Ο Αύγουστος του Παπάζογλου δεν είναι αυτό που νόμιζες
Η ιστορία ενός από τα ομορφότερα ερωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί και το οποίο γέμισε ξανά το Facebook τις τελευταίες ώρες από μόδα.
- 1 ΑΥΓ 2024
Δεν πρόλαβε το ρολόι να δείξει μεσάνυχτα και άρχισε ο «βομβαρδισμός» στο timeline μου με τον Αύγουστο του Παπάζογλου. Λες και βάζουν υπενθύμιση για να το ποστάρουν στο πρώτο λεπτό κάθε Αυγούστου. Όπως φυσικά και τo Wake Me Up When September Ends, τον επόμενο μήνα. Και το κάνουν και στα δύο για άσχετους λόγους a.k.a. «μόδα», αλλά το θέμα μας εδώ είναι το συγκεκριμένο τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου.
Ποστάρει η άλλη λοιπόν, «Ναι! Μπήκε ο Αύγουστος! Διακοπές!» και το συνοδεύει με το τραγούδι του Νίκου. Γράφει ο άλλος, «Σταματήστε τα καλό χειμώνα ρε! Μόλις τώρα ξεκίνησε ο Αύγουστος», και πάρε άλλον έναν Παπάζογλου. Μία άλλη γράφει απλά «Καλό μήνα», μαζί φυσικά με τον Αύγουστο. Δεν γίνεται, κάτι από όλα αυτά θα είδατε τις τελευταίες ώρες στο Facebook. Η’ παρόμοια. Γιατί… μπήκε ο Αύγουστος.
Παιδιά, μη σας το χαλάσω αλλά αν θέλετε να τονίσετε σε όλο τον κόσμο ότι οι διακοπές είναι εδώ, υπάρχει το «διαχρονικό», 40 βαθμοί. Λιώνει το κορμί. Η λύση είναι μία. Πάμε παραλία. Αφήστε που λόγω του καύσωνα που είναι εδώ, ταιριάζει γάντι. Κουτί. Άντε, 2-3 βαθμούς πιο κάτω να είναι η θερμοκρασία αυτές τις ημέρες.
Επίσης σε όσους ποστάρουν τον Αύγουστο, γιατί μπήκε ο Αύγουστος, να πω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι ύμνος για τον συγκεκριμένο μήνα. Ξεκάθαρα. Είναι κάτι πολύ παραπάνω, απέχει παρασάγγας από τα ποσταρίσματα που κάνετε. Είναι αυτό που λέμε μέρα με τη νύχτα; Άσπρο με μαύρο; Κάπως έτσι. Διαβάστε αν θέλετε τις παρακάτω γραμμές για να μη συγχέετε τον Αύγουστο, με το θέλω μαυρισμένο σώμα. Σοκολά το χρώμα.
Ο Nικος Παπάζογλου είχε αφηγηθεί πριν πάρα πολλά χρόνια την ιστορία πίσω από το τραγούδι, μιλώντας στον Αντώνη Μποσκοΐτη. Όλα ξεκίνησαν στα τέλη Ιουνίου 1978 όταν ο καταστροφικός σεισμός της Θεσσαλονίκης, οδηγεί τη γυναίκα του τραγουδιστή και τη νεογέννητη τους κόρη για λίγο καιρό σε συγγενείς στην Αμερική. Η πρόταση ήρθε από τον ίδιο τον Νίκο καθώς το σπίτι τους είχε υποστεί ζημιές και η μετασεισμική δραστηριότητα συνεχιζόταν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Μπαίνοντας στον Αύγουστο (να ‘τος!), ο Παπάζογλου δέχτηκε την πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου να παραθερίσει λίγες μέρες κοντά του στο Πήλιο. Εκεί ο Νιόνιος δεν έκανε διακοπές μόνος του, αλλά περιστοιχιζόταν από την οικογένεια του και νεαρά άτομα, αγόρια και κορίτσια. Πολύ σύντομα ο Παπάζογλου νιώθει έντονη έλξη για μία όμορφη κοπέλα. Από αυτούς τους ακαταμάχητους έρωτες του καλοκαιριού που δύσκολα μπορείς να γλιτώσεις.
Ο τραγουδιστής όμως μόλις είχε γίνει πατέρας. Και η γυναίκα του- μαζί με τη νεογέννητη κόρη του- ήταν στην Αμερική για να ηρεμήσει από τους μετασεισμούς. Κάπως έτσι, η αγάπη για την οικογένειά του νίκησε τον δυνατό έρωτα. Ο Παπάζογλου μπήκε στο αυτοκίνητό του και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν όμως εύκολη διαδικασία. Άφηνε πίσω έναν έντονο, ανικανοποίητο έρωτα.
Σκέψεις, μελαγχολία, οτιδήποτε μας αφήνει πίσω μία έντονη έλξη που δεν ικανοποιήθηκε, βασάνιζαν το μυαλό του στη διαδρομή της επιστροφής. Και κάπως γεννήθηκε ένα από τα πιο όμορφα ερωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί…
Έξι χρόνια αργότερα το γνώρισε και ο κόσμος από το άλμπουμ Χαράτσι. Και το αγάπησε μετατρέποντας αυτό το τραγούδι σε διαχρονικό ύμνο για τον ανικανοποίητο έρωτα.
Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά από τον Θοδωρή Κουνάδη στις 2 Αυγούστου του 2016.
