Νύχτες Πρεμιέρας: Είδαμε και σχολιάζουμε όλες τις ταινίες του Διαγωνιστικού τμήματος

Για 11 ημέρες ήμασταν εκεί. Σήμερα, μια μέρα μετά το τέλος των 22ων Νυχτών Πρεμιέρας, ρίχνουμε μια συγκεντρωτική ματιά σε όλο το διαγωνιστικό τους πρόγραμμα. Όχι όμως προτού αναφέρουμε τους μεγάλους νικητές του Φεστιβάλ!

Το μεγάλο βραβείο του Διεθνούς Διαγωνιστικού, η Χρυσή Αθηνά, πήγε στο ‘Hedi’ του Mohamed Ben Attia που άνοιξε τον διαγωνισμό και μας έβαλε σε mood σύγκρουσης παλιού και νέου. Το Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών πήρε ο Matt Johnson για το ‘Operation Avalanche’, ένας πολύπλευρος δημιουργός που αξίζει να έχεις υπόψιν γιατί το Χόλιγουντ έχει αρχίσει ήδη να χτυπάει την πόρτα του. Το Βραβείο Σεναρίου πήγε στο ‘Under the Shadow’ και τον Babak Anvari που έβγαλε την ιστορία από τα στενά της όρια και έδωσε πολιτική χροιά στο απόκοσμο πλάσμα που ήθελε να παρασύρει τη Shideh και τη Dorsa και τέλος, το Βραβείο Κοινού πήγε στο ‘La Tortue Rouge’ του Michael Dudok De Wit, γεγονός που δε μας εκπλήττει καθόλου αφού ο παλμός της αίθουσας μετά την προβολή φώναζε ανακούφιση και ικανοποίηση.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Νύχτες Πρεμιέρας 2016: Όλη η κάλυψη

***

Με σειρά προβολής:

HEDI

Το ‘Hedi’ είναι μία καθολική ιστορία για το δίλημμα μεταξύ αγάπης και καθήκοντος που θα μπορούσε να είχε γυριστεί σε οποιαδήποτε χώρα, αλλά εδώ η Τυνησία δίνει έδαφος αφ’ ενός μεν για κάποια σύγχρονα σχόλια που αφορούν την επανάσταση που έγινε στη χώρα και αφ’ ετέρου στους κανόνες της κοινωνίας και της οικογένειας του πρωταγωνιστή που καταπιέζουν όσα ονειρεύεται για το προσωπικό του μέλλον και εύχεται να μπορούσε να προσπεράσει. Τα χαρακτηριστικά αυτά, η προσωπική ερμηνεία του Majd Mastoura και ο ενδόμυχος, διερευνητικός τόνος που κρατά το ‘Hedi’, το έκαναν την πιο κατάλληλη έναρξη για το διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ.

REMAINDER

Από την αναλυτικότερη κριτική μας:

Το ‘Remainder’ παίρνει ρίσκα κι έχει ιδέες που δε θα σε αφήσουν αδιάφορο, ειδικά εάν το δεις ως meta για την τελειομανία της διαδικασίας της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά δεν καταφέρνει να φτάσει την κορυφή της πολύ ξεκάθαρα μεγάλης φιλοδοξίας του. Αν η ταινία μπορούσε να κάνει θόρυβο στη βιομηχανία πάντως, ενδεχομένως να έκανε και πράγματα για την καριέρα του Tom Sturridge που παρότι δουλεύει σταθερά για πάνω από 10 χρόνια, δεν έχει γίνει μέχρι τώρα πρωταγωνιστής.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Στα χνάρια του Christopher Nolan και του ‘Donnie Darko’

CLOSET MONSTER

Το ‘Closet Monster’ είναι ένα εντελώς ξεχωριστό coming out στόρι (θα έλεγα το πιο ξεχωριστό αλλά περιμένω να δω και το ‘Moonlight’) και αυτό το πετυχαίνει κυρίως όταν χρησιμοποιεί στοιχεία φαντασίας και σουρεαλισμού για να εξηγήσει τι συμβαίνει στην ψυχολογία του πρωταγωνιστή του και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τη βία στο περιβάλλον του, τις πρώτες ερωτικές του εμπειρίες και την τάση του για φυγή. Περίμενα μήπως κι έφευγε από την 1η θέση στην προσωπική μου κατάταξη όσο περνούσαν οι ταινίες του διαγωνιστικού, αλλά τελικά κράτησε τον θρόνο και μετά την τελευταία προβολή.

OPERATION AVALANCHE

Ενδιαφέρουσα περίπτωση found footage που ξεκινάει ως παρωδία και καταλήγει θρίλερ καταδίωξης για δύο πράκτορες της CIA που χώνονται στη NASA και στήνουν την ψεύτικη αποστολή του ανθρώπου στο φεγγάρι. Η απότομη μετάβασή του από τη μία φάση στην άλλη δημιουργεί τονικά προβλήματα και τα αστεία του επαναλαμβάνονται αρκετά (ίσως θα βοηθούσε μικρότερη διάρκεια;), αλλά ο Matt Johnson που έγραψε/σκηνοθέτησε/πρωταγωνίστησε αναδεικνύεται ως πολύπλευρο ταλέντο που θα μπορούσε να τα πάει πολύ καλύτερα στο μέλλον.

LA TORTUE ROUGE

Πόσο χαρούμενος πρέπει να είναι ο Miyazaki που το θρυλικό του Studio Ghibli βγάζει ακόμα τέτοιες ταινίες και μετά την απόσυρσή του; Δε χρησιμοποιώ γενικώς ποτέ τη φράση “χάρμα οφθαλμών” γιατί μου μυρίζει σεμεδάκι, αλλά εδώ ειλικρινά θα τη γράψω γιατί το αψεγάδιαστο animation του ‘LaTortue Rouge’ είναι βάλσαμο για τα μάτια. Θέλω να πιστεύω πως ακόμα και για όσους δεν έχουν την υπομονή που χρειάζεται για μια ταινία που τον παίρνει πολύ τον χρόνο της και μάλιστα χωρίς διαλόγους, αυτό τουλάχιστον θα τους κρατήσει το ενδιαφέρον. Πιο μεγάλη ακόμα εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι το ίδιο το παραμύθι ήταν τόσο αγνό και απλό, που έμοιαζε να υπήρχε πάντα στα παγκόσμια κιτάπια κι απλά να μην είχε φτάσει σ’ εμάς μέχρι σήμερα. Στα αγαπημένα μου ολόκληρου του φεστιβάλ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλη η κάλυψη των Νυχτών Πρεμιέρας στο PopCode

EVOLUTION

Μακράν η πιο αλλόκοτη ταινία του διαγωνιστικού αν όχι και του φεστιβάλ ολόκληρου, αλλά γι’ αυτό στηρίζουμε Lucile Hadžihalilović. Όταν βλέπεις το ‘Évolution’, καταλαβαίνεις γιατί της πήρε τόσον καιρό να βρει χρήματα να το κάνει. Οι παραγωγοί δεν το καταλάβαιναν κι εκείνη δεν ήθελε να το εξηγήσει για να μη χάσει το μυστήριό του, οπότε πάρε 10 χρόνια αναμονής από το ‘Innocence’. Εδώ η σκηνοθέτιδα βουτάει στο sci-fi, σε μία ταινία που κερδίζει περισσότερο από αυτά που μας κρύβει και ισορροπεί μεταξύ όνειρου και εφιάλτη (μάντεψε πού γέρνει η ζυγαριά). Με την απόκοσμη ατμόσφαιρά του, τις έντονες εικόνες που είναι και η φιλοσοφία του και μια αινιγματική πλοκή που δείχνει μεν γεγονότα αλλά μιλάει περισσότερο για συναίσθηματα, το ‘Évolution’ θα το σκέφτεσαι για ώρες αφού ανοίξουν τα φώτα.

INDIGNATION

Ήταν στις top επιλογές μου για το φεστιβάλ, αλλά δεν έδωσε όσα περίμενα. Για ταινία που ονομάζεται αγανάκτηση παραήταν συγκρατημένη. Σ’ αυτό βέβαια έπαιξε ρόλο και το πολύ ασφυκτικό – και πολύ καλοφτιαγμένο – σκηνικό της ακαδημαϊκής ζωής στην Αμερική των ‘50s, αλλά δεν είναι εύκολο να συμπάσχεις με την κατάσταση του φορτωμένου Marcus όταν απλά στη δείχνουν, αλλά δε μπορείς να τη νιώσεις. Μεγάλα highlights της ταινίας οι δύο σκηνές του Logan Lerman με τον Tracy Letts στον ρόλο του επίμονου κοσμήτορα που μπορεί να σε οδηγήσει και στην τρέλα.

ONE WEEK AND A DAY

Βάλσαμο για τα μάτια το ‘La Tortue Rouge’, βάλσαμο για το πένθος το ‘One Week and a Day’. Το ζεύγος Spivak έχει αποφασίσει να επιστρέψει στην καθημερινή του ζωή, αλλά αν υπάρχουν περιστάσεις στη ζωή που πρέπει να πατήσεις για λίγο το pause είναι μετά τον θάνατο του γιου σου. Στην προκειμένη περίπτωση το pause γίνεται με μαριχουάνα και παρέα με τον τρελιάρη γείτονα, πρώην κολλητό του γιου. Τα γλυκόπικρα dramedies είναι το στάνταρ των φεστιβάλ, αλλά εδώ ο συνδυασμός του λυπητερού, του αστείου και του παράξενου είναι πολύ ισορροπημένος και μας λέει ότι μπορεί να είσαι τόσο εξαντλημένος μετά τις μεγάλες απώλειες, που τα όρια μεταξύ των συναισθημάτων δεν είναι και τόσο διακριτά.

UNDER THE SHADOW

Σίγουρα στη λίστα με τα καλύτερα θρίλερ της χρονιάς και απόλυτο must για όσους αγάπησαν το ‘Badadook’. Το ‘Under the Shadow’ χρησιμοποιεί όλο το κουτί με τα κλασικά εργαλεία των τριξιμάτων και των jump scares (thumbs up και για τα πρακτικά εφέ, πάντα thumbs up για τα πρακτικά εφέ) και μπορεί να μη θέλει να πολιτικοποιήσει τρομερά το σενάριό του που τοποθετεί την υπόθεση στο καθεστωτικό Ιράν, αλλά δεν ξεχνά και καθόλου τον φεμινιστικό θυμό του για την καταπίεση των γυναικών στη χώρα.