New Adventures In Hi-Fi 2.11: Ο επιλογικός θρίαμβος του Leonard Cohen
- 5 ΝΟΕ 2016
Update 11/11: “Είναι με μεγάλη θλίψη που αναφέρουμε πως ο θρυλικός ποιητής, τραγουδοποιός και καλλιτέχνης, Leonard Cohen, έχει πεθάνει. Χάσαμε έναν από τους πιο αγαπημένους οραματιστές της μουσικής.” Αυτό ανέφερε το ποστ της επίσημης σελίδας του Leonard Cohen στο facebook, το οποίο δημοσιεύτηκε αργά χθες το βράδυ, ανακοινώνοντας τον θάνατο του μεγάλου μουσικού.
Ο Leonard Cohen πέθανε στα 82 του, λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του ανατριχιαστικού άλμπουμ-επιλόγου του, ‘You Want It Darker’, για το οποίο είχαμε γράψει πρόσφατα. Ακολουθεί το original κείμενο.
***
Αυτήν την εβδομάδα θα μπορούσαμε απλά να το ρίξουμε στον Leonard Cohen, αλλά σου έχουμε κι άλλα τέσσερα άλμπουμ που πρέπει να τσεκάρεις.
Leonard Cohen – You Want It Darker
Το Vantablack είναι ένα υλικό που ανακάλυψε πριν 2 χρόνια μια βρετανική ομάδα επιστημόνων ως την πιο σκοτεινή ύλη στον πλανήτη. WRONG και middle finger στην ομάδα επιστημόνων από έναν 82χρονο τραγουδιάρη. Η πιο σκοτεινή ύλη είναι επίσημα πλέον το You Want It Darker, που όσο και να το θέλει κανείς δεν γίνεται πιο dark.
O Leonard Cohen με τη βοήθεια του γιου του, Adam, στην παραγωγή και τη σύνθεση της μουσικής, φτιάχνει ένα άλμπουμ που φαίνεται να είναι το κύκνειο άσμα του. Τα κομμάτια έχουν μια κρυφή δυναμική. Μοιάζουν με αντίστροφο American Recordings από τον Johnny Cash που διασκεύαζε τραγούδια με δυνατές κιθάρες και τα έκανε δακρύβρεχτες κηδείες. Η φωνή του είναι πια ένα φερέφωνο του ταλαιπωρημένου σώματος του που όμως δεν παραδίνεται άλλα ούτε και αρνείται την κατάσταση του. Δεν είναι πια ερωτική αλλά σοφή. Ούτε οι στίχοι είναι πλέον ερωτικοί. Είναι μια αποτίμηση, ένας απολογισμός της ζωής του και καταλογισμός μαζί. Μια παραδοχή των ευθυνών του, μέσα από θρησκευτική ενδοσκόπηση. Μια συνειδητοποίηση του τέλους όπως με σαφήνεια λέει στο “Leaving the table” ξεκινώντας με τη φράση «I’m leaving the table, I’m out of the game». Πολλοί μιλάνε για το θρίαμβο και το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Εγώ θα αρκεστώ στο ότι είναι το πιο ειλικρινές και ουσιωδώς βαθύ άλμπουμ του από το Dear Heather.
Άχρηστη Πληροφορία 1: Ο Bob Dylan του είχε πει μια φορά «κάποιος μου είπε ‘είσαι το Νούμερο 1 αλλά εγώ είμαι το Νούμερο 2’. Εγώ θα πω ότι εσύ είσαι το Νούμερο 1, γιατί εγώ είμαι το Νούμερο Μηδέν». Αυτό που σωστά μάλλον κατάλαβε ο Cohen είναι ότι ο Dylan εννοούσε πως ο ίδιος είναι εκτός συναγωνισμού ενώ ο Cohen είναι απλά καλός.
Άχρηστη Πληροφορία 2: Στο κομμάτι ‘Travelling light’ κάνει δεύτερα φωνητικά η Athena Andreadis. Στο πρώτη της άλμπουμ την επίβλεψη της παραγωγής είχε αναλάβει ο Joe Boyd, κάποτε παραγωγός των Pink Floyd.
Άχρηστη Πληροφορία 3: Δεν του άρεσαν ποτέ οι Beatles!
Κλάψε-Γοερά Πληροφορία: Στις 28 Ιουλίου του 2016 πέθανε η Marianne Ihlen, η μούσα που ενέπνευσε τον Coen να γράψει το ‘So long Marianne’. Εδώ θα βρείτε το τελευταίο γράμμα που της έστειλε ο Leonard Cohen λίγες μέρες πριν πεθάνει, καθώς και την απάντηση της οικογένειας της. Χαρτομάντιλα, πολλά χαρτομάντιλα.
The Handsome Family – Unseen (Milk & Scissors Label)
Είκοσι και βάλε χρόνια και 10 άλμπουμ μετά, επιτέλους μπορεί κανείς οπουδήποτε εκτός Ηνωμένων Πολιτειών (μην πω μόνο εκτός Σικάγο), να μιλήσει για το ανδρόγυνο των Brett και Rennie Sparks χωρίς να νομίζουν οι υπόλοιποι ότι μπερδεύτηκε με τους Kelly Family. Το ‘Far from any road’ που ακούστηκε στην πρώτη σεζόν του True Detective, τους εξασφάλισε λίγο χρόνο με ένα ευρύτερο κοινό που μπορεί να δώσει λίγη παραπάνω σημασία στην καταραμένη country του ντουέτου. Ο όρος gothic country όμως νομίζω ότι τους ταιριάζει καλύτερα κι ας μην είναι σκληροπυρηνικοί deathάδες όπως οι Those Poor Bastards ή εκρηκτικοί όπως οι 16 Horsepower. Τραγουδούν τα παραδοσιακά american ballads τους με μια σπιτική ζεστασιά. Είναι λίγο Fargo στο σαλόνι με το τζάκι αναμμένο και καρό κουβέρτα να σου σκεπάζει τα πόδια ενώ πίνεις ζεστό τσαγάκι με λίγο κονιάκ. Η πρόσφατη αποδοχή που γνώρισαν δεν τους επηρέασε καθόλου και παραμένουν πιστοί στον ήχο τους και τη θεματολογία τους.
The Growlers – City Club (Cult Records)
Αποχώρηση από το psych-punk-folk στιλάκι που τους έφερε στα πράγματα. Η μπότα στα drums βάρυνε και με το κατάλληλο πείραγμα μπορεί να ακουστεί ακόμα πιο δυναμική για να είναι πιο ευχάριστη για τα εφέμ. Παραγωγή τύπου Black Keys και τελευταίων Arctic Monkeys αλλά χωρίς ακόμα να μπορούν να ακουστούν τόσο ευφυείς και sexy όσο οι προαναφερθέντες. Σε πρώτη ακρόαση είναι δεδομένη απογοήτευση γιατί απλά δεν ήθελα να αλλαξοπιστήσουν και να εξακολουθούν να είναι ο ποιοτικός αντίποδας των Allah-Las. Δυστυχώς και σε δεύτερη και σε τρίτη ακρόαση δεν άλλαξε τίποτα. Huge egotistic ήχος που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν ένα δίσκο πριν. Aπό δω και πέρα έχουν αποφασίσει να μην παίζουν στο An αλλά από Fuzz και πάνω. Δεν θέλουν να βλέπουν άλλους Bill Murrays στις συναυλίες τους, αλλά προτιμούν μερικούς Liam Hemsworths με τις γκόμενες τους. Τουλάχιστον αφού την έκαναν τη στροφή, ας φρόντιζαν να έχουν και μερικά καλά τραγούδια παραπάνω. Οπωσδήποτε όμως thumbs up για το παρακάτω video που είναι stayin’ alive στη φωλιά του κούκου από blaxploitation σκηνοθέτη.
Ultimate Painting – Dusk (Trouble In Mind)
O Jack Cooper και ο James Hoare έχουν καλή καταγωγή. Δεν ξέρω αν είναι γόνοι σπουδαίων βρετανικών οικογενειών αλλά έχουν προϋπηρεσία σε δύο αξιόλογες μπάντες. Ο πρώτος προέρχεται από τους αρκετά συμπαθείς γκαραζοpop Mazes με 4 άλμπουμ ανοδικής προοδευτικής πορείας. Ο δεύτερος είναι μέλος των πιο κιθαριστικών dreampopers Veronica Falls που δεν τα έχουν πάει άσχημα με τα δύο τους άλμπουμ.
Εδώ οι Ultimate Painting βρίσκονται στον τρίτο τους δίσκο και μάλλον δεν είναι πλέον side project αλλά full time απασχόληση. Συνολικά τους βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέροντες από τις μπάντες που είχαν πριν. Πολύ πιο συγκροτημένη pop, με πιο adult χαρακτήρα στις κιθάρες που δεν έχουν καμία σχέση με τον εφηβικό ενθουσιασμό των Mazes ή των Veronica Falls. Μάλιστα είναι ακόμα πιο αργό από τα δύο πρώτα τους. Είναι στα όρια της ντάγκλας αλλά με την έννοια ότι οι μελωδίες τους είναι τόσο γλυκές και εθιστικές και ο ρομαντισμός διάχυτος. Απλοί και minimal ρυθμοί, κρύβουν κάτι από Feelies, πρώιμους R.E.M. και (έχω βαρεθεί να το γράφω) Velvet Underground. Δηλαδή Άγγλοι με αμερικάνικο ήχο. Μπορεί να γίνει καλύτερο;
Άχρηστη Πληροφορία: δεν τους αρέσουν οι Rolling Stones. Για την ακρίβεια το ‘Have you seen your mother, baby’ το βρίσκουν απαίσιο, αλλά έγραψαν ένα κομμάτι για τον Brian Jones, το ‘Song for Brian Jones’ και για τον τρόπο που οι Stones προσπάθησαν να θάψουν την ιστορία του.
The Early Years – II (Sonic Cathedral Recordings)
Το πρώτο τους άλμπουμ ήταν για μένα μια γενναία, experimental επιμήκυνση του ‘Interstellar overdrive’ (αλλά στη live 16λεπτη εκδοχή του) μαζί με ‘Negativeland’ σε ένα ολόκληρο δίσκο με δυνατές κιθάρες.
Το παραπάνω είναι μια χοντροκομμένη απλοποίηση, αλλά όταν έμαθα ότι βγάζουν το 2ο άλμπουμ τους μετά από 10 χρόνια, κάπως έτσι επανήλθε στη μνήμη μου ο ήχος του ντεμπούτο τους. Η περίπτωση τους δεν είναι καθόλου σπάνια. Έβγαλαν ένα δίσκο που πήγε καλά και δεν μπόρεσαν να τα βρουν μεταξύ τους για να συνεχίσουν, αφού δεν ήθελαν τα ίδια πράγματα. Τα χρόνια πέρασαν, οι εγωισμοί και τα πείσματα έμειναν να κάνουν παρέα στα ξεχασμένα νιάτα τους και πιο ώριμοι πλέον κατάφεραν να συνεργαστούν και πάλι για να συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει. Το ΙΙ ξεκινάει με το ‘Nocturne’ σαν την τέλεια τομή kraut rock και post punk και στο ‘Do it again’ παίζουν πάλι με τις ευλογίες του Klaus Dinger και του Ian Curtis. Αυτά όμως τα περίμενα. Αυτό που με κόλλησε στον τοίχο είναι η τριάδα που κλείνει το άλμπουμ με τρία synth-based ambient διαλείμματα με πιο προσεκτικό χτίσιμο, σαν να έχει κάνει μελέτη κατασκευής ο Brian Eno.
ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ NEW ADVENTURES IN HI-FI