O Adam Driver είναι ο άβολος τύπος που στο τέλος θα λατρέψεις

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Adam Driver εμφανίστηκε στον κόσμο μας κατά βάση μέσω από τον ρόλο του ως Kylo Ren. Οκ, καλό και πετυχημένο το Girls, η σειρά του HBO στην οποία πρωταγωνίστησε. Σίγουρα αν τον ρωτήσετε εκεί θα ρίξει τη σημερινή του επιτυχία. Ας μη γελιόμαστε όμως. Ο Adam Driver ήταν για τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας ο Kylo Ren. Αν το θέλετε και λίγο διαφορετικά. Ήταν αυτός που γέμιζε το κενό του Darth Vader. Ο William Duvall του Layne Staley για όσους αγαπούν τους Alice In Chains. Ο Rash αντί του Rosh για όσους αγαπάνε τα Φιλαράκια. Tέλος πάντων καταλάβατε το πόιντ μου.

Ο ρόλος του, λοιπόν, δεν ήταν καθόλου εύκολος. Ήταν το πρόσωπο γύρω από το οποίο θα στηνόταν η αναβίωση του Star Wars. Ομολογουμένως, οι fans του Star Wars δεν είμαστε και το πιο εύκολο κοινό. Και γενικά είμαστε λίγο σαν τους θείους που κάθονται με τη νεολαία και αναπολούν τα περασμένα. Μια βάση εκατομμύρια ανθρώπων ανά τον πλανήτη γεμάτη νοσταλγία. Επιθετική νοσταλγία καμιά φορά.

Όταν λοιπόν πας να πάρεις τον ρόλο αντικατάστασης του καλύτερου ή έστω του πιο εμβληματικού villain όλων των εποχών για την pop culture, πρέπει να είσαι έτοιμος να τα ακούσεις. Δεν είναι ακριβώς ότι δεν τα άκουσε.

«Τι είναι τώρα αυτός ο τύπος;»

Με εμφάνιση που παραπέμπει περισσότερο σε Γιουγκοσλάβο center που θέλει να πιάσει ποσοστό 50% στις βολές, παρά σε super-villain που θέλει να αναβιώσει μια διαγαλαξιακή αυτοκρατορία, ο Adam Driver έδειξε νωρίς το πρόσωπό του. Δεν εννοώ ότι έδειξε τις εσωτερικές του δυνάμεις και άλλα τέτοια γραφικά. Εννοώ ότι τον είδαμε, έβγαλε τη μάσκα. Το κακό του Star Wars πήρε αμέσως ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Πιθανότατα και ένα δείγμα ότι η Disney πίστεψε στις δυνάμεις του. Καθόλου άδικα. Δεν ήταν καθόλου κακός στην ερμηνεία του αλλά δεν ήταν και ότι μας εντυπωσίασε. Κανείς δεν θα μας εντυπωσίαζε. Πήγαμε εκεί για τον Mark Hamill, για την Carrie Fisher και για το λατρεμένα βλέμμα του Harrison Ford που είναι πάντα σαν κάποιος να του εξηγεί προχωρημένα μαθηματικά που δεν καταλαβαίνει.

Ο Driver ήταν εκεί γιατί έπρεπε κάτι καινούργιο να πούμε. Δεν γινόταν να πάμε 800 εκατομμύρια άνθρωποι για καμιά μπίρα. Για να θυμηθούμε τα παλιά. Οπότε η φάση της νοσταλγίας έπρεπε να έχει και ένα ζητούμενο. Κάτι καινούργιο να αφηγηθεί. Λίγο πολύ ο Driver ήταν αυτό το καινούργιο. To ότι δεν ξεσηκώθηκε το Σύμπαν εναντίον του ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να κάνει. Και το κατάφερε. Κέρδισε μαζί και πολλούς πολλοί νεότερους οπαδούς (για τα σημερινά 12χρονα, ο Kylo Ren είναι ό,τι ήταν ο Darth Vader για τα σημερινά 45χρονα). Πήρε μια ανάσα και συνέχισε. Και όσο συνέχιζε έξω από τη στολή του Kylo Ren, τόσο κέρδιζε όταν την ξαναφορούσε.

H ζωή στους πιο κοντινούς γαλαξίες

Με κάποιον παράξενο τρόπο ο ρόλος του τύπου που διοικεί μέσα από ένα διαστημόπλοιο δεν είναι τελείως άσχετος από τις φαινομενικά τελείως άσχετες δουλείες που έκανε παράλληλα ο Adam Driver. Το 2016 ήταν εξαιρετικός ως συμπρωταγωνιστής του Αndrew Garfield και του Liam Neeson στο Silence του Scorsese όπου χρειάστηκε να χάσει 20 κιλά προκειμένου να αναδείξει τον ρόλο ενός ταλαιπωρημένου ιεραπόστολου που έβλεπε να καταρρέει μπροστά του ένα όραμα. Τα κατάφερε.

H ταινία βέβαια που τον πήρε από το επίπεδο του “καλός είναι αυτός” σε αυτό του σήμερα δεν ήταν άλλη από το ‘Paterson’ του Jim Jarmusch. Εκεί έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός οδηγού λεωφορείου που ταυτόχρονα είναι και ποιητής. Ο Driver ήταν ο πιο κατάλληλος άνθρωπος στον κόσμο για να υποδυθεί έναν τύπο με μια ήρεμη (ως και βαρετή) αλλά ταυτόχρονα πανέμορφη ζωή. Δεν έχασε κιλά εδώ. Άρχισε να διαβάζει όμως επισταμένα ποίηση.  «Aυτός που έπαιζε τον Kylo Ren» έγινε πια γνωστός ως Αdam Driver.

Ακολούθησε ένας μεγάλος αριθμός από δουλειές από τις οποίες μπορούμε να ξεχωρίσουμε προφανώς το Marriage Story αλλά και το BlacKkKlansman. Όταν επέστρεφε για το τελευταίο κομμάτι της τριλογίας, το 2019, ήταν πια ο σημαντικότερος ηθοποιός της γενιάς του. Μάλιστα αυτό το κατάφερε από την πιο δύσκολη αφετηρία. Αν το να γίνεις κορυφαίος είναι κάτι σημαντικό, το να γίνεις κορυφαίος έχοντας αυτή την πορεία σε κάνει αξιοθαύμαστο.

Ανθρώπινος, πραγματικά ανθρώπινος

Δεν υπεκφεύγω. Στην αρχή της προηγούμενης υποενότητας έγραψα ότι θεωρώ πως όλοι αυτοί οι άσχετοι μεταξύ τους ρόλοι τελικά έχουν έναν συνεκτικό ιστό. Πρώτα από όλα έχουν με τον τρόπο που έχει σχέση το να είσαι πρωταγωνιστής ταυτόχρονα σε ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά franchise όλων των εποχών (Star Wars) και μαζί να είσαι πρωταγωνιστής του πιο γνωστού εκπροσώπου του ανεξάρτητου κινηματογράφου (Jarmusch). Αυτό με έναν περίεργο τρόπο και ιδίως αν είσαι millennial (στα 37 του από σήμερα) είναι κάτι απολύτως ταιριαστό. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Το μεγάλο εμπόδιο αυτού που θα παρίστανε τον Kylo Ren ήταν το εξής ένα αλλά πολύ σημαντικό: Ότι θα φανερωνόταν το πρόσωπό του. Τι σημαίνει αυτό; Ο Darth Vader έκανε καριέρα ως κινηματογραφικός Hitler κρυμμένος πίσω από μια μάσκα. Σαν μια απάνθρωπη εκδοχή του κακού. Η αναπνοή του και η προφορά του προξενούσαν στον θεατή ακόμα μεγαλύτερη ανοικείωση. Το απόλυτο κακό υπήρχε και θυμώσουν ότι δεν ήταν κενό μέσα από την εισπνοή και την εκπνοή του. Ίσως αυτή η βιολογική του λειτουργία να ήταν και το τελευταίο ανθρώπινο χαρακτηριστικό του Vader. Δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαίο το πότε έβγαλε τη μάσκα του λίγο πριν πεθάνει.

Ο Adam Driver όμως έπρεπε αυτό το κακό να το προσωποποιήσει. Η ανθρώπινη διάσταση του δεν θα φαινόταν μονό με την αναπνοή του. Θα φαινόταν μέσα από τις εκφράσεις, το βλέμμα, την οργή του. Θα ήταν ένα τέρας πιο ανθρώπινο. Η παραγωγή και το σενάριο του έδιναν στον χαρακτήρα όλα εκείνα τα στοιχεία του τέρατος. Το πόσο ανθρώπινο θα ήταν τελικά αυτό βασίστηκε αποκλειστικά στον Driver. Και όσο και αν πιθανώς κάποιοι να γκρίνιαζαν το 2015, τώρα που είμαστε στο 2020 μπορούμε να πούμε ότι τα πήγε περίφημα.

Περίφημα τα πήγε και στους άλλους ρόλους του όμως. Οι σημαντικότεροι από αυτός ήταν εξάλλου ρόλοι τέτοιου τύπου. Ο Driver ήταν με διαφορετικούς τρόπους στο Silence, στο Marriage Story και στο Paterson τελείως ανθρώπινος. Χωρίς βέβαια την πλευρά του τέρατος σε καμιά από τις παραπάνω εκδοχές. Ίσως τελικά αυτό είναι που τον κάνει μια τόσο ενδιαφέρουσα περίπτωση ηθοποιού αλλά και το sex symbol που φαίνεται ότι είναι. Το πέρασμα από τον απόλυτο villain στο καθόλου απόλυτα καλό, από το τέρας στον άνθρωπο.

Μια πορεία που μοιάζει να είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που νιώθουμε για τον κόσμο γύρω μας.