν στην οθόνη ήδη από το 1993, όταν κυκλοφόρησε), ο Tom Hiddleston είναι αψεγάδιαστος ως ο μοναχικός νυχτερινός διευθυντής ξενοδοχείου του Καΐρου που μπλέκεται στα πόδια ενός υπεράνω υποψίας μεγαλεμπόρου όπλων (εύγε στον Hugh Laurie, το ξέραμε ότι το είχε μέσα του) και καταλήγει να θέλει να κάνει τα πάντα προκειμένου να τον εκδικηθεί.

Ακόμη και να (SPOILER) στρατολογηθεί από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να εισχωρήσει στο στενό κύκλο του ιδιοφυούς και αδίστακτου ‘εμπόρου του θανάτου’ και να βρει τα κατάλληλα ενοχοποιητικά στοιχεία.

(Με ατάκα τύπου “θα μπεις τόσο βαθιά που θα ανησυχείς ότι δεν μπορείς να βγεις. Δεν θα υπάρχει ούτε μια ώρα που δεν θα φοβάσαι. Αλλά θα τον φέρεις στη δικαιοσύνη. Για την -δεν λέω ποια, είναι τεράστιο spoiler-, την χώρα σου και τον πατέρα σου”).

Μια βρετανική σειρά -δια χειρός της ταλαντούχας Δανής Susanne Bier- με τόσο εξαίσια ατμόσφαιρα (ήδη από τους υπέροχους τίτλους έναρξης), όπου στον κόσμο και αν μας ταξιδεύει (από το Κάιρο και τις Ελβετικές Άλπεις ως μια καρτποστάλ παραθαλάσσια ταβέρνα στην Μαγιόρκα-όλα αυτά μόλις στα δυο πρώτα από τα 6 συνολικά επεισόδια), που φέρνει δικαίως στο νου τις καλύτερες ταινίες του είδους.

Ιδανικό φόντο για την αναμέτρηση μέχρι τέλους των δυο χαρισματικών ‘ψυχοπαθών’ που βρίσκονται στο επίκεντρο της δράσης (ο Hugh είναι φουλ, ο Tom κατά το ήμισυ-αναγκάζεται να γίνει φουλ για να επιβιώσει).

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δεύτεροι ρόλοι πάνε πίσω. Ξεκινώντας από την πειστική spymaster Angela Burr (βλέπε το αντίθετο, ως σουλούπι και εμφάνιση, της Judi Dench ως Μ) ως την εντυπωσιακή συνοδό (και ‘θετή’ μάνα στο γιο του) του Laurie, δηλαδή την κυριολεκτικά δίμετρη (βλέπε 1,90) Αυστραλέζα Elizabeth Debicki. Ή, όπως την αποκαλεί η μάνα της στο τηλέφωνο (SPOILER) ‘dirty whore’.

Αν και την παράσταση εδώ κλέβει μια διαφορά ο Tom Hollander ως το δύσπιστο δεξί χέρι του Laurie που υποψιάζεται το προφανές, ότι δηλαδή το αγόρι μας είναι διπλός πράκτορας. Πραγματικά θυμίζει ‘οξύθυμο’ τσιουάουα. Μια πολύ πιο κυριλέ, αν θέλεις, εκδοχή του Joe Pesci από το Goodfellas. Κάτι σαν πρωτοξάδελφος του Ben Kingsley από το Sexy Beast (Οκ, είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά αξίζει τον κόπο να τον δεις).

Στο τέλος της ημέρας το The Night Manager έχει κάτι για όλους. Υπέροχα location, πειστικούς χαρακτήρες, τον Hugh Laurie να είναι κακός ως το μεδούλι (του άρεσε τόσο το βιβλίο που προσπάθησε, όταν κυκλοφόρησε, να πάρει και ο ίδιος τα δικαιώματα) και, πάνω από όλα, τον Tom Hiddlestone (που για να προετοιμαστεί ακολουθήσε από πίσω για εβδομάδες τον διευθυντή του πεντάστερου Rosewood Hotel στο Λονδίνο) να αποδεικνύει ότι είναι αρκετά επικίνδυνος, σοφιστικέ και σέξι για να είναι αυτός ο επόμενος Bond.