Ο Guido ζει το όνειρο του μέσου Έλληνα

Επιτυχημένος 40άρης με χρήμα και δόξα, ένας άνδρας με γυναίκα και ερωμένη, ένας άνδρας με δεκάδες κορίτσια στα πόδια του να θέλουν να κλέψουν έστω λίγη από την χρυσόσκονη που περιστρέφεται γύρω του. Ο Guido Contini, ο κεντρικός ήρωας του musical “Nine” του οποίου οι παραστάσεις τελειώνουν στις 17 Ιανουαρίου στο Pantheon Theater και προλαβαίνεις ακόμα να απολάυσεις, απεικονίζει κατά την άποψή μου το Αμερικάνικο Όνειρο αλά Ελληνικά. Είναι το όνειρο του μέσου Έλληνα αστού, ενός Έλληνα που θα θέλαμε να ξεχάσουμε, ενός Έλληνα που ζει ανάμεσά μας.

Ιταλός σκηνοθέτης, σε μια κρίσιμη καμπή της καριέρας του, με τα γυρίσματα της νέας του ταινίας να ξεκινούν σε λίγες μέρες, την έμπνευση στο μηδέν και έναν τρομερό ποδόγυρο θηλυκών να αποτελούν τον πυρήνα της ύπαρξής του. Οι γυναίκες της ζωής του είναι ο καθρέφτης του ίδιου του του εαυτού.

Θα μου πεις, τι σόι όνειρο είναι αυτό, μιας και η εικόνα του Guido στο έργο είναι ενός βαθύτατα προβληματισμένου αν όχι καταθλιπτικού ανθρώπου. Ενός ανθρώπου σε βαθιά προσωπική κρίση. Μίας ψυχής ταλαιπωρημένης από τα χρόνια της ακολασίας και της ματαιοδοξίας. Μίας καρδιάς που ψάχνει κλωνάρια να πιαστεί. Στη γυναίκα του, στην ερωμένη του, στη μάνα του, σε όσες παραμονεύουν στη γωνιά για να τον διεκδικήσουν.

Κι όμως, αν σκεφτείς το ελληνικό μοτίβο, θα συναντήσεις τριγύρω σου τόσους και τόσους ανθρώπους που παλεύουν ακριβώς για αυτό. Να είναι ένας σύγχρονος καζανόβας, να έχουν αιώνια πλούτη και δόξα, να ζουν το σήμερα χωρίς περιστροφές, με ουσιαστική γνώση ότι αυτή η φούσκα που χτίζουν θα σπάσει. Στα 30, στα 35, στα 40, τι σημασία έχει;

Σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και με το επιβλητικό Pantheon να φιλοξενεί πραγματικά υπέροχα για τα ελληνικά δεδομένα σκηνικά, τον ρόλο του Guido Contini έχει ο χαρισματικός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Ο οποίος μοιάζει να έχει βρει στον Κακλέα τον άνθρωπο που μπορεί να τον φτάσει στα άκρα της δημιουργίας του. Η φιγούρα του οποίου ταιριάζει άριστα τόσο σε αυτόν τον ρόλο όσο και στο ελληνικό όνειρο που αναφέρω παραπάνω.

Τριγύρω του, τα κορίτσια του. Επτά πολύ ισχυρές γυναικείες παρουσίες που καθορίζουν τη ζωή του με διάφορους τρόπους. Ξεκινώντας την ίδια τη νεκρή μητέρα του, με τον συναισθηματικό δεσμό να είναι πρωτόγνωρα ισχυρός, από την περίοδο της θεοφοβούμενης παιδικής ηλικίας του μέχρι τον άσωτο βίο του σήμερα. Η γυναίκα του Luisa που υπομένει κάθε ερωτικό παραπάτημα σε μία σχέση που υπενθυμίζει κάθε λίγο στο μιούζικαλ την ανάγκη του άνδρα να γυρνά πίσω στην ασφάλεια. Η ερωμένη του που είναι το κλασικό ανδρικό απωθημένο. Η κριτικός κινηματογράφου που ενσαρκώνει τις ερινύες που τον κυνηγούν για τη δουλειά του που δεν είναι πια η ίδια. Η παραγωγός που του θυμίζει μια ξεχασμένη εποχή και προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή τη δουλειά του. Η μούσα του που τον κρατά δεμένο με άγκυρα στην ανάμνηση μιας εποχής έρωτα και δημιουργίας. Η πρώτη γυναίκα της ζωής του, η Σαραγκίνα, που του έδειξε το δρόμο του διαβόλου για να τον ακολουθήσει.

Με την ανδροπαρέα να απουσιάζει αισθητά στο έργο των Maury Yeston και Arthur Kopit, νιώθεις ότι λείπει ένα κομμάτι της ζωής του Guido. Κάποιοι για να απολαμβάνουν μαζί τα πλούτη και τη δόξα. Αλλά αυτές οι γυναίκες πήραν από μικρό τον Guido από το χέρι και έχτισαν αυτόν τον άνδρα που έμαθε να διψά για την αφθονία και τη ζωή, για να δει τώρα τον χάρτινο πύργο να γκρεμίζεται. Ακριβώς όπως γκρεμίζεται κάθε ελληνικό όνειρο που οικοδομείται στο εφήμερο πάθος και τη ματαιότητα.

Η Μάρω Κοντού εκπλήσσει με τη σβελτάδα και την εγρήγορσή της στο ρόλο της μητέρας. Ειλικρινά δεν περίμενα να την δω να ανταποκρίνεται τόσο ωραία στις ανάγκες του ρόλου. Η Τάνια Τρύπη μοιάζει εξαιρετικά σίγουρη στις κινήσεις της και δίνει μια σιγουριά σε ολόκληρο το καστ με την επιβλητική παρουσία της. Η Κατερίνα Λέχου αν και υστερεί σε σχέση με τους υπόλοιπους στο τραγούδι, καταφέρνει να δώσει ζεστασιά στην παράσταση με την υποκριτική της. Την ώρα που η Νάντια Μπουλέ στο ρόλο της κριτικού, δείχνει φέτος πιο σωστή από ποτέ υποκριτικά, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι αποτελεί τη σταθερή αξία των μιούζικαλ στη χώρα μας συνδυάζοντας υπέροχα το πιο δυνατό της κομμάτι που είναι η φωνή, με το χορό και την υποκριτική.

Έκπληξη στο τραγούδι ήταν η Κατερίνα Παπουτσάκη, η οποία μοιάζει πλασμένη για τον σκανδαλιστικό ρόλο της Carla, ερωμένης του Guido. Με την αγορίτσα Οικονόμου στο ρόλο της παραγωγού να έχει εκείνον τον ρόλο που κερδίζει το κοινό, υπηρετώντας άριστα το τραγούδι της αλλά κυρίως την πλαστικότητα του ρόλου. Τελευταία άφησα την Έλενα Παπαρίζου, η οποία στον σχετικά πιο σύντομο ρόλο, αυτόν της Σαραγκίνα, κάνει ακριβώς αυτό που ξέρει και υπηρετεί τόσα χρόνια. Να χορεύει και να τραγουδά γεμίζοντας την αχανή σκηνή με την δυναμική παρουσία της.

Ξέρω ότι το μιούζικαλ και κάθε μουσικοχορευτική παράσταση είναι δύσκολη για το ελληνικό κοινό. Κι ακόμα κι αν πέρασα έναν χρόνο στο Λονδίνο παρακολουθώντας σχεδόν κάθε πιθανή παράσταση, ομολογώ ότι είναι το μοναδικό είδος που δέχομαι να μου πει κάποιος ότι δεν του αρέσει. Και τα λέω όλα αυτά εγώ που έχω δει Patrick Swayze να παίζει Chicago. Δεν κολλάει κάπου αυτό αλλά μου είπαν τα παιδιά εδώ απέναντι στο γραφείο να το γράψω. Είναι όμως τόσο αξιόλογες πλέον οι δουλειές στη χώρα μας και τόσο εντυπωσιακή η προσήλωση των ηθοποιών σε αυτές τις παραγωγές, που θεωρώ εγκληματικό το να μην στηρίζουμε τέτοιες ενέργειες.

Τo Nine έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά πολύ καλών παραγωγών και να δηλώσει ότι το μιούζικαλ στην Ελλάδα δεν έχει ανάγκη να είναι μία ξένη φορετή παραγωγή. Έχουμε μία παραπάνω από ικανή γενιά ηθοποιών αποφασισμένων να δουλέψουν το τραγούδι τους, να δουλέψουν την κίνησή τους. Έχουμε μια τρομερή φουρνιά σκηνοθετών έτοιμων για αυτές τις προκλήσεις. Κι έχουμε κι ένα κοινό το οποίο είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να πούμε ότι διψά για παραστάσεις που αλλάζουν την οπτική του.

Το μιούζικαλ πρέπει να το μάθεις για να το αγαπήσεις. Κι ευτυχώς στην σκηνή του Pantheon είδα μόνο ανθρώπους έτοιμους να δώσουν και να δεχθούν αυτή την αγάπη.