Οι ‘Clive Owen’: 13 ηθοποιοί που δεν απέδωσαν ποτέ τα αναμενόμενα

Στις λεπτομέρειες όλοι διαφέρουν, γιατί έτσι κι αλλιώς η έννοια της επιτυχίας είναι κάτι τρομερά σχετικό ειδικά όταν μιλάμε για τέχνη σε συνδυασμό με το εμπόριο. Όμως κοιτάζοντας από μακριά την καριέρα των παρακάτω ηθοποιών δε μπορείς παρά να διακρίνεις ένα παρόμοιο pattern: Όλοι τους ξεπετάχτηκαν με κάποια μεγάλη επιτυχία, έγιναν εξώφυλλα, (κάποιοι προτάθηκαν και για Όσκαρ,) υπήρξαν το Επόμενο Τεράστιο Όνομα για 5 λεπτά ή 5 χρόνια, τους πιστέψαμε, όμως ποτέ δεν έκαναν το βήμα παραπάνω που θα τους έφερνε στο ίδιο επίπεδο με έναν Τζόνι Ντεπ ή έναν Ντένζελ Ουάσινγκτον ή έναν [διάλεξε τον σούπερ σταρ της αρεσκείας σου].

Δεν μπορούν όλοι να είναι Κρίστιαν Μπέιλ και να γίνουν αδιαμφισβήτητοι a-listers κάνοντας μόνο τα σωστά βήματα. Νομίζουμε πως αυτή η κατηγορία ηθοποιών θα πρέπει δικαιωματικά να αναφέρεται ως ‘Κλάιβ Όουεν’, οπότε στο εξής κάθε φορά που κάποιος είναι στο μεταίχμιο του να γίνει αληθινό a-list όνομα, να αναρωτιόμαστε αν θα καταφέρει ή αν θα ‘το πάει σαν τον Κλάιβ Όουεν’.

Παραδείγματα: “Γαμώ τα παλικάρια ο Μπράντλεϊ Κούπερ, αλλά αν δεν παίξει και λίγο κάτι διαφορετικό θα του πάει Κλάιβ Όουεν η φάση” ή “Εντελώς Κλάιβ ο Μαρκ Γουόλμπεργκ μετά το ’Departed’ μιλάμε” ή “Ουάο, η Τζέσικα Τσαστέιν είναι παντού την τελευταία διετία! Πιστεύω δεν Κλάειβ με τίποτα” (εδώ ο το όνομα Κλάιβ χρησιμοποιείται σαν ρήμα, γενικά υπάρχουν αρκετές δυνατότητες).

Οπότε ξεκινώντας από αυτόν, θα επιχειρήσουμε να πούμε τις σκληρές αλήθειες για μερικούς αγαπημένους πρόσφατους Κλάιβς.

O Κλάιβ Όουεν

Σημείο καμπής: Το “Children of Men”, μια από τις Μεγάλες Ταινίες των ‘00s.

Πριν: “Ο Κρουπιέρης”, διαφημίσεις της BMW, επική σκηνή μάχης με τον Ματ Ντέιμον στο πρώτο ‘Μπορν’, “Sin City”, υποψηφιότητα Όσκαρ στο “Closer”, πιο κουλ άντρας στον πλανήτη στα μέσα των ‘00s

Μετά: “Shoot Em Up”, “The International”, “Duplicity”, “Shadow Dancer”, “Intruders”, η τηλεταινία “Hemingway & Gellhorn”

Το απόλυτο σύμβολο αυτής της λίστας. Η όλη ιδέα πίσω από το θέμα ήταν, “να κάνουμε μια λίστα με ηθοποιούς σαν τον Κλάιβ Όουεν, που ξέρεις μωρέ…” – “ναι, ναι, κατάλαβα”. Πάντα θα είναι κουλ, πάντα θα είναι καλός ηθοποιός, πάντα θα έχει παίξει στο μνημείο του Αλφόνσο Κουαρόν, αλλά το γεγονός παραμένει, πως η φήμη του προήλθε 100% από πριν το 2006. Μέσα σε 10 χρόνια πήγε από “υπερβολικά κουλ για να παίξει τον Τζέιμς Μποντ” σε κάποιον που το πολύ-πολύ να παίξει κάποτε τον κακό σε κάποιο Τζέιμς Μποντ.

Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ

Σημείο καμπής: Υποψηφιότητα για Όσκαρ στο “Departed” του Σκορσέζε.

Πριν: Μοντέλο Calvin Klein, Ντερκ Ντίγκλερ στο “Boogie Nights”, “The Yards”, “Perfect Storm”, “Planet of the Apes”, “Three Kings”

Μετά: “Shooter”, “Max Payne”, “The Other Guys”, “Contraband”, sidekick ενός λούτρινου αρκούδου στο “Ted”, sidekick δύο οσκαρικών ερμηνειών στο “Fighter”, η τερατωδία του “The Happening”

Διάβολε, σε πόσες παραλλαγές του ‘badass εκτελεστή’ έχει πρωταγωνιστήσει ο Γουόλμπεργκ αφότου έκλεψε την παράσταση στον Οσκαρικό θρίαμβο του Σκορσέζε το 2006; Εκτός από το να εκτελεί κόσμο, τα άλλα δύο πράγματα που έχει κάνει ύστερα από την ανάδειξή του σε αναπάντεχο σταρ, είναι: Να παίζει σε επιτυχημένες ταινίες των οποίων η επιτυχία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτόν (“Ted”, “Fighter”) ή να δίνει μερικές από τις χειρότερες ερμηνείες όλων των εποχών. Δεν είναι υπερβολή αυτό. Αλήθεια. Ξαναδές το “Happening” αν σου βαστάει.

Μάλλον, όχι. Μην το κάνεις.

 

O Έρικ Μπάνα

Σημείο καμπής: To “Μόναχο” του Σπίλμπεργκ.

Πριν: Τρομακτική ερμηνειάρα στο “Chopper”, “Hulk”, “Τροία”

Μετά: Ο κακός στο “Star Trek”, ο μπαμπάς της “Χάννα”, sidekick του Άνταμ Σάντλερ στο “Funny People”

Έφτασε στο Χόλιγουντ ως ερμηνευτική δύναμη που δε σταματιέται από την Αυστραλία, γενέτειρα ενός Μελ Γκίμπσον, ενός Ράσελ Κρόου, ενός Χιου Τζάκμαν βρε αδερφέ. Μέσα σε δυο χρόνια είχε προλάβει να παίξει επικοϊστορική μπλοκμπαστεριά και υπερηρωική μπλοκμπαστεριά από οσκαρικό σκηνοθέτη, πριν πρωταγωνιστήσει σε υποτιμημένο Χιτσκοκικό ιστορικό θρίλερ από τον μέγα Σπίλμπεργκ. Όχι κι άσχημα για αρχή! Εκτός κι αν ακολουθήσουν 8 χρόνια με μοναδικό highlight το τρομακτικό μακιγιάζ που φόραγε ως κακός στο “Σταρ Τρεκ” του Τζέι Τζέι Έιμπραμς. Α, έπαιξε και στο “Time Traveler’s Wife”, κάτι που μας φέρνει στην επόμενη διαγωνιζόμενη:

Η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς

Σημείο καμπής: H σεζόν 2004-2005, με “Mean Girls”, “Notebook”, “Wedding Crashers”, “Red Eye”

Πριν: Τίποτα.

Μετά: “Time Traveler’s Wife”, “Sherlock Holmes”, η κακιά στο “Midnight in Paris”, “The Vow”, κάτι κομμένα καρέ στο πάτωμα του μοντέρ του Τέρενς Μάλικ

Φοβερή περίπτωση, σαν πρωτο-Τζέσικα Τσαστέιν, ήρθε από το πουθενά, έκανε μόνο επιτυχίες μέσα σε μια χρονιά (νεανική κωμωδία, δακρύβρεχτο ρομάντζο, καφροκωμωδία, θρίλερ, όλα εύστοχα) και μετά κοντεύουμε να κλείσουμε μια δεκαετία γεμάτη μετριότητες. Και όχι, η ‘εμφάνιση’ στον τελευταίο Μάλικ δεν αποτελεί εξιλέωση (στην ίδια ταινία πρωταγωνιστεί η ΟΛΓΚΑ ΚΟΥΡΙΛΕΝΚΟ), ούτε φυσικά ο ρόλος της κακιάς/ενοχλητικής συζύγου στον Γούντι Άλεν ο οποίος μαζεύει στις ταινίες του όποιον περνάει από το δρόμο έξω από το διαμέρισμά του.

Ο Τζακ Μπλακ

Σημείο καμπής: Δεν υπήρξε κάτι συγκεκριμένο. Είναι από αυτά που σε πιάνουν χωρίς να το καταλάβεις. Η αντίληψη απέναντί του άρχισε να αλλάζει κάπου γύρω στα μέσα των ‘00s.

Πριν: “High Fidelity”, “School of Rock”, “King Kong”, “Orange Country”, οι Tenacious D στις διάφορες εκδοχές τους

Μετά: “Nacho Libre”, “The Holiday”, “Be Kind Rewind”, “Year One”, ένα επεισόδιο “Community”, “Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ”, η φωνή του “Κουνγκ-Φου Πάντα”, “The Big Year” και ΟΚ, εντάξει, το “Tropic Thunder”- αλλά το χειρότερο πράγμα στο “Tropic Thunder”

Δεν είναι τόσο ότι μετά τα μέσα των ‘00s έκανε πολύ χειρότερα πράγματα από ό,τι πριν (αν και έκανε, δηλαδή ας το παραδεχτούμε, οι δύο κορυφαίες στιγμές του παραμένουν τα top-5 που έλεγε στο “High Fidelity” και το one-man show του στο “School of Rock”), όσο ότι έχει κάνει υπερβολικά πολλά πράγματα, εκ των οποίων άντε να αξίζει ένα 10%.

Ο Έντουαρντ Νόρτον

Σημείο καμπής: Η συγκλονιστική “25th Hour” του Σπάικ Λι.

Πριν: Υποψηφιότητα Όσκαρ για το ντεμπούτο του στο “Primal Fear”, “The People vs. Larry Flint”, υποψηφιότητα Όσκαρ για τα “Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας”, πρωταγωνιστής του “Fight Club”, “The Score” (που ήταν μπούρδα αλλά έπαιξε δίπλα σε Μάρλον Μπράντο και Ρόμπερτ ΝτεΝίρο)

Μετά: “The Italian Job”, “The Illusionist”, “The Painted Veil”, “The Incredible Hulk”, “Stone”, “Η Κληρονομιά του Μπορν”, και τουλάχιστον υπήρξε ένας β’ ρόλος στο “Moonrise Kingdom”

Ομοίως. Είναι κυρίως θέμα ποιότητας/ποσότητας. Ο Νόρτον ξεκίνησε την καριέρα του με τόσο δυναμικό τρόπο, πρακτικά αλάνθαστο, κάθε ταινία και ρολάρα, δύο υποψηφιότητες Όσκαρ στην 4η ή 5η του χρονιά ως επαγγελματίας, έπαιξε στο “Fight Club”, την ταινία που σημάδεψε μια γενιά, μέχρι που έφτασε όταν έπαιξε στο “Score” η δημόσια αντίληψη να είναι πως σε αυτή την ταινία έπαιζαν πλάι-πλάι οι καλύτεροι ηθοποιοί από τρεις διαφορετικές γενιές. Μπράντο! ΝτεΝίρο! Νόρτον! Ένας θεός ήξερε τι θα έφερνε το μέλλον για αυτό τον μελλοντικό ερμηνευτικό τιτάνα! …ε, όχι και πολλά. Η κορυφαία του στιγμή εδώ και μια δεκαετία είναι ένας χαριτωμένος καρτουνίστικος ρόλος στο “Moonrise Kingdom”, αμέσως μετά τα δύο πιτσιρίκια, τον Μπιλ Μάρεϊ και τον Μπρους Γουίλις. Ικ.

Ο Γκάι Πιρς

Σημείο καμπής: Μεγάλος πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία-διαμάντι “Memento”.

Πριν: “Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό”, “Ravenous”

Μετά: Το “Proposition”, το “Time Machine”, αλλά κυρίως πάρα, πάρα, πάρα, πάρα πολλοί περιφερειακοί ρόλοι σε διαφόρων επιπέδων επιτυχίας ταινίας, από τρίλεπτο καμέο στο “Hurt Locker” της Μπίγκελοου μέχρι τον ακατανόητο ρόλο τους ως γέρο-κάτω-από-τόνους-old-man-make-up στον “Προμηθέα”

Ο Πιρς παραμένει ένας από τους αγαπημένους μας υποτιμημένους ηθοποιούς της γενιάς του. Φανταστικός στο “Memento”. Άψογος στο “Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό”. Και αν δεν έχετε δει το “Ravenous” απλά πρέπει. (Ομοίως και το “Proposition”.) Είναι πάντα καλός, όπου κι αν παίζει. Αλλά διάολε, μερικές επιλογές του σε κάνουν απλά να ξύνεις απορημένος το κεφάλι σου. Ο Γουέιλαντ στον “Προμηθέα” ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Γκάι Πιρς, απλά βρες έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε σειρά του FX ή του ΗΒΟ να βρεις την υγεία σου και να έχουμε να απολαμβάνουμε κι εμείς, ναι;

Η Τζένιφερ Χάντσον

Σημείο καμπής: Κέρδισε Όσκαρ(!) για το “Dreamgirls”.

Πριν: “American Idol”; Χμ, ναι.

Μετά: Ένα πέρασμα από το φρικτό κινηματογραφικό “Sex and the City” και το “Three Stooges”

Εντάξει, εδώ ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα τραγούδι που έδωσε ένα Όσκαρ. Αλλά και πάλι, yowza, μιλάμε για τέτοια κινηματογραφική ανυπαρξία μετά το Όσκαρ που ο Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ το σκέφτεται και γελάει. (Μιας που τον αναφέραμε, ξέρατε ότι ο Κούμπα ετοιμάζει αυτή τη στιγμή που μιλάμε όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά ΕΞΙ ταινίες; Χρυσές δουλειές τα βιντεάδικα.)

Ο Τζοζεφ Φάινς

Σημείο καμπής: Πρωταγωνίστησε ως “Ερωτευμένος Σαίξπηρ”.

Πριν: “Ελίζαμπεθ”, αδερφός του Ρέιφ Φάινς

Μετά: “Enemy at the Gates“, 12 χρόνια γεμάτα τίτλους που τους κοιτάς χωρίς να σου θυμίζουν τίποτα, “FlashForward”, “American Horror Story”

Κάτι που τον λέγαν Φάινς, κάτι που άρεσε στα κορίτσια, κάτι που ο “Σαίξπηρ” ήταν η feelgood επιτυχία της χρονιάς του, εκεί στα τέλη των ‘90s έμοιαζε πως ο ‘άλλος’ Φάινς θα μπορούσε να γίνει ο επόμενος Σταρ. Αντ’αυτού θα πρέπει να κάνεις…. *κάνει κρακ-κρακ στα δάχτυλα*… *καθαρίζει λαιμό με διακριτικό βηχάκι*…. FLASH FORWARD στο 2012 για να βρεις ρόλο της προκοπής. [αχέμ] Ευχαριστώ, ευχαριστώ, θα είμαστε εδώ όλη τη βδομάδα.

Η Χάλι Μπέρι

Σημείο καμπής: “X-Men 2”

Πριν: Κέρδισε Όσκαρ για τον “Χορό των Τεράτων”, έπαιξε ένα από τα απόλυτα Bond girls στο “Die Another Day”, “Χ-Men”, “Swordfish”

Μετά: Χρυσό Βατόμουρο για το “Catwoman”, “Gothika”, το τρίτο “X-Men” του Μπρετ Ράτνερ, “New Year’s Eve”, πολλά χρόνια σιωπής, “Cloud Atlas”

Μπορείς να κάνεις το επιχείρημα πως η Μπέρι πρόλαβε να γίνει υπολογίσιμη σταρ κι έκτοτε απλώς κινείται σε μια θάλασσα μετριότητας. Αλλά αυτό θα σήμαινε πως τη βάζουμε στο επίπεδο των Τομ Χανκς/Τζούλια Ρόμπερτς, κάτι που απλά δεν ισχύει. Οπότε παίρνει κι αυτή το Κλαϊβόσημό της.

O Φόρεστ Γουίτακερ

Σημείο καμπής: To Όσκαρ που κέρδισε για τον “Τελευταίο Βασιλιά της Σκωτίας”.

Πριν: “Το Παιχνίδι των Λυγμών”, “Ghost Dog: The Way of the Samurai”, “Το Χρώμα του Χρήματος”, “Καλημέρα Βιετνάμ”, “Panic Room”, “The Shield”

Μετά: Κάτι σειρές

Αυτό που κάνει μετά το Όσκαρ του ο Γουίτακερ είναι πιο εντυπωσιακά ακατανόητο από τις περιπτώσεις τύπου Κούμπα/Χάντσον. Διότι πριν το Όσκαρ ήταν έστω ένας πολύ αναγνωρίσιμος και πολύ αξιοσέβαστος καρατερίστας, δηλαδή δες την ενδεικτική φιλμογραφία που δίνουμε παραπάνω. Καθόλου άσχημα! Θα περίμενε κανείς πως ακόμα κι αν δεν κατάφερνε να γίνει σταρ, θα έπεφτε έστω σε εκείνα τα επίπεδα των τίμων ρόλων σε αξιοπρόσεκτες μικρές ταινίες. Αλλά η βουτιά του Φόρεστ είναι τόσο εντυπωσιακή, ειδικά από τη στιγμή που ξεμυτίζει με κάποιο τηλε-ρόλο πού και πού, όντας στο προσκήνιο αρκετά λίγο ώστε να μην ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει, κι ότι πριν λίγα χρόνια κέρδισε Όσκαρ.

O Σαμ Ουόρθινγκτον

Σημείο καμπής: Ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο “Avatar”, την εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών.

Πριν: O νεός “Εξολοθρευτής”, ΟΚ, ομολογουμένως όχι εντυπωσιακό ρεζουμέ

Μετά: Δύο “Τιτανο-”ταινίες που κανείς δε ζήτησε, “The Debt”, “Man on a Ledge”, “Last Night”

Συμπαθέστατο παλικάρι όταν του είχαμε μιλήσει, αλλά αν ήλπιζε πως ο Τζέιμς Κάμερον θα τον έκανε όσο μεγάλο σταρ έκανε τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο πριν 15 χρόνια, τότε μάλλον ατύχησε.

Ο Μπεν Άφλεκ(*)

(*ως ηθοποιός!)

Σημείο καμπής: To πιστεύεις ή όχι, πρέπει να πάμε πίιιιιισω στο “Αρμαγεδδών”.

Πριν: Όσκαρ Σεναρίου για το “Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ”, “Chasing Amy”, “Ερωτευμένος Σαίξπηρ”

Μετά: “Daredevil”, οι ταινίες του Κέβιν Σμιθ, “Περλ Χάρμπορ”, “Paycheck” (#irony), “Gigli”, κάτι κατασκοπικά που βαριόμαστε ακόμα και να θυμηθούμε, “State of Play”, “Hollywoodland”, μερικά ακόμα κομμένα καρέ στο πάτωμα του μοντέρ του Τέρενς Μάλικ

Έπρεπε να το κάνουμε, έτσι δεν είναι; Αν βγάλεις τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος, ψαχνεις με το μικροσκόπιο να βρεις καλό ρόλο για τον Άφλεκ (το “Hollywoodland” δηλαδή) στα 15 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε που έγινε το Επόμενο It Boy του Χόλιγουντ με την αξέχαστη ΜπρουςΓουϊλειάδα του Μάικλ Μπέι. Έκτοτε έπαιξε σε περίπου 82 ταινίες του Κέβιν Σμιθ, μας κάνει ακόμα να γελάμε όταν τον θυμόμαστε ως Daredevil, έπαιζε σε αδιάφορα αστυνομοκατασκοπικά με ρυθμό συχνότερο από ό,τι ο Μαρκ Γουόλμπεργκ παίζει τον badass εκτελεστή, και γενικά ήταν πάντα το Μαύρο στο Άσπρο του κολλητού Ματ Ντέιμον, που την ίδια περίοδο έσκιζε ως Μπορν. Μιλάμε για τέτοια μηδενική υπόληψη, που όταν αποφάσισε να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία, δεν έβαλε καν τον εαυτό του για πρωταγωνιστή φοβούμενος προφανώς ότι κανείς δε θα το έπαιρνε στα σοβαρά.

Κοίτα να δεις πώς τα φέρνει καμιά φορά.