Ο Batman χωρίς τον Batman, σε 6 νέα κόμικς

To ‘σύμπαν’ χαρακτήρων και ιστοριών όπως επιχειρεί να αναπτυχθεί με κινηματογραφικούς όρους τα τελευταία χρόνια είναι κάτι που ανέκαθεν αποτελούσε τη νόρμα όσο αφορά στην βιομηχανία των mainstream κόμικς. Με δεκάδες μηνιαίους τίτλους που ζητούν υλικό που να τους διαχωρίζει τον έναν από τον άλλον, οι εταιρείες πάντα είχαν τη δυνατότητα μα και την υποχρέωση, επί της ουσίας, να μεγευθύνουν το εύρος των ιστοριών των δημοφιλέστερων χαρακτήρων τους.

Αυτό συχνά γίνεται λάθος, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να έχουμε τίτλους για χαρακτήρες που κανείς δε νοιάζεται ή να έχουν τίτλους που δεν ξεχωρίζουν ο ένας από τον άλλον. (Σε φάσεις η Marvel έμοιαζε να έχει τον Wolverine σε 12-15 τίτλους ταυτόχρονα κάθε μήνα.) Όμως όταν εφαρμόζεται σωστά, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή ιστοριών σε διαφορετικό ύφος και στυλ, όλες τους μέσα στο ίδιο ευρύτερο σύμπαν. Μια από τις πιο πετυχημένες (ειδικά αν την εξετάσει κανείς εκ των υστέρων) τέτοιες περιπτώσεις αφορά το σύμπαν των μεταλλαγμένων της Marvel γύρω στο 2000, όπου τα πάντα διαχωρίστηκαν καθαρά μεταξύ τους, αναγνωρισμένες δημιουργικές ομάδες ανέλαβαν η κάθε μία τον τίτλο της, τα crossovers εγκαταλείφθηκαν, και κάθε τίτλος είχε το περιθώριο να πει κάτι εντελώς διαφορετικό, με εντελώς δικό του τρόπο. Το αποτέλεσμα εκείνης της περιόδου ήταν κάποιοι από τους πιο ξεχωριστούς και σημαντικούς τίτλους των ’00ς, όπως οι “New X-Men” του Γκραντ Μόρισον και το “X-Statix” των Μίλιγκαν/Όλρεντ.

Πάντα λοιπόν παρουσιάζει ενδιαφέρον η προσπάθεια μιας εκ των μεγάλων εταιρειών, να πιάσει ένα ‘σύμπαν’ της σχετικά εκ του μηδενός και να προσπαθήσει να το αναπτύξει με διαφορετικούς τρόπους. Προφανώς, μιας και ο Batman είναι ίσως ο δημοφιλέστερος κόμικ χαρακτήρας των 2000ς, μια τέτοια κίνηση έβγαζε νόημα και με το παραπάνω για τη DC. O ήρωας έχει τους τίτλους του, μα τίποτα δεν μας εμποδίζει από το να αναπτύξουμε μια γκαλερί ιστοριών στο ευρύτερο σύμπαν της Γκόθαμ, κάθε μία με εντελώς δική της κατεύθυνση και, συχνά, ακόμα και σε διαφορετικό είδος.

Πριν λίγους μήνες η DC κάτι τέτοιο και ανακοίνωσε: Ένας συνδυασμός νέων σειρών με παλιές που αποκτούν νέες δημιουργικές ομάδες και κατευθύνσεις, και μια κεντρική αποστολή που μοιάζει να συνοψίζεται στο “Αυτή είναι η Γκόθαμ, αυτοί είναι οι ήρωες γύρω από τον Batman, αυτός είναι ο καμβάς σας, δώστε τα όλα”. Είναι ωραία αποστολή αυτή. Δίνει ενδιαφέρουσες ιστορίες και προσεγγίσεις ενός πασίγνωστου μύθου. Είναι πολύ νωρίς να ξέρουμε αν κάποια από αυτές τις σειρές θα μείνει ως κλασική, όμως η συνολική και ταυτόχρονη ύπαρξή τους μας έκανε να θέλουμε να τσεκάρουμε τα πρώτα τεύχη και των 6, και να καταθέσουμε κάποιες πρώτες εκτιμήσεις για αυτό το περιφερειακό σύνολο ιστοριών του BatVerse.

Arkham Manor

H ιδέα: Η έπαυλη της οικογένειας Γουέιν γίνεται το νέο άσυλο για τους παρανοϊκούς εγκληματίες της Γκόθαμ. Ο Μπρους Γουέιν γίνεται έγκλειστος σε undercover αποστολή.

Οι δημιουργοί: O κωμικός Τζέρι Ντούγκαν (“Deadpool”) γράφει κάτι αποφασιστικά μη-χιουμοριστικό, ο Σων Κρύσταλ (“Deadpool” επίσης) σχεδιάζει.

Η εκτέλεση: Αυτή είναι η μοναδική από τις 6 σειρές με αληθινό ρόλο για το Batman, με τη διαφορά πως εδώ ο Μπρους Γουέιν αντί να ντύνεται νυχτερίδα ντύνεται απλός άνθρωπος. Παίρνει τη θέση ενός Τζον Ντο και εισχωρεί στο πρώην σπίτι του / νυν άσυλο εγκληματιών, για να διαλευκάνει δύο φόνους έγκλειστων. Αυτό δηλαδή αν η αρχική ιδέα (της έπαυλης ως νέο Άρκαμ) δεν ήταν αρκετά άρρωστη από μόνη της. Ουσιαστικά είναι ένα όχημα εξερεύνησης του Μπρους ως όχι-Batman, ως τιμωρού, ως οχήματος δικαιοσύνης αλλά δίχως κανένα από τα βοηθήματα που τον έκαναν προνομιούχο. Αν δηλαδή ο Batman δεν ήταν ο προνομιούχος Γουέιν, τότε ο Μπρους ποιος θα ήταν; Η σειρά μοιάζει διατεθειμένη να εξερευνήσει τον χαρακτήρα με έναν διαφορετικό τρόπο, τραβώντας σαφείς επιρροές από το απόλυτο ‘ο Batman έγκλειστος στο Άρκαμ’ στόρι, το θρυλικό “Arkham Asylum” των Γκράντ Μόρισον και Ντέιβ Μακίν. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή είναι μια ιδέα που μπορεί να διαρκέσει για καιρό (ισως να ταίριαζε περισσότερο σε μια σειρά περιορισμένων τευχών) όμως είναι μια προσέγγιση που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

Το info: Νέα σειρά. Έχουν κυκλοφορήσει 2 τεύχη.

Batgirl

H ιδέα: ΧΙΨΤΕΡΖ ΣΤΗ ΓΚΟΘΑΜ.

Οι δημιουργοί: Γράφει ο Κάμερον Στιούαρτ (λατρεμένος και βραβευμένος με Eisner σχεδιαστής σε μερικά από τα ωραιότερα κόμικς του Γκραντ Μόρισον) με τον Μπρέντεν Φλέτσερ, σχεδιάζει η ανερχόμενη Μπαμπς Ταρρ.

Η εκτέλεση: Πώς κατάφερε αυτή η δημιουργική ομάδα να βγάλει κάτι τόσο hip και tumblr-ready και να μη μοιάζει ούτε ελάχιστα κυνικό; Όχι, μπράβο τους. Η βασική ιδέα είναι ‘Hipster Batgirl’ και όχι πολλά πέραν αυτού. Οι πλοκές αφορούν online διάδοση μυστικών και κλεμμένα tablets, χαρακτήρας μιλάει με χάσταγκς στον προφορικό λόγο, η Batgirl κερδίζει έναν κακό χρησιμοποιώντας Q code (δεν αστειεύομαι) και η μισή δράση του κάθε τεύχους περνά μέσα από e-mail, έρευνα στο Instagram και ποσταρίσματα στο Foursquare. Αλλά οι χαρακτήρες λειτουργούν! Και το όλο setting βγάζει νόημα, είναι όλο οργανικό. Είναι σύγχρονο χωρίς να πιέζεται για να μοιάζει #μοντέρνο.

Το info: Η νέα ομάδα ανέλαβε τον προϋπάρχοντα τίτλο από το τεύχος #35. Τα προηγούμενα δεν χρειάζονται. Έχουν κυκλοφορήσει 2 τεύχη.

Grayson

H ιδέα: Κατασκοπική περιπέτεια με τον Artist Formerly Known As Nightwing Formerly Known As Robin, Ντικ Γκρέισον.

Οι δημιουργοί: Γράφει ο Τιμ Σίλεϊ του “Hack/Slash” και διαφόρων “G.I. Joe” και “Transformers”, σχεδιάζει ο Μίκελ Τζάνιν του “Justice League Dark”.

Η εκτέλεση: Ο παλιός βοηθός του Batman γίνεται κρυφός υπερκατάσκοπος των πέντε ηπείρων. Γυαλιστερά χρωματάκια και ωραίες σκηνές δράσης αλλά αδύναμη ανάπτυξη χαρακτήρων και περίεργα μπερδεμένη πλοκή, σε μια σειρά που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι απολύτως προσβάσιμη στο νέο αναγνώστη μα σε αφήνει διαρκώς με την αίσθηση πως κάτι έχεις χάσει. Κατά τα άλλα, παιχνίδια μυαλού, κρυφές ταυτότητες, ωραία δράση και ρυθμός. Δεν μου την έκοψε την ανάσα αλλά διαβάζεται ευχάριστα.

Το info: Νέα σειρά. Έχουν κυκλοφορήσει 4 τεύχη.

Catwoman

H ιδέα: Η Catwoman κληρονομεί το οργανωμένο έγκλημα της Γκόθαμ.

Οι δημιουργοί: Γράφει η συγγραφέας του φανταστικού Τζένεβιν Βάλενταϊν και σχεδιάζει ο Γκάρι Μπράουν του “Massive” της Dark Horse. Τα φανταστικά εξώφυλλα είναι του Τζέι Λι.

Η εκτέλεση: Για νέα προσέγγιση, μοιάζει υπερβολικά πολύ με τυχαίο τεύχος από τις διάφορες urban crime περιόδους του Batman. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά από τη στιγμή που η Βάλενταϊν παίρνει το χρόνο της και φροντίζει να αναπτύσσει με προσοχή και πολυεπίπεδη γραφή τους χαρακτήρες που κατοικούν αυτό τον νέας χαρτογράφησης υπόκοσμο. Θα ήθελα σίγουρα κάτι πιο εφευρετικό σε σχέδιο, αλλά για την ώρα αυτό μοιάζει με old-school done right. Ωστόσο είναι εμφανές πως κάτι χτίζεται κομμάτι κομμάτι, οπότε θα χρειαστεί χρόνος και τεύχη για να εκτιμηθεί πλήρως.

Το info: Η νέα ομάδα ανέλαβε τον προϋπάρχοντα τίτλο από το τεύχος #35. Τα προηγούμενα δεν χρειάζονται. Έχουν κυκλοφορήσει 2 τεύχη.

Gotham Academy

H ιδέα: Εφηβικό δράμα σε prep school της Γκόθαμ.

Οι δημιουργοί: Γράφει η Μπέκι Κλούναν (φανταστική σχεδιάστρια σειρών όπως το “DEMO” και το “Northlanders”) μαζί με τον Μπρέντεν Φλέτσερ, του οποίου το job description μάλλον είναι “βοήθα μερικούς από τους καλύτερους σχεδιαστές της DC να γράψουν σενάρια για να τα σχεδιάσουν άλλοι, για κάποιο λόγο”. Σχεδιάζει ο βραβευμένος με Eisner Καρλ Κερσλ.

Η εκτέλεση: Μάλλον το σουξεδάκι. Γιατί χωρίς ένα καλό teen drama δεν πας πουθενά, κι αυτό εδώ είναι πανέμορφο. Με σχέδιο που φλερτάρει με το μάνγκα αλλά όχι πάρα πολύ, διατηρώντας κάτι το ποπ το πολύχρωμο που απαιτεί κάθε ευχάριστη νεανική περιπέτεια, η σειρά ακολουθεί μια ομάδα από πιτσιρίκια που τα ενώνουν δεσμοί και τα χωρίζουν ακαθόριστες ενοχές. (Η σειρά διαθέτει μπόλικο μυστήριο χωρίς να στο πετάει ενοχλητικά στα μούτρα ή διακόπτοντας τον ειρμό της αφήγησης και της ανάπτυξης χαρακτήρων.) Ναι, είναι το βασικό ‘χωρίζουμε-δε χωρίζουμε-τον αγαπώ-μα δε μπορώ’ μοτίβο αλλά με μυστικιστικές προεκτάσεις, έξυπνα γκαγκς (όπως ένα που εμπλέκει τον Μπρους Γουέιν σε ένα cameo ως, βασικά, σύμβολο του βαρετού, ενήλικου κατεστημένου), ευχάριστους χαρακτήρες σε απολαυστικές αλληλεπιδράσεις και χρώματα και κάδρα που θες να τα χαζεύεις για ώρα. Το ότι τα πάντα είναι όμορφα και ποπ είναι η βάση. Το ότι δεν είναι τα πάντα προφανή είναι μπόνους. Και το ότι η κεντρική ηρωίδα βλαστημά κάθε φορά που βλέπει το bat-signal στον ουρανό (“πφ, πάλι αυτό το βαρετό πράγμα” σα να λέει συνεχώς) είναι το απόλυτο κλείσιμο ματιού πως εδώ υπάρχουν και οι προθέσεις μα και τα εχέγγυα για κάτι παντελώς φρέσκο.

Το info: Νέα σειρά. Έχουν κυκλοφορήσει 2 τεύχη.

Goatham by Midnight

H ιδέα: Τμήμα μεταφυσικών ερευνών της Γκόθαμ στην εκδοχή τρόμου των detective comics.

Οι δημιουργοί: Γράφει ο Ρέι Φωκς, που ασχολείται εδώ και κάποιο καιρό με κάποιες από τις πιο σκοτεινές σειρές της DC, όπως το “Constantine”. Σχεδιάζει ο φοβερός καλλιτέχνης τρόμου Μπεν Τέμπλσμιθ, γνωστός κυρίως για το “30 Days of Night”.

Η εκτέλεση: Μόνο ένα τεύχος σε αντίθεση με τα 2+ των υπολοίπων, αλλά δε νομίζω πως θα μπορώ ποτέ να αντισταθώ στο art του Τέμπλσμιθ, που ζωγραφίζει τα πάντα ως έναν μόνιμο εφιάλτη που δε μπορείς να απλώσεις το χέρι και να αγγίξεις, σαν κάτι κολλημένο στην άκρη του μυαλού σου, μα πάντα εκεί. Εδώ ένας κολλημένος με τους κανόνες και την σωστή διαδικασία αστυνόμος των εσωτερικών υποθέσεων έρχεται, βασικά, για να βάλει λουκέτο στο μεταμεσονύχτιο τμήμα της αστυνομίας της Γκόθαμ, αλλά θα δει πράγματα που θα τον κάνουν να αλλάξει γνώμη. Υποθέτω δηλαδή. Δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχει κατατεθεί ποτέ, οι χαρακτήρες κάπως stock για αρχή, και δεν ξέρω πού σκοπεύει να το πάει ο Φωκς, αλλά σαν βάση εκκίνησης είναι πολύ δυνατό. Και ανατριχιαστικό και κλειστοφοβικό κι απ’όλα.

Το info: Νέα σειρά. Μόλις κυκλοφόρησε το 1ο τεύχος.

*Τις σειρές μπορείς να αναζητήσεις σε ειδικευμένα καταστήματα όπως το Solaris.