O Benedict Cumberbatch είναι ο σταρ που περιμέναμε

Όταν κοιτάς τη βογραφία του Cumberbatch νιώθεις σαν κάποιος να εκτοξεύει τυχαίες αγγλικές προς το μέρος σου. Γεννήθηκε στο Hammersmith. Μεγάλωσε στο Kensington. Ο προπάππος του λεγόταν Henry Arnold. Ο παππούς του, Henry Carlton. Σπούδασε στο West Sussex. Ήταν μέλος της Rattigan Society όσο σπούδαζε στο Harrow. Και φυσικά έπαιξε νωρίς Shakespeare.

Όλο Αγγλία, όλη την ώρα.

Καμία σχέση με την ιδέα του Αμερικάνικου Ονείρου που κουβαλά περήφανα στην κωλότσεπη κάθε τυχοδιώκτης ηθοποιός που κάποτε βρέθηκε σε μια διαδρομή δίχως Σχέδιο Β προς το Λος Άντζελες. Και καμία σχέση με poster boys του νεποτισμού, ηθοποιούς και σκηνοθέτες τρίτης και τέταρτης γενιάς της Χολιγουντιανής ελίτ. Αυτές είναι οι δύο κατεξοχήν αφηγήσεις όταν μιλάμε για Χολιγουντιανούς σταρ, αλλά ο Cumberbatch δεν ταιριάζει σε αυτά τα καλούπια.

Είναι ο Εγγλέζος που ανέβηκε ένα λόφο (του Χόλιγουντ) αλλά ξέχασε να τον κατέβει.

Τώρα είναι στην κορυφή. Αλλά πώς έφτασε ως εκεί; Γιατί τον βρίσκουν όλοι τόσο συναρπαστικό; Και γιατί είναι ο αγαπημένος μας σταρ αυτή τη στιγμή;

ΤΙΜΕ is on my side

Αυτή τη βδομάδα, με αφορμή την έξοδο της ταινίας “The Fifth Estate” (ή αλλιώς, Η Ταινία Για Το Wikileaks) το ΤΙΜΕ τον επέλεξε ως πρόσωπο του εξωφύλλου του. (Παντού εκτός Αμερικής τουλάχιστον.) Το σκεπτικό λογικά θα ήταν καυτός ανερχόμενος σταρ + πολιτικό περιεχόμενο = $$$, και πολύ ορθώς κιόλας.

Αν υπάρχει μια σοβαρή αφορμή για το ΤΙΜΕ να βάλει στο εξώφυλλό του ένα τέτοιο πρόσωπο, αυτή θα ήταν. Εξάλλου, κι εκεί είναι το θέμα, ο Cumberbatch δεν έχει καμία σχέση με τις/τους bimbos stars που συνήθως ασχολούνται με βαθιά ζητήματα όπως ο εαυτός τους, οι δυσκολίες της φήμης, οι προκλήσεις του να παίζεις κάποιον όμορφο και βασανισμένο όντας όμορφος και πάμπλουτος, κλπ.

Ο Cumberbatch μέσα σε λίγα χρόνια έχει προλάβει να γίνει tumblr rock star, geek είδωλο, αντικείμενο λατρείας και εμμονής για τη θηλυκή πτέρυγα του ίντερνετ, και Γενικότερα Ανερχόμενος σε βαθμό του να τον βλέπεις σε μια ταινία κάθε 2 μήνες ή κάτι τέτοιο.

Teenage fanclub

Οι αντιδράσεις των φανς εντός ΗΠΑ για το μη-εξώφυλλο του ΤΙΜΕ ήταν προβλεπόμενα συγχυσμένες, διότι μιλάμε για ένα πραγματικά ένθερμο κομμάτι του fandom. Αυτοί δεν είναι οι συνηθισμένοι φανς που απλά γουστάρουν κάτι και το στηρίζουν με διάφορους τρόπους, μιλάμε για πανικό και τρέλα!

Όταν πριν λίγους μήνες είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Cumberbatch στο ΟΝΕΜΑΝ έξαφνα διαπιστώσαμε πως το συγκεκριμένο άρθρο, ενώ τα είχε πάει έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά από πλευράς κίνησης και μοιράσματος στα συνήθη social media, απολάμβανε εξωφρενικά μεγάλης κίνησης στο Pinterest επειδή φανς του Cumberbatch από το εξωτερικό (πέραν του να βάζουν τη συνέντευξη στο Google Translate και να τη μοιράζονται κι αυτή) εντόπισαν την καινούρια φωτογραφία του σταρ. Ήταν φωτογραφία που δε μας έστειλε κάποιο γραφείο ή/και το google αλλά ήταν original πορτρέτο που δεν προϋπήρχε της δημοσίευσης, οπότε άρχισαν να τη μοιράζονται σαν τρελοί.

Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος από πού πηγάζουν τέτοια πράγματα, όμως μπορείς να υποπτευθείς κάποιους βασικούς παράγοντες. Όπως ότι ο Cumberbatch παίζει με πυγμή, μυστήριο και γοητεία, μια από αυτές τις σκοτεινές, περίπλοκες, και τόσο βαθύτατα τραυματισμένες αντρικές φιγούρες που συναντούν τόσο μεγάλη απήχηση στο σύγχρονο τηλεοπτικό κοινό. (Τον “Σέρλοκ” λέμε.)

“Ήμουν ενθουσιασμένη που θα έπαιρνα το πορτρέτο του,” είπε η φωτογράφος Paola Kudacki για το εξώφυλλο του ΤΙΜΕ. “Ήταν σημαντικό να απεικονίσω την ένταση του προσώπου του αλλά επίσης της ηρεμία.”

Είναι απλώς μερικές αντικρουόμενες έννοιες που μπορείς να αποδώσεις στον Cumberbatch, που απλώς ξεκινούν να περιγράφουν αυτό που με πολύ μεγαλύτερη απλότητα και ευκολία, μπορούμε μεταξύ μας να αναφέρουμε απλά ως ‘αυτό το κάτι ιδιαίτερο’. The X Factor, που θα έλεγε κι ο Simon Cowell.

KHAAAAAN

Υπάρχει μια πολύ στέρεα βάση σε όλη αυτή τη μανία, και τη συναντά κανείς απλώς ανατρέχοντας στο βιογραφικό του ηθοποιού. Ο άνθρωπος κάνει επιλογές ρόλων που μοιάζουν να έχουν βγει από αλγόριθμο που γεννά σούπερ σταρς. Δεν είναι απλά ότι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη φήμη και την ευκαιρία που του χάρισε ο “Σέρλοκ”, παίζοντας είτε σε εξαιρετικά ensemble φιλμ δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς (ταινίες όπως το “Tinker Tailor Soldier Spy”) ή συνεργαζόμενος με μεγάλους σκηνοθέτες (βλέπε “War Horse”) ανοίγοντας έτσι διάπλατα το κοινό και τον ενδο-Χολιγουντιανό κύκλο του.

Αλλά κατάφερε ταυτόχρονα να αγγίξει την ουσία του οδηγούμενου από τα fanboys/girls σημερινού entertainment τοπίου, εισάγοντας το όνομά του στο canon του ΠιτερΤζακσόνειου Τόλκιν σύμπαντος (στο επερχόμενο δεύτερο “Hobbit”), κλέβοντας την παράσταση στο περσινό “Star Trek Into Darkness” του JJ Abrams, και θέτοντας (εσκεμμένα ή μη) τον εαυτό του εν μέσω κάθε σχετικής geek αναζήτησης έκτοτε. Φήμες για “Doctor Who”, φήμες για “Star Wars”,φήμες, φήμες, και πολλά gifs. Κι όλα αυτά ενώ αναμένουμε την 3η σεζόν “Σέρλοκ” που αναμένεται να δει τη σειρά να εκρήγνυται σε δημοφιλία. Όχι πως το είχε ανάγκη.

Και φέτος; Φέτος παίζει στην ταινία για το Wikileaks (που από ό,τι γράφεται πρέπει να είναι βλακεία, αλλά η ευκαιρία να παίξεις τον Julian Assange δεν είναι κάτι στο οποίο λες εύκολα όχι), παίζει στο “August: Osage County” (που έχει το καστ της χρονιάς και λογικά θα τσιμπήσει ένα κάρο οσκαρικές υποψηφιότητες παρότι κι αυτό μάλλον μέτριο πρέπει να είναι), και α ναι, παίζει και στο “12 Years a Slave”, την ταινία που αυτή τη στιγμή φαντάζει ως το απόλυτο οσκαρικό φαβορί.

Και παρότι μπορεί άνετα και στηρίζει μια ραγδαία ανερχόμενη καριέρα, έχει την ευφυία να μην παρατήσει την τηλεόραση, το “Σέρλοκ”, δηλαδή τη βάση του κοινού του, παρά να επιστρέφει εκεί για 3η κι έπειτα και για 4η σεζόν.

Paparazzi

Επιπροσθέτως όλων των παραπάνω, ο Cumberbatch έχει κι αυτό το έξτρα μικρό πράγμα, που δεν είναι καθόλου ασήμαντο τελικά. Είναι πνευματώδης, είναι οξυδερκής, έχει χιούμορ. Όχι ότι 20 λεπτά συνομιλίας σε προκρίνουν για να έχεις ουσιώδη άποψη για έναν άνθρωπο, αλλά τελοσπάντων, αυτό έχουμε, οπότε for what it’s worth: Ο Cumberbatch ήταν φανταστικός συζητητής. Δεν βαριόταν, δεν ξεφούρνιζε κλισέ, μιλούσε με ενθουσιασμό και αγάπη και έναν κάποιο ειλικρινή φόβο για τους φανς του.

Ανοίγει διάλογο με τον ίδιο τον Julian Assange, κάνει πλάκα χωρίς να μοιάζει κυνικός, και μπορεί ακόμα και πράγματα που άλλος θα τα έκανε να ακουστούν συγκαταβατικά, να τα πει/γράψει/δείξει με έναν τρόπο που να σε κάνουν να θες να του σφίξουν το χέρι.

Τι να πω, ίσως είναι απλά το X- Factor. Αυτό το αδιόρατο στοιχείο που σε κάνει να θες απλά να συμπαθείς κάποιον.

Ό,τι κι αν είναι, ο Benedict Cumberbatch το έχει. (Αυτό, και το καλύτερο όνομα του Χόλιγουντ. Διάβασέ το δυνατά στον εαυτό σου, και μετά πες μου ότι δεν το επανέλαβες άλλες 5-6 φορές μετά για να το απολαύσεις.)

Από την οξυδέρκεια μέχρι την ερμηνευτική του δεινότητα, από τον Σέρλοκ μέχρι τον Καν, από τον ωκεανό των gifs μέχρι το αψεγάδιαστο στυλ, κι από τον αυτοσαρκασμό μέχρι το ανεξήγητο, μυστηριώδες ενδιαφέρον που πάντα συγκεντρώνει γύρω από το όνομά του και τον εαυτό του, ο Cumberbatch είναι το σπάνιο είδος του σταρ που το Χόλιγουντ έχει ανάγκη.

Ακριβώς επειδή δεν μοιάζει με κανέναν άλλον.

**Διάβασε επίσης: Η συνέντευξη του Benedict Cumberbatch στο ΟΝΕΜΑΝ.