O Luther είναι ο πιο σκληρός μπάτσος εκεί έξω

Υπάρχουν σειρές και σειρές. (Αλλά μην πείτε ότι το μάθατε από μένα). Υπάρχουν αυτές οι εύπεπτες σειρές που μοιάζουν με καζάν ντιπί μετά από ένα βαρύ γεύμα. Αυτές που σου αλλάζουν τη γεύση. Όπου γεύμα βάλε μια δύσκολη ημέρα και όπου αλλιώτικη γεύση, βάλε αυτό που θέλεις όταν το μυαλό σου έχει γίνει τσίχλα και σκέφτεσαι πολύ σοβαρά να πάρεις καραμπίνα και να αρχίζεις να μοιράζεις σφαίρες αντί για καλησπέρες. Ναι, αυτές οι σειρές. Λέγε με Suits ή Graceland. Ή το φρέσκο Quantico. Που όλοι είναι όμορφοι. Και έχει πάντα ήλιο. Σαν να παίζει το Paradise City με άλλα λόγια και να μπαίνει καπάκια το Λιωμένο Παγωτό. Δεν χορεύεις (προς Θεού), αλλά μέσα σου νιώθεις με αγαλίαση. Την ξέρεις αυτή τη μελωδία. Τους ξέρεις αυτούς τους στίχους. Κι ώρες-ώρες τους χρειάζεσαι.

Νιώθω σιγά σιγά ότι μου τελειώνουν οι αλληγορίες. Σαν να… (πραγματικά πρέπει να σταματήσω).

Υπάρχουν, όμως και οι άλλες οι σειρές. Οι πηχτές. Οι μεστές σαν παιχνίδι βετεράνου φόργουορντ που από το “3” πήγε στο “4” (δεν ξέρω τι έχω πάθει). Σαν το Wire για παράδειγμα, την καλύτερη σειρά που έγινε ποτέ. Σαν το Fargo. Σαν το True Detective. Κάθε επεισόδιο και μια διαφορετική ταινία. Οι σειρές που δεν τις βλέπεις, τις παρακολουθείς.

Τέτοια ακριβώς είναι το “Luther”, που σας είχε παρουσιάσει πριν 39 μήνες ο Θόδωρας ο Δημητρόπουλος γράφοντας ότι “δεν υπάρχει μόνο η αμερικάνικη τηλεόραση”. Το κείμενο αυτό δεν ανακαλύπτει την Αμερική. Αφενός γιατί η σειρά προβλήθηκε πρώτη φορά το 2010 και αφετέρου γιατί δεν είναι αμερικάνικη, αλλά αγγλική. Γράφει BBC από την κορυφή ως τα νύχια.

Σαν γεροντοέρωτας ένα πράγμα. Τυφλωμένος κι εγώ από την έξαψη του νεοφώτιστου. Ανακάλυψα τον “Luther” πριν από ένα μήνα. Και το γεγονός ότι τυχαία έμαθα ότι βγαίνει και 4ος κύκλος (15 Δεκεμβρίου) με κάνει πολύ χαρούμενο. Σαν να έρχονται τα Χριστούγεννα… Χμ…. Για μια στιγμή…

Luther, λοιπόν. Βαρύς σαν μολύβι. Υποδυόμενος από έναν εξαιρετικό ηθοποιό, τον οποίο γνωρίσαμε ως τον εκπληκτικό Stringer Bell στο Wire,  τον είδαμε να την πέφτει στην Σαρλίζ Θερόν στον “Προμηθέα”, κάναμε ότι δεν κοιτούσαμε όταν σημείωσε career low φορώντας χρυσά κέρατα στον “Θορ” και τον υποστηρίζουμε φανατικά ως τον επόμενο Τζέιμς Μποντ, δηλαδή Τζέιζμποντ όπως αποκαλείται στο Τριανταφυλλέικο.

Ο DCI John Luther βγήκε από τη μεγάλη των μπάτσων σχολή, που τους θέλει χωρισμένους, να οδηγούν σαράβαλο, να λένε θανατηφόρες κοφτές ατάκες και να είναι ιδιοφυΐες. Δεν του αρκούσε όμως το ένα πτυχίο και αποφάσισε να πάει για μεταπτυχιακό. Στη “Σχολή των Σκληρών Καργιόληδων” αποφοιτώντας με το βαθμό του “Πραγματικά Πολύ Σκληρού Καργιόλη”.

Αυτού που συλλαμβάνει τους πιο αδίστακτους serial killers χωρίς να κουβαλάει όπλο πάνω του, γιατί “δεν του αρέσουν”. Αυτού που φοράει διαλύει την προσωπική του ζωή γιατί τον ενδιαφέρουν περισσότερο από ότι θα έπρεπε τα θύματα στα χέρια των δολοφόνων. Αυτού που ακροβατεί από το πρώτο ως το τελευταίο (τηλεοπτικό) δευτερόλεπτο πάνω από τη γραμμή του νόμου. Την οποία μάλιστα (SPOILER) πατάει αρκετά συχνά. Για την ακρίβεια δεν την πατάει απλά. Την ξενυχιάζει.

Όλη η σειρά είναι μια τέτοια ακροβασία. Ένας χαρισματικός ντεντέκτιβ που ασχολείται με “σοβαρά εγκλήματα και κατά συρροήν δολοφόνους”, που βλέπει τα αγαπημένα του πρόσωπα να σκεπάζονται από το σκοτάδι γύρω του, που προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια της διαλυμένης του ζωής.

Ένας υπέροχος τύπος που φοράει συνεχώς τα ίδια ρούχα. Ένα χοντρό παλτό, γκρι κουστούμι, μπεζ πουκάμισο και μια κόκκινη γραβάτα. Μουντίλα, δηλαδή. Απλά υπέροχος.

Και η ίδια η σειρά μοιάζει με τον Λούθερ. Ντυμένη από εκπληκτική μουσική (φαίνεται με το καλημέρα από την διασκευή του Paradise Circus των Massive Attack), εξοπλισμένη από όμορφα πλάνα του γκρίζου Λονδίνου και ζωσμένη με μια σφιχτή πλοκή. Να φανταστεί κανείς – για το τελευταίο – ότι οι τρεις πρώτες σεζόν έχουν συνολικά 14 επεισόδια, αλλά αυτό δεν εμποδίζει κανέναν. Δεν σου φαίνεται λίγο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι από τις σειρές που σε λιγώνουν. Το αντίθετο. Είναι από αυτές που λένε πράγματα χωρίς να τα ακούσεις ποτέ. Από αυτές που βασίζονται στην στιβαρότητα των χαρακτήρων τους (σαν το Wire καλή ώρα).

Η οποία – όπως και όλα τα υπόλοιπα – δεν εκδηλώνεται. Την καταλαβαίνεις από τα βλέμματα. Τα “όχι” που σημαίνουν “ναι”. Εδώ τίποτα δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι ανάλαφρο. Για παράδειγμα στο Luther δεν θα σου πει κάποιος ότι αυτός “είναι γλίτσας”. Θα στο δείξει. Δεν θα στο εξηγήσει. Θα πρέπει να το καταλάβεις. Όπως για παράδειγμα χρειάστηκαν να περάσουν τρεις σεζόν για να συνειδητοποιήσεις ότι ο πρωταγωνιστής δεν φοράει συνέχεια τα ίδια ρούχα, αλλά έχει μόνο ίδια ρούχα. Έτσι σε βοηθάει να εξερευνήσεις τους χαρακτήρες, να βιώσεις τα στυγερά εγκλήματα και να πάρεις τις απαντήσεις σου. Άλλο παράδειγμα;

Συμπαθής τύπος σκοτώνει έναν σκατόψυχο που εν πάση περιπτώσει του άξιζε να πεθάνει. Η αστυνομία τον έχει κολλήσει στη γωνία, συνδυάζοντας τα δαχτυλικά του αποτυπώματα. Εκείνος δεν φεύγει, αλλά βάζει το χέρι του στο μπλέντερ. Κι εσύ αναρωτιέσαι “γιατί δεν φεύγεις ρε άνθρωπε μου και βάζεις το χέρι σου στο μπλέντερ”. Μετά από 4-5 σκηνές θα πει μόνος του σε ανύποπτη φάση ότι “η γυναίκα του είναι άρρωστη και δεν μπορεί να την αφήσει μόνη της”. Με άλλα λόγια δεν σου δίνει το φαγητό στο πιάτο. Σε κάνει να βγεις από τη σπηλιά και να κυνηγήσεις μόνο σου την τροφή σου.

Όλα αυτά σε ένα υπέροχο -και ελάχιστα αγγλικό κι όμως- λονδρέζικο σκηνικό. Μέσα στον σκοτεινό κόσμο του DSI John Luther, του καλόκαρδου Πραγματικά Πολύ Σκληρού Καργιόλη.