O Blοοdy Hawk ραπάρει για ένα περιθώριο τελείως διαφορετικό

Ο Bloody Hawk έγινε, λοιπόν, γνωστός πρώτα και κύρια για τον εφηβικό και πλήρως ειλικρινή τρόπο με τον οποίο έβαζε σε σειρά τις σκέψεις του. Έγινε ο εκπρόσωπος μίας γενιάς και αυτός είναι ένας ρόλος που μάλλον ποτέ δεν διεκδίκησε. Για εμάς τους μεγαλύτερους, η ακρόαση των στίχων του ήταν ένας από τους τρόπους να κάτσεις με τη νεολαία.

Να ακούσεις τι λέει, τι σκέφτεται, ποια είναι τα αισθητικά της προτάγματα, τι καινούργιο φέρνει. Προνομιακός ρόλος αν μη τι άλλο σε άλλες περιπτώσεις. Σίγουρα όχι για τη hip-hop μουσική και ακόμη περισσότερο για τον τελείως προσωπικό τρόπο με τον οποίο εκφράζεται μέσω αυτής ο Bloody Hawk.

Το 1 ευρώ που ακολούθησε ήταν ξεκάθαρα ένας δίσκος ενηλικίωσης. Και αυτό έβγαινε από παντού. Οι στίχοι, το flow που δεν το ένιωθες πια να τρέμει, οι αναφορές στη φοιτητική ζωή, ακόμα και το εξώφυλλο με το κουστούμι. Κλήθηκε από πολύ μικρή ηλικία να επαναπροσδιοριστεί έξω από τα πλαίσια που προσπαθούσαν να του φορέσουν άλλοι.

Οι ρίζες του ποιος ήταν ο ίδιος όμως ήταν πολύ γερές. «Στην πυραμίδα του hip-hop, ξεκίνησα από τον πάτο και εκπροσωπώ τα στρώματα που είναι κάτω-κάτω» λέει σε κάποια στιγμή στο Daewoo 2, το μέσο του σκελετού της μέχρι τώρα πορείας του, και με αυτές τις μεθυστικά απλές μπάρες δίνει ο ίδιος τη δική του εκδοχή για το ποιος είναι και πού απευθύνεται.

Η ξεδοντιασμένη έκφραση μίας γενικής και αόριστης νεολαίας δεν τον αφορά. Κι ας προσπάθησαν πολλοί να του τη φορέσουνε ως στολή. Όσα γράφει έχουν πρώτα και πάνω από όλα έναν χαρακτήρα ταξικό. Αυτή την πορεία συνεχίζει να ξετυλίγεται μπροστά μας και στο Τίμημα.

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που το ακούμε. Η φύση της μουσικής αυτής που γεννιέται από αστικά τοπία και βρόμικους δρόμους προφανώς συχνά-πυκνά γυρνάει το βλέμμα πίσω, στις φτωχογειτονιές της μικροεγκληματικότητας και στα στερημένα παιδικά χρόνια. Ο ράπερ το κάνει είτε για να καυχηθεί για το πού έφτασε είτε για να τονίσει ότι ανήκει ακόμα εκεί, παρότι έπιασε κορυφή.

Μία αυθεντικά λαϊκή μουσική

Αυτό το διαφορετικό που πρεσβεύει ο Bloody Hawk είναι ότι το δικό του βίωμα είναι τελείως ελληνικό. Γιατί, ομολογουμένως, η αφροαμερικανική hip-hop είναι τόσο ισχυρή που γεννάει μοτίβα και κανόνες τα οποία ενσωματώνουν χωρίς να μπορούν να τα υπερβούν πολλοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα.

Όχι όμως ο Bloody που μιλάει για το βίωμα του να ζεις ή να έχεις ζήσει στη φτώχεια στην Ελλάδα και όχι στο Compton. Μακριά από γκάνια, συμμορίες, ναρκωτικά. Τα beats του ντύνουν φτηνά και μικροαστικά αυτοκίνητα, ΚΤΕΛ, χαμόσπιτα με υγρασία στο ταβάνι, οικογένειες του μεροκάματου. Το Daewoo και τα μακαρόνια γίνονται σύμβολα μίας ολόκληρης καλλιτεχνικής έκφρασης.

Το φανταστικό σαμπλάρισμα στην αρχή του Daewoo 3 δημιουργεί ακριβώς αυτή τη σύνδεση. Αυτό το περιθώριο από το οποίο προέρχεται και για το οποίο μιλάει εκείνος ξέρουμε ότι δεν εκφραζόταν ποτέ από μπάρες και φαρδιά ρούχα αλλά από το μπουζούκι και το λαϊκό τραγούδι στις διάφορες εκδοχές του.

Και τώρα που αυτό βρίσκεται τουλάχιστον ως προς τη σύγχρονη παραγωγή του- σε μία κρίση ως προς το ποιον εκφράζει, το hip-hop γίνεται μία νέα οδός έκφρασης. «Κληρονομώ αυτές τις μπάρες απ’ τη γέννα μου, σαν να πηγαίνει απ’ τη γιαγιά μου στη μητέρα μου».

Στο Κλασικό, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, έρχεται να μιλήσει για την τέχνη του με έναν πολύ χαρακτηριστικό τρόπο. Προσέξτε δε και τις λέξεις τις οποίες επιλέγει (κλάμα, καημός, πόνος, λυγμός) και οι οποίες έχουν αδιαμφισβήτητα συνδεθεί με το λαϊκό και το ρεμπέτικο και σε καμία περίπτωση με την πιο αλήτικη και μάτσο hip-hop.

«Αν πω για κλάμα και καημό θα πεις πως λέω τα ίδια,

αν πω για πείνα και κακό θα πεις πως λέω τα ίδια,

αν πω για πόνο και λυγμό θα πεις πώς λέω τα ίδια,

παρόλα αυτά αν δεν τα πω θα πεις μετά την είδα»

Στο αμέσως επόμενο κομμάτι, στο Ταμείο, με κινηματογραφικό τρόπο που θυμίζει το Εικοσάλεπτο, ο Bloody Hawk μιλάει με δύο φωνές. Αφηγείται την ιστορία μίας ληστείας σε ένα ψιλικατζίδικο. Και έχουμε συνηθίσει να μιλάμε και να ακούμε με πολλούς και διάφορους τρόπους για όσα όπλισαν το χέρι του ληστή, αφήνουμε όμως στην άκρη αυτό που όπλισε το χέρι του μαγαζάτορα. Η κοινή ιστορία και των δύο τους έχει δύο αλήθειας αλλά μία κοινή βάση: Τη φτώχεια. «Ακόμη μία μέρα δεν μας έσωσε κανείς».

Μεγάλωσε ο Bloody Hawk;

Είναι πάρα πολύ βαρετό να λες για κάποιον καλλιτέχνη που ακολουθείς από τότε που εκείνος ήταν έφηβος ότι μεγάλωσε. Συνήθως δε εκτός από ένας σύντομος και εύκολος τρόπος να υπονοήσεις δήθεν πράγματα που τελικά -μεταξύ μας τώρα είμαστε- δεν σημαίνουν τίποτα.

O Βloody Ηawk στο Τίμημα δεν μεγάλωσε. Μπορεί η παραγωγή να είναι καλύτερη, οι στίχοι να είναι πιο υπαινικτικοί και η φωνή ακόμα πιο στιβαρή αλλά όσα δομούν το ποιος είναι και ποια είναι η περσόνα του έμειναν εκεί ανεπηρέαστα.

Ακριβώς όμως επειδή ο ίδιος πατάει πιο καλά στα πόδια του έχοντας ξετινάξει πια μία και καλή τον χαρακτήρα του «προφήτη της γενιάς του» είναι και πιο δύσκολο να τον φέρουμε στα μέτρα μας. Κατάφερε να σπάσει το γυαλί του εκθέματος σε μουσείο πριν καλά-καλά του το φορέσουμε και συνέχισε να μιλάει με τους δικούς του όρους και χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Το πιο βασικό που κάνει όμως είναι άλλο.

Το Τίμημα δεν μιλάει για ένα κατασκευασμένο από τα μοτίβα της μουσικής του περιθώριο παρανομίας και όπλων. Ο Bloody Hawk μιλάει για κάτι πολύ ευρύτερο και τελικά πιο καθαρά και χωρίς πολλές φιοριτούρες ταξικό.

Δείχνει δε και κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε για τη μουσική αυτή και τον τρόπο που αυτό κρύβεται μέσα στο coolness του urban ντυσίματος και της νιότης. Το hip-hop είναι πράγματι πάρα πολλά. Πάνω από όλα όμως είναι μουσική ατόφια λαϊκή.