Ο Kevin Costner βγάζει στα sports κακό όνομα

Δεν είναι ντροπή να παίζεις σε οτιδήποτε μόνο και μόνο για το μεροκάματο. Το ίδιο κάνει εδώ και δεκαετίες ο Danny Trejo. Το ίδιο τα τελευταία χρόνια και ο Bruce Willis. Η διαφορά είναι ότι ο Costner, στο νέο του ρόλο ως ‘Ο Προπονητής’ είναι τόσο μελό που προκαλεί επιτόπου διαβήτη.

Εγώ φταίω. Ενδεχομένως και εσύ. Όλοι εμείς, τέλος πάντων, που είδαμε πριν από 1 ½ χρόνο το Draft Day, στο οποίο έπαιζε τον general manager των Cleveland Browns, και σκεφτήκαμε ‘Τι ωραία. Επιτέλους ο Kevin βρήκε κάτι που να του πηγαίνει. Δηλαδή να παίζει σε αθλητικές ταινίες’

Εκείνο δηλαδή το είδος ταινίας που τον καθιέρωσε, πίσω στην μακρινή δεκαετία του 1980, όταν μας σέρβιρε σε δυο διαδοχικές χρονιές τα Bull Durham και ‘Aν το χτίσεις, θα έρθει’ Field of Dreams.

Εντάξει, προφανώς και τα πράγματα είναι διαφορετικά αυτή τη φορά. Ο Costner δεν παίζει πια τον παίκτη. Ανερχόμενο ή ξεπεσμένο. Ούτε τον εραστή (ένα εύγε, έτσι στο άσχετο, για το στήθος της Susan Sarandon. Ένα διπλό εύγε για το γεγονός ότι το ‘κληρονόμησε’ και η κόρη της).

Για την ακρίβεια το λευκό, ‘άσπιλο’, ιδεώδες. Εκείνο που, στο Πρωταθλητές με ψυχή (μια αληθινή ιστορία στην οποία ο χαρακτήρας του Kevin λέγεται Jim White-σύμπτωση, ναι, αλλά θεαματική), βοηθάει ένα μάτσο ισπανόφωνα παιδιά χωρίς μέλλον να κερδίσουν το πολιτειακό cross country πρωτάθλημα.

Αν και εννοείται πως, στην πραγματικότητα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα και σύνθετα. Συγκεκριμένα ο προπονητής δεν εμφανίστηκε από το μηδέν και τους έκανε σε χρόνο dt πρωταθλητές. Αντιθέτως ήταν 17 χρόνια στο σχολείο πριν γίνει προπονητής. Και μετά χρειάστηκε 7 χρόνια επίπονης δουλειάς για να φτιάξει την ομάδα.

Στην τελική προτιμότερο δεν είναι να παίζει εκείνος, ένα γνώριμο πρόσωπο, σε τέτοιες feelgood sports ταινίες, παρά να χαραμίζει το όποιο ταλέντο του ο Jon Hamm, όπως έκανε στο Million Dollar Arm; Εκεί δηλαδή που ήταν ο μάνατζερ που βρήκε και έφερε στην Αμερική ένα μάτσο Ινδούς παίκτες του κρίκετ προκειμένου να γίνουν star του baseball.

Στην ‘πιο τελική’ μήπως το πρόβλημά μου/μας είναι με το συγκεκριμένο είδος αθλητικών ταινιών; Εκείνων που βγαίνουν φασόν από το εργοστάσιο γνωστού στούντιο (βλέπε βασίζονται σε αληθινή ιστορία, έχουν προβλέψιμη αρχή-μέση-τέλος) με στόχο να κάνουν τον -στην συντριπτική πλειοψηφία- μεσήλικα άντρα θεατή να ρίξει ένα δάκρυ και να εμπνευστεί από μια ακόμη ιστορία αθλητικής ‘μεγαλοπρέπειας’;

Στην ‘ακόμη πιο τελική’ μήπως είναι άδικο/ ‘ρατσιστικό’ να τα χώνουμε σε ένα 60άρη ηθοποιό, που κάποτε υπήρξε σταρ, ο οποίος προσπαθεί απλώς να βγάλει το μεροκάματο κάνοντας αυτό που του είναι πιο εύκολο;

Και ναι και όχι. Τι εννοώ; Όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια. Το μισό πρόβλημα είναι το συγκεκριμένο είδος ταινίας που τα τελευταία χρόνια κρίνεται ότι είναι άξιο κινηματογραφικής διανομής. Το άλλο μισό είναι, όμως, ότι ο Kevin μοιάζει φτιαγμένος για αυτούς τους ρόλους. Είναι ‘All American’ σε ‘ελεεινό’ βαθμό. Κάτι που σημαίνει ότι, αν δεν τον ‘σταματήσουμε’, με την δύναμη του ονόματός του και μόνο, είναι ικανός να μας σερβίρει από μια τέτοια για την επόμενη δεκαετία.

Επιπλέον το παλικάρι δεν διαθέτει ίχνος ευαισθησίας ή αυτογνωσίας. Απόδειξη ότι, μεταξύ των δυο αθλητικών ταινιών, βρέθηκε να παίζει στο Black and White. Εκεί που, ως πλούσιος δικηγόρος, μπλέκεται σε μια άγρια μάχη με την φτωχή Αφροαμερικανή Octavia Spencer, σχετικά με την κηδεμονία της εγγονής τους. Μια ταινία που δεν θα φτιαχνόταν, αν εκείνος δεν δεχόταν να συμμετέχει. Μια ταινία τόσο ‘μπαγιάτικη’ και ‘προσβλητική’, όσον αφορά το πως απεικονίζει το ζήτημα του ‘χρώματος’, που δεν υπήρχε κανένας λόγος να φτιαχτεί.

Για αυτό σου λέω, το παλικάρι πρέπει να πάρει σύνταξη. Ή κάποιος να τον περιορίσει στο να παίζει σε τηλε-ταινίες. Είναι ‘επικίνδυνος’. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία του. Και τον Richard Gere, π.χ., είναι θλιβερό να τον βλέπεις να εξακολουθεί να παίζει τον γκόμενο, αυτή τη φορά για τα ΚΑΠΗ, στο Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ ΙΙ, αλλά τουλάχιστον εκείνος δεν κάνει σε κανέναν κακό πέρα από την υστεροφημία του.

Αντιθέτως είμαι σίγουρος ότι ο Kevin, στο μυαλό του, νομίζει ότι ζει μια δεύτερη άνοιξη. Ότι συγκρίνει τον εαυτό του με τον Matthew Mcconaughey. Ότι ενδεχομένως να πιστεύει ότι υπάρχει ένα ακόμη Όσκαρ γραμμένο στο μέλλον του. Ότι, με άλλα λόγια, έχουν πάρει τα μυαλά του αέρα.

Και θυμάστε τι έγινε την τελευταία φορά που συνέβη αυτό, μετά το ‘Χορεύοντας με τους Λύκους. Δηλαδή αυτό.

Αυτό.

Και, πάνω από όλα, αυτό.

Εμείς, πάντως, σας προειδοποιήσαμε.