Nintendo και Zelda, σχέση σ’ αγαπώ – μ’ αγαπάς

Ο Mario είναι ο Mario, είναι Super, είναι γαλαξιακός, είναι η βιτρίνα της Nintendo. Με τον χαρακτηρισμό «βιτρίνα» δεν υποτιμώ σε καμία περίπτωση τον συγκινητικό τσιγκελωτομουστακαλή υδραυλικό που φοράει φόρμα για να μην φαίνεται η χαράδρα όταν επιδιορθώνει βρύσες, μου (μας) έχει προσφέρει υπέροχες gaming στιγμές. Παρόλα αυτά, αν μπούμε μέσα στο «μαγαζί» της ιαπωνικής εταιρείας λόγω Mario, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να εντοπίσουμε στο βάθος (κήπος) μία περίπτωση που θα μας εξιτάρει περισσότερο.

Με άλλα λόγια, το The Legend of Zelda μπορεί να είναι φαινομενικά ο υπαρχηγός, αλλά χωρίς την παρουσία του το exclusive μέτωπο του Κιότο θα ήταν εμφανώς φτωχότερο (στα δύσκολα, όλοι στρέφονται σε αυτό), μαζί και η gaming ζωή μας. Έτσι, με αφορμή το πρόσφατο λανσάρισμα του Nintendo Switch και παράλληλα του The Legend of Zelda: Breath of the Wild  που κάνει το κοινό να παραμιλάει (και αποτελεί τον μοναδικό κράχτη), ας δούμε τις πιο ένδοξες στιγμές του σε καθεμία από τις 5 προηγούμενες «μεγάλες» κονσόλες καθώς το Wii U δεν πρόλαβε ένα καταδικό του game (καλά, εντάξει, θα πούμε και κατιτίς για τις φορητές). Δύο σε ένα, λοιπόν.  

THE LEGEND OF ZELDA (NES, 1986)

Για τούτο δω, τα είχαμε πει και στο αφιέρωμα για τα αγαπημένα μας NES games. Κάθε αρχή και δύσκολη, κυριολεκτικά, αλλά ποιο παιχνίδι δεν ήταν ζόρικο την εποχή εκείνη θα μου πεις, κι έχεις το δίκιο με το μέρος σου.  

Αν δεις τον πρωτοπόρο της σειράς από οπτικής άποψης, θα πεις ότι έχει γεράσει (π.χ. και στο NES Classic Edition, check εδώ κι εκεί, όμως από την πλευρά του gameplay εδώ ξεκίνησαν όλα, ή σχεδόν όλα. Πράγματι, η πλειονότητα των στοιχείων που χαρακτηρίζει τη σειρά Zelda, έστω και σε πρωτόγονη μορφή, είναι παρόντα. Επιπλέον, πρόκειται για τον προάγγελο των action/ adventure RPG. Μπουντρούμια, εξερεύνηση, μάχες, εύρεση αντικειμένων, gaming ελευθερία, πράγματα που τη σύγχρονη εποχή θεωρούνται δεδομένα, αλλά τότε κάθε άλλο παρά τέτοια ήταν, τοποθετήθηκαν ισχυρά θεμέλια.

Το δεύτερο παιχνίδι στη σειρά αλλά και στο NES ήταν το The Adventure of Link. Η στροφή στο «ακόμα περισσότερο RPG» αλλά, κυρίως, στη side-scrolling οπτική, εκνεύρισε τους παίκτας που περίμεναν κάτι άλλο. Παρεξηγημένο game, αν με ρωτήσεις.

A LINK TO THE PAST (SNES, 1991)

Μια από τις πιο σοβαρές υποψηφιότητες για «καλύτερο Zelda game ever». Βέβαια, όπως μπορείς να ψάξεις και στο πανέμορφα χαοτικό Internet, μία τέτοια διάκριση είναι περισσότερο υποκειμενική καθώς οι απόψεις διίστανται και τριίστανται. Συγκεκριμένα εδώ στην Ελλάδα, το A Link to the Past ήταν για πολλούς η πρώτη ευκαιρία γνωριμίας με το Zelda, μιας και το SNES διαδόθηκε στη χώρα μας περισσότερο από το NES.

Σε κάθε περίπτωση, το A Link to the Past ήταν το «σωστό» sequel, εκείνο που πήγαινε πολλά βήματα παραπέρα το original, βοηθούμενο κι από την εξέλιξη της τεχνολογίας και του μέσου του ίδιου. Καλύτερα γραφικά, βαθύτερη πλοκή, βελτιωμένο gameplay σε όλα τα επίπεδα, πρόοδος παντού. Ακόμα κι αν δεν πρόκειται για το κορυφαίο Zelda στην ιστορία, για το καλύτερο 2D της σειράς δεν νομίζω ότι τίθεται ζήτημα. Ε;

Δύο χρόνια αργότερα, το 1993, κυκλοφορεί το πρώτο φορητό Zelda, το Link’s Awakening με τ’ όνομα, στο περίφημο Game Boy. Μάλιστα, το εν λόγω παιχνίδι ξεκίνησε τον κύκλο ανάπτυξης ως port του A Link to the Past στο handheld της Ninty, για να καταλήξει στο τέλος αναρχοαυτόνομη κυκλοφορία. Αγαπητέ αναγνώστη, ως οπαδός της αλήθειας, οφείλω να σου πω ότι ποτέ δεν ήμουν fan των φορητών εκδόσεων του Zelda, δίκαια ή άδικα θεωρούσα ότι έχαναν μέρος της μαγείας τους. Πάντως, δεδομένης ακόμα κι αυτής της παραδοχής, το Link’s Awakening ήταν πρωτοπόρο για τα έως τότε portable gaming πρότυπα, εκπληκτικό με μία λέξη για να μην το βασανίζουμε.      

OCARINA OF TIME (N64, 1998)

Κι αφού ξεκινήσαμε με ειλικρίνεια, να συνεχίσουμε έτσι. Το N64 αποτελεί την αγαπημένη μου Ninty κονσόλα ή, έστω, αυτή η οποία λειτούργησε για περισσότερες ώρες από τις υπόλοιπες. Ως συνεπαγωγή, αν με έβαζες να ψηφίσω με την καρδιά (αλλά και το μυαλό), το Ocarina of Time θα έβαζα πρώτο στην προσωπική Zelda κατάταξη.

Καταρχάς, αν το πρώτο The Legend of Zelda έριξε τα μπετά για τα υπόλοιπα, το Ocarina of Time, το πρώτο 3D της σειράς, άνοιξε τις θύρες για την εξέλιξη του τίτλου στη σύγχρονη εποχή. Κλείδωμα στόχου, context-sensitive χειρισμός (δηλαδή σε ένα κουμπί έχει ανατεθεί πληθώρα κινήσεων, κι όχι μόνο μία, και ενεργοποιείται η κατάλληλη ανάλογα με τα δεδομένα), ήταν η αρχή μιας νέας εποχής με την υποσημείωση ότι ο παίκτης ένιωθε σαν στο βασίλειό του. Με άλλα λόγια, αισθανόταν ότι έπαιζε ένα Zelda αλλά, παράλληλα, ήταν κάτι φρέσκο και πρωτόγνωρο. Τεράστιο επίτευγμα που σπάνια επιτυγχάνεται στο χώρο του gaming.

Ο Δημητρόπουλος ήταν σαν να μου ζήτησε να σου πω δύο κουβέντες για το Majora’s Mask, το οποίο κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα (2000) στο N64. Και, μεταξύ μας, έχει δίκιο, αξίζει αναφοράς το πιο dark και cult παιχνίδι της σειράς.

Επειδή ακριβώς ο τόνος του ήταν αρκετά σκοτεινός, ασυνήθιστος για Zelda, βρίσκεται στα όρια του μόνος μου και όλοι σας και δεν τιμήθηκε ιδιαίτερα από τους οπαδούς. Όπως και να ‘χει, αυτός ο κύκλος τριών ημερών που πρέπει να πράξεις τα δέοντα, γιατί αλλιώς θα πέσει το φεγγάρι και θα σε πλακώσει, ήταν ευχάριστα αγχωτικό, αν αυτός ο όρος ευδοκιμεί. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλα τέτοια μαύρα πρόβατα στο gaming.     

THE WIND WAKER (GAMECUBE, 2002)

Το GameCube απέκτησε το δικό του Zelda το 2002 και για ορισμένους είναι το κορυφαίο στην ιστορία, κυρίως για εκείνους που λάτρεψαν τα cel-shaded καρτουνίστικα γραφικά του και τον χαρακτήρα που του προσέδωσαν.

Για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, η ελεύθερη φύση του και η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία του με συγκίνησαν περισσότερο, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι το χαριτωμένο στυλ του κρατάει έως σήμερα και δεν δείχνει γερασμένο (σε αυτό συμβάλλει αναμφίβολα η HD έκδοση στο Wii U). Λίγα τα μπουντρούμια μεν, άφθονη η εξερεύνηση και οι μάχες δε, το μάτι χορταίνει αν μη τι άλλο. Ότι κάτι με χαλάει στο The Wind Waker το έχεις καταλάβει, θεωρώ, από τον τόνο μου (*σκύβει ένοχα το κεφάλι και παραδέχεται ότι, τελικά, στραβώνει με τα cel-shaded γραφικά).

TWILIGHT PRINCESS (Wii, 2006)

Η περίπτωση του Twilight Princess μοιάζει αρκετά με αυτήν του Breath of the Wild. Αρχικά, ήταν να κυκλοφορήσει στο GameCube, όμως το λανσάρισμα του Wii χρειαζόταν ένα μεγάλο όνομα για να το στηρίξει οπότε, τι άλλο, ένα Zelda είναι ταμάμ. Κάπως έτσι, βγήκε και στις δύο κονσόλες στα τέλη του 2006.

Από άποψη ύφους είναι ένα wannabe Majora’s Mask, υπό την έννοια ότι προσπαθεί να γίνει λίγο πιο τραχύ και σκοτεινό, ακριβώς το αντίστροφο σε σχέση με τον προκάτοχό του The Wind Waker. Τα ρεαλιστικά γραφικά του, η πιο βαριά ιστορία και τα εξαιρετικά ως επί το πλείστον μπουντρούμια του καταγράφονται στα δικά μου θετικά. Από την άλλη, ουσιαστικά δεν ψήθηκα ποτέ με την motion control λογική του Wii (και γενικά με τέτοιου είδους gimmicks), οπότε κάπου με έχασε. Για λίγο βέβαια, για χάρη του Zelda είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα.

Το δεύτερο φορητό game που με τρέλανε ήταν το A Link Between Worlds (2013). Φυσιολογικό υπό μία έννοια όταν πρόκειται για ιστορικό διάδοχο του A Link to the Past. H επιστροφή στον κόσμο ενός εκ των κορυφαίων Zelda, ήταν νοσταλγική και αναζωογονητική μαζί. Ναι, το ξέρω, ακούγεται ως κάτι πλήρως ασύμβατο, όμως αυτό ήταν. Εξάλλου, σε ένα Zelda game το σημαντικό είναι το ταξίδι, η αναζήτηση του γνώριμου αλλά και του καινούριου σαν τα συστατικά ενός μαγικού φίλτρου. Μαγεία, αυτή είναι η λέξη.