Ο Κώστας Φιλίππογλου θέλει την τραγωδία light and sexy

Με τους υπερήρωες, η σχέση μου δεν είναι ιδιαιτέρως καλή. Ανέκαθεν δεν ήταν δηλαδή, όχι μόνο τώρα που μεγάλωσα αρκετά ώστε να δικαιολογείται η όποια αποχή μου από τις εκδηλώσεις πίστης και θαυμασμού στο υπερφυσικό. Κάτι δεν μου κόλλαγε καλά σε όλον αυτόν τον μαγικόοο κόσμο. Σε όλον αυτόν τον μαγικό και παντελώς άδικο στη μοιρασιά των υπερδυνάμεων κόσμο. Να αναφέρω απλά ότι ο ένας μπορεί να είναι σε θέση να επικαλεστεί τη δύναμη του νερού και ο άλλος είναι απλώς ευλύγιστος. Ξεροβήχω και υποθέτω ότι καταλαβαίνεις σε τι αναφέρομαι. Ως εκ τούτου, κάθε φορά που μία υπόθεση ταινίας ή παράστασης ή βιβλίου έχει να κάνει με υπερδυνάμεις, υπερανθρώπους, υπερ-οτιδήποτε, δεν μπορώ να πω ότι πετάω και τη σκούφια μου.

Όταν διάβασα την ιστορία του Προμηθέα, του Τιτάνα (υπερδύναμη) που θύμωσε τους Θεούς, συγκεκριμένα το Δία (υπερθεϊκή δύναμη) δεν σου κρύβω ότι ήμουν έτοιμη να την προσπεράσω και να πάω στην επόμενη τραγωδία σε περιοδεία που θα μπορούσα να παρακολουθήσω. Στο scroll down, μεταξύ αξιόλογων ονομάτων, εντόπισα στους συντελεστές και αυτό του Κώστα Φιλίππογλου.

Ίσως, έχεις μονολογήσει “μα ποιος είναι ο Κώστας Φιλίππογλου” ίσως και όχι. Όπως και να έχει θα ήθελα πριν σου μιλήσω για τη συνάντησή μας, να σου πω κάποια πράγματα για αυτόν.

Onemanpedia, please

Ο Κώστας Φιλίππογλου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος θεάτρου. Ξεκίνησε τις θεατρικές του σπουδές στην Αθήνα και συνέχισε την εκπαίδευσή του με ηθοποιούς-δασκάλους από την Ευρώπη ερευνώντας το σωματικό – δημιουργικό θέατρο. Από το 1985 εργάζεται στην Ελλάδα ως ηθοποιός έχοντας συμμετάσχει σε αρκετές παραγωγές. Έχει δουλέψει στο θέατρο Τεχνοχώρος του Γιάννη Κακλέα, στο θέατρο Αμόρε με τον Γιάννη Χουβαρδά, στο θέατρο Πόρτα, στο φεστιβάλ Αθηνών και σε πολλά άλλα. Από το 1999 δουλεύει κυρίως στο εξωτερικό με τη θεατρική ομάδα Complicité και παίρνει μέρος στις παραστάσεις και τα εργαστήρια που δίνει η ομάδα στην Αγγλία, την Ευρώπη και τις Η.Π.Α. Έχει παίξει στο National theater του Λονδίνου, στο Bouffes du Nord του Πήτερ Μπρουκ, κ.λπ. Ως δάσκαλος θεάτρου έχει διδάξει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και στη Νέα Υόρκη. Στην Ελλάδα δίδαξε ως επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, σε σεμινάρια που διοργανώνει ο ίδιος και σε δραματικές σχολές.

Η πρώτη μας χειραψία, έγινε στο τέλος της παράστασης του Προμηθέα στο θέατρο της Ηλιούπολης. Η πρώτη μας συζήτηση, έγινε το επόμενο πρωί σε ένα σκιερό τραπεζάκι του Flower της πλατείας Μαβίλη. Πριν πατήσω το rec, θα ήθελα να σου κάνω ένα και μοναδικό σπόιλερ. Ψέμματα, δύο: Η λέξη που χρησιμοποιεί συνέχεια είναι το “Φαντάστικ” ενώ η αντίστοιχη φράση είναι το “Θέλω να βγει κάτι light and sexy“.

Ξέχασα το σημαντικότερο: Δεν ήθελα να πατήσω με τίποτα το στοπ και να σταματήσω τη συζήτηση.

Μεγάλο μέρος της ζωής σου το έχεις περάσει στο εξωτερικό. Αλήθεια, ποιες είναι οι ομοιότητές μας με τους ανθρώπους εκεί;

“Οι ομοιότητες;“

Ναι, φερ’ειπείν, σε ποιες αντιδράσεις μας είμαστε ίδιοι;

“Τόσο με τους Ευρωπάιους όσο και με τους Αμερικάνους έχουμε πάρα πολλές ομοιότητες. Στην αισθητική, την εκδήλωση της χαράς και της λύπης. Κατά έναν περίεργο τρόπο, μας χαροποιούν και μας στεναχωρούν τα ίδια πράγματα.

Στο θέμα της δουλειάς, τα πράγματα αλλάζουν και φαίνονται κυρίως οι διαφορές μας. Στην Βόρεια Ευρώπη έχουν σύστημα στη δουλειά τους. Δεν έχουν την προχειρότητα που συναντάς στην Ελλάδα αλλά ούτε και την εφευρετικότητά της. Όταν έρθει το πρόβλημα, επειδή δεν θα βρίσκεται εντός της δομής του συστήματός τους δεν θα το λύσουν. Εδώ, ο μαστροκώστας ο τεχνικός μου, θα μου πει “έλα μωρέ θα το φτιάξουμε”. Θα κάνει ένα χρακ χρακ και θα το φτιάξει.

Για παράδειγμα χθες, στο θέατρο της Ηλιούπολης τα τεχνικά προβλήματα παρότι πολλά, λύθηκαν από τους τεχνικούς μου. Αν ήμουν με λονδρέζικο θίασο, η παράσταση θα είχε αναβληθεί. Αν ήμουν στο Λονδίνο βέβαια, δεν θα πήγαινα καν στην Ηλιούπολη. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έλαβα ποτέ την κάτοψη της Ηλιούπολης όπως και εζήτησα.

 

Είναι θέμα χρόνου. Όταν διδάσκω στη Σουηδία, κάνω μία εβδομάδα να τους ανοίξω και να πείσω να αρχίσουν να εκφράζονται. Στην Ελλάδα, θέλω τρεις ώρες. Τη δεύτερη εβδομάδα οι Σουηδοί έχουν αρχίσει να ανοίγονται και να γίνονται ευρηματικοί σαν τους Έλληνες. Το γεγονός ότι είναι συστηματικοί τους δίνει το προβάδισμα.

Στο τέλος του δεκαπενθήμερου έχω ένα υπέροχο γκρουπ στην Ελλάδα, ένα υπέροχο γκρουπ στη Σουηδία”.

Πολλοί βλέπουν τους Έλληνες ως Ανατολίτες με ευρωπαϊκές συμπεριφορές. Η εμπειρία σου από το Ισραήλ τι λέει επ’ αυτού;

“Κατ’εμέ το una faccia una razza δεν θα έπρεπε να μας το λένε εν συγκρίσει με τους Ιταλούς αλλά με τους Ισραηλινούς. Προσοχή, αναφέρομαι σε εκείνους τους Ισραηλινούς που αγαπώ. Δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική του Ισραήλ απέναντι στο παλαιστινιακό θέμα. Εγώ έχω να κάνω πάντα με καλλιτέχνες. Με ανθρώπους πολύ πιο μπροστά νοητικά από την πολιτική στενομυαλιά του τόπου τους.

Έχω πάει τρεις φορές εκεί, την τελευταία βρέθηκα εντός ιντιφάντας (εξεγερση) και ήμουν πολύ στεναχωρημένος όπως και οι Ισραηλίτες φίλοι μου εξαιτίας της πολιτικής που ασκούσαν έναντι των Παλαιστινίων. Βάζουν ένα οδόφραγμα και σου λένε ότι δεν μπορείς να περάσεις από εκεί. Είναι κατεχόμενα τα εδάφη και σου λένε ‘όχι, δεν περνάς. Γιατί; Γιατί έτσι γουστάρω’. Ένα πιτσιρίκι στο λέει αυτό. 17-18 χρονών φαντάρος.

Μοιάζουμε με πολλούς λαούς. Με τους Ισραηλίτες, με τους Τούρκους. Με τους Νότιους Ιταλούς αν και αυτοί είναι ακόμα χειρότεροι στην οργάνωση. Μπροστά στους Νότιους Ιταλούς είμαστε Γερμανοί”.

 

Μιας και το ανέφερες στην παράσταση του Προμηθέα, που αυτήν την ώρα βρίσκεται σε περιοδεία ανά την Αττική, βλέπουμε το ρόλο της Ιούς να τον υποδύεται μία -εξαιρετική επί σκηνής- Γερμανίδα. Μα, Γερμανίδα;

“Από τη μία έχουμε τη Μαρλέν, μία ηθοποιό που μου άρεσε από την πρώτη κιόλας φορά που την είδα να παίζει πριν από δέκα χρόνια σε μία παράσταση του Θεάτρου Χώρα. Με κέρδισε κατευθείαν, μου άρεσε η κίνησή της, η έκφρασή της, ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε τα ελληνικά τα οποία παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να ήξερε καν εκείνη την περίοδο. Από την άλλη, έχουμε την Ιώ, τον μοναδικό θνητό χαρακτήρα σε μία ιστορία μεταξύ Τιτάνων και Θεών. Ένα ρόλο αουτσάιντερ.

Η Μαρλέν από την πρόβα κιόλας αισθανόταν αουτσάιντερ μεταξύ των Ελλήνων ηθοποιών. Για να καταλάβεις, τα μισά πράγματα που λέω επειδή μιλάω και γρήγορα, δεν τα πιάνει. Κοίτα λοιπόν πόσο ωραία έδεσε όλο αυτό. Όλη αυτή η ιερή τρέλα της Ιούς με τη διαφορετικότητα της Μαρλέν.

 

Έχει πολύ ενδιαφέρον λοιπόν να ακούς τη γλώσσα σου με διαφορετική μουσικότητα. Δεν το έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Ξεφεύγει ένα ‘ι’ στον Πελοποννήσιο και γελάμε. Είναι λάθος. Στην Αγγλία ας πούμε ακούμε ιρλανδική, σκωτσέζικη προφορά και δεν βλέπεις τον παραμικρό μορφασμό στο κοινό.

Εντάξει, με εξαίρεση ίσως το Royal Albert Hall” -το προφέρει τονίζοντας το ‘α’ και το ‘ο’.

Εγώ πάντως μόλις άκουσα γερμανικά τον ‘αντιευρωπαϊκό’ μου μορφασμό τον έκανα. Έπειτα σκέφτηκα ότι ίσως πρόκειται για πολιτική τοποθέτηση. Το γνωστό και ως “οι καλλιτέχνες ασκούν κριτική μέσα από τη δουλειά τους”.

Γελάμε, κοιταζόμαστε στα μάτια, ξαναγελάμε.

“Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Για την ακρίβεια, εξεπλάγην όταν κάποιοι φίλοι μου έκαναν τον ίδιο συσχετισμό με σένα. Στην παράσταση μπορεί η Γερμανίδα να είναι σε δυσμενή θέση σε σχέση με τους Έλληνες, ωστόσο αυτό δεν έχει να κάνει με την οικονομία ή την τωρινή κατάσταση της χώρας μας. Δεν είναι ούτε κριτική ούτε τίποτα παρόμοιο. Ίσως φταίει που είμαι πολλά χρόνια έξω, δεν ξέρω. Πάντως δεν το είδα ποτέ έτσι. Γενικά, δεν το βλέπω έτσι”.

 

Παίρνει μία ανάσα και ένα πιο σοβαρό ύφος.

“Πάντως, είναι μεγάλο λάθος από μέρους μας να ξεχνάμε τη συνεισφορά και τη στήριξη των Γερμανών στην ελληνική γλώσσα. Όπως και να έχει, εγώ όταν ακούω κάτι σχετικό με Γερμανία δεν σκέφτομαι τη Μέρκελ”.

(Μαζί με ένα ‘ευτυχώς’ που μου ξεφεύγει)Αλλά; Τι σκέφτεσαι;

“Τους καλλιτέχνες. Και φυσικά, το κοινό. Το γερμανικό κοινό είναι το πρώτο που κατάφερε να με τρομάξει επί σκηνής”.

Spoiler Alert: Δεν επρόκειτο για φάρσα. Ρώτησα, ρεζιλεύτηκα.

“Ήμασταν στο Μόναχο σε παγκόσμια περιοδεία με την Complicite. Από κάτω μας είχαμε ένα ενθουσιώδες κοινό. Εκατοντάδες κόσμου που χειροκροτεί και ποδοκροτεί (γουρλώνει τα μάτια, χαμηλώνει τη φωνή και κινεί σπασμωδικά τα χέρια του)”.

Προηγουμένως, είπες ότι τους συνεργάτες σου τους βλέπεις όλους ίδιους. Λύσε μου σε παρακαλώ μία απορία: Αν η Μαρλέν ήταν Ρωσίδα, θα της έδινες το ρολό της Ιούς;

“Η Ιώ περιφέρεται στον πλανήτη εξαιτίας της φαλλοκρατίας και της εξουσίας, είναι ωραίο να την υποδύεται μία ξενόγλωσση, ναι. Αν ωστόσο ήταν Ρωσίδα και δη, μελαμψή το πράγμα θα πήγαινε αλλού. Θα έβγαζε το προσφυγικό. Θα χανόταν το αρχικό νόημα”.

 

Τώρα που είπες εξουσία, θυμήθηκα τον Προμηθέα (σε ελεύθερη δική μου απόδοση) που λέει κάπου στην παράσταση ότι “το μέλλον δεν στηρίζεται ούτε στη βία ούτε στην εξουσία, αλλά στα επιχειρήματα“. Συμφωνείς με αυτήν την άποψη;

“Είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω ότι το μέλλον θα στηριχθεί πράγματι στα επιχειρήματα. Υποτίθεται ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν (στο έργο) με την ανάληψη της εξουσίας από το Δία ο οποίος μεταξύ χθόνιων και τρελών Θεών, αναλάμβανε έτσι ώστε να ισορροπήσει τα πράγματα. Είχε όλα τα καλά για το πετύχει, ωστόσο αποτυγχάνει. Ίσως γιατί είναι πολύ νωρίς για το ανθρώπινο είδος να διαχειριστεί αυτά τα επιχειρήματα ή ίσως γιατί απλώς, δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα”.

Όλη αυτή η περιγραφή μου φέρνει κάτι πολύ οικείο στο μυαλό. Σαν να το ζω στην καθημερινότητά μου ένα πράγμα.

Γέλια και προβληματισμοί.

“Κοίτα, είμαι αισιόδοξος ότι κάποτε η ανθρωπότητα θα βρει τη λύση. Σίγουρα δεν θα το κάνει όσο ζω, αλλά δεν μπορεί παρά να το κάνει”.

Α, τόσο αισιόδοξος.

“Πιστεύω στον άνθρωπο αλλά πιστεύω επίσης ότι γι αυτόν είναι ακόμα νωρίς. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που ανατινάζουν αρχαίους ναούς με την αιτιολογία ότι είναι μουσουλμάνοι. Δηλαδή εντάξει”.

 

Έχεις κάποια ιδέα πώς θα μπορούσαμε να τα νικήσουμε; Κάποιο ‘επιχείρημα’ ίσως;

“Τα επιχειρήματα που λέει το κείμενο του Προμηθέα, αναφέρονται στην Αρχαία Αθήνα. Στηρίζονται στη λειτουργία της Εκκλησίας του Δήμου. Για παράδειγμα τότε, σηκωνόταν ο Αλκιβιάδης και περιέγραφε επακριβώς τα επιχειρήματά του για την πολιτική που θα ήθελε να ασκήσει. Τώρα, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε άμεση δημοκρατία, έχουμε κοινοβουλευτική. Κάποιοι πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις για εμάς και το καλό μας. Τώρα το μέλλον δεν βασίζεται στα επιχειρήματα, αλλά στην ανάγκη κάποιων να βρίσκονται στην εξουσία. Πάντα το κάναμε απλώς τώρα έχει γίνει πολύ πιο έντονο”.

 

“Το θέμα είναι λογιστικό και οικονομικό. Εμείς (παίρνει μία ανάσα) ή μάλλον όχι εμείς, εσείς, η δική σας γενιά είναι αυτή που πρόκειται να πληγεί. Η δική μας υπέστηκε τα σκάνδαλα. Εσείς είστε αυτοί που καλείστε να παίρνετε συνεντεύξεις από σκηνοθέτες και να μην αμείβεστε όπως πρέπει”.

Η αλήθεια είναι ότι δεν παίρνουμε τα ‘αμύθητα’ ποσά των προγενέστερων γενεών.

“Ακριβώς. Αυτά ήταν τα λάθη. Όμως αυτά μπορούν πάρα πολύ απλά να διαγραφούν λογιστικά”.

 

“Δεν μπορούμε να βιώνουμε άλλο αυτήν την παράλογη λιτότητα την οποία. Δεν αντέχουμε άλλα Μνημόνια. Το τρίτο Μνημόνιο, που έχει ψηφιστεί από μία αριστερή κυβέρνηση η οποία πιστεύω ότι δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να φτάσει ως εκεί, μας δείχνει ότι όλη αυτή η πίεση και κατρακύλα, δεν έχει τέλος. Έχει δεσμεύσει τη γενιά σας και άλλη μία”.

Πλέον όλοι μας πιστεύω είμαστε μουδιασμένοι απέναντι στις προθέσεις των κυβερνώντων.

“Εκείνο το βράδυ, ο Τσίπρας κλήθηκε έπειτα από τρομερές πιέσεις και απειλές να πάρει μία απόφαση: Να γυρίσουμε 200 χρόνια πίσω ή όχι.

 

Αλλά θα έφερναν αυτοί μέσα σε 24 ώρες τη χώρα στο χάος. Φυσικά και ψήφισα όχι στο δημοψήφισμα, ψήφισα Τσίπρα στις προηγούμενες εκλογές, ωστόσο δεν παίρνω τη θέση του τώρα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι κάθε φορά που βαζω τον εαυτό μου στη θέση του, σκέφτομαι ότι κατόπιν αυτής της τεράστιας απειλής των capital controls και της απειλής για επιστροφή στο Μεσαίωνα, δεν θα μπορούσα να επιλέξω κάτι διαφορετικό”.

Εκτός, αν είχες πρόγραμμα.

“Τι πρόγραμμα; Εδώ ο άλλος είχε κάνει ένα Plan B και κοντέψαμε να τον περάσουμε από ειδικό δικαστήριο”.

Είσαι #team_Varoufakis; Κατάλαβα καλά;

“Ο άνθρωπος έκανε τη δουλειά του και εμείς θα τον πηγαίναμε για εσχάτη προδοσία.

Έχουμε την ανάγκη να βρίσκουμε ενόχους. Τον αποδιοπομπαίο τράγο, όπως έκαναν στην αρχαιότητα. Έβρισκαν έναν τράγο, μαύρο κατά προτίμηση, τον γέμιζαν κατάρες και τον έδιωχναν από την πόλη για να την εξαγνίσουν. Ξεκίνησε από τράγο και κατέληξε στην ανθρωποθυσία. Τότε, γινόταν με φυσικό φόνο, τώρα με πολιτικό, κοινωνικό και πάει λέγοντας”.

Μέσα σε όλη αυτήν την ανάγκη του κόσμου για ‘ανθρωποφαγία’, εσύ ως άνθρωπος του θεάτρου ποιον τρόπο επιλέγεις να κατευνάσεις τα πνεύματα; 

“Αντιστέκομαι απέναντι στην επιθυμία του κόσμου να ξεφύγει από την πραγματικότητά του βλέποντας κάτι ‘ελαφρύ’. Θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ”.

 

“Προσπαθώ λοιπόν, μαζί με τους ανθρώπους που έχουμε μία κοινή αισθητική να αντισταθούμε και υπό αυτές τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές συνθήκες να δώσουμε ένα έργο με άποψη, ταυτότητα, αισθητική”.

Σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια επιλέγεις τα έργα που θα ανεβάσεις;

“Πολλές φορές με επιλέγουν εκείνα. Η Τίρζα για παράδειγμα μου προτάθηκε από το Στέλιο (Μάινα). Την Τίρζα, δεν την ήξερα καν και μόλις τη διάβασα, ενθουσιάστηκα. Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ τα κείμενα που δεν είναι πολύ γνωστά και αυτό γιατί ο κόσμος τα παρακολουθεί με γυμνό μάτι. Όταν έκανα το Γλάρο για παράδειγμα, και άλλαξα τη δομή του, γιατί έπρεπε να την αλλάξω ώστε να μπορεί να παιχτεί στο θέατρο Θησείον, υπήρξαν άνθρωποι που δεν κατάλαβαν καν ή και ενοχλήθηκαν από αυτήν την απόδοση. Γιατί είχαν από μόνοι τους πριν την παράσταση πλάσει την ιστορία στο μυαλό τους. ‘Μου έκανες την Πωλίνα μου κουστούμι’ τους θυμάμαι να μου λένε. Είναι κουστούμι όμως. Δεν έχει την τρέλα της Νίνας ή της Μάσα”.

 

“Με την Τίρζα αυτό το πρόβλημα δεν το είχα. Γιατί το κοινό δεν την ήξερε”.

Πάντως ανεξαρτήτως πόσο διάσημο ή όχι είναι το έργο που σκηνοθετείς, φαίνεται πότε βρίσκεσαι εσύ από πίσω.

“Χαίρομαι που το λες. Απλώς, ελπίζω να μη γίνει μανιέρα”.

Δεν το πιστεύω αλλά στο εύχομαι. Κάθε παράστασή σου, είναι γεμάτη από εικόνες. Κυρίως κινηματογραφικές. Να υποθέσω ότι ο κινηματογράφος θα είναι το επόμενο σκηνοθετικό σου βήμα;

 

Γελάει και με κοιτά όλο χαρά.

“Πάρα πάρα πάρα πολύ θα ήθελα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο”.

Έπειτα, χαμηλώνει το βλέμμα.

“Ωστόσο, δεν έχω ακόμα την τεχνική. Πέρα από τις εικόνες με τις οποίες ούτως ή άλλως δουλεύω και στο θέατρο. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς”.

 

Τώρα με ‘τρώει’ να σου ζητήσω μερικές δικές σου ευτυχισμένες εικόνες από το θέατρο.

“Είμαι στην Τίρζα και την στήνουμε. Έχουμε περιθώριο ενός μηνός αν θυμάμαι καλά, μπορεί και λιγότερο. Στη σκηνή έχουμε ένα τραπέζι υπερβολικά μεγάλων διαστάσεων και εγώ αρχίζω να πνίγομαι και να μονολογώ: “Δεν το μπορώ είναι τεράστιο”. Τα παιδιά με κοιτούν αμίλητα. Γυροφέρνω μέσα στο θέατρο. Πέρα δώθε. Σε κάποια φάση βλέπω ένα καπάκι μήκους πέντε μέτρων και πλάτους πενήντα. Το παίρνω και το ακουμπάω πάνω σε ένα στρογγυλό τραπεζάκι πάνω στην σκηνή. Και αρχίζω να το γυρνάω. Και να ανακατεύω τη σκηνή και τους ανθρώπους. Ένιωσα ευτυχία γιατί μόλις είχα λύσει το σκηνοθετικό και εικαστικό πρόβλημα της Τίρζα.

 

Μία ακόμη ευτυχισμένη στιγμή μου ήταν όταν στο Φιλοκτήτη άρχισα να χρησιμοποιώ τα μαδέρια ή όταν σκέφτηκα να βάλω τις καρέκλες στον Προμηθέα”.

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Errika Roussou (@hysterrika) στις Σεπ 4, 2014, 1:04μμ PDT

 

Η ευτυχία σου έχει άμεση σχέση με την ύλη.

 

Έκανε μία παύση, και εγώ άλλη μία. Η φωνή των τζιτζικιών με ένα χαλί από ήχους δρόμου, έκανε τώρα ‘εκπομπή’ στο μαγνητοφωνάκι που βρισκόταν ανάμεσά μας. Άφησα το χρόνο να τρέχει. Ένα κορνάρισμα με επανέφερε -στην κουβέντα, την πλατεία Μαβίλη, τη Γη. Τον ευχαρίστησα γι αυτήν την τόσο όμορφη τελευταία πρόταση και του ζήτησα να μου μιλήσει για τα σχέδια της σεζόν που έρχεται. “Για τρίτη χρονια θα παιχτεί το Μένγκελε ευελπιστούμε στο Θέατρο Θησείον. Την ίδια περίοδο θα παίζεται και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Αυλαία. Μου το έχουν ζητήσει και από την Πάτρα και την Κύπρο. Το Φεβρουάριο, θα κάνω ένα ακόμη έργο του Θανάση Τριαρίδη, λέγεται Οιδίνους (πρησμένος νους) στο θέατρο Πορεία με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και την Άννα Μάσχα”.

 

Όταν άκουσα Άννα Μάσχα δεν σου κρύβω ότι καταχάρηκα καθώς τη θεωρώ ως μία από τις καλύτερες ερμηνεύτριες της θεατρικής σκηνής, ωστόσο η αμέσως επόμενη πρότασή του ήταν εκείνη που με εξέπληξε. “Αυτήν τη χρονιά θέλω να την αφιερώσω στα παιδαγωγικά. Φτιάχνω ένα εργαστήρι και θα ήθελα να αρχίσω να διδάσκω πιο συστηματικά σε δικό μου χώρο. Στόχος μου είναι να φτιάχνω δημιουργούς που έχουν δοκιμαστεί σε όλα σκηνοθεσία, εικαστικά, υποκριτική. Ο κάθε ένας θα πάρει την κλίση του”.

Φαντάστικ! Του είπα και πραγματικά, το εννοούσα. Είναι σημαντικό υπό τέτοιες δυσμενείς συνθήκες να υπάρχουν άνθρωποι που επενδύουν στην εκπαίδευση. Γιατί μεταξύ μας και μεταξύ τόσων και τόσων ‘σωτήρων’ η μοναδική που θα μπορούσε να μας βγάλει από τη λούπα της απογοήτευσης και της ανημποριάς, είναι η εκπαίδευση.

Πρόγραμμα περιοδείας της παράστασης Προμηθέας Δεσμώτης

Κυριακή, 6 Σεπτεμβρίου: Βύρωνας, θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη

Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου: Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Αθήνα

Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου: Κορυδαλλός, Δημοτικό Θέατρο «Θανάσης Βέγγος»,

Πέμπτη, 17 Σεπτεμβρίου: Κηποθέατρο Παπάγου