Ο αγαπημένος μου 007

Πλέον δεν μετράμε μέρες, αλλά ώρες για την πρεμιέρα του νέας περιπέτειας του θρυλικού πράκτορα. Το ‘Spectre’ έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, αυτή θα είναι η τελευταία φορά που ο Daniel Craig θα φορέσει τα παπούτσια του 007.

(Μην ξεχνάς ότι το ΟΝΕΜΑΝ έχει ήδη λάβει θέση γύρω από τη σπέκουλα του ποιος θα είναι ο επόμενος ηθοποιός που θα υποδυθεί τον Bond).

Δεν υπάρχει καλύτερο timing για να διαλέξουμε τον Bond που κέρδισε τις καρδιές μας. Και οι 6 τους ήταν υπέροχοι. Κάποιος όμως ήταν λίγο πιο υπέροχος από τους άλλους. Εννοείται ότι περιμένουμε και τον δικό σας αγαπημένο στα σχόλια.

Μα φυσικά Sean Connery, o Πάνος Κοκκίνης

Ήταν ο πρώτος. Εκείνος πάνω στο οποίον φτιάχτηκε το καλούπι. Παραμένει ο καλύτερος. Τουλάχιστον μέχρι κάποιος υπεύθυνος να πάρει τη γενναία απόφαση να βάλει στο παιχνίδι τον Idris Elba. Ο μοναδικός που, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να αγγίξει το ίδιο επίπεδο κυριλέ αντρίλας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Craig είναι του πεταματού. Για την ακρίβεια είναι απρόσμενα καλός. Καλύτερος από ότι περίμενε οποιοσδήποτε. Καλύτερος, ενδεχομένως, από ότι και ο ίδιος περίμενε από τον εαυτό του. Ο Sean, ωστόσο, παραμένει αξεπέραστος. Και οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και στον ίδιο, αλλά και στους Patrick McGoohan και Richard Johnson που απέρριψαν, ευτυχώς, τον ρόλο πριν καταλήξει στα δικά του άπειρα, υπερβολικά λαϊκά (του έκαναν ολόκληρη εκπαίδευση για να μάθει να είναι κοσμοπολίτης) και τριχωτά, χέρια του.

Ο Daniel Craig για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Ο Σον Κόνερι είναι ο Τζέιμς Μποντ. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Αν η ερώτηση ήταν “ποιος είναι ο καλύτερος Τζέιμς Μποντ” θα κέρδιζε χωρίς κόπο. Ομόφωνα. Μόνο με ένα βλέμμα. Δεν θα χρειαζόταν καν κούνημα φρυδιού, καθώς ως γνωστόν σ’ αυτό είναι κορυφαίος ο Ρότζερ Μουρ. Αυτός μάλιστα το έχει πάει τόσο μακριά που κάνει και διπλό σπάσιμο φρυδιού, λες και είναι ο Γκάλης ανάμεσα σε τρεις Σοβιετικούς. Ο αγαπημένος μου για έναν περίεργο λόγο είναι ο Ντάνιελ Κρεγκ, ίσως γιατί έχει παίξει στα πιο “σκοτεινά” Τζειζμποντ, που λέει και ο πατέρας μου. Πιο σκληρός, πιο τραχύς, πιο νταβραντισμένος. Πιο ωμός. Ο Σον Κόνερι είναι πάντα στην καρδιά μας, ο Πιρς Μπρόνσαν έκανε φιλότιμες προσπάθειες, αλλά ο Κρεγκ αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής. Οπότε θα τον ονομάσω αυτόν ως αγαπημένο, με την ευχή ο Κόνερι να μην διαβάζει Oneman. Τώρα, βέβαια, αν αναλάβει το πόστο ο λουθερικός και γουαρικός Ίντρις Έλμπα, οπότε το ranking θα αλλάξει το πάλι.

Sean Connery, o Κωνσταντίνος Αμπατζής

Έχω δει στο σινεμά όλες τις ταινίες James Bond με πρωταγωνιστές τους Pierce Brosnan και Daniel Craig. Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που έρχεται στην κουβέντα ο πράκτορας 007, τον κάνω εικόνα με τη μορφή του Sean Connery. Αυτό νομίζω λέει τα πάντα. Δεν είναι μόνο ότι ο Sean Connery ήταν ο πρώτος. Ήταν για μένα και ο πιο ταιριαστός, αυτός που ακόμα αποτελεί το μέτρο σύγκρισης. Κανείς δεν λέει “καλός ο Craig, ίσως και να αγγίζει τον Roger Moore”. Όχι, τον πήχη τον αποτελεί ο Σκωτσέζος και έχει φροντίσει να τον βάλει πολύ ψηλά. Μένει να δούμε ποιος θα καταφέρει να τον ξεπεράσει. Μέχρι στιγμής πάντως, δεν φαίνεται να κινδυνεύει.

Daniel Craig, ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα με έπιασε μια μανία και έκατσα και είδα, όλα μα όλα τα James Bond ξανά. Μπορεί να γραφτεί άρθρο με υπεραναλύσεις σχετικά με την εξέλιξη του pop culture και της εμβληματικότητας που κατάφερε να δώσει κάθε ταινία στην εποχή της. Το συμπέρασμα όμως πάντα θα παραμένει το ίδιο. Ο Daniel, αυτός ο ξανθός που κανένας δεν πίστευε στην αρχή είναι ο καλύτερος James Bond, ή για να το θέσω καλύτερα, παίζει στις καλύτερες James Bond ταινίες. Το Casino Royal είναι ότι πιο κοντά στην τελειότητα, το Skyfall αγγίζει ωκεανικά όρια ψυχογραφήματος. Δεν το ξέχασα το Quantom of Solace αλλά όλοι έχουν δικαίωμα στο λίγο πιο μέτριο.

Ο Daniel αυτό που έχει καταφέρει σε σχέση με όλους τους προηγούμενους είναι να μην είναι ατσαλάκωτος. Είναι ο πιο γήινος από όλους, θα φάει ξύλο, θα πέσει κάτω και θα ξανασηκωθεί, θα φάει σφαίρα αλλά πάλι θα μοιάζει άτρωτος. Αλλά πάλι θα μοιάζει γαμάτος. Χωρίς πολλές πολλές ατάκες και φανφάρες, ένα βλέμμα, ένα ίσιωμα στα μανικετόκουμπα αρκεί. Ο Διάλογος στο τρένο για Μοντενέγκρο με την Vesper είναι ίσως ότι πιο κοντινό στην κατηγορία “υπεργμαμάτη ανταλλαγή ατακών ανάμεσα σε γυναίκα και άντρα με υπέρταση κορύφωση έντασης”. Γιαυτό και μόνο, αλλά και για την σκηνή που τον ξυρίζει η Μανιπένι θα λέω για πάντα Daniel.

Daniel Craig, ο Μάνος Μίχαλος

Στην αρχή δεν τον πίστεψα και κυρίως δεν του έδινα καμία πιθανότητα να είναι γόης και να μαζεύει γύρω του τα Bond girls. Όμως ο Κρεγκ θύμισε σε όλους ότι ο Μποντ είναι πολλά περισσότερα και πιο βαθιά πράγματα από έναν άντρα που ζητάει martini στα μπαρ και το παίζει τζόβενο. Σκοτεινός, με απωθημένα, με περίεργη μοίρα και σκληρός. Τόσο όσο χρειάζεται για να έχει την άδεια να σκοτώνει. Συν τοις άλλοις οι τελευταίες ταινίες είναι πραγματικό upgrade στο franchise και έχουν κερδίσει νέους φίλους και νέους φανατικούς. Αυτό από μόνο του είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του Κρεγκ. Οκ και μερικά κορίτσια που πήρε στο διάβα του.

Roger Moore, η Έρρικα Ρούσσου

Αν έπρεπε να διαλέξω τον εμβληματικό James Bond, τότε το όνομα του Κόνερι θα ήταν στον τίτλο μου όπως αντίστοιχα, αν έπρεπε να μιλήσω για τον πιο ‘δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα του πηγαίνει τόσο’ Bond, τότε ο Κρεγκ θα κρατούσε τα πρωτεία και θα προσπαθούσε να τα χωρέσει σε κάποια τσέπη του στενού, κομψού του σακακιού. Μιας και δεν έχουμε περιορισμούς ωστόσο, είπα να το πάω λίγο πιο προσωπικά και να δώσω την ψήφο μου στον πιο ερωτικό 007 που έχει περάσει από τη Μεγάλη Οθόνη. Γιατί εντάξει, μπορώ να δεχθώ ότι ο Ντάνιελ είναι πιο γυμνασμένος για πράκτορας και ο Σον πιο ψαρωτικός, ωστόσο το βλέμμα του Ρότζερ δεν το έχει κανένας τους. Ούτε το χαμόγελό του.

Pierce Brosnan, η Δώρα Τσαμπάζη

Συγχωρέστε με αλλά ήμουν κοριτσάκι όταν είδα το Goldeneye και με συνεπήρε η γοητεία του Pierce. Παρόλο που δεν ενθουσιάστηκα το ίδιο μαζί του στις επόμενες ταινίες, δεν θα ξεχάσω ποτέ την παγανιστική γοητεία που μου άσκησε στην πρώτη του ταινία. Ήταν και ωραία υπόθεση, έπαιζε και ο Sean Bean τον κακό πράκτορα που πρόδωσε τον Bond, τραγούδησε το soundtrack η Tina Turner και δεν ήθελε πολύ να με σημαδέψει για πάντα το Goldeneye και ο συγκεκριμένος πράκτορας. Θυμάμαι ότι ξίνισα πολύ τα μούτρα μου όταν αντίκρισα τον νέο ξανθομπάμπουρα Bond Daniel Craig, παρόλο που στη συνέχεια συμφώνησα ότι ήταν πολύ καλός, ίσως από τους καλύτερους. Αλλά όχι, όσο καλός ήταν ο Pierce.

Sean Connery, ο Θανάσης Κρεκούκιας

Yoy can’t teach an old dog new tricks, που λένε και στο χωριό μου. Εμείς οι παλιοί, με Κόνερι τον μάθαμε τον Μποντ, με Κόνερι τον αγαπήσαμε, με Κόνερι μεγαλώσαμε, με Κόνερι θα γεράσουμε. Αυτό δεν θα πει ότι δεν μου αρέσουν οι υπόλοιποι. Τους αγαπώ χωρίς την παραμικρή εξαίρεση. Τον Ρότζερ Μουρ, τον Τζορτζ Λέιζενμπι, τον Τίμοθι Ντάλτον, τον Πιρς Μπρόσναν, τον Ντάνιελ Κρεγκ. Ο καθένας τους έχει τη δική του χάρη, αλλά ο Σον τις έχει όλες. Αυτός είναι η απόλυτη ενσάρκωση του Τζέιμς. Στιλ, φινέτσα, βλέμμα, ατάκες, περπάτημα, γυναίκες, ξύλο (όσο πρέπει, χωρίς τα καρναβάλια του Κρεγκ, αγαπημένα μεν, καρναβάλια δε), σκοτωμοί, ύψος, κομψότητα, όλα τέλεια. Μετρημένα και χωρίς έλεος. Φονικός συνδυασμός. Licence to kill. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί το έχει. Γιατί υπήρξε ανεπανάληπτος. Γιατί μετά ακολούθησαν και άλλοι Μποντ, αλλά το αυθεντικό καλούπι είχε ήδη σπάσει. Κόνερι με τρέλα και με κορδέλα. Κόνερι γιατί τα διαμάντια είναι παντοτινά. Και ο Σον υπήρξε το πιο λαμπερό, ακατέργαστο διαμάντι που είπε τις μαγικές τρεις λέξεις: Bond. James Bond.