Ο Christopher Nolan και οι Oppenhomies του για το πώς έφτιαξαν το Oppenheimer
Christopher Nolan, Cillian Murphy, Robert Downey Jr., Emily Blunt, Emma Thomas και Ludwig Göransson, μας εξηγούν πώς έφτιαξαν την ταινία της χρονιάς.
- 9 ΜΑΡ 2024
«Με ελκύουν οι χαρακτήρες με τους οποίους μπορείς να συνδεθείς, οι ταινίες που έχουν ως επίκεντρο ανθρώπινους χαρακτήρες, με ελαττώματα. Ένιωσα άνετα στον κόσμο των ταινιών δράσης με τον χαρακτήρα του Batman, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον υπερήρωα, επειδή είναι αναγνωρίσιμα ανθρώπινος, καθώς και πολύ συγκρουσιακός. Αλλά νομίζω ότι όλοι οι πρωταγωνιστές που έχω αναλάβει έχουν διαφορετικές πλευρές». Έτσι εξήγησε ο Christopher Nolan το ενδιαφέρον του για τον Oppenheimer, σε μία press conference που διοργάνωσαν οι Χρυσές Σφαίρες για τους ψηφοφόρους τους τον περασμένο Δεκέμβριο, παρέα με την παραγωγό του και σύζυγο, Emma Thomas, τον Cillian Murphy, την Emily Blunt, τον Robert Downey Jr., και τον Ludwig Göransson, τον ήδη οσκαρικό συνθέτη για το Black Panther, που ετοιμάζεται να σηκώσει ένα ακόμη Όσκαρ αυτή την Κυριακή. Τους “Oppenhomies” δηλαδή, όπως έχουν ονομάσει το κοινό τους τσατ.
«Πρόκειται για ένα άτομο που οι δημόσιες δηλώσεις του δεν ήταν απαραίτητα συμβατές με την υποκείμενη συμπεριφορά του», συνέχισε. «Ο Oppenheimer δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Ποτέ δεν δικαιολογήθηκε. Έφερε πάντα την ευθύνη για τον ρόλο του σε αυτό που ο ίδιος θα αποκαλούσε τεχνική επιτυχία. Όμως όλες οι πράξεις του μετά το 1945 είναι οι πράξεις κάποιου που διακατέχεται από πολλές ενοχές και μεγάλη επίγνωση για το πού πήγαινε η εφεύρεσή του, για τους τρόπους με τους οποίους άλλαξε τον κόσμο και για το πόσο σκοτεινό ήταν. Και νομίζω ότι αυτός είναι ένας ισχυρός πρωταγωνιστής στο κέντρο μιας κινηματογραφικής ιστορίας».
Το Oppenheimer ετοιμάζεται να σαρώσει τα 96α Όσκαρ, όχι μόνο γιατί καταφθάνει σε αυτά με 13 υποψηφιότητες, αλλά γιατί υπολογίζεται ότι θα κερδίσει στις περισσότερες από αυτές, αφότου έχει ήδη κερδίσει 7 BAFTA, 8 Critics Choice Awards και 5 Χρυσές Σφαίρες.
Και φυσικά ο Christopher Nolan θα ενδιαφερόταν για τον Oppenheimer. Έχουμε εδώ άλλον ένα πανέξυπνο άνδρα, βασανισμένο από το τεράστιο κόστος που η εμμονική δουλειά του προκαλεί στον εαυτό του και στους γύρω του. Ένα δίλημμα που ο Nolan έχει διαχρονικά εξερευνήσει, από συγκρούσεις μάγων (The Prestige), μέχρι κλέφτες του υποσυνείδητου (Inception) και κοσμικούς εξερευνητές (Interstellar).
Ο Oppenheimer πετάει κρυστάλλινα κύπελλα για να παρατηρήσει πώς αυτά θρυμματίζονται, και φλερτάρει λέγοντας στις γυναίκες τους επιστημονικούς λόγους για τους οποίους η ύλη δεν θα περάσει μέσα από τη δική τους. Ονειρεύεται σωματίδια, αστέρια και φωτιές. Ο Nolan διαισθάνεται τη σύνδεση μεταξύ της ψυχρής υλικής δομής του σύμπαντος – χρόνος, χώρος, ύλη, θάνατος, αιωνιότητα – και των πιο μεταφυσικών εννοιών της ανθρώπινης ύπαρξης – αγάπη, ταυτότητα, μνήμη, πένθος – πλέκοντας το συναίσθημα με την επιστήμη με τη βοήθεια εργαλείων του κινηματογράφου, για να φέρει αντιμέτωπα το απτό με το άυλο.
Όπως θα δεις αμέσως παρακάτω, η παραγωγός του κατάλαβε πολύ γρήγορα γιατί ο σύζυγός της ερωτεύτηκε τόσο άμεσα την ιστορία του Oppenheimer, ήξερε όμως πως το να τη μεταφράσουν στη μεγάλη οθόνη θα ήταν άθλος. Ακολουθεί η ανάλυσή του, από τη δημιουργική ομάδα και τους πρωταγωνιστές του.
Από τη σελίδα, στο σελιλόιντ
Emma Thomas (παραγωγός, υποψηφιότητα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας): Ο Chris ενδιαφερόταν από καιρό για τον Oppenheimer. Υπάρχει αναφορά στον Oppenheimer στο Tenet. Ο συνεργάτης μας στην ταινία, ο Chuck Raven, μας είχε φέρει το βιβλίο και μας είπε ότι θα μπορούσε να είναι κάτι που θα μας ενδιέφερε. Ήταν τεράστιο. Τεράστιο όμως. Καταλάβαινα γιατί ο Chris ενδιαφερόταν, αλλά ήμουν επίσης μπερδεμένη για το πώς στο καλό θα μπορούσε να κάνει μία διασκεδαστική ταινία από αυτό το τεράστιο βιβλίο. Ήξερα ότι αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση. Σταδιακά, καθώς διάβαζα το βιβλίο και μιλούσε για τα πράγματα που επρόκειτο να κάνει, έγινε σαφές το όραμά του. Ενθουσιάστηκα απίστευτα. Όταν μου είπε τι ήθελε να κάνει με το τέλος, με την τελευταία γραμμή, κατάλαβα πραγματικά πώς θα λειτουργούσε για το κοινό. Οπότε, ναι, ήταν συναρπαστικό με τον τρόπο που είναι όλες οι ταινίες μας στην αρχή. Πηδάς στο άγνωστο και δεν ξέρεις ακριβώς πώς θα πάει, αλλά ξέρεις ότι υπάρχει πάθος για το σενάριο και την ιστορία.
Christopher Nolan (υποψηφιότητα Καλύτερης Ταινίας/Σκηνοθεσίας/Διασκευασμένου Σεναρίου): Το πλεονέκτημα μίας τέτοιας μεταφοράς είναι πως το βιβλίο που έγραψαν ο Kai Bird και ο Martin Sherwin περιλαμβάνει 700 σελίδες, για την έρευνα και τη συγγραφή των οποίων ο Martin Sherwin αφιέρωσε 25 χρόνια. Έχεις το πλεονέκτημα όλης αυτής της απίστευτης έρευνας. Παρόλο που δεν είναι απαραίτητα προφανές σε κάποιον που διαβάζει το βιβλίο ότι θα μπορούσε να είναι μία κινηματογραφική ιστορία για μένα, είχα προσκολληθεί σε στιγμές-κλειδιά της ζωής του που με συγκίνησαν πραγματικά. Η μόνη πραγματική έρευνα που έκανα έξω από αυτό, ήταν πράγματα που το κείμενο του βιβλίου μού είχε υποδείξει, όπως οι ακροάσεις του Lewis Strauss. Στη συνέχεια μπόρεσα να πάω στα αρχεία της Γερουσίας και να διαβάσω τα πρακτικά.
Μπόρεσα να αποκτήσω το απομαγνητοφωνημένο κείμενο χιλίων σελίδων και έτσι η διαδικασία μου έγινε το να κρατάω σημειώσεις με βάση την ανάγνωσή μου, για το ποια είναι τα πράγματα που θα έλεγα σε ανθρώπους σχετικά με αυτή την ιστορία, αν προσπαθούσα να τους μιλήσω γι’ αυτήν σε ένα δείπνο, να τους την πουλήσω ή οτιδήποτε. Ποια ήταν τα πράγματα που πραγματικά μου έμειναν; Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που με συγκινούν στην ιστορία του;
Στη συνέχεια αρχίστε να αναπτύσσεται μία δομική προσέγγιση, και να διαπλέκεται η ιστορία του Lewis Strauss με εκείνη του Oppenheimer, και ο παραλληλισμός που εντοπίζεται μεταξύ των δύο διαφορετικών συνόλων ακροάσεων, ή αυτό που ο Strauss αναφέρει «ως δίκη για μία δίκη». Μόλις τα είχα αυτά στη θέση τους, αυτό που ήταν τρομακτικό στο βιβλίο, δηλαδή το επίπεδο λεπτομέρειας και πολυπλοκότητας, έγινε στην πραγματικότητα ένα τεράστιο πλεονέκτημα, επειδή η απάντηση σε ό,τι χρειαζόμασταν βρισκόταν εκεί μέσα. Ευτυχώς έβαλαν ένα υπέροχο ευρετήριο στο πίσω μέρος του βιβλίου, ώστε να μπορείς να τα βρίσκεις όλα πολύ εύκολα [γέλια].
Ομοίως, οι δημοσιευμένες ακροάσεις ασφαλείας έχουν και αυτές ένα ευρετήριο, και έτσι είσαι συνεχώς σε θέση να διασταυρώνεις τις διαφορετικές απόψεις, τα διαφορετικά πράγματα που λέγονται για τους χαρακτήρες στον Στρατηγό Groves ή στον Teller. Στη συνέχεια, μόλις έχεις ένα πρώτο προσχέδιο και το ξαναγράφεις, αρχίζεις να το αντιμετωπίζεις ως κάτι που έχεις επινοήσει. Γίνεται πραγματικά δικό σου και πρέπει να γίνει. Η διαδικασία σε αυτό το σημείο αρχίζει να μοιάζει πολύ με άλλα σενάρια που μπορεί να έχεις γράψει.
Και μπήκα στη διαδικασία με ένα ενδιαφέρον για την κβαντική φυσική, το οποίο βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη συνεργασία μου με τον νομπελίστα Kip Thorne στο Interstellar και το Tenet. Έτσι ήμουν κατά κάποιον τρόπο προδιατεθειμένος να ενδιαφερθώ γι’ αυτήν, και αυτό ήταν ένα από τα σημεία εισόδου μου στην ιστορία, διότι η αλλαγή στην επιστημονική σκέψη στην οποία συμμετείχαν ο Oppenheimer και οι σύγχρονοί του, μετά τη θεωρία της σχετικότητας του Einstein, ήταν ένα από τα πιο σημαντικά παραδείγματα για αλλαγές παραδείγματος σε κάθε είδους ανθρώπινη σκέψη. Αυτό λοιπόν ήταν κάτι που με ενδιέφερε, όμως ένιωθα ότι η δουλειά μου ως προς τη μεταφορά του American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer, του σπουδαίου βιβλίου του Kai Bird και του Martin J. Sherwin, ήταν να έχω επίγνωση των ζητημάτων και να έχω κάποια κατανόηση. Αλλά όχι πάρα πολλή γιατί το κοινό δεν θα βγει από την ταινία ως ειδικευμένος κβαντικός φυσικός. Θέλεις απλώς να νιώθει ότι ξέρει πια κάτι για το πόσο ριζική ήταν αυτή η αλλαγή στη σκέψη.
57 μέρες για το καλοκαίρι του Oppenheimer
Thomas: Σε σύγκριση με κάποιες από τις άλλες ταινίες που έχουμε γυρίσει, όσον αφορά το τι επρόκειτο να γυρίσουμε δηλαδή, το Oppenheimer ήταν ευκολότερο παρότι γυρίστηκε σαν αστραπή. Όταν διάβασα το σενάριο για το Inception για παράδειγμα, ανησυχούσα πολύ περισσότερο για το πώς στο καλό θα τα κάναμε όλα αυτά. Η μεγάλη πρόκληση με αυτή την ταινία ήταν πως θέλαμε να βγει το καλοκαίρι. Θέλαμε να βρούμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό, όμως ήταν επίσης και μία ταινία τριών ωρών, με σήμανση R, και με πολύ μεγάλες ιδέες. Ξέραμε ότι δεν θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε τόσα χρήματα όσα θα θέλαμε να ξοδέψουμε σε ένα τόσο φιλόδοξο σενάριο. Εξ ου και οι 57 ημέρες γυρισμάτων, που ήταν ένα πρόγραμμα με πολύ γρήγορο ρυθμό.
Οι προκλήσεις και το βάρος της Ιστορίας
Blunt (υποψηφιότητα Β΄Γυναικείου): Υπήρχε η πρόκληση που υπάρχει σε κάθε ταινία, ότι μετακινείσαι στους χρόνους της ουσιαστικά, και πρέπει να βεβαιωθείς ότι παρακολουθείς την πορεία και την ανάπτυξη του χαρακτήρα, και του σεναρίου, με όλες τις αλληλοδιαπλεκόμενες αφηγήσεις και τις παρεμβολές. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι το παρακολουθούσα σωστά όλο αυτό. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, ο Chris το παρακολουθούσε επίσης. Οπότε δεν θυμάμαι να σκέφτομαι, θεέ μου, τι πραγματικά δύσκολο! Απλά λάτρεψα τα πάντα στη διαδικασία.
Murphy (υποψηφιότητα Α΄Ανδρικού): Για να είμαι ειλικρινής, πολλά ήταν πρόκληση για μένα, αλλά με τον πιο συναρπαστικό τρόπο. Ήταν μεγάλη ευθύνη το να προσπαθήσω να ενσαρκώσω αυτόν τον χαρακτήρα, αυτό το είδωλο που άλλαξε τον κόσμο. Ήξερα όμως ότι ήταν ο Chris στο τιμόνι, ήμουν στα καλύτερα χέρια. Και μου αρέσουν οι προκλήσεις. Αυτό είναι το είδος της δουλειάς που με ελκύει. Μου αρέσει η πίεση και υπήρχε αρκετή, αλλά ακριβώς στη σωστή ποσότητα. Ένιωθα ότι ήμουν σε ένα πολύ, πολύ ασφαλές περιβάλλον εργασίας. Υπήρχε πολύς χώρος για να πειραματιστείς και να είσαι περίεργος. Ναι, ήταν μία διαρκής πρόκληση, όμως αυτό είναι που σε παρακινεί και σε σπρώχνει μπροστά όλη την ώρα.
RDJ (υποψηφιότητα Β΄Ανδρικού): Αν έπρεπε πραγματικά να τη συνοψίσω, η πρόκληση ήταν το βάρος της ιστορικής σημασίας και της επικαιρότητας αυτού που κάναμε. Ένιωθα ότι ήταν τόσο σημαντικό να το κάνουμε σωστά, και ιδιαίτερα όταν βρισκόμασταν στο Institute for Advanced Study όπου αυτές οι συναντήσεις και αυτά τα γεγονότα συνέβησαν πραγματικά. Προσπαθήσαμε να τιμήσουμε πραγματικά το βάρος της ιστορίας.
Ο ήχος του Oppenheimer
Ludwig Goransson (συνθέτης, υποψηφιότητα για Καλύτερο Μουσικό Σκορ): Ήμουν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που διάβασαν το σενάριο και μετά αρχίσαμε να μιλάμε για την ιδέα της μουσικής και του ήχου της ταινίας, επειδή θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι από το μηδέν.
Η πρώτη ιδέα του Chris ήταν να ξεκινήσουμε με το βιολί και το βιολί να απεικονίζει την προσωπικότητα του Oppenheimer. Το βιολί μπορεί να περάσει από έναν όμορφο ήχο με απαλό βιμπράτο και, ανάλογα με την απόδοση του μουσικού, μπορεί να αλλάξει ελαφρώς το βιμπράτο και να το κάνει να ακούγεται νευρωτικό ή κάτι φρικτό. Είναι ένα τόσο ευέλικτο όργανο. Έτσι, θέλαμε να απεικονίσουμε τα συναισθήματα του Oppenheimer με αυτό το όργανο. Άρχισα να γράφω πολλή μουσική πριν γυρίσουν την ταινία, οπότε όταν ο Chris και Emma πήγαν να γυρίσουν την ταινία, είχαν ήδη περίπου δύο ή τρεις ώρες υλικού. Μετά, όταν άρχισαν να συναρμολογούν την ταινία κατά το πρώτο μοντάζ, είχαμε ήδη δημιουργήσει έναν ηχητικό κόσμο για την ταινία […]
Όταν διάβασα το σενάριο, τόσες πολλές από τις λεπτομέρειες υπήρχαν από την αρχή, όπως ο ήχος των βημάτων ή τα δευτερόλεπτα σιωπής μετά τη βόμβα στη δοκιμή Trinity και επίσης, όταν συνεργαζόμουν με τον Richard King από την ομάδα ήχου, μου έστελναν μερικά από τα ηχητικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν στο πλατό. Ηχογραφούσαν τα ποδοβολητά στην αίθουσα ανακοινώσεων στο Los Alamos και μου τα έστελναν από το σετ. Αυτό ήταν κάτι που μπόρεσα να χρησιμοποιήσω στις μουσικές συνθέσεις.
Νομίζω ότι ο ηχητικός σχεδιασμός, η χρήση του ήχου στη μουσική, και το πώς μπορείς να συνδέσεις αυτούς τους δύο κόσμους μεταξύ τους, είναι πολύ ενδιαφέρων τρόπος να δουλεύεις. Σίγουρα υπάρχουν σημεία της μουσικής στην ταινία, όπου αλλάζει εντελώς, από κάτι πολύ μουσικό σε κάτι εντελώς αποστειρωμένο και απλά ηχητικό. Όπως για παράδειγμα όταν βλέπεις τη βόμβα για πρώτη φορά, μέχρι που τα πάντα είναι απλά μουτζούρες ή θεωρίες. Όταν τη βλέπεις, η μουσική αλλάζει εντελώς, από κάτι ορχηστρικό σε κάτι πολύ δυσοίωνο, όπως ένα ρολόι που χτυπάει, ή ένας χτύπος της καρδιάς και οι ήχοι του πυρηνικού αντιδραστήρα.
Μεταμορφώνοντας το καστ
RDJ: Με την Ellen Mirojnick, την ενδυματολόγο, είχα να δουλέψω από την εποχή του Chaplin. Ο Chris και η Emma όμως είναι πολύ συγκεκριμένοι στο να διαμορφώνουν ακόμα και αυτό το κομμάτι της αφήγησης. Και ειλικρινά, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε, συμπορεύτηκα με το όραμα που ένιωθα ότι είχαν. Όταν κάποιος είναι τόσο ξεκάθαρος σχετικά με την ακρίβεια, δεν χρειάζεται να ανησυχώ τόσο πολύ γι’ αυτή. Εμπιστεύτηκα το όραμα, προσαρμόστηκα σε αυτό, και σίγουρα επηρέασε τον τρόπο που κινούμουν. Ένιωθα όλη την ώρα σφιγμένος στα ρούχα του Strauss και λειτούργησε.
Blunt: Η ομάδα ήταν εξαιρετική. Ο Chris μου είπε ότι μισεί τις περούκες, οπότε είπα ok, το ‘πιασα, δεν θα υπάρχει περούκα στο πλατό του Chris. Οπότε αλλάξαμε όλοι τα μαλλιά μας. Λατρεύω αυτή τη μεταμόρφωση. Βρίσκω ότι ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς είναι εσωτερική και, στη συνέχεια, θα βρεις περιστασιακά κάποια άμεση σύνδεση όταν βάζεις ένα ρούχο, ή παπούτσια που επηρεάζουν τη στάση σου, ή ένα prop, ή ένα βερνίκι νυχιών ακόμα. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε τέτοιο. Και ξαφνικά βρίσκεις τον εαυτό σου να μεταμορφώνεται σε ένα άλλο πρόσωπο. Αυτό που έκαναν η Luisa Abel και η Jamie Leigh McIntosh στο Μακιγιάζ κατά τη διάρκεια της διαδικασίας γήρανσης, ήταν εκπληκτικό. Το γεγονός ότι μπορούσες να χρησιμοποιήσεις κάμερα IMAX πάνω μας και μετά βίας να κάνεις διορθώσεις, με είχε αφήσει άναυδη.
Murphy: Για μένα ήταν πραγματικά το κλειδί στην όλη διαδικασία. Όπως είπε η Emily, δούλευα πολύ όσον αφορά το διάβασμα και την έρευνα και τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε και περπατούσε ο Oppenheimer, όμως υπήρχε και αυτό το κομμάτι, όπου εγώ, ο Chris και η Ellen, δοκιμάζαμε κοστούμια και καπέλα όταν πετούσα στο Λος Άντζελες. Ο Oppenheimer δημιουργούσε πολύ συνειδητά αυτή την εκδοχή του εαυτού του. Μυθολογούσε τον εαυτό του από μικρή ηλικία, μπορείς να το δεις στην ταινία αυτό. Τα κοστούμια, το μακιγιάζ και οι κομμώσεις ήταν απολύτως απαραίτητα.
Οι Oppenhomies του Christopher Nolan
Nolan: Κατά το στάδιο του σεναρίου είχα αποφασίσει να μη γράψω χαρακτήρες που θα συνδύαζαν παραπάνω από ένα πραγματικό πρόσωπο. Σε εκείνο το στάδιο λοιπόν, απλά είχα αφήσει τον Luis Alvarez ως Luis Alvarez και δεν τον είχα συνδυάσει με τον Robert Serber που έδινε διαλέξεις στο Los Alamos. Έτσι όταν έφερα τον John Papsidera, τον υπεύθυνο του κάστινγκ, μου είπε ότι πραγματικά θα χρειαζόμασταν μοναδικά πρόσωπα, με μοναδικές ενέργειες για όλους τους μικρότερους ρόλους.
Η πολλαπλότητα των ανθρώπων που εμπλέκονται στο Σχέδιο Μανχάταν είναι μέρος της σημασίας του, μέρος αυτού που βρήκα πραγματικά ενδιαφέρον στην ιστορία. Οπότε θέλαμε ένα πολύ ευρύ φάσμα προσώπων και προσωπικοτήτων. Ο John κάνει τα κάστινγκ μου από το Memento. Είναι απλά ο καλύτερος. Βρήκε όλα τα είδη νέων, συναρπαστικών ηθοποιών, και μπόρεσε να συγκεντρώσει το πιο εκπληκτικό καστ ακόμα και στους πιο μικρούς ρόλους. Έναν ρόλο για παράδειγμα όπως αυτόν του Richard Feynman για τον οποίο μπόρεσε να φέρει τον Jack Quaid για να το κάνει. Ή έχεις τύπους όπως ο David Krumholtz που έρχονται και σκίζουν κάθε σκηνή.
Murphy: Αυτό που ήταν πραγματικά χρήσιμο για μένα ήταν να διαβάσω για τα πρώτα του χρόνια, τα παιδικά του χρόνια, που δεν θίγονται καθόλου στην ταινία. Αυτά ενημέρωσαν πολύ το ποιος έγινε αργότερα ως ενήλικας. Μίλησα επίσης με τον Kip Thorne. Είχε παρακολουθήσει τις διαλέξεις που έδινε ο Oppenheimer όταν ήταν νέος. Ήταν συναρπαστικό να ακούει κανείς από πρώτο χέρι πώς κινούταν όταν έδινε αυτές τις διαλέξεις, πώς κρατούσε την πίπα του, τέτοια πράγματα. Όλα αυτά ήταν τόσο χρήσιμα. Τα απορρόφησα όλα κατά την προετοιμασία. Αλλά τελικά, όταν πηγαίνεις στη δουλειά, το σενάριο γίνεται η κύρια πηγή σου. Όλη αυτή την έρευνα τη διατηρείς, αλλά με ένα είδος υποσυνείδητου, δευτερεύοντος τρόπου.
RDJ: Ο Strauss είχε αρκετά αξιοθαύμαστα προσόντα και υπήρξε δημόσιος λειτουργός όλη του τη ζωή. Έπειτα όμως υπάρχει το κομμάτι της τραγωδίας, εφόσον γνωρίζουμε το πώς εξελίχθηκαν όλα. Τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν ο Oppenheimer και εκείνος δεν είχαν αυτή την σύγκρουση και ήταν σε θέση να συνεργαστούν; Αυτός είναι ένας αναστοχασμός που αφορά περισσότερο εμένα και τη δική μου διαδικασία. Όσον αφορά όμως τον τρόπο με τον οποίο ο χαρακτήρας έπρεπε να είναι ο κακός της ιστορίας, ελλείψει καλύτερης λέξης, υπήρχαν πολλά στοιχεία για να αντλήσω.
Blunt: Η Kitty ήταν τόσο τραχιά και αιχμηρή εξωτερικά. Eίχε τόσα πολλά προσόντα παρά τη φθορά της και την εξάρτησή της από το αλκοόλ. Υπήρξε τόσο σταθεροποιητική δύναμη για τον Oppenheimer. Σημαντικά ενθαρρυντική, δεξί χέρι, μάλλον αδίστακτα ειλικρινής. Αυτό που με ενδιέφερε πραγματικά, ήταν να δω αυτή την αφοσίωση και αυτή την αγάπη που υπήρχε μεταξύ τους, όσο ασταθής και αν ήταν. Ήταν πολύ χρήσιμο να διαβάζω για την αντίληψη που είχε ο καθένας γι’ αυτήν, τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες στο Λος Άλαμος.
Διάβασα όσα περισσότερα μπορούσα για αυτήν. Είμαι πάντα πολύ περίεργη για τη σκιά της ζωής κάποιου ατόμου. Ακόμα και αν φαίνεται να είναι μάλλον αντιπαθές, γιατί συμβαίνει αυτό; Το βιβλίο ήταν απίστευτα χρήσιμο. Το σενάριο ήταν άγριο και πολύχρωμο στις σκηνές της, αλλά και αυτή η αίσθηση του θεάματος. Νομίζω τόσο εκείνη όσο και ο Oppenheimer ήταν μάλλον αυτο-μυθοποιημένοι με κάποιον τρόπο. Όταν τον πρωτογνώρισε, είχε πάει σε ένα πάρτι και φορούσε αυτό το πραγματικά φανταχτερό κορσάζ που είχε καλλιεργήσει η ίδια. Υπήρχε όλη αυτή η ιδέα της επίδειξης. Πριν τον γνωρίσει, ήταν πραγματικά ανήσυχη. Ήταν ο τέταρτος σύζυγός της άλλωστε. Ως προς τη φωνή της, βασίστηκα σε μία ηθοποιό από τη δεκαετία του ’30 και του ’40, που στη συνέχεια επιδεινώθηκε και έγινε μία πραγματικά φανταστική γιαγιά που έπινε πολύ. Και αυτό με βοήθησε πολύ.
Nolan: Για μένα ως σκηνοθέτη, είναι μεγάλη ανακούφιση να βρίσκομαι στο σετ με σπουδαίους ηθοποιούς που, επειδή πρόκειται για πραγματική ιστορία, ήταν σε θέση να ερευνήσουν τους χαρακτήρες τους και να έρχονται στο πλατό πιο ειδικοί σε αυτούς απ’ ό,τι εγώ. Στις σκηνές με πολλούς επιστήμονες μαζί, όπως η συνάντηση την οποία προεδρεύει ο Lewis Strauss, κάναμε πολλούς αυτοσχεδιασμούς, όπως τον Dane Dhan που φέρνει πράγματα στο τραπέζι ή το μεγαλύτερο κομμάτι του Josh Hartnett. Ήμουν σε θέση να τους πω, απλά ξεκινήστε, διαφωνήστε, κάν’τε οτιδήποτε. Ήταν πραγματικό προνόμιο το να είμαι γύρω τους, πραγματικά το ευχαριστήθηκα.
Murphy: Είπα ναι πριν διαβάσω το σενάριο. Αυτό συμβαίνει πάντα όταν ο Chris έχει την καλοσύνη να με σκεφτεί για έναν ρόλο. Κατάλαβα γρήγορα τη σημασία του έργου. Είναι σαν αυτό που είπε μόλις ο Robert. Ήξερα ότι αυτή η ιστορία ήταν μία ιστορία τόσο σημαντική για όλη την ανθρωπότητα και την ιστορία. Δεν σου προσφέρονται τέτοιου είδους ρόλοι τόσο συχνά στην καριέρα σου και δεν εμφανίζονται τόσο συχνά, οπότε πρέπει απλά να βουτήξεις. Όταν συνεργάζεσαι με έναν σκηνοθέτη του διαμετρήματος του Chris, το μυαλό σου μετατοπίζεται από τη χαρά αμέσως στην ίδια τη δουλειά, γιατί ξέρεις ότι ο χρόνος περνάει μέχρι να αρχίσουν τα γυρίσματα. Δεν υπήρχε κανένας δισταγμός.
Blunt: Μόνο και μόνο τα φτερά της αυτοπεποίθησης που παίρνεις από τον Chris που σου λέει ότι είσαι κατάλληλη και θα ήθελε να το κάνεις, είναι πολύ συναρπαστικό.
RDJ: Πήγα στο σπίτι του Chris και της Emma και διάβασα το σενάριο μονορούφι, και ήταν ίσως η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι μόλις λίγες σελίδες πριν καν φτάσω στην ουσία του ρόλου μου, ήξερα ότι μου είχε δοθεί ένα δώρο. Ακόμα αναρωτιέμαι πώς ο Chris και η Emma κατάλαβαν ότι είχα μέσα μου αυτό που έπρεπε να κάνω. Ήταν ένα από αυτά τα πράγματα όπου η πίστη που έχουμε ο ένας στον άλλον μάς δίνει τη δυνατότητα να αναλάβουμε τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Είμαι πλημμυρισμένος από ευγνωμοσύνη και αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Γι’ αυτό ας σημειωθεί.
