Ο ‘Γιος της Σοφίας’ έπιασε την Ελλάδα των Ολυμπιακών στον ύπνο

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Ο Γιος της Σοφίας

Σκηνοθετεί: Ελίνα Ψύκου

Παίζουν: Βάλερι Τσεπλάνοβα, Βίκτορ Καμούτ, Θανάσης Παπαγεωργίου

Ο 11χρονος Μίσα έρχεται από τη Ρωσία στην Αθήνα το καλοκαίρι των Ολυμπιακών του 2004 για να ζήσει ξανά με τη μητέρα του, όμως δεν ξέρει πως εδώ τον περιμένει ένας νέος πατέρας.

Όπως και στη θαυμάσια “Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά”, η Ψύκου σχολιάζει τo άγριο μεταπολιτευτικό ξύπνημα της ελληνικής κοινωνίας μέσα από απόμακρες, φθαρμένες εικόνες του ‘90s/‘00s lifestyle απογείου. Καλύτερη συμβολική αποτύπωση για κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε φυσικά να υπάρξει από το μεγάλο πάρτυ των Αγώνων του 2004, που κρατά έναν ρόλο ταπετσαρίας διαμέσου της ιστορίας ενηλικίωσης του Μίσα, ο οποίος επισκέπτεται την Αθήνα του περιθωρίου, μακριά από τη μέθη και το γκλάμουρ των Αγώνων, κουβαλώντας μαζί του μόνο σιωπή, μελαγχολία, και τις δικές του ξεθωριασμένες αναμνησιακές εικόνες της Ολυμπιάδας της Μόσχας.

Η πρώτη πράξη της ταινίας είναι σχεδόν θαυματουργή μες στους αναγνωριστικούς χαμηλούς τόνους. Καθώς η ιστορία ενηλικίωσης περνά σταδιακά μέσα από εικόνες απόδρασης και παραμυθιού (τα κουστούμια της Μάρλις Αλειφέρη είναι κανονικότατα οσκαρικού επιπέδου) οι τόνοι της ιστορίας δεν είναι πάντα απολύτως ευθυγραμμισμένοι, και το φινάλε είναι μάλλον αμήχανο, όμως μιλάμε σε κάθε περίπτωση για μια πανέμορφη, σκληρή αποτύπωση της ενηλικίωσης από την οπτική των outsiders, σε μια Ελλάδα που δεν είχε καν καταλάβει τι της ερχόταν.

Πάντινγκτον 2 (Paddington 2)

Σκηνοθετεί: Πολ Κινγκ

Παίζουν: Μπεν Γουίσο (φωνή), Μπρένταν Γκλίσον, Χιου Γκραντ, Σάλι Χόκινς

Ο αρκούδος Πάντινγκτον ζει ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή με της οικογένεια Μπράουν, μέχρι που ένας άγνωστος κλέβει το βιβλίο που θέλει να αγοράσει για δώρο στη θεία του Λούσι, κι έτσι βρίσκεται κατηγορούμενος για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε.

Ανώτερο σίκουελ ενός έτσι κι αλλιώς αγαπητού έργου, το “Πάντινγκτον 2” είναι επίσης κι η πρώτη ίσως αυστηρά συνειδητοποιημένη αντι-Brexit ταινία (για όλη την οικογένεια!). Μια παρεξήγηση στην πρώτη πράξη φέρνει τον Πάντινγκτον στη θέση του κατηγορούμενου, εξοστρακίζοντάς τον από την ειρηνική του λονδρέζικη κοινότητα υπό τις ιαχές πανηγυρισμού και μίσους ενός κακιασμένου γείτονα.

Οι φιγούρες εξουσίας ή ξεφτισμένου βρετανικού μεγαλείου του έργου (κατά βάση λευκοί, μεγάλης ηλικίας άνδρες) στοχεύουν τον αξιαγάπητο αρκούδο απλώς και μόνο επειδή είναι εύκολος στόχος ή “δεν είναι από εκεί”, όμως αυτός προχωρά να κάνει καλύτερο το κάθε νέο του περιβάλλον.

Οι σκηνές στη φυλακή είναι απολαυστικές, γεμάτες ιδιόρρυθμο χιούμορ, ροζ αποχρώσεις και πάρα πολλή ζάχαρη (θα λιγώσετε, δεν υπάρχει περίπτωση), o Χιου Γκραντ το απολαμβάνει στον πολυ-ρόλο του, ενώ η τεράστια σεκάνς δράσης της τρίτης πράξης είναι πιο εφευρετική, κινητική και πολύχρωμη από ό,τι έχουμε δει σε περιπέτεια της Marvel εδώ και 5 χρόνια. Η καλύτερη οικογενειακή διασκέδαση στις αίθουσες αυτή τη στιγμή.

Λαίδη Μάκμπεθ (Lady Macbeth)

Σκηνοθετεί: Γουίλιαμ Όλντροϊντ

Παίζουν: Φλόρενς Πιου, Κόσμο Τζάρβις

Στην αγγλική επαρχία του 19ου αιώνα μια γυναίκα παγιδευμένη σε έναν κανονισμένο γάμο αρχίζει να αντιμάχεται. Ακολουθεί βία και ηθική φθορά. Δυνατό δείγμα γραφής ενός νέου βρετανικού κινηματογραφικού κινήματος που απορρίπτει εξίσου τον ακαδημαϊσμό εποχής και τον βαρύ κοινωνικό ρεαλισμό υπέρ μιας σκληρής αισθητικής γοτθικού θρίλερ παραμυθιού, το ντεμπούτο του Γουίλιαμ Όλντροϊντ διαχειρίζεται -αν και με μη οργανική ή ολοκληρωμένη εξέλιξη της κεντρικής ηρωίδας- τις δυναμικές βίας και αντίδρασης σε ένα αποπνικτικά πατριαρχικό περιβάλλον απομόνωσης μέσα από ακίνητης, άγριας ομορφιάς εικόνες και μουντές εκρήξεις οργής.

Ξαναγύρισε ο Μπαμπάς (Daddy’s Home 2)

Σκηνοθετεί: Σον Άντερς

Παίζουν: Γουίλ Φέρελ, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μελ Γκίμπσον, Τζον Λίθγκοου

Οι δύο διαμετρικά αντίθετοι πατεράδες της πρώτης ταινίας (Γουίλ Φέρελ ο μαλθακός, Μαρκ Γουόλμπεργκ ο πάρα πολύ άντρας) ζουν τώρα ειρηνικά σε μια κατάσταση συν-πατρότητας, μέχρι που οι δικοί τους πατεράδες, ακόμα πιο ακραίες εκδοχές των ίδιων, έρχονται σπίτι για τα Χριστούγεννα και απειλούν την ισορροπία.

Ο Μελ Γκίμπσον, του οποίου η ξινισμένη μούρη στη διάρκεια της ταινίας με έκανε να σκέφτομαι διαρκώς “κι εγώ το ίδιο”, διδάσκει τον ένα πιτσιρικά πώς να χουφτώνει την κοπέλα που του αρέσει και την μικρή κόρη πώς να χρησιμοποιεί σωστά τα όπλα, την ώρα που οι δύο γονείς-καρικατούρες ενσαρκώνουν τα υποτιθέμενα άκρα του ανδρισμού της δημόσιας ρητορικής της εποχής Τραμπ. Υπάρχει οπωσδήποτε μια πολύ αστεία ταινία που μπορεί να βγει μέσα από αυτό το υλικό, αλλά εδώ ο ένας μαθαίνει πράγματα από τον άλλον μέσα από ανύπαρκτου γέλιου επεισόδια, το οποίο είναι αναλώσιμο και τεμπέλικο ως κωμωδία- και ως δράμα.

Όλα Απ’την Αρχή (The Bachelors)

Σκηνοθετεί: Κερτ Βέλκερ

Παίζουν: Τζ. Κ. Σίμονς, Ζιλί Ντελπί

Μετά το θάνατο της συζύγου του, ένας άντρας με τον γιο του μετακομίζουν για να κάνουν μια νέα αρχή. Το είδος του δράματος που επιχειρεί να διαχειριστεί αληθινά πολυεπίπεδης υφής, δύσκολα, σημαντικά ζητήματα (όπως η κατάθλιψη, ο αυτοτραυματισμός) αλλά δε μπορεί καν να γεμίσει πειστικά τον πίνακα ενός καθηγητή στο σχολείο. Καλές προθέσεις, συμπαθείς ερμηνείες, πολλές ευκολίες.

Μανιφέστο (Manifesto)

Σκηνοθετεί: Γιούλιαν Ρόζεφελντ

Παίζει: Κέιτ Μπλάνσετ

Αρχικής σύλληψης ως art installation με την Μπλάνσετ σε 13 ρόλους να παραδίδει απομονωμένα μανιφέστα για την τέχνη και την ύπαρξη (συχνά αντικρουόμενα μεταξύ τους!). Το δέσιμο σε μια γραμμικής μορφής κινηματογραφική εμπειρία δεν μοιάζει εξίσου συναρπαστικό, όμως η διαρκής επανατοποθέτηση της Μπλάνσετ (που ερμηνεύει με όλο της το είναι, κάθε δευτερόλεπτο) σε σκηνικά και πλαίσια εικόνας και αφήγησης, έχει σίγουρα ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Ακόμα παίζονται:

To ‘Thank You for Your Service’ για την επιστροφή ενός στρατιώτη (Μάιλ Τέλερ) στην καθημερινή του ζωή μετά τον πόλεμο και το “Ussak” του Κυριάκου Κατζουράκη, για μια χώρα που πάσχει και τα πρόσωπα που αφυπνίζονται και διεκδικούν μια άλλη ζωή.