O Dave Bautista είχε πάντα όνειρο να έρθει στην Ελλάδα των προγόνων του

Ναι, στα 52 του, ο πάλαι ποτέ σταρ του wrestling μπορεί επιτέλους να μείνει ήσυχος ότι δεν θα περάσει ποτέ ξανά εκείνα τα εφιαλτικά Χριστούγεννα, 20 χρόνια πριν, όταν -την εποχή που δούλευε ως bouncer σε club- αναγκάστηκε να ζητιανέψει για δανεικά από το αφεντικό του προκειμένου να αγοράσει δώρα Χριστουγέννων για τις δυο κόρες του.

Αυτό που αποτελεί τη δική του, σπαραξικάρδια, origin story. Το «πιο χαμηλά δε γίνεται» σημείο που τον ανάγκασε να σοβαρευτεί και να ρισκάρει τα πάντα προκειμένου να τα καταφέρει στo wrestling.

«Ήμουν σε αδιέξοδο. Δεν είχα καθόλου μόρφωση. Ούτε προϋπηρεσία σε κάποια δουλειά. Το μόνο που είχα ήταν το τεράστιο σώμα μου. Άρα, για μένα, το wrestling ήταν μονόδρομος».

Παρόλο που στην αρχή έφαγε τη μια απόρριψη μετά την άλλη. Συγκεκριμένα, όταν πρωτομπήκε στο training camp για τη λίγκα, του είπαν ξεκάθαρα ότι δε θα τα καταφέρει ποτέ. Επειδή, ακριβώς, για τον ίδιο δεν υπήρχε Plan B, βρήκε μια δεύτερη ευκαιρία. Και, τελικά, βρέθηκε να είναι στην ίδια τάξη με μελλοντικούς σούπερσταρ όπως ο John Cena.

«Δε θέλω να λέω ψέματα. Όταν με ρωτάνε οι φαν αν μου άρεσε ανέκαθεν το wrestling, τους λέω πάντα την αλήθεια. Ότι δεν ήμουν ποτέ φαν. Και ότι το έκανα απλώς για τα λεφτά».

Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Το wrestling (από το οποίο αποχώρησε επίσημα μόλις το 2019) του έκατσε καλά. Μετά, δειλά-δειλά, έκανε το επόμενο βήμα σε action movies. Μέχρι που ο ρόλος του Drax στο Guardians of the Galaxy έκανε τη φάτσα του αναγνωρίσιμη εντός και εκτός ΗΠΑ.

Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε ανεβάζει βίντεο από την Ακρόπολη και γενικά χαίρεται σαν μικρό παιδί που κατάφερε να εκπληρώσει αυτό που ο ίδιος έχει δηλώσει ότι είναι παιδικό του όνειρο, δεν είναι προφανώς επαρκής λόγος για να ασχοληθούμε μαζί του.

Ούτε αποτελούν αφορμή άλλες σκόρπιες του δηλώσεις, όπως το ότι όσο μεγαλώνει, τόσο πιο Έλληνας δείχνει. Κάτι που, υπό μια έννοια, είναι όντως αλήθεια.

Αυτό που θα σε κερδίσει στον Bautista, αν βρεις το χρόνο ή κάνεις τον κόπο να ασχοληθείς μαζί του, είναι το πόσο σεμνός και προσγειωμένος είναι. Κάτι που καταλαβαίνεις ήδη, όχι απαραίτητα από τις συνεντεύξεις του, αλλά από τη συμμετοχή του σε διάφορα podcasts.

Εκεί που μιλάει, με αντικειμενικά αφοπλιστική ειλικρίνεια, για το πως κατάφερε στο τσακ να μη βρεθεί στη φυλακή. Αυτό δηλαδή που ήταν ψιλο-αναμενόμενο για ένα παιδί μετανάστη που μεγάλωσε σε μια από τις πιο σκληροτράχηλες γειτονιές της Ουάσινγκτον. Έχοντας προλάβει να δει τρεις δολοφονίες πριν κλείσει τα 9 του.

«Δεν είχαμε τίποτα. Ούτε καν φαγητό. Θυμάμαι τη μητέρα μου να μας μαγειρεύει μια τεράστια κατσαρόλα με φασολάδα με σκοπό να μας κρατήσει μια ολόκληρη εβδομάδα. Επιπλέον, την έκαιγε. Οπότε επί μια εβδομάδα αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που τρώγαμε»

Με τον ίδιο να αναγκάζεται να αρχίσει να κλέβει για να επιζήσει. Ξεκινώντας με ρούχα, προχωρώντας σε αυτοκίνητα (στα 13 του) και καταλήγοντας να βρίσκει την καριέρα των ονείρων του, στα 17 του, ως bouncer.

«Έρχονταν οι φίλοι μου από το γυμνάσιο και τους έβαζα κρυφά μέσα. Και, κάπως έτσι, πηγαίνοντας γυμναστήριο και δουλεύοντας στα club, χαράμισα πάνω από μια δεκαετία της ζωής μου».

Μια καριέρα που συνέχισε και μετά από μια παραλίγο μοιραία νύχτα, όταν η εμπλοκή του σε ένα καυγά με δυο θαμώνες, ένας εκ των οποίων χτύπησε σοβαρά, τον έφερε στο δικαστήριο από όπου έφυγε με μια καταδίκη για ένα έτος φυλακή υπό αναστολή.

Δεν ξέρω για σένα, αλλά το γεγονός ότι παλικάρι άλλαξε ρότα μόνο όταν ξεφτιλίστηκε, μόνο όταν αναγκάστηκε να του πέσουν τα μούτρα, να απλώσει το τεράστιο χέρι του και να ζητήσει δανεικά, για μένα τον κάνει 100% Έλληνα.