Ο Mads Mikkelsen γεννήθηκε για να κάνει τον villain
Ο Mads Mikkelsen μάς μιλάει αποκλειστικά για όσα τον κάνουν τον ιδανικό villain, για την απελευθέρωση του voice acting και για τα αγαπημένα του παιδικά Χριστούγεννα.
- 21 ΔΕΚ 2024
Ο Mads Mikkelsen ισχυρίζεται ότι έχει βιώσει την αποτυχία από πρώτο χέρι. Ως έφηβος ήταν σωματικά μαζεμένος, πράγμα που πρέπει να ήταν ιδιαίτερα διαμορφωτικό σε μία χώρα όπου έχουν όλοι το ύψος ενός ορόφου. Πήρε μπόι τελικά, όμως αυτό δεν συνέβη μέχρι που σταμάτησε να κάνει προπόνηση ακροβατικών καθημερινά επί ώρες στα 17 του. Ήταν επίσης ο νεότερος στην τάξη του.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην εργατική τάξη της Κοπεγχάγης, ο Mikkelsen εκπαιδεύτηκε ως γυμναστής αλλά στράφηκε σε μία σχεδόν δεκαετή καριέρα ως χορευτής, σπουδάζοντας στη σχολή Martha Graham στη Νέα Υόρκη και στην Balettakademien στη Σουηδία. Τον έλκυε λιγότερο η αισθητική του χορού και ο στόχος κάποιας τέλειας τοποθέτησης και περισσότερο τα δραματικά του στοιχεία – η λαχτάρα στο πρόσωπο, η ενέργεια πίσω από ένα άλμα. Αγαπούσε περισσότερο, εν τέλει, τις ευκαιρίες που του έδινε ο χορός για να παίξει μία ιστορία.
Η επιτυχία που πυροδότησε τη συνέχεια ήταν στο Pusher, μία δανέζικη γκανγκστερική ταινία γυρισμένη με ελάχιστο μπάτζετ που έγινε cult. Ο Mikkelsen είχε, τότε, διαμορφώσει τον χαρακτήρα του εκεί, τον Tony, με πρότυπο τον χαρακτήρα του Robert De Niro στο Mean Streets. Είχε όμως μία φρενήρη ενέργεια και έναν νατουραλισμό εντελώς δικό του.
Ο Mikkelsen είναι συχνά πρωταγωνιστής έκτοτε, απλώς όχι στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου οι πιο αξιοσημείωτοι ρόλοι του είναι οι κακοί.
«Στην υποκριτική βασίζονται όλα», μου λέει σε αποκλειστική συνέντευξη μαζί του με αφορμή το voice acting του στο Mufasa: The Lion King. «Είμαστε ηθοποιοί. Αν είμαστε τυχεροί, μας προσφέρονται διαφορετικά είδη, αλλά είτε κάνω κάποιο οικογενειακό δράμα στη Δανία, είτε κάποιο μπλοκμπάστερ περιπέτειας, πάλι για υποκριτική μιλάμε. Είναι απλώς διαφορετικά genres, διαφορετικά μπάτζετ και διαφορετικές προσεγγίσεις, όμως προέρχονται από το ίδιο μέρος».
Η Δανία δεν έχει κακούς με τον ίδιο τρόπο που έχει η Αμερική. Οι χαρακτήρες που υποδύεται σε εκείνες τις ταινίες είναι συχνά απλοί πολίτες σε ακραίες καταστάσεις όπως στις ταινίες του σκηνοθέτη Thomas Vinterberg The Hunt και Another Round, στις οποίες είχε υποδυθεί έναν δάσκαλο που κατηγορείται για σεξουαλική επίθεση σε ένα παιδί, και έναν άλλο που χάνεται σε ένα πείραμα με συνεχή μέθη αντίστοιχα. Ακόμα και οι ήρωές του είναι αρκετά γκρίζοι ηθικά ώστε να χαστουκίσουν, ας πούμε, ένα μικρό κορίτσι στο πρόσωπο όπως συνέβη στο Promised Land.
Στο Casino Royale του 2006 υποδύθηκε τον Le Chiffre, έναν κατάσκοπο που έκλαιγε αίμα, τον γνωστό ψυχίατρο-κανίβαλο στη σειρά Hannibal, τον Grindelwald στο Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore, και τον στρατηγικό, λακωνικό Master Kaecilius στο Doctor Strange. Μέχρι και έναν κακό λογιστή στο κλιπ Bitch Better Have My Money της Rihanna που είχε σκηνοθετήσει η ίδια έχει παίξει. Πρόσφατα υπήρξε και ναζιστής επιστήμονας στο Indiana Jones and the Dial of Destiny. Υπήρχαν στιγμές στο τελευταίο που μπορούσες να πιάσεις τον εαυτό σου να αγχώνεται για λογαριασμό του Voller, πριν θυμηθείς ότι πρόκειται για ναζιστή.
Είναι η ικανότητα του Mikkelsen στο να προκαλεί ενσυναίσθηση για αντιπαθητικούς χαρακτήρες. Στους ρόλους του ως κακός τείνει να μιλάει πολύ διακριτικά, ανοίγοντας σπάνια το στόμα του πιο πλατιά από μία σχισμή. Η σκοτεινή ψυχραιμία αυτών των χαρακτήρων κάνει τις στιγμές στις οποίες καταρρέουν ακόμα πιο αποπροσανατολιστικές. Κάθε μια από αυτές τις ξαφνικές εκδηλώσεις συναισθημάτων είναι σαν βουτιά σε μια ακίνητη, μαύρη λίμνη. Τι μπορεί να συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια;
«Η βάση ενός κακού χαρακτήρα στις μέρες μας μπορεί να έχει αλλάξει από, ας πούμε, τις αρχές της δεκαετίας του ’70, είναι λίγο πιο διαφοροποιημένη», εξηγεί όταν τον ρωτάω τι έλκει τόσο πολύ το Χόλιγουντ στην κακή του πλευρά. «Σήμερα τους αρέσει να υπάρχει μία ανθρώπινη πλευρά στον κακό. Κάτι αναγνωρίσιμο. Δεν βρίσκεται πάντα στο σενάριο αυτό, αν υπάρχει όμως θέλουν πραγματικά να γίνει το σήμα κατατεθέν του. Υποθέτω ότι ίσως εγώ, σε κάποιο βαθμό, το φέρνω αυτό στο τραπέζι».
Αναρωτιέμαι ποιο είναι το κριτήριο, αυτή τη στιγμή στην καριέρα του, για την επιλογή κάθε νέου ρόλου.
«Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει ποτέ ο τρόπος που διαλέγω. Όταν υπάρχει μία ιστορία που βρίσκω ενδιαφέρουσα, ή ένας χαρακτήρας, ή ένα όραμα από έναν σκηνοθέτη, τότε είναι που έχει κερδηθεί η προσοχή μου, και τότε αρχίζουμε να μιλάμε γι’ αυτό και μπορεί να αναπτυχθεί από εκεί και πέρα. Πάντα το ίδιο ήταν. Με το Mufasa ήταν εύκολο. Μεγάλωσα με τη Disney, όλοι μεγάλωσαν με τη Disney. Ακόμα και οι γονείς μας. Ήταν πάντοτε εκεί. Το να είσαι μέρος αυτής της οικογένειας όμως από το μηδέν, όταν βρίσκεσαι στη διαδικασία δημιουργίας εξαρχής, είναι μία σπάνια, μοναδική κατάσταση».
Το Mufasa είναι ένα prequel του Lion King που εστιάζει στον δεσμό του ομώνυμου ήρωα με τον αδερφό του, Scar, και τη συνάντησή τους με χαρακτήρες όπως η Sarabi και ο Rafiki σε μία στιγμή όπου όλοι τους βρίσκονταν σε διαφορετικές αναζητήσεις. Ο Mikkelsen έδωσε τη φωνή του στον Kiros, έναν χαρακτήρα κομβικό στην εξέλιξη του Scar όπως τον γνωρίσαμε στην ταινία του 1994.
«Είναι ένα λιοντάρι-αλμπίνος και αυτό δεν δίνει καλές πιθανότητες στο ζωικό βασίλειο. Τον έδιωξαν από την αγέλη του από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Είναι ένας επιζών με καρδιά γεμάτη πίκρα, που παίρνει στα χέρια του τη δική του αγέλη. Τα λιοντάρια-αλμπίνοι είναι επίσης ζώα αγέλης που θέλουν και αυτά το μικρό τους κομμάτι από την τούρτα. Σε αυτή την περίπτωση όμως, επειδή η καρδιά του Kiros είναι πια τόσο σκοτεινή, θα προτιμήσει να πάρει ολόκληρη την τούρτα».
«Θα έλεγα ότι ο Scar είναι ο ένοχος για την εξέλιξή του», συμπληρώνει. «Είναι ένα νεαρό λιοντάρι που πάντα ήθελε έναν αδελφό. Και τον αποκτά, απλά αποδεικνύεται ότι ο αδελφός του είναι πιο γενναίος από αυτόν, πιο έξυπνος από αυτόν, πιο αγαπητός από αυτόν. Έτσι αυτή η αγάπη μετατρέπεται σιγά-σιγά σε μίσος. Το κάνει μόνος του, απλά χρειάζεται κάποιον να τον σπρώξει να κάνει το τελευταίο βήμα και να ενταχθεί στη σκοτεινή πλευρά. Εκεί έρχεται ο Kiros».
Δεν θυμάται την πρώτη φορά που είδε το Lion King, θυμάται όμως ότι το έχει δει αμέτρητες φορές με την κόρη του.
«Υπάρχουν λόγοι που έγινε ένα τόσο κλασικό έργο. Είναι μία ιστορία μεγαλύτερη από τη ζωή. Είναι μία σαιξπηρική ιστορία και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο μπορείς να ξαναγυρίσεις σε αυτήν. Το Mufasa είναι επίσης μια σαιξπηρική ιστορία, που όμως δεν προσπαθεί να αντιγράψει την πρώτη. Προσπαθεί να μας πει και να μας δείξει το πώς ο Mufasa έγινε ο Mufasa και πώς ο Scar έγινε ο Scar. Είναι μια όμορφη ιστορία για την αγάπη, το μίσος και τη ζήλια. Όσα κάνουν στους ανθρώπους. Και στα λιοντάρια!»
Το Βιβλίο της Ζούγκλας θυμάται πολύ χαρακτηριστικά να τον χαράζει όταν το είχε πρωτοδεί, υπάρχει όμως και ο Ferdinand the Bull του 1938, ως μέρος των πιο αγαπημένων του χριστουγεννιάτικων, παιδικών αναμνήσεων.
«Κάθε Χριστούγεννα βλέπαμε μία, ίσως δύο ώρες τηλεόραση. Στη Δανία υπήρχε μία χριστουγεννιάτικη εκπομπή της Disney όπου έδειχναν μικρά αποσπάσματα από κάποια μεγάλη ταινία μεγάλου μήκους, ή μόνο τις ταινίες μικρού μήκους. Μας άρεσε πολύ. Κάθε χρόνο η οικογένεια μαζευόταν και παρακολουθούσε το ίδιο ξανά και ξανά και ξανά, και το λατρεύαμε. Υπήρχε μία ταινία για έναν ταύρο που αγαπούσε τα λουλούδια. Μία μέρα κάθεται πάνω σε μια μέλισσα και εκρήγνυται, και έτσι φάνηκε πόσο δυνατός ήταν. Έτσι όλοι οι ταυρομάχοι τον ήθελαν στην αρένα. Όταν όμως μπήκε στην αρένα, κάθισε και μύρισε τα λουλούδια».
Ο Mikkelsen είχε ήδη ασχοληθεί με τη διαδικασία του voice acting σε video games ως τώρα, με χαρακτήρες όμως που θα είχαν τη μορφή του στην τελική τους διαμόρφωση. Στο Mufasa ήταν η πρώτη φορά που η δική του δουλειά με τη φωνή βοήθησε στην ίδια τη δημιουργία του χαρακτήρα του, βάσει των οδηγιών του οσκαρικού δημιουργού Barry Jenkins (Moonlight) που σκηνοθέτησε την ταινία.
«Ξεκινήσαμε με ένα σχέδιο, χωρίς τίποτα κινούμενο, και μετά με μία σκηνή όπου δοκιμάσαμε διάφορα πράγματα ώστε ο Barry να έχει αρκετό υλικό για να δουλέψει. Όταν είδαμε τον Kiros την επόμενη φορά, είχε γίνει animation σε κάποιο βαθμό και έτσι κάναμε άλλη μία προσπάθεια. Όσο πιο πολύ γινόταν το animation των λιονταριών, τόσο περισσότερο μπορούσα να δω το πώς έμοιαζε ο Kiros. Άλλαξε αρκετά. Ο τόνος του έγινε πιο χαμηλός. Ίσως επειδή ήταν μεγαλύτερος και δυνατότερος απ’ ό,τι νόμιζα, οπότε δεν μπορούσαμε να τον βάλουμε να μιλάει ψιλά, έπρεπε να πάει χαμηλότερα. Άλλαξε όλο σταδιακά».
«Η μεγαλύτερη επιρροή ήταν ο Barry», συνεχίζει. «Ο Barry και το όραμά του. Μας έλεγε “πήγαινέ το παραπέρα, [ο χαρακτήρας σου] είναι μεγαλύτερος από αυτό”. Ο Barry ήταν ουσιαστικά η κινούμενη εκδοχή των χαρακτήρων, όταν δεν είχαμε τίποτα. Έπρεπε να τους φανταστούμε μαζί του. Ήταν αριστοτέχνης σε αυτό. Εγώ μπορεί να χρειαζόμουν μία συγκεκριμένη οδηγία, κάποιος άλλος κάποια διαφορετική, προκειμένου να εξερευνήσουμε τη φαντασία μας. Εκείνος ήταν η μεγάλη μας έμπνευση. Στην πορεία μπορεί να ερχόταν περισσότερο υλικό, όλο και περισσότερα μικρά κλιπ animation, πάντα όμως ήταν ο Barry αυτός που ήξερε πού θα πήγαινε όλο αυτό».
Τον ρωτάω για το τραγούδι του Kiros. Τα villain songs της Disney άλλωστε είναι εμβληματικά. Τον λούζει κρύος ιδρώτας.
«Δεν είμαι τραγουδιστής. Η πίεση ήταν μεγάλη όταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω την πρώτη μου τραγουδιστική δουλειά στο στούντιο Abbey Road, πράγμα βάναυσο. Νομίζω ότι μετά από μισή ώρα προθέρμανσης και προσπάθειας, οι πάντες γύρω μου με έκαναν να νιώσω τόσο άνετα. Ένιωσα λίγο σαν να έχω βγει έξω, να έχω πιει μερικά ποτά σε ένα καραόκε μπαρ, και να το προσπαθώ. Το προσεγγίσαμε ως στοιχείο του χαρακτήρα και όχι “ας δούμε πώς μπορεί να τραγουδήσει ο Mads”».
Κάποτε η Μελισσάνθη Μάχουτ, η Ελληνίδα ηθοποιός που έδωσε τη φωνή της στον βασικό χαρακτήρα του Assassin’s Creed Odyssey, μου είχε πει σε συνέντευξη πως το voice acting μπορεί να γίνει πιο ανταποδοτικό για τον ηθοποιό απ’ ότι θα περίμενε κανείς, μιας που εκεί δεν χρειάζεται να περιορίζεται από τα φυσικά του γνωρίσματα. Ο Mikkelsen μου δίνει την ίδια αίσθηση κατά κάποιον τρόπο. Η εμπειρία του εδώ ήταν απελευθερωτική.
«Όταν το κάνεις μπροστά στην κάμερα, έχεις περισσότερα εργαλεία στη διάθεσή σου – το σώμα σου, το πρόσωπό σου, την παρουσία σου. Εδώ έχεις μόνο τη φωνή σου. Από την άλλη πλευρά όμως έχεις ένα δώρο. Ζωντάνεψαν για μένα ένα ζώο τόσο μεγαλοπρεπές, που εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να υποδυθώ. Έχουμε να κάνουμε με μία ταινία κινουμένων σχεδίων που συνήθως είναι ένα εξυψωμένο σύμπαν. Πολλές φορές τραγουδάς τις ατάκες σου, τα πάντα είναι εξυψωμένα. Αυτό σημαίνει ότι δίνουμε στους εαυτούς μας κάποια ελευθερία για να παίξουμε εντονότερα απ’ ό,τι θα κάναμε εάν η κάμερα ήταν πάνω μας σε μια κανονική ταινία. Εάν μας δείτε να δουλεύουμε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, θα μας δείτε να κάνουμε πραγματικά τρέλες».
Βρίσκει, κιόλας, άμεση σχέση με το θέατρο.
«Όταν κάνεις θέατρο, υπάρχουν συχνά στιγμές που νιώθεις εντελώς ελεύθερος. Επειδή το θέατρο, όπως και το animation, μπορεί επίσης να είναι μεγαλύτερο από τη ζωή. Όταν κάνεις όμως κάποια ρεαλιστική ταινία, προφανώς υπάρχει ένα συγκεκριμένο όριο, μένεις μέσα στο πλαίσιο της πραγματικότητας. Δίνοντας φωνή σε μία ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney, επιστρέφουμε σε μία κατάσταση όπου μπορείς πραγματικά να γίνεις πολύ μεγαλύτερος από τη ζωή πίσω από ένα μικρόφωνο, χωρίς κάμερα πάνω σου. Ήταν διασκεδαστικό και κάπως ανακουφιστικό».
Τελικά, θα ήθελε να του δίνουν και στις Ηνωμένες Πολιτείες ρόλους όπως αυτούς που του προσφέρονται στη Δανία;
«Φυσικά. Είμαι όμως απόλυτα ικανοποιημένος με το να υποδύομαι τους κακούς του Χόλιγουντ. Για όσο με θέλουν!».
Δεν θα δεχόμασταν τίποτα διαφορετικό.
Το Mufasa: The Lion King κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.
