O Bloody Hawk έβγαλε ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ της ελληνόφωνης rap

Ό,τι έχω γράψει πάντα φώναζε “κουράγιο”

Πριν κάποιους μήνες είχα μιλήσει με τον γνωστό μουσικολόγο και συγγραφέα Christopher C. King, ο οποίος μέσα από το βιβλίο του ‘Ηπειρώτικο Μοιρολόι’ γράφει για τις θεραπευτικές ιδιότητες που έχει η μουσική, ιδίως στις πιο αρχέγονες μορφές της, στους πολιτισμούς και στα υποκείμενα που τη γέννησαν. Στα σχόλια κάτω από τα κομμάτια του Bloody Hawk βλέπεις ένα μοτίβο: Nέοι άνθρωποι που τον ευχαριστούν για όσα ένιωσαν από τη μουσική του, άλλοι που τον ευχαριστούν που τουw γλύτωσε λεφτά από την ψυχοθεραπεία. Χθες o Bloody Hawk έβγαλε το νέο του άλμπουμ.

Η προηγούμενη δουλειά του ‘To Hχόχρωμα του Κόμπλεξ’ δεν βρήκε ιδιαίτερη ανταπόκριση στα ελληνικά media, δεν γράφτηκαν αποθεωτικές κριτικές. Ο Bloody Hawk δεν αντιμετωπίστηκε ως ο Έλληνας Kendrick Lamar. Κι όμως, το ‘Ηχόχρωμα του Κόμπλεξ’ έγινε word of mouth, χώθηκε εκεί στις ρίζες του hip-hop, από γειτονιά σε γειτονιά ως η φωνή ενός μαθητή που πνίγεται μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, μέσα στην αγία ελληνική οικογένεια, μέσα στον κόσμο που έφτιαξαν άλλοι γι’ αυτόν, μέσα σε μια βιομηχανία που προσπαθεί να τον πείσει να γίνει ‘επιτυχημένος’.

Στο νέο του άλμπουμ ‘1 ΕΥΡΩ’, που βγήκε ανήμερα του αγιασμού στα σχολεία, ο Bloody Hawk μεγάλωσε και αυτό φαίνεται σε όλα. Στα lyrics, στην αισθητική του εξωφύλλου και κυρίως στην παραγωγή. Δεν χάθηκε όμως καθόλου αυτή η αίσθηση που σου βγάζει κάθε δευτερόλεπτο ακρόασης της δουλειάς του. Τα πάντα είναι πηγαία, βγαλμένα μέσα από την ψυχή, μακριά από δημόσιες σχέσεις και φυσικά επίδειξη πλούτου. Ο Bloody Hawk ήρθε εδώ μόνο για να ραπάρει.

Στα ‘Μπαλόνια’ περνάει μπροστά μας μέσα στα 4:35 η ‘κανονική’ ζωή και οι διαρκείς συμβιβασμοί που την εκφυλίζουν με μια σχεδόν ασφυκτική απλότητα. Στο ‘Πίσω πάλι’ και στο ‘Daewoo 2’ έχουμε το πιο δυνατό flow του άλμπουμ στα πιο αρχετυπικά rap κομμάτια του δίσκου, σε α’ ενικό, η ιστορία της ζωής του. Στο συγκλονιστικό ‘Eικοσάλεπτο’ έχουμε την ελληνική εκδοχή του ‘How much a dollar cost’ του Kendrick Lamar, μια συνάντηση με έναν άστεγο ζητιάνο και τα αισθήματα ενοχής που κατακλύζουν δύο ανθρώπους που ξεκίνησαν από τον πάτο και για μια στιγμή κοίταξαν αφ’υψηλού. Το ερώτημα είναι εδώ κοινό για τον Bloody Hawk και τον Kendrick Lamar: Πόσο πραγματικά αξίζει ένα δολάριο;

Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Bloody Hawk με κάποιον τρόπο που πραγματικά μου φαίνεται ακατανόητος, κατάφερε από πολύ νωρίς να χτίσει μια δική του ταυτότητα, μέσα σε μια σκηνή φαίνεται ότι δεν μπορούσε να την υποστηρίξει. Γιατί, προφανώς, δεν μπορείς να τον εντάξεις σε εκείνη τη σκηνή με τα crew, τις καγκουριές και την επίδειξη, δεν μπορείς όμως να τον εντάξεις ούτε στον σαφώς πιο πολιτικοποιημένο στίχο του ΛΕΞ και του Τζαμάλ.

Πολλές φορές η rap μουσική κατηγορείται ότι δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει την εφηβεία της, ότι έμεινε λίγο στάσιμη σε αυτά που ξεκίνησε, ότι δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει το κύρος που έχουν άλλα μουσική είδη. Ο Bloody Hawk όμως δείχνει ότι αυτό ακριβώς το γεγονός, ότι ποτέ δεν ξεπέρασε την εφηβική της ηλικία, δεν είναι μειονέκτημα. Αντίθετα, είναι ο λόγος που υπάρχει ακόμα, το πράγμα που την ξεχωρίζει. Όπως λέει και ο ίδιος κάπου: “πιστεύω όλοι έχουμε παιδί μέσα μας αλλά όλοι έχουμε και έναν Ηρώδη”.

Τελικά, στο ‘1 ΕΥΡΩ’ βλέπουμε την πορεία ενός ανθρώπου που πηγαίνει μουσικά προς κάτι όλο και καλύτερο αλλά ταυτόχρονα ενός εφήβου που έχασε την παιδική του ηλικία, που έγινε φοιτητής, και από τότε νιώθει τη φθορά της ηλικίας του, το πέρασμα από την εξάρτηση της παιδικής ηλικίας στη μερική αποδέσμευση της εφηβείας και μετά στους δαίμονες που φέρνει μαζί της η ενηλικίωση, η αγωνία ότι ίσως κάποια στιγμή εκείνος ο πρώην έφηβος θα γίνει σαν αυτούς που ξεπέρασαν την εφηβεία τους, σε αυτούς που ο ίδιος σιχαινόταν.

Πριν κάποιον καιρό ένας μαθητής του Λυκείου με είχε ρωτήσει με πραγματική αγωνία αν είναι φυσιολογικό που, όταν ακούει αγαπημένες μουσικές του (μεταξύ των οποίων και τον Bloody Hawk), βάζει τα κλάματα. Οι φίλοι του τον κοροϊδεύουν. Ελπίζω πια μεγαλωμένος να έχει καταλάβει πόσο ευλογημένος είναι που κατάφερε να βρει τέτοια συναισθήματα μέσα από τη μουσική.

Ένα τελευταίο. Χιλιάδες ποιητές σε όλο τον πλανήτη παραπονιούνται για την αντιποιητική εποχή μέσα στην οποία τους έλαχε να ζήσουν και να παράγουν τέχνη. Ο Bloody Hawk δείχνει ότι η αντιποιητική αυτή εποχή είναι απλά μια φαντασίωση. Η εποχή που έβγαλε έναν Bloody Hawk είναι όμως ποιητική. Εξάλλου, καμιά εποχή δεν ήταν και δεν θα είναι αντιποιητική. Ευτυχώς.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΡΑΠ:

Στους στίχους του ΛΕΞ καταλαβαίνεις τι θα πει hip-hop

Ο Kendrick Lamar και η αναγέννηση της hip-hop

Αν δεν ξέρεις τον J. Cole, δεν έχεις ιδέα από χιπ χοπ