Ο B.D. Foxmoor λύνει την παρεξήγηση και διώχνει το σκοτάδι

Δισκάδικο Τζίνα, λίγο πριν την Ομόνοια, ένα από τα τελευταία μεσημέρια του καλοκαιριού, αυτό με την περισσότερη κουφόβραση σίγουρα. Χαιρετάω τον Μιχάλη Μυτακίδη και σκέφτομαι κατευθείαν έναν άλλο Μιχάλη, τον κολλητό μου, αυτόν που έβαζε τέρμα το ‘Πού Είσαι Τώρα;’ στο σαλόνι του και οι από κάτω βάραγαν με σκούπες το πάτωμα για να το χαμηλώσουμε. Δεν ήμουν ακριβώς του low bap. Ο Μιχάλης (ο κολλητός) ήταν άπειρα. Ο άλλος Μιχάλης (ο Μυτακίδης) είναι το low bap.

Παίρνουμε δύο σκαμπό και καθόμαστε στο βάθος. Κολλάω για λίγο στο tattoo στο πάνω μέρος της αριστερής του παλάμης. Το είχα δει σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη, είναι οι ημερομηνίες γέννησης των τριών παιδιών του. Ο λόγος που είμαι εκεί είναι το live των Active Member στην Τεχνόπολη στις 4 Σεπτεμβρίου, παρέα με φίλους τους όπως η Ελένη Βιτάλη, ο Γιάννης Κότσιρας (ναι, ο γνωστός Γιάννης Κότσιρας), η Γιώτα Γιάννα, ο Erik Truffaz, ο Jahcoustix. Φίλοι από παντού από τον κόσμο, φίλοι από παντού από τη μουσική.

Θα φύγει το σκοτάδι από πάνω μας την άλλη Τετάρτη; Φτάνει μια συναυλία; Φτάνει ένα τραγούδι; “Θα ήταν όμορφο να έφτανε ένα τραγούδι για να γίνει μια τόσο όμορφη ζημιά, αλλά δεν αρκεί ούτε ένα τραγούδι ούτε ένα live. Έχω όμως μια απλή συμπαντική διαίσθηση για πρώτη φορά σε αυτά τα 21 χρόνια που κάνω πράγματα, ότι είμαστε κοντά στην εποχή που θα αρχίσει να ξαναφαίνεται το φως”.

                                                                 ~~~

Γυρεύω με το μάτι το νερό μου που έχω ακουμπήσει σε μια στοίβα από cd, αλλά προσπαθώ να μην χάσω το eye contact με τον Μιχάλη. Ειδικά όταν τον ρωτάω για τις δικές του σκοτεινές στιγμές, θέλω να τον κοιτάω. Δεν τα πετάνε έτσι αυτά. “Βουτηγμένος μες στη σκοτιά ήμουν πάντα. Θα ήθελα να είναι διαφορετικά, θα προτιμούσα να είναι όλα φωτεινά, το ίδιο και οι αφηγήσεις μου. Ένας άνθρωπος που έχει εμμονή να περιγράφει το σκοτάδι είναι σίγουρα απ’ αυτούς που ψάχνουν το φως. Αν τώρα κάποιος αναζητάει το κακό για να έχει θεματική είναι τραγική περίπτωση”.

Τον B.D. Foxmoor μόνο τραγική περίπτωση δεν τον λες. Αλλά αλήθεια, πού θα ήταν οι Active Member αν πριν και μέσα στα 90s, όλα ήταν ρόδινα; Για τι θα έγραφαν; “Ας πέρναγε όλος ο κόσμος καλά και εγώ θα ήμουν μάγειρας”, μου λέει και είναι η πρώτη φορά που γελάει. Επειδή κάπου το έχω ξανακούσει αυτό, του ζητάω να εξηγήσει λίγο αυτό με τη μαγειρική. Μαθαίνω λοιπόν ότι έχει τελειώσει σχολές, ότι έχει σπουδάσει με υποτροφία στο εξωτερικό, “nouvelle cuisine και τα ρέστα” και ότι ήταν συμμαθητής με τον γνωστό σεφ Γιάννη Μπαξεβάνη. Δεν το λέω έτσι λοιπόν αυτό με τη μαγειρική.

Παράλληλα, ο Μιχάλης έπαιζε ως dj. Πολλά καλοκαίρια στην Αίγινα, στο ‘Ζορμπά’, σε ένα άλλο στη Σουβάλα. “Έπαιζα όπου μπορούσε να παιχτεί αυτή η μουσική. Δεν έκανα συμβάσεις. Έχω παίξει και σε πολλά πάρτι στην Αθήνα σε χώρους από αίθουσες δημαρχείων μέχρι πολιτιστικά κέντρα. Ο ‘ανταγωνισμός’ της φάσης ήταν ποιος θα παίξει την καλύτερη ‘καρέκλα'”. Η καλύτερη καρέκλα, μαθαίνω επίσης, ήταν ό,τι πιο μαύρο θα μπορούσε να παίξει ο dj και να σε κάνει να χορέψεις.

“Τραγούδα μαζί μας να φύγει το σκοτάδι”

Το live στην Τεχνόπολη είναι ένα ιδιαίτερο στοίχημα για τον Μιχάλη, κάτι που δεν έχει ξαναδοκιμάσει, μια πλάκα-πλάκα υπερπαραγωγή με τον ίδιο να γράφει τραγούδια για τους φίλους του. “Στον Truffaz χρειάστηκε να φτιάξω ένα μουσικό background για να μπορέσει να δώσει την αίσθησή του”, “η Γιώτα Γιάννα είναι μια συγκλονιστική περιπτωσάρα, ό,τι και να της δώσεις, θα το κάνει δικό της”, “η Ελένη Βιτάλη έχεις τις εμμονές της με το Χριστό και ήθελε να πούμε παρέα το ‘Καλωσήρθες Παράξενε στον Τόπο μου'”. Μου λέει αναλυτικά για όλους τους καλεσμένους. Μένω στην περίπτωση του Γιάννη Κότσιρα. Το περίμενε ότι θα μείνω.

“Η περίπτωση του Γιάννη είναι από τις αγκυλώσεις που έχουμε, που το στόμα μας αρχίζει και αμολάει χωρίς να έχουμε γνωρίσει κάποιον. Από παρεξηγήσεις ή κι από λάθη του άλλου, ουσιαστικά στέκεσαι απέναντι σε μια ολόκληρη κατάσταση. Το Γιάννη το γνώρισα πάνω στην αποδοχή των λαθών του. Εγώ βλέπω ένα απλό, καλό παιδί, δικό μας, που έπρεπε να αφεθεί. Ο Γιάννης κάνει μια προσπάθεια να πατήσει στο ταλέντο του και να φέρει σιγά σιγά το πράγμα εκεί που του αρέσει. Μου έχει διηγηθεί τι του αρέσει. Εύχομαι να βρει το δρόμο του”.

Με μια ωραία στροφή στην κουβέντα για τη Γιώτα Γιάννα, στη συζήτηση προκύπτει και ο πατέρας του. “Τη Γιώτα την ήξερα από τις διηγήσεις του πατέρα μου. Ήταν φανατίλα μαζί της, πήγαινε στην Πλάκα, στη μπουάτ που είχε η Γιώτα και έλιωνε εκεί. Ο πατέρας μου τραγούδαγε συγκλονιστικά καλά, αλλά μέχρι εκεί. Ήταν καραβομαραγκός. Τον θυμάμαι πάντα να μου λέει ‘Έλα μωρέ τώρα, αν δεν έχεις προλάβει τη Γιώτα Γιάννα στην εποχή της, που πάς καημένε;'”.

– ‘Φαντάζομαι ότι δεν θα ξετρελάθηκε με τους Active Member’, λέω στο Μιχάλη με το θάρρος της κουβέντας που βαθαίνει. “Στην αρχή, μου έλεγε ‘τι αμερικανιές είναι αυτές κλπ’, αλλά τα τελευταία χρόνια μας είχε καταλάβει και ερχόταν, παρακολουθούσε, καμάρωνε. Έχει πεθάνει ο πατέρας μου, πέντε χρόνια τώρα”.

                                                                  ~~~

Κάπου στο δελτίο Τύπου για τη συναυλία, ο Μιχάλης κάνει λόγο για δεύτερη εποχή Active Member, ή κάτι τέτοιο. “Η καινούργια εποχή αφορά στο πού θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε ενέργεια για να βγει άλλο ένα τέτοιο χρονικό διάστημα (σ.σ. 21 ετών) στο μέλλον. Όλη μας η έννοια είναι αυτή. Για να γίνει αυτό, εγώ ειδικά πρέπει να φροντίσω πολύ τον εαυτό μου τώρα που σφίγγουν τα πράγματα”. Κάνω τη χαζή ερώτηση (σε έναν άνθρωπο που έχει γράψει πάνω από χίλια τραγούδια) αν πίστεψε ποτέ ότι έχει αδειάσει από δημιουργία.

“Έχω πράγμα μέσα μου και βγαίνει και σε άλλα πρότζεκτ. Δεν μ’ αρέσει να τα μπερδεύω. Οι Active Member θέλω να είναι αυτό που είναι, μια συνεννόηση με τη Γιολάντα που τη σκαρώνουμε μαζί βάσει σχεδίου και που είναι τελείως 50-50 στο πώς φτιάχνεται. Δεν θέλουμε πια να παίζουμε συχνά, θέλουμε να κάνουμε πιο μεγάλα πράγματα αραιά”.

Ωραία, δεν έχει αδειάσει. Αλλά ούτε μισό writer’s block; Τι φάση; Ποιος είναι; “Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν μου έχει τύχει να μην μπορώ να γράψω. Μου έχει τύχει να μη θέλω να γράψω, όπως τον Ιούλιο, που τον πέρασα σε μια βεράντα στο χωριό. Ήθελα να φύγει όλο αυτό το πράγμα, να στραγγίξει, να αδειάσω τελείως.

Είδα ταινίες, πολύ παλιό γαλλικό και αγγλικό κινηματογράφο, είδα το ‘Da Vinci’s Demons’, γιατί λατρεύω την περίπτωσή του Da Vinci. Διάβασα παλιά βιβλία που είχα αφήσει στην άκρη, πολύ Oscar Wilde. Συνήθως διαβάζω κοινωνικοπολιτικές μελέτες, αλλά δεν ήθελα καθόλου να βαρύνω την ψυχή μου με αυτά. Είχα τα παιδιά μου να τρέχουν στην αυλή, η βεράντα δροσίζει από νωρίς, απέναντι έχει κάτι ταβέρνες”. -‘Δεν θες να γυρίσεις, έ’; “Πώς να θες να γυρίσεις;”, μου απαντάει.

Συζητώντας για ένα ντοκιμαντέρ για τους Active Member που είναι on στο μυαλό του εδώ και καιρό, ο Μιχάλης βρίσκει αξία και στην αλήθεια πίσω απ’ τις παρεξηγήσεις που έχουν γεννηθεί όλα αυτά τα χρόνια και τις οποίες δεν έκατσε ποτέ να λύσει.

“Με βαραίνουν, φυσικά. Είναι αμαρτία να νομίζει για σένα ο άλλος πράγματα που δεν ισχύουν, είναι κακό και για σένα και για εκείνον. Δημιουργούνται μίση ή αγάπες, και ξεχνάμε ότι (σ.σ. το low bap) είναι ένα απλό όμορφο πραγματάκι για να έχεις συντροφιά στη ζωή σου και να περνάς καλά. Δεν χρειάζεται οπαδιλίκι, δεν είναι θρησκεία ή κοσμοθεωρία, Λίγη συνεννόηση χρειάζεται“.

Ποιες παρεξηγήσεις. Εγώ έχω μια συγκεκριμένη στο μυαλό μου, αλλά ο Μιχάλης ξεκινάει να μιλά για μια άλλη. Νιώθω ωραία με αυτά τα ‘αδειάσματα’ μπροστά μου. Έχει τελειώσει και το νερό στο ποτήρι μου, αλλά πού να σηκώνεσαι τώρα. “Ακόμα βλέπω σε φόρουμ θέματα όπως ‘ποια τραγούδια έχει κλέψει ο Foxmoor’. Κανείς δεν αναρωτιέται πώς γίνεται να έχω κλέψει τόσα και να μην έχω φάει ούτε μία μήνυση. Μήπως γιατί υπήρχε πάντα μια επαφή ενημερωτική τύπου ‘Μεγάλε παίρνω αυτό, σου στέλνω πώς θέλω να το φτιάξω και προχωράμε αναλόγως’.

Δεν θα πληρώναμε δικαιώματα για όλα τα ριφ που έχουμε πάρει, αλλά τουλάχιστον έχουμε έρθει σε επαφή με όλους τους καλλιτέχνες. Εγώ μιλούσα πρώτα μαζί τους, ακόμα και όταν ήμασταν σε πολυεθνική. Ήθελε λίγο σαλτσούλα, αλλά ‘όχι’ δεν εισέπραξα ποτέ. Εδώ έχουμε χρησιμοποιήσει τη φωνή του Χατζηδάκη, που ο γιος του ο Γιώργος, ο οποίος διαχειρίζεται ό,τι αφορά τον Μάνο, δεν φημίζεται για την ευκολία του γενικά”.

Του λέω για την παρεξήγηση που είχα στο μυαλό μου, από την πρώτη φορά που είπε τη λέξη. Την παρεξήγηση και το μύθο γύρω απ’ το πώς έφυγε ο X-Ray από το γκρουπ. “Υπάρχει μια ολόκληρη μυθολογία. Φρόντισα και εγώ και ο ίδιος να μην μαθευτεί η αλήθεια. Σεβάστηκα ότι δεν έπρεπε, ήταν κάτι που αφορούσε εμένα και αυτόν. Με τον Νικήτα ήμασταν διαφορετικοί άνθρωποι, δεν κάναμε παρέα. Μας είχε φέρει κοντά το γκρουπ, αλλά ήμασταν τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, από άλλο πλανήτη. Μαλώναμε όλη την ώρα και μετά μαζευόμασταν να κάνουμε αυτό που πρέπει για το γκρουπ. Και το κάναμε. Αυτό το μαγικό συνέβαινε.

Εκείνος απ’ τη μεριά του δεν ήξερε ότι θα πέσει σε μια τόσο δύσκολη περίπτωση σαν τη δικιά μου. Δεν βγαίνω εύκολα από το μονοπάτι ούτε διαλείμματα κάνω, όταν υπάρχει ρυθμός. Το ξέρω ότι δεν άντεξε τους ρυθμούς μου, μόνο που αυτό ήταν μέρος της σύμβασης. Του έλεγα ‘Μη χαλαρώνεις, είσαι μικρός ακόμα για να χαλαρώνεις’, μια ζωή αυτή τη διαφωνία είχαμε. Μέχρι ενός σημείου ήταν το θέμα του ρυθμού, μετά έσκασε κι ένα πραγματάκι που αφορούσε τη ζωή του, του ζήτησα εξηγήσεις, μου είπε ότι θα προσπαθήσει να επανέλθει, αλλά δεν το κατάφερε. Αυτά. Ήρθε και μου είπε ‘Δεν αντέχω έτσι, είναι και αυτό στη ζωή μου’, του θύμισα ότι αυτό είναι εκτός σύμβασης και ότι πρέπει να τελειώσουμε.

Επί λέξη του είπα, ‘Εφόσον δεν είσαι στο γκρουπ και δεν είχαμε άλλες επαφές πέρα από αυτό, δεν χρειάζεται να κάνουμε πατσαβουριλίκια. Τραβάμε ο καθένας το δρόμο του και πες μου τι να πω στον κόσμο. Μετά έδωσε μια συνέντευξη στην οποία δεν υπήρχε ίχνος αλήθειας σε ό,τι είπε. Θα μπορούσε να πει τρομακτικά πράγματα και αντ’ αυτού είπε ασυναρτησίες, κατινίστικες που δεν αφορούσαν κανένα. Δεν τον είχα έτσι. Εκεί του έστειλα το μήνυμα να ηρεμήσει γιατί αλήτη με βρήκε και αλήτης θα πεθάνω”.

Αυτό το ‘αλήτης’ δεν το λέει και με μεγάλη υπερηφάνεια πια. Το βλέπεις ότι κάτι τον ενοχλεί σε αυτήν την παραδοχή. Τώρα τουλάχιστον. “Να σου πω κάτι; Δεν θα ήθελα να ‘μαι έτσι. Ξυπνάει μέσα μου ένα πράγμα και λέω ‘Γιατί ρε γαμώτο, τι φάντασμα είναι αυτό;’. Μεγαλώσαμε σε μια γειτονιά που έπρεπε να είσαι με την πλάτη στον τοίχο. Έπρεπε να σέβεσαι κάποια πράγματα, να τα μετράς, να ξέρεις από ποιον κινδυνεύεις. Δεν ήμουν σε συμμορία, ο καθένας ήταν μόνος του και προσέχαμε ο ένας τον άλλον και τους τριγύρω μας. Υπήρχαν καλά αρσενικά στο Πέραμα με την παλιά τη λογική. Καθαροί και βρώμικοι ζούσαν μαζί αρμονικά κι εσύ ήσουν στη μέση. Θα μπορούσες να γίνεις από νταβατζής μέχρι νορμάλ άνθρωπος που καμαρώνουν όλοι. Η γραμμή ήταν πολύ λεπτή. Εκεί κινδύνευες αν ειρωνευόσουν, απαγορευτικό. Ήξερα ότι μπορεί να πεθάνεις απ’ αυτό, άρα δεν το κάνω ούτε ανέχομαι να μου το κάνουν”.

Η μια ώρα απέναντι από τον Foxmoor έμελλε να κλείσει με την απόταξη του μίσους. “Νομίζω ότι δεν είμαι ικανός να μισήσω. Οι δικοί μου λένε ότι ο θυμός μου είναι των πέντε λεπτών. Ό,τι και να γίνει. Σε πέντε λεπτά μπορεί να σ’ έχω αγκαλιά και να πίνουμε κρασί. Δε θέλω να μένουν χωρίς λόγο τα πράγματα και να ταξιδεύουν γιατί ξέρω που μπορεί να καταλήξει όλο αυτό”.

Μίσος σίγουρα έχει εισπράξει. Τη ‘love or hate’ κατάσταση την έχει αποδεχτεί χρόνια τώρα. Αλλά απορεί συχνά. “Δεν έχω καταλάβει γιατί αυτού που κάνουν διαφορετικό χιπ χοπ από το low bap έχουν τόσο μίσος για την πάρτη μου. Το μίσος εδώ είναι μονόπλευρο. Εγώ μπορεί να ήμουν χλευαστικός και να είπα ότι αμερικανίζουν και πιθηκίζουν, αλλά το έκανα επειδή πονάω το χιπ χοπ. Σαφώς με ενοχλεί ότι έχει γίνει ο πιο βρώμικος μουσικός κώδικας στην Ελλάδα.

Λες να μην ήθελα να βγαίνουν ταλέντα  που πατάνε στα πόδια τους, όπως το φανταζόμασταν κάποτε; Κι η Βαβυλώνα μια τερατογένεση δικιά μου ήταν. Τους έφτιαξα μέσα σε ένα καλοκαίρι, για να έχει ο κόσμος να ακούει κι εκτός από Active Member. Το ήξεραν και οι ίδιοι που συμμετείχαν, το ήξερε και η EMI. Άσε που περιγράφαμε από τον πρώτο δίσκο την κατάληξή όλου αυτού.

Όταν στο ξεκίνημα μας παίζαμε σε ροκ φεστιβάλ με τους Last Drive και τους Deus, ήθελε θράσος. Σήμερα δεν υπάρχει αυτό. Υπάρχουν παιδιά με ταλέντο, αλλά έχουν υπερβολικές απαιτήσεις και δεν έχουν αυτό το θράσος”.

                                                                      ~~~

Τόσο το παράδειγμα που μόλις μου ανέφερε, όσο και η ‘χρόνια’ συμπάθεια του (πες τη και σύμπνοια) για τη ροκ, με οδηγεί σε αδιέξοδο κλείσιμο. -‘Όσο προπολεμικό κι αν ακούγεται αυτό το ‘είμαι ροκάς’, μήπως η περίπτωση σου είναι λίγο τέτοια;’. “Στη ζωή μπορεί να είμαι πιο ροκ, απλά στον κώδικα της μουσικής διαφέρω απ’ τους ροκάδες γιατί μεγάλωσα με μαύρη μουσική. Στην ιδιοσυγκρασία και στο πώς χειριζόμαστε τα πράγματα φυσικά και είμαστε ροκ”.

Οι Active Member εμφανίζονται live με ένα σωρό πολύ καλούς τους φίλους την Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη.