O αγαπημένος μας Α’ Ανδρικός των Όσκαρ

Όταν μιλάμε για αγαπημένο ρόλο, μπαίνουν μέσα πολλά ζητήματα. Αναφερόμαστε στην μία εκείνη ξεχωριστή ερμηνεία; Για τον ηθοποιό ως σύνολο έργου ή ως περσόνα; Για το χαρακτήρα και τα όσα έχει αφήσει; Για τη θέση του στην ιστορία του σινεμά; Πώς βάζεις δίπλα και ζυγίζεις τους ΝτεΝίρο και τους Πατσίνο και τους Ντέι-Λιούις, και τι θέση έχουν ανάμεσά τους οι Μπενίνι και οι Κρόου;

Κάθε συντάκτης του ΟΝΕΜΑΝ τα ζύγισε, και υπό το βάρος της ιστορίας, ανέδειξε τον αγαπημένο του, βραβευμένο με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου στην ιστορία.

Η 86η τελετή απονομής των Βραβείων Όσκαρ θα μεταδοθεί αποκλειστικά από τα κανάλια Novacinema την Κυριακή, ξεκινώντας με το Pre-Show στις 2 το βράδυ μετά τα μεσάνυχτα.

Εμείς, στο ΟΝΕΜΑΝ, θα είμαστε live από τις 2 το βράδυ και φυσικά κατά τη διάρκεια της μεγάλης τελετής που ξεκινά στις 03:30, για να σχολιάσουμε τα Όσκαρ σε ένα live-blog που θα γράψει ιστορία. (Not.)

O Marlon Brando στο Λιμάνι της Αγωνίας για τον Πάνο Κοκκίνη

Mοιάζει αυτονόητη και ‘πιο κλασική και θα σε λένε Ακρόπολη’ επιλογή, αλλά για μένα δεν ήταν. Ήμουν στο τσακ να ενδώσω μπροστά στο αβυσσαλέο ταλέντο του Daniel Day Lewis (ειδικά στο There Will Be Blood), να συγχωρήσω τον De Niro για τα τελευταία 20 χρόνια και να τον αποθεώσω για το Raging Bull ή να εκφράσω δημόσια το κολλημά μου για τον Gary Cooper του High Noon. Αλλά μετά έβαλα και είδα ξανά τον ‘I could have been a contender’ λόγο του αγράμματου λιμενεργάτη με το πάθος για τα περιστέρια. Και ενέδωσα. Ένοιωσα για άλλη μια φορά σοκ και δεός παρακολουθώντας μια πραγματική δύναμη της φύσης στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, όταν δηλαδή δεν είχε προλάβει ακόμη να ξενερώσει εντελώς με το μέγεθος του ταλέντου του, τον εαυτό του και όλους γύρω του. Μια ερμηνεία που άλλαξε εντελώς τον τρόπο που όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί μετά από αυτόν αντιμετωπίζουν αυτό που κάνουν.

O Sean Penn στο Milk για τον Ηλία Αναστασιάδη

Αγαπητέ Πάνο, νομίζω ότι η πιο κλασική επιλογή είναι ο Πατσίνο στο ‘Άρωμα Γυναίκας’. Από κει και πέρα, ούτε εγώ βάζω κάνα λιθαράκι στο άντρο της πρωτοτυπίας διαλέγοντας Sean Penn, αλλά έχω επιχειρήματα που κερδίζουν κάθε φορά τον πόλεμο μέσα μου. Δεν γίνεται να ψηφίσω αγαπημένο Α’ Ανδρικό για ταινία που δεν έχω δει στο σινεμά και δεν γίνεται να μην ψηφίσω Α’ Ανδρικό που με έχει κάνει να κλάψω. Το ‘Milk’ και ταινίες σαν το ‘Milk’ είναι το ψωμί μου. Μπορώ να βλέπω τέτοια δράματα για ένα χρόνο συνεχόμενο και με διάλειμμα μόνο και μόνο για να ζήσω και κανένα πριν συνεχίσω ως θεατής. Στο θεωρητικό ερώτημα “Θα διάλεγες τον Penn του ‘I Am Sam’ αν έπαιρνε το Α’ Ανδρικό;”, απαντώ ότι και τις 1000 φορές θα πήγαινα με το ‘Milk’. Είμαι γατάκι πολυτελείας για να τολμήσω να πω ότι δεν είδα τι έκανε ο Penn στο ‘I Am Sam’, αλλά συγκριτικά, στο ‘Milk’ ο ρόλος ήταν λιγότερο αβανταδόρικος. Από την άλλη, όσον αφορά το Όσκαρ Α’ Ανδρικού για το ‘Mystic River’, ομολογώ ότι δυσκολεύομαι το ίδιο τόσα χρόνια μετά να βάλω οποιονδήποτε χαρακτήρα της ταινίας πάνω από την ίδια την ταινία. Στο ‘Milk’ ήταν ξεκάθαρα ο Penn που έκανε τον Harvey Milk να δακρύσει από εκεί βρίσκεται. Στο ‘Mystic River’, η δόξα ήταν μοιρασμένη.

Ο Antony Hopkins στη Σιωπή των Αμνών για τον Στέλιο Αρτεμάκη

“Αν σε βοηθήσω Κλαρίς, θα είναι πάρε-δώσε μεταξύ μας. Θα σου λέω πράγματα, θα μου λες πράγματα. Όχι για την υπόθεση, ωστόσο. Για τον εαυτό σου. Πάρε-δώσε. Ναι ή όχι; Ναι ή όχι, Κλαρίς; Η μικρή Κατερίνα περιμένει. Ναι ή όχι, Κλαρίς;” Πραγματικά προσπαθώ να φανταστώ ποιος άλλος θα μπορούσε να πει αυτές τις γραμμές με αυτόν τον τρόπο; Ποιος έχει αυτό το διαπεραστικό βλέμμα, αυτή την ηρεμία στη φωνή που σε κάνει να κατουριέσαι από φόβο. Αν έβλεπα τον Russel Crow, για παράδειγμα, θα γελούσα. O Daniel Day Lewis; Μπα, πολύ άρχοντας για κάτι τέτοιο. Liam Neeson; Οπωσδήποτε όχι, καλύτερα εκδικητής με το πιστόλι ή Σίντλερ να βοηθάει τους δυστυχείς ανθρώπους. Ο μόνος ίσως που έχει αυτή τη διαστροφή στο βλέμμα του και έχει την πάστα μεγάλου ηθοποιού είναι ο Joaquin Phoenix. Αλλά και πάλι μου βγάζει κάτι πιο φλώρικο. Θα τον φανταζόμουν πιο εύκολα να μαχαιρώνει πισώπλατα το θύμα του και όχι να το δαγκώνει βίαια. Μόνο ο Anthony Hopkins θα μπορούσε να έχει μια θέση στους εφιάλτες μου.

Ο Jack Nicholson στη Φωλιά του Κούκου για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Δυστυχώς, δεν μπορώ να απαντήσω απλά. Γιατί ο “καλύτερος ανδρικός ρόλος” δεν ισοδυναμεί απόλυτα με τον καλύτερο ηθοποιό, τίτλο που πιθανότατα θα έδινα (γιατί ξέρω ότι η Ακαδημία ουσιαστικά περιμένει εμένα να τους τα πω) τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Αλλά, θα προτιμήσω να αποφασίσω επί του συνόλου: ηθοποιός, ρόλος, ταινία. Οπότε κερδίζει ο Τζακ ο Νίκολσον και η “Φωλιά του Κούκου”. Μεταξύ μας αν γινόταν θα έδινα το Όσκαρ στον Ινδιάνο, αλλά ΟΚ, καλός και ο Τζακ. Τι καλός δηλαδή; Εκπληκτικός. Έχει και αυτό το βλέμμα του τρελού από μόνος του, οπότε η δουλειά έγινε ακόμη πιο εύκολη. Ταινιάρα. Όσο για τον Νίκολσον κέρδισε στο νήμα τον Ντε Νίρο και τον Πατσίνο, κυρίως γιατί οι δυο τους εξελίχθηκαν σε καρικατούρες με μανιέρα κι αυτό είναι κάτι που με έχει εκνευρίσει ιδιαίτερα. Από την άλλη αν δεν ήταν ο Κούκος , θα έλεγα Ντάνστιν Χόφμαν και τον άνθρωπο της βροχής.

Ο Al Pacino στο Άρωμα Γυναίκας για τον Μάνο Μίχαλο

Με εκνευρίζει η κατηγορία των ανδρικών ρόλων. Ναι, πολύ, γιατί 9 στις 10 φορές υποστηρίζω κάποιον που δεν κερδίζει. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, αυτό το φαινόμενο το βλέπω να συμβαίνει όλο και περισσότερο. Φέτος, για παράδειγμα, υποστηρίζω ξεκάθαρα (έχοντας αναγνωρίσει κι εγώ τη στροφή του προς την ποιότητα) τον McConaughey, αλλά κάτι θα γίνει και θα το χάσει (μην πείτε, ότι δεν σας το είπα). Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Al Pacino, γιατί εν έτει 2014 δεν είναι κλισέ να τον υποστηρίζεις υποκριτικά, Al Pacino γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν θα ξαναδούμε άλλο μεγάλο ρόλο από αυτόν τον τύπο, Al Pacino γιατί το 1991 ήμουν αρκετά μικρός και με έκανε να πιστέψω ότι ήταν τυφλός, με έκανε να τον φοβάμαι όταν αγρίευε, με έκανε να τον συμπονώ, να θέλω να τον βοηθήσω. Ο Al Pacino στο Άρωμα Γυναίκας είναι όσα έχουμε σκεφτεί για εκείνον και απλώς τώρα πια δεν τα βλέπουμε. Αλλά καλό είναι, να μην τα ξεχνάμε τελείως.

Ο Roberto Benigni στο Η Ζωή Είναι Ωραία για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Δεν είναι ο καλύτερος ηθοποιός στον κόσμο. Αλλά τα όσκαρ βραβεύουν ερμηνεία. Μία ερμηνεία και οφείλω να παίξω με αυτό. Θεωρώ άδικο να διαλέξω μία ερμηνεία που δεν την έχω δει στην εποχή της. Ο Pacino, ο De Niro, ο Brando και τόσοι άλλοι κουβαλούν μία τεράστια κληρονομιά η οποία έχει πασπαλιστεί με τους επαίνους και την αστερόσκονη τόσων χρόνων. Επιλέγω λοιπόν κάτι που το έχω δει στην εποχή του. Ο Μπενίνι στο La Vita e bella περιέγραψε τόσο ρεαλιστικά την αγωνία ενός πατέρα για την οικογένειά του, για να μην ζήσει το παιδί του τη φρίκη. Ο Μπενίνι απέδωσε υπέροχα την αξια του έρωτα και της οικογένειας, τις βαθιές ανησυχίες ενός ανθρώπου μπροστά στον παράλογο ρεαλισμό της ζωής. Στο χαμόγελο του Μπενίνι καθρεφτιζόταν ταυτόχρονα η ευτυχία του πατέρα και του συζύγου αλλά και η ευτυχία του κινηματογραφιστή που ήξερε ότι έχει δημιουργήσει κάτι όμορφο. Όπως η ζωή.

Ο Jack Nicholson στη Φωλιά του Κούκου για τον Θανάση Κρεκούκια

Μια χαρά τα γράφει ο κόουτς. Η ερμηνεία του Νίκολσον στη Φωλιά του Κούκου (1975) είναι αξεπέραστη. Και βοηθούν πολλά σε αυτό. Η ταινία από μόνη της που είναι ένα αριστούργημα. Η εκπληκτική Λουίζ Φλέτσερ, που όσο περισσότερο τη μισείς, τόσο πιο πολύ ταυτίζεσαι συναισθηματικά με το τρελοκομείο ΜακΜέρφι. Ο γίγαντας Μασκόγκι Τσιφ, που όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Στέφανος, θα μπορούσε να είχε πάρει εκείνος το Όσκαρ. Πάνω απ’ όλα όμως αυτή η άνεση του Νίκολσον να παίζει τον τρελάρα δημιουργώντας μέσα από τις εκφράσεις του προσώπου του και τις ατάκες του έναν από τους κορυφαίους ρόλους στην ιστορία του κινηματογράφου. Δείτε την ταινία οπωσδήποτε. Και μια και δυο φορές και όσες θέλετε. Αλλά μην ξεχνάτε αυτό που λέει κάποια στιγμή ο ψυχάκιας Μακ: «What do you think you are, crazy or somethin’? Well you are not! You are not! You’re no crazier than the average asshole out walkin’ around on the streets and that’s it». Ποτέ δεν ξέρετε…

Ο Marlon Brando στον Νονό για τον Μάνο Χωριανόπουλου

Παρά την αδυναμία μου στον Al Pacino, η απάντηση είναι για μένα πολύ εύκολη. Κυρίως επειδή πιστεύω ότι όταν μιλάμε για άνδρες ηθοποιούς εν αρχή ην ο Θεός Marlon Brando και μετά αρχίζει η κατάταξη των καλών ηθοποιών. Αν στο Λιμάνι της Αγωνίας ο Brando ήταν φυσικό φαινόμενο, στο Νονό όλα ήταν μελετημένα. Ο κορυφαίος που δεν πίστευε κανένας εκείνη την εποχή, στην κορυφαία (για μένα) ταινία όλων των εποχών. Ο τρόπος που ψιθυρίζει, το ύφος, οι κινήσεις του. Ήταν σε κάθε σκηνή ο Νονός και ήταν σα να έλεγε σε όλους εκείνη τη στιγμή, ότι εγώ είμαι το αφεντικό της 7ης Τέχνης. Αν σκεφθούμε ότι οι παραγωγοί δεν τον ήθελαν στην ταινία, ότι έβαζε μπαμπάκια στο στόμα για να μιλά ως Βίτο Κορλεόνε και ότι όλοι προέβλεπαν ότι η παρουσία του θα ήταν προβληματική, καταλαβαίνουμε το μέγεθος της ερμηνείας του, η οποία ακόμα και για τους πολέμιούς του ήταν μια προσφορά, που δεν μπορούσαν να αρνηθούν.

O Russel Crowe στον Μονομάχο κι ο Denzel Washington στο Training Day για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Φυσικά όλοι ξέρουν πως ο αληθινά πιο αγαπημένος Α’ Ανδρικός όλων των εποχών είναι ο Μίκι Ρουρκ που καταληστεύτηκε για τον “Wrestler” αλλά σελαβί, θα πρέπει να ανταπεξέλθουμε χωρίς εκείνη την όχι την bigger-than- αλλά equal-to-life ερμηνειάρα. Μου αρέσουν πολλοί από τους ηθοποιούς που το έχουν πάρει, αλλά αν διαλέγαμε βάσει ονόματος θα πήγαινα με τον Νίκολας Κέιτζ που ως γνωστόν τον λατρεύω. Όμως κι εκείνος για κλασική ‘Ωιμέ’ ερμηνεία το πήρε, οπότε δε θα υποκύψω. Αυτό που με ενθουσιάζει είναι όταν η Ακαδημία κάνει κάτι αναπάντεχες στροφές και βραβεύει πράγματα όπως τον Άντονι Χόπκινς σε ένα θρίλερ που παίζει έναν κανίβαλο ή τον Σπένσερ Τρέισι Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο “African Queen” ή τον Τζιν Χάκμαν στο “French Connection”. Πράγματα δηλαδή που θα τα έβλεπες σήμερα, θα έλεγες καθώς τα βλέπεις “πω ρε φίλε πόσο θεός, ΠΟΣΟ;;;” αλλά θα ήξερες μέσα σου πως δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν Όσκαρ. Εκτός από καμιά φορά, μία στο τόσο, που όντως παίρνουν. Οπότε ναι, whatever. Δε θα τους γράψει καμία Ιστορία αυτούς τους δύο ρόλους που επέλεξα, αλλά όταν μιλάμε για ένα πεδίο που παραδοσιακά βραβεύει κάθε λογής άρρωστο, αδύναμο, μουρλό, χτυπημένο από τη μοίρα, συχνά βασισμένο σε αληθινό πρόσωπο, χαρακτήρα, είναι κατανοητό γιατί είχα ενθουσιαστεί εκείνη τη φανταστική διετία που η Ακαδημία έδωσε Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου στον Ράσελ Κρόου για να παίξει, βασικά, έναν υπερήρωα και στον Ντένζελ Ουάσινγκτον για να παίξει, βασικά, έναν villain. Θα έλεγα πως “δεν βραβεύουν πια όπως παλιά” αλλά να, καμιά φορά δες τι γίνεται.

Εσένα ποιος είναι ο αγαπημένος σου;

Η 86η τελετή απονομής των Βραβείων Όσκαρ θα μεταδοθεί αποκλειστικά από τα κανάλια Novacinema την Κυριακή, ξεκινώντας με το Pre-Show στις 2 το βράδυ μετά τα μεσάνυχτα.

Εμείς, στο ΟΝΕΜΑΝ, θα είμαστε live από τις 2 το βράδυ και φυσικά κατά τη διάρκεια της μεγάλης τελετής που ξεκινά στις 03:30, για να σχολιάσουμε τα Όσκαρ σε ένα επικό live-blog.