Ο Νάσος Γαλακτερός έγραψε. Κι εμείς κρατάμε σημειώσεις

Ο Νάσος Γαλακτερός είναι ένας cool τύπος. Για Έλληνας αθλητής (έστω πρώην) είναι αξιοσημείωτα cool.

Αυτο-σαρκαστικός, happy και ρεαλιστής όσο πρέπει ακόμη κι όταν τόλμησε να “σπάσει” τη μέση του και να αναγκαστεί να χαμηλώσει μισό μέτρο κάτω για να χορέψει στο “Dancing with the stars”.

Σε mood “χαλαρώστε-παιδιά-ένα-βιβλίο-έγραψα-δεν-ανακάλυψα-τις-νέες-ιδιότητες-του-μποζονίου”, ακόμη και τώρα που κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα το οποίο μπήκε στην τρίτη χιλιάδα εν ριπή οφθαλμού, ο Νάσος Γαλακτερός μίλησε στο ONEMAN:

Για το τι ώρες έγραφε τον “Τελευταίο του αγώνα”:

“Δεν είμαι άνθρωπος που τα έχει καλά με τον ύπνο -υπολείμματα του μπάσκετ είναι αυτά- κι έτσι πέρασα πολλά 24ωρα γράφοντας και χωρίς ύπνο. Θυμάμαι να κοιτάω έξω από το παράθυρο και να είναι μέρα και την επόμενη στιγμή να έχει νυχτώσει”

Για το πώς νιώθει που βλέπει το βιβλίο του στην αγορά:

“Όταν βλέπω το βιβλίο μου στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου, νιώθω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Νομίζω ότι έχει βάλει το βιβλίο εκεί στα ψέματα για να το δω και μόλις φύγω, θα το μαζέψει. Προχθές στο Public της Θεσσαλονίκης που είδα ανθρώπους στα ταμεία με το βιβλίο μου στο χέρι, νόμιζα ότι βλέπω μαγική εικόνα”

Για τα πραγματικά γεγονότα που εμπεριέχονται στο μυθιστόρημα:

“Υπάρχουν πολλές ιστορίες από την παιδική και την εφηβική μου ηλικία. Ιστορίες που αφορούν την οικογένεια μου, το σχολείο, τη μάχη που γινόταν μέσα μου προκειμένου να διαλέξω τη μουσική ή το μπάσκετ, τη γνωριμία μου με το μπάσκετ αλλά και ιστορίες από τα κορίτσια, στα οποία δεν είχα καμία απολύτως επιτυχία”

Για ένα συγκεκριμένο:

“Ξέρεις γιατί έπαιξα μπάσκετ; Γιατί ο προπονητής του Αμύντα είχε υποσχεθεί σε έναν παίκτη από το σχολείο μου να του δίνει ένα 100άρικο για κάθε παιδί που του έβρισκε με ύψος 1,80. Εγώ τότε ήμουν 13 και 1,88”

Για το γιατί τόσοι υγιείς άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι:

“Γιατί θεωρούμε την υγεία δεδομένη όταν την έχουμε. Η ευτυχία και η δυστυχία στις περισσότερες περιπτώσεις -βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις- είναι στο μυαλό μας. Εμείς δημιουργούμε αυτά τα συναισθήματα”

Για την έμπνευση:

“Η έμπνευση μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή και με οποιαδήποτε αφορμή. Το βιβλίο δεν το ξεκίνησα για να γράψω ένα μυθιστόρημα. Απλώς μια μέρα μου ήρθε να καθίσω να γράψω την πρώτη μου παιδική ανάμνηση. Η μια ανάμνηση έφερε την άλλη κι όταν οι σελίδες άρχισαν να γεμίζουν σκέφτηκα να γράψω και μια φανταστική ιστορία που θα ένωνε τα κομμάτια του παζλ”

Για το μήνυμα που θέλει να περάσει ως συγγραφέας:

“Περιττό να σου πω ότι δεν πίστευα ποτέ ότι θα έδινα συνέντευξη στην οποία θα απαντούσα σε τέτοια ερώτηση. Συγγραφέας, μήνυμα…  Στην πίσω σελίδα του βιβλίου, στη μικρή περίληψη γράφει: ‘Η μέρα που ο Πέτρος Γαζής έμαθε ότι θα πεθάνει ήταν η μέρα που ξεκίνησε να ζει’. Με αφορμή αυτό θα έλεγα ότι ο καθένας μας θα πρέπει να εκτιμά την κάθε στιγμή της ζωής του και να της δίνει την αξία που πρέπει. Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να τη χαίρεσαι με όποιον τρόπο μπορείς”

Για τη συνεργασία του με τον Νίκο Μουρατίδη:

“Μια χαρά. Τον Νίκο τον γνώρισα προσωπικά αφού πρώτα του έδωσα να διαβάσει το χειρόγραφο μου. Επομένως όταν γνωριστήκαμε πια, εκείνος ήξερε ήδη πολλά για μένα. Είναι ένας πολύ έξυπνος και δημιουργικός άνθρωπος”

Για τον τελευταίο του αγώνα στο παρκέ:

“Ήταν ένα Άρης- ΠΑΟΚ το 1999 κι εγώ έπαιζα στον Άρη. Χάσαμε. Θυμάμαι κάθε λεπτό αυτού του αγώνα”

Για τη μεγαλύτερη μάχη που έδωσε ποτέ:

“Καμία μάχη δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αυτή που δίνει ο ήρωας του βιβλίου μου. Οι δικές μου μάχες ήταν πολύ μικρότερες”

Για το τι του έχει μάθει η ζωή για τις γυναίκες:

“Ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτές”

Για το αν έχει μετανιώσει για κάποια από τις σχέσεις του:

“Δεν έχω μετανιώσει για καμία. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας γιατί τον έχουμε διαλέξει, μας επηρεάζει, μας μαθαίνει πράγματα και μας διαμορφώνει. Αν σου έλεγα ότι μετανιώνω για κάποια σχέση μου, θα ακύρωνα κάποια κομμάτια του εαυτού μου. Στο βιβλίο υπάρχουν πολλές μικρές ερωτικές ιστορίες και κάποιες από αυτές είναι αληθινές ή εμπνευσμένες από αληθινά περιστατικά”

Για το αν φωτογραφίζει (όπως θεωρούν πολλοί) κάποια εξ αυτών στο βιβλίο:

“Αυτό το βιβλίο δεν είναι η αυτοβιογραφία μου, οπότε θα ήταν λάθος να ψάξουμε να βρούμε ποια είναι τα πραγματικά πρόσωπα πίσω από τις ιστορίες”

Για το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ποτέ:

“Ότι δεν έμεινα στην Αμερική μετά το λύκειο να παίξω στο κολεγιακό πρωτάθλημα όπως μου είχε προταθεί. Προτίμησα να γυρίσω στην Ελλάδα. Αν άκουγα τον Σιζέφσκι και τον ακολουθούσα στο Duke, η ζωή μου και η καριέρα μου θα εξελισσόταν τελείως διαφορετικά. Δεν σου λέω ότι μετανιώνω, θα ήμουν αχάριστος να πω κάτι τέτοιο, αλλά θεωρώ ότι ήταν λάθος”

Για το αν ετοιμάζει και δεύτερο βιβλίο:

“Έχω άλλα δυο βιβλία που είναι όμως κάπου στη μέση. Ελπίζω να καταφέρω να τελειώσω το ένα από τα δύο, αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Θέλει όμως μεγάλη έρευνα και πολλά ταξίδια”

Για τις διαφορές του Νάσου των παρκέ και εκείνου του πληκτρολογίου:

“Ο Νάσος του πληκτρολογίου είναι πια 13 χρόνια μεγαλύτερος”