Ο Γιάννης Αγγελάκας δεν ήταν ποτέ καλός στις δημόσιες σχέσεις

‘Πώς τολμάς και νοσταλγείς. Τσόγλανε;’

Τις προάλλες ήμουν με έναν φίλο μου στον Ιπποπόταμο. Ξαφνικά άρχισε να παίζει ‘Τρύπες’ και κάπου εκεί -δεν θυμάμαι σε ποιο κομμάτι- ο φίλος μου μού είπε, αφού πήρε λίγα δευτερόλεπτα για να σκεφτεί, πόσο σοκαριστικό ήταν για εκείνον, όταν στις αρχές της εφηβείας του άκουσε ότι η μουσική του Αγγελάκα δεν ήταν μοναδική. Ότι υπάρχουν εκεί έξω και άλλες μπάντες που παίζουν κάτι που μοιάζει με τις ‘Τρύπες’. Δεν το έλεγε ως κατηγορία. Ίσως είναι μια ένδειξη ότι θεωρεί ακόμα πιο σημαντική τη συνεισφορά τους.

Γιατί πράγματι, αυτό έκαναν οι Τρύπες σε 2 ή 3 γενιές που γνώρισαν από αυτές την καινούργια ροκ*, την πιο ριζοσπαστική μουσική. Αυτή με τις punk επιρρόες και τον έντονα πολιτικό στίχο που δεν στρογγύλευε και σίγουρα δεν ήταν καλός στις δημόσιες σχέσεις. Οι ‘Τρύπες’ δεν ήταν άλλωστε γενικά ποτέ καλές σε αυτό το κομμάτι. Ευτυχώς.

(*όσον αφορά τον καινούργιο ροκ σταθμό της πόλης, Legend 88.6, αυτός είναι ήδη στον αέρα)

Το πρώτο άλμπουμ των Τρυπών που έπιασα στα χέρια μου, σχεδόν ενοχικά, ήταν το ‘Πάρτι στον 13ο όροφο’. To να βλέπεις αυτόν τον τίτλο άλμπουμ μαζί με τα παιδιά στο εξώφυλλο έρχεται σίγουρα να σε χτυπήσει πλαγιομετωπικά στην mainstream αισθητική των άλμπουμ που έλεγαν για τις αγάπες και τους έρωτες και είχαν τους τραγουδιστές μπροστά λουσμένος με ένα πρωτοphotoshop της εποχής.

Όλη αυτή η περιέργεια, με έκανε να βγάλω το cd και να αρχίσω να το ακούω. Εν τω μεταξύ, στο δωμάτιο της αδερφής μου κυκλοφορούσε, εκτός από αυτό, το ‘Μέσα στη Νύχτα των Άλλων’ με το κλασικό, σαν ζωγραφισμένο στο paint, εξώφυλλο και την ημισέληνο. Όλος ο μύθος που χτίστηκε για τις Τρύπες, χτίστηκε ακριβώς πάνω στο γεγονός ότι επέλεξαν μέσα σε αυτό το σύστημα των γνωριμιών και του ανελέητου pr να κάνουν κάτι δικό τους. Και το σημαντικότερο; Το κράτησαν μέχρι σήμερα.

Γιατί μπορείς να πεις πάρα πολλά για τον Αγγελάκα, αν διαφωνείς μαζί του. Μπορείς να πεις ότι πάλιωσε η κριτική του, ότι είναι πια αναποτελεσματική, ότι δεν έχει να δώσει άλλα πράγματα. Ξέρετε, όλα αυτά που αποδίδονται στους πρωτοπόρους που τελικά πράγματι κατάφεραν να επηρεάσουν ανθρώπους. Δεν μπορείς να πεις όμως ότι με οποιονδήποτε τρόπο, έκατσε, πήρε τα νιάτα του ως ανωριμότητα και τελικά συμβιβάστηκε. Και αυτό του έδωσε από την κυριαρχική κουλτούρα, μια εικόνα σκοτεινή και περιθωριακή.

Ο ίδιος ο Αγγελάκας μιλώντας στο Oneman είχε τονίσει το πώς εκείνος έβλεπε τις ‘Τρύπες’, αρνούμενος παντελώς ότι ο ίδιος και η μπάντα ήταν ‘καταραμένοι’:

“Πιστεύω πως με τις Τρύπες, ήμασταν μια φωτεινή περίπτωση. Καθόλου σκοτεινή. Βέβαια δεν καταλάβαινα ποτέ γιατί περνούσε αυτό το προφίλ. Ακόμα και σήμερα δεν το καταλαβαίνω… Κινητήρια δύναμη πάντα ήταν και είναι το φως”.

Όταν άκουσα, σε απόσταση λίγων ημερών, τα δύο άλμπουμ της αδερφής μου, άκουσα σχεδόν ενοχικά, έχοντας μια αίσθηση ότι κάνω κάτι παράνομο -ακόμα και αν κανείς δεν μου είπε ότι κάνω- πρώτα μια μελαγχολική φωνή. Μετά μια οργισμένη φωνή. Μαζί με τις μουσικές που τη συνόδευαν. Τα ριφ που θύμιζαν punk, τα σύντομα κομμάτια, η έμφαση στην κιθάρα. Κι όμως. Οι ‘Τρύπες’ δεν ήταν ποτέ μια σκοτεινή υπόθεση. Ίσως απλά να ήταν αυτές που σκοτείνιαζαν, για πολύ-πολύ λίγο, όλα εκείνα τα λουστραρισμένα, περήφανα και φωτεινά τα οποία κριτίκαραν.

***

Στον Legend 88,6 οι Τρύπες θα είναι απλά μέρος της καθημερινότητάς σου. Και στα επόμενα γενέθλια του Αγγελάκα.