Ο Παύλος Παυλίδης μάς θύμισε όλα αυτά που έχουμε χάσει

Το live έκλεισε με αυτούς τους στίχους και αφήστε μας να νομίζουμε ότι μας το αφιέρωσε, ότι τα έβαλε με το lockdown, την πανδημία, και απλά φαντάστηκε ότι κάπως μαγικά θα τελείωνε χθες όλο αυτό, θα μας άνοιγε τις πόρτες των πολυκατοικιών και θα μας έλεγε «περάστε έξω, αρκετά». Έτσι κι αλλιώς δεν θα ήταν το μόνο παράξενο που θα συνέβαινε κατά τη διάρκεια της χθεσινής παράστασης.

Κατ’ αρχάς, ο Παύλος Παυλίδης ήταν καθιστός, και για όποιον έχει ζήσει την τρελή ατμόσφαιρα στις εμφανίσεις του, καταλαβαίνει ότι αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη παραδοξότητα. Το είχε δοκιμάσει, βέβαια, και το καλοκαίρι που πέρασε όταν πάλι με τον Φωτη Σιώτα στο βιολί και τον Δημήτρη Τσεκούρα στο μπάσο εμφανίστηκαν στην Τεχνόπολη. Δεν ήμουν ανάμεσα στους θεατές όμως, και δεν ήμουν προετοιμασμένος.

Οι προσδοκίες ήταν χαμηλές. Κακώς. Όπως και στο θρυλικό live στην Ερμούπολη, ο Παυλίδης έδειξε ότι τις ενορχηστρώσεις και τα μεταβαλλόμενα tempos στα δικά του τραγούδια τα έχει για πρωινό.

Ο Χρήστος Σαρρής, ο σκηνοθέτης πίσω από το project της Στέγης Ωνάση “STAGES A/LIVE”, πέρα από το όραμα που υπηρετεί, να σώσει τα venues που στεγάζουν εναλλακτικούς καλλιτέχνες από το οριστικό κλείσιμο λόγω lockdown, ξέρει και πώς να απογειώνει αισθητικά τέτοιες βραδιές. Χθες, οι υποβλητικές παραμορφώσεις του βιολιού του Σιώτα εναρμονίζονταν τέλεια με το ασπρόμαυρο σελιλόιντ, το σκοτάδι, τα ξαφνικά λαμπερά ξεσπάσματα και την υποψία καπνού. Σε προειδοποιούσαν από την αρχή. “Please dim the lights and use headphones”. «Ετοιμάσου για μυσταγωγία».

Επόμενη εικόνα ο Παύλος Παυλίδης να περπατάει και η Θεσσαλονίκη να είναι χιονισμένη. Η σχεδόν μίας ώρας συναυλία δεν ήταν live streaming, ο Κηπουρός και το Όσο Μικραίνω δεν έφτασαν ζωντανά στα αυτιά μας από το Principal Club Theater. Ήταν μέρος της «μουσικής ταινίας» που προσπαθεί να φτιάχνει κάθε φορά ο Χρήστος Σαρρής με αυτές τις μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις. Πάντα προσπαθεί να πει μια ιστορία.

Και ο Παυλίδης πάντα προσπαθεί να πει τις δικές του ιστορίες και για όποιον δεν ήξερε τι να περιμένει από το Pavlos Pavlidis Trio, χθες του λύθηκαν πολλές απορίες. Οι άμουσοι εντυπωσιαστήκαμε ακόμη περισσότερο με το πόσο όμορφα το βιολί αντικατέστησε κιθαριστικά κομμάτια γνωστών τραγουδιών του Παυλίδη, καθώς και solos, ήχους από synthesizer κλπ. Νομίζω είναι απογοητευτικό το πόσα λίγα γνωρίζουμε κάποιοι για τις δυνατότητες του βιολιού, για το εύρος του.

Το live κράτησε κάτι λιγότερο από μία ώρα και οι απλές, γυμνές εκτελέσεις είτε είχαν να κάνουν με τα κομμάτια που κάνουν τον κόσμο να χοροπηδάει στα live (Μόνο Αυτό, Πάρε Με Μαζί Σου) είτε με αυτά που τον κάνουν να τραγουδάει πάνω απ’ τις φωνητικές του δυνατότητες (Φωτιά Στο Λιμάνι, Βροχοποιός), ήταν μοναδικές. Το έβλεπες στο chat του YouTube πόσος κόσμος είχε εντυπωσιαστεί, συγκινηθεί. Το έβλεπες και στο Facebook, στο Twitter, πόσοι άνθρωποι καλούσαν ο ένας τον άλλον να μπουν για να δουν το live. Μετά από έναν χρόνο καραντίνας, δεν το είχα ξαναδεί αυτό, δεν είχα ξαναδεί τέτοια συμμετοχή σε online event, αν και βέβαια μπορεί να οφείλεται και στη βολική μου φούσκα αυτό. Ίσως οι άνθρωποι που ακολουθώ να ήταν προετοιμασμένοι να ενθουσιαστούν από τον Παυλίδη, ποιος ξέρει;

Μέχρι τις 9 Μαΐου, το Pavlos Pavlidis Trio στο Principal Club Theater θα είναι στο YouTube για όποιον δεν το είδε την πρώτη φορά ή θέλει να το ξαναδεί ή θέλει να το έχει μουσική υπόκρουση όσο δουλεύει στον υπολογιστή του -ανήκω στους τρίτους.