Ο ‘Ανώμαλος’ είναι η πιο απολαυστικά κακή ταινία του ελληνικού σινεμά

Εσωτερική λήψη, βράδυ, σκηνή 342

Μέσα σε μπαρ, μια γυναίκα, μάλλον κονσομασιόν, κάθεται δίπλα σε έναν ώριμο άντρα. Από το πουθενά ένας άλλος άντρας, με μούσια και αλλήθωρο βλέμμα, κοιτάει ένα κορίτσι. Της λέει τα εξής λόγια:

Δεν ξέρω, αλλά, νομίζω, πως………πως να στο πω, δεν ξέρω, υπάρχει κάτι που…κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω, να, μια κοπέλα σαν εσένα, τι γυρεύει σε ένα τέτοιο κύκλο

Αν όλα τα παραπάνω μοιάζουν με κάποια φάρσα, αν πιστεύεις πως πίσω από αυτό κρύβεται κάποιος YouTuber με ανεπτυγμένο ταλέντο στο μοντάζ, τότε, μείνε μαζί μου, ακόμα δεν έχεις δει τίποτα.

Βρισκόμαστε στο 1975, σε μια σκληρή και παράξενη εποχή των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Ο αμερικανικής καταγωγής σκηνοθέτης Κρις Λιάμπος επιχειρεί γι`ακόμα μια φορά να μεταφέρει στον κινηματογράφο ένα από τα εκκεντρικά σενάρια του. Η λέξη ‘εκκεντρικά’ θα αποδειχθεί πολύ φτωχή για να περιγράψει τον ‘Ανώμαλο’. Έχουν προηγηθεί ταινίες του όπως οι: ‘Χωρίς Ιδανικά’, ‘Η Λεωφόρος του Θανάτου’ (1966), ‘Σεξ 13 Μποφόρ’ (1973), ‘Διεστραμμένοι από τη Γέννα τους’ (1974).

Ο Λιάμπος κάθε φορά επιχειρούσε κάτι τελείως διαφορετικό από όσα συνέβαιναν στον ελληνικό κινηματογράφο: Η κάθε ιστορία είχε διεφθαρμένους άντρες, γυναίκες ‘ελευθέρων ηθών’, κακόφημα στέκια και την οσμή του επικίνδυνου να πλανάται στον αέρα. Όλα αυτά, ίσως ακούγονταν θελκτικά και ενδιαφέροντα, αν επρόκειτο για στοιχεία μυθοπλασίας ενός δημιουργού όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε. Όμως εδώ βρισκόμαστε σε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν, που τόση σχέση με τον ‘Ιρλανδό’, όση ο Τζό Πέσι με τον Κώστα Γκουσγκούνη.  Το σεξ συμβαίνει ‘γαργαλιστικά’ και υπονοείται, σπάνια εμφανίζεται γυμνό σώμα στην οθόνη. Οι ηθοποιοί μιλάνε αργά, σχεδόν παραμορφωμένα, σαν να τους έχει ντουμπλάρει ένας ελληνόφωνος C3PO. Η υπόθεση σχεδόν ποτέ δεν βγάζει άκρη και οι ερμηνείες μοιάζουν με μια πρωτόγονη εκδοχή του ΄δεν ξέρω τι ακριβώς κάνω μπροστά στην κάμερα, αλλά περνάω φανταστικά!” ρεσιτάλ που μας χάρισε ο Tommy Wiseau στο ‘The Room’.

Και τώρα, ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τον ‘Ανώμαλο’

Σύνοψη: Ένας άντρας, ο βιομήχανος Ιβάνοφ (Γκουσγκούνης) λόγω ανικανότητας που του προξενήθηκε κατά την εφηβική ηλικία του εξαιτίας της κακομεταχείρισης του από μια έκφυλη Γερμανίδα των Ες-Ες, έχει εξελιχθεί σε μανιακό σίριαλ κίλερ γυναικών. Ο Ιβάνοφ γνωρίζει γυναίκες, τις παρασύρει στο κρησφύγετο του και τις σκοτώνει. Η αστυνομία, μετά από συντονισμένες ενέργειες, κατορθώνει να τον συλλάβει, στέλνοντάς του την κατάλληλη παγίδα με δόλωμα μια όμορφη και θελκτική γυναίκα.

(Ακολουθεί εκτενές απόσπασμα της ταινίας)

Στον ‘Ανώμαλο’, εκτός του Κώστα Γκουσγκούνη, πρωταγωνιστούν και οι Janice McConnell και Άντα Βαρθολομαίου, δύο περιπτώσεις ηθοποιών που στο δεύτερο μισό των `70s θα δοξαστούν στον ερωτικό κινηματογράφο και στα b movies του Νίκου Μαστοράκη, αλλά και η Αλέκα Γεωργίου, που λίγα χρόνια πριν εμφανιζόταν σε ταινίες και σειρές της χουντικής ΥΕΝΕΔ. Η ταινία παρά τα φτωχά μέσα παραγωγής της, θα κόψει 36.518 εισιτήρια ως το τέλος της χρονιάς, μέγεθος καθόλου αμελητέο, κρίνοντας από το γεγονός ότι λίγα χρόνια πριν, το ‘Σεξ 13 Μποφόρ’ είχε κόψει περίπου 85.000 . Πρόσφατα, οι ‘Ενήλικοι στην Αίθουσα’ του Κώστα Γαβρά, έκοψαν περίπου 60.000 εισιτήρια πανελλαδικά. Το λες και ‘αποτυχία’ του Κρις Λιάμπου.

Κάτι σαν κριτική: Πολύ θα ήθελα να αφήσω αυτό το κομμάτι στον Θοδωρή Δημητρόπουλο ή στην Ιωσηφίνα Γριβέα, αλλά σέβομαι την ψυχική τους υγεία. Ο ‘Ανώμαλος’ είναι μια ταινία που κυριολεκτικά ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΑΙ. Παρ`όλα αυτά, μπορεί υπό προϋποθέσει να γίνει ως και διασκεδαστική, αν αντιμετωπιστεί σαν ένα μνημειακό ντοκουμέντο μιας εποχής πολύ μακρινής από την δική μας. Πρόκειται για εκείνη την εποχή, όπου το το κινηματογραφικό κοινό προσπαθούσε να απωθήσει στο κάδο ανακύκλωσης της μνήμης εκείνη την καθημερινότητα του τρόμου και της βίαιης καταστολής που είχε ζήσει στα χρόνια της δικτατορίας. Εκείνη την εποχή το να παρακολουθείς στο σινεμά γκάνγκστερ με βλοσυρό ύφος και κορίτσια με ντεκολτέ και μίνι, το να βλέπεις τον μοχθηρό Κώστα Γκουσγκούνη να τσεκάρει κορίτσι μόνο του και να μπαίνει σε mode ‘χαμούρεμα ανελέητο’, ίσως και να ήταν κάτι ‘εναλλακτικό’ και επαναστατικό. Σίγουρα ήταν μια φυγή από την σοβαροφάνεια. Αν επιχειρήσεις να δεις τον ‘Ανώμαλο’, εύχομαι η Δύναμη να είναι μαζί σου.  

Class of ’99: Το αφιέρωμά μας στο θρυλικό σινεμά του 1999 ολοκληρώνεται στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες, με τις 35 ταινίες που διαμόρφωσαν την καλύτερη χρονιά του κινηματογράφου!