Ο Ντόναλντ Ντακ θα είναι για πάντα ένας από εμάς

Στο δημοτικό, η αγαπημένη μου ημέρα ήταν πάντα η Παρασκευή (από κοντά με την Κυριακή, αλλά αυτή την παραξενιά θα τη συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή).

Πίσω απ’ την αγάπη αυτή δεν κρυβόταν το τέλος της σχολικής εβδομάδας, ποσώς με απασχολούσε αυτό, τουναντίον το γεγονός ότι δεν θα ξαναέβλεπα τους φίλους μου μέχρι τη Δευτέρα ίσως και να με στεναχωρούσε λίγο. Οι λόγοι που έκαναν την Παρασκευή ξεχωριστή στο κεφάλι του μικρού Κωνσταντίνου, ήταν εντελώς διαφορετικοί:

Πρώτον, ήταν η μοναδική ημέρα που η μητέρα μου με άφηνε να πιω κόκα κόλα στο μεσημεριανό και δεύτερον, στο σπίτι με περίμενε το καινούριο τεύχος του Μίκυ Μάους. Ο συνδυασμός τυρόπιτα-κόκα κόλα-Μίκυ Μάους ήταν απλά άχαστος και αποτελούσε για μένα ένα πρώτο ατράνταχτο πειστήριο ότι η ζωή είναι ωραία.

Μεγαλώνοντας, η αγάπη μου για την Παρασκευή, την τυρόπιτα και την κόκα κόλα, έμεινε ίδια κι απαράλλακτη, ου μην και μεγάλωσε. Σε ό,τι αφορά τα κόμιξ όμως, έγινε κάπως πιο συγκεκριμένη.

Το Μίκυ Μάους, δεν με κάλυπτε πια, αφού η μεγάλη μου αδυναμία ήταν ο Ντόναλντ Ντακ. Δεν θα το κρύψω, βαριόμουν αφόρητα τον Μίκυ, τους ηρωισμούς του, το σύμπαν του Μίκυ Σίτυ, τη συμβατική του σχέση με τη Μίνι και τη φιλία του με τον Γκούφη. Δεν με ενδιέφερε ένας χαρακτήρας που έλυνε αστυνομικές υποθέσεις και εκπροσωπούσε το καλό, όντας πάντα ο ήρωας της ημέρας. Για όνομα του Θεού, ο ποντικός αυτός βοηθούσε αφιλοκερδώς την αστυνομία, τι να συμπαθήσω σε αυτόν;

Εγώ ήθελα Λιμνούπολη κι έναν πρωταγωνιστή θνητό, με αδυναμίες, μια πάπια με την οποία μπορούσα να ταυτιστώ και να κάνω παρέα. Κι αυτή η πάπια, ήταν ο Ντόναλντ. Πολύ γρήγορα, έκανα το πέρασμα στο υπέροχο Κόμιξ και τις περιπέτειες της οικογένειας Ντακ σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Η αληθινή ευτυχία όμως, ήρθε όταν κυκλοφόρησε το ‘Ντόναλντ’, το οποίο όπως ίσως να φαντάστηκες κι απ’ το όνομά του, ήταν ένα περιοδικό αφιερωμένο μόνο στον αγαπημένο μου ήρωα. Ένα περιοδικό γεμάτο Λιμνούπολη, γκαντεμιές, ύπνους σε αιώρες και τσακωμούς με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ.

Μέσα απ’ τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, του Ντον Ρόσα, του Μάρκο Ρότα και των άλλων σχεδιαστών που με αγάπη και μεράκι ανέλαβαν να δώσουν ζωή στην ξεχωριστή πάπια με τη στολή ναύτη, ένιωθα να μεγαλώνω και να μαθαίνω κι εγώ κάποια ρεαλιστικά πράγματα για τη ζωή. Έστω κι αν επρόκειτο για πάπιες που στην ουσία δεν μεγαλώνουν ποτέ και μερικές φορές τα έβαζαν με εξωγήινους και ταξίδευαν στο χρόνο. Αυτή ήταν η αληθινή μαγεία των κόμιξ, ότι το νόημα και τον συμβολισμό δεν τα έχανες ποτέ.

Γιατί λοιπόν, ενώ ο σταρ της Ντίσνεϊ είναι κατά γενική ομολογία ο Μίκυ Μάους, εγώ θα αποτελώ για πάντα πιστό στρατιώτη του Ντόναλντ; Οι παρακάτω λόγοι, ίσως είναι αρκετοί για να με νιώσεις.

ΤΟ ΕΧΕΙ ΘΕΣΕΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ Ο ΝΤΟΝ ΡΟΣΑ

Μιλώντας στο Popcode, ο θρυλικός Ντον Ρόσα είχε πει:

“Όσο για τον Ντόναλντ; Αυτός ΕΙΝΑΙ χαρακτήρας δημιουργίας Disney (αν και ο Μπαρκς δημιούργησε μια νέα εκδοχή του χαρακτήρα για τα κόμικς) και έχει υπάρξει πολύ πιο δημοφιλής χαρακτήρας από εκείνον τον ποντικό από τότε που πρωτοεμφανίστηκε το 1934.

Αλλά πώς μπορείς να έχεις έναν εκρηκτικό χαρακτήρα ή έναν πλούσιο, άπληστο (;) χαρακτήρα σαν εταιρικό σύμβολο μιας εταιρείας που νοιάζεται τόσο πολύ για την δημόσια εικόνα της ως Disney; Χρειάζονται έναν χαριτωμένο, ακίνδυνο, γελαστό χαρακτήρα που δίνει βαρετές ιστορίες αλλά μοιάζει ωραίος σε μπλουζάκια. Μίκι Μάους”.

Πραγματικά θα μπορούσε να τελειώσει εδώ αυτό το άρθρο και να πάμε σπίτια μας, αλλά επειδή λατρεύω τον Ντόναλντ, θέλω να συνεχίσω να γράφω αποθεωτικά πράγματα για εκείνον.

ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΤΕΜΠΕΛΗΣ

Παρότι ζει σε μια κοινωνία στην οποία όλες οι ενήλικες πάπιες οφείλουν να έχουν δουλειά, ο Ντόναλντ προτιμάει να αράζει στην αιώρα του και να αποφεύγει με τέχνη τα επίμονα τηλεφωνήματα του Σκρουτζ. Λατρεύει τον ύπνο, σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα κι αν μπορούσε να περνάει ολόκληρη τη ζωή του σε ένα κρεβάτι, θα το έκανε με χαρά. Δικός μου άνθρωπος. Ή πάπια τέλος πάντων, κατάλαβες.

ΔΕΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΡΟΥΤΖ

Είναι ο ανιψιός του πλουσιότερου ανθρώπου στον πλανήτη και όχι απλά δεν έχει πάρει κάποια μόνιμη θέση στις επιχειρήσεις του, αλλά όταν δουλεύει για εκείνον, συνήθως γυαλίζει τις δεκάρες του. Μπορεί κατά καιρούς να δανείζεται λεφτά από τον Σκρουτζ, όμως ποτέ δεν είναι αγύριστα (τουλάχιστον θεωρητικά) και για να επιβιώσει έχει κάνει όλες τις δουλειές του κόσμου, από φύλακας μουσείου μέχρι συνοδός σκύλων. Αυτό θα πει φιλότιμο κύριοι, αντί να ζητήσει ένα απιθανακομμύριο για να λύσει όλα του τα προβλήματα για 30 ζωές.

ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ 3 ΠΑΠΙΑ

Τα οποία δεν είναι καν δικά του. Μιλάμε για τέτοια ψυχούλα, που έχει υιοθετήσει τα 3 ανίψια του και τα μεγαλώνει καλύτερα κι απ’ τον πιο υπεύθυνο πατέρα. Τα μαλώνει και τα βάζει τιμωρίες όποτε χρειαστεί, τα προστατεύει από τις κακοτοπιές, τα παίρνει μαζί του στις προκλήσεις στην άλλη άκρη του κόσμου κυνηγώντας θησαυρούς, μέχρι και στο μέλλον και το παρελθόν τα έχει ταξιδέψει. Το πιο σημαντικό όμως, είναι πως αγαπάει τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντιούι, σαν να είναι τα δικά του παπιά και θα έκανε τα πάντα για να είναι ευτυχισμένα. Α, και τους φτιάχνει άχαστο πρωινό με τηγανίτες, που κάθε φορά κάνουν τα σάλια μου να τρέχουν.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΓΚΑΝΤΕΜΗΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΤΟΕΙΤΑΙ

Κάτι που αυτόματα τον καθιστά τρομερά συμπαθή. Σε αντίθεση με τον εκνευριστικό ξάδερφο Γκαστόνε, ο Ντόναλντ μοιάζει σαν να έχει καταπιεί μαύρη γάτα. Οδηγεί το θρυλικό 313 που χαλάει συνέχεια, μένει στην οδό Ατυχίας 1313 (ή Κουάκ 13 σύμφωνα με άλλες πηγές), σπάει χέρια, πόδια, τον χτυπάνε κεραυνοί, προκαλεί καταστροφές, χάνει συνέχεια τη δουλειά του, αλλά δεν τα παρατάει και δεν το βάζει κάτω ποτέ. Είναι ο πρώτος που θα ρισκάρει σε μια περιπέτεια, είτε αυτή είναι σε άλλον πλανήτη, είτε στην Ατλαντίδα, είτε στον Αμαζόνιο και πολλές φορές είναι αυτός που θα σώσει την παρέα από τους κινδύνους.

ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΥΛΑ

Είναι τεμπέλης, είναι ευέξαπτος, είναι γκαντέμης, όμως είναι πάντα ο πρώτος που προσφέρεται για να βοηθήσει. Κάτι ξέρει άλλωστε ο Σκρουτζ που κάθε φορά που χρειάζεται κάτι, τον παίρνει τηλέφωνο. Ναι εντάξει, χρωστάει στο θείο του και μερικά φανταστικομμύρια, αλλά κάτι μου λέει ότι και χωρίς τα χρωστούμενα, ο Ντόναλντ θα ήταν και πάλι εκεί για να βοηθήσει.

ΕΧΕΙ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Για τον Μίκυ τα είπαμε. Το κλασικό καλό ποντίκι, που κάνει πάντα το σωστό, δίνει το καλό παράδειγμα και κερδίζει το κορίτσι. Βαριέμαι. Ο Ντόναλντ τσακώνεται με τον Γκαστόνε, ‘αρπάζεται’ με την Νταίζη, παίζει ξύλο με τον γείτονά του, τον κύριο Τζόουνς (σε σημείο που ο ένας καταστρέφει το σπίτι του άλλου), διαφωνεί με τα αφεντικά του, κυνηγάει τον θείο του με το τουφέκι. Γενικά, έχει γνώμη και δεν φοβάται να την εκφράσει έντονα και δεν δέχεται την αδικία. Ωραίος τύπος ρε παιδί μου, με πάθη και αδυναμίες, όχι ο ακίνδυνος τύπος για τον οποίο μίλησε και ο Ρόσα.

ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ

Ο χαρακτήρας της Νταίζη έχει τα θεματάκια του, κάτι που έχουν αναγνωρίσει τόσο ο Μπαρκς, όσο και ο Ρόσα, χαρακτηρίζοντάς τον στερεοτυπικό. Ο Ντόναλντ πάντως, την διεκδικούσε πάντα σαν κύριος, καταφεύγοντας κατά καιρούς σε ακραία ρομαντικές ενέργειες, οι οποίες συνήθως είχαν για αντίπαλο είτε την γκαντεμιά του, είτε την υπερφυσική τύχη του Γκαστόνε. Αλλά γι’ αυτό τον αγαπάμε, γιατί δεν κέρδιζε πάντα το κορίτσι.

ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΑΣ

Θα το ξεκαθαρίσω. Οι αγαπημένες μου ιστορίες με τον Ντόναλντ, ήταν πάντα οι απλές, οι καθημερινές, που εκτυλίσσονταν με σκηνικό την Λιμνούπολη. Επομένως, δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν του Φάντομ Ντακ, αφού δεν με μου ταίριαζε με τη γενικότερη ψυχοσύνθεση και το ταμπεραμέντο του Ντόναλντ. Είχε όμως και αυτή την πλευρά για κάποιους δημιουργούς, προς ικανοποίηση όσων αγαπάνε τους ήρωες και όχι τα παπιά της διπλανής πόρτας.

ΑΛΛΑ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ

Ο κυριότερος λόγος που αγάπησα απ’ την αρχή τον Ντόναλντ, είναι επειδή είναι εύκολο να ταυτιστείς μαζί του. Είναι θνητός, έχει αδυναμίες, έχει στραβά στον χαρακτήρα του, βαριέται, συναντάει συνέχεια αναποδιές, κάνει γκάφες. Είναι σαφώς πιο εύκολο να ταυτιστείς μαζί του, παρά με έναν ζάμπλουτο εκκεντρικό επιχειρηματία ή έναν ανιδιοτελή ντετέκτιβ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην πορεία των χρόνων, ο Ντόναλντ ξεπέρασε τον Μίκυ σε δημοφιλία και γύρω του χτίστηκε ένα ολόκληρο σύμπαν. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος Ντόναλντ και όλοι μας βρίσκουμε τον εαυτό μας στους Ντόναλντ και στις δικές του ιστορίες μη τελειότητας.

Στο τέλος της ημέρας άλλωστε, μας μαθαίνει να δεχόμαστε τα πάντα με υπερηφάνεια κι αξιοπρέπεια, να μην το βάζουμε κάτω, να προσφέρουμε χωρίς ανταλλάγματα  και να αγγίζουμε τα όρια του ηρωισμού. Κι όταν αυτός ο ηρωισμός προέρχεται από κοινά θνητά παπιά, αποκτάει ακόμη μεγαλύτερη αξία.