Ο Pedro Almodóvar λέει ένα παραμύθι ζωής και θανάτου στο Διπλανό Δωμάτιο

Η εξερεύνηση γίνεται αλμοδοβαρικά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έρχεται στο Διπλανό Δωμάτιο μέσω μίας φαντασίωσης της σκηνοθεσίας του δικού μας θανάτου, από τη στιγμή μέχρι την τοποθεσία και τα ρούχα που θα φοράμε. Το κάνει μέσω της Martha (Swinton), μία δυναμική πρώην πολεμική ανταποκρίτρια που πεθαίνει από καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και επιθυμεί να επανασυνδεθεί με μία παλιά της φίλη, την Ingrid (Moore), η οποία έχει γίνει συγγραφέας αναγνωρισμένων μυθιστορημάτων.

Οι δυο τους υπήρξαν κάποτε συνάδελφοι σε περιοδικό της Νέας Υόρκης, μοιράστηκαν για λίγο κιόλας έναν εραστή, τον Damian (John Turturro), όμως οι ζωές τους έχουν πάρει διαφορετικούς δρόμους εδώ και χρόνια. Όταν η Martha θα ζητήσει από την Ingrid να βρεθεί στο πλευρό της – και συγκεκριμένα στο διπλανό δωμάτιο – όταν θα πάρει το χάπι ευθανασίας, η συγγραφέας αντιδρά. «Δεν θα ήθελες κάποιον πιο κοντινό σου;». Στο τέλος της ζωής, ίσως, προσκολλούμαστε σε όποιο άτομο τυχαίνει να είναι πλησίον μας τότε.

Διασκευασμένο από το μυθιστόρημα της Sigrid Nunez What Are You Going Through, η ταινία του Almodóvar παίρνει τον χρόνο της για να κατασταλάξει, να ριζώσει. Μόνο αφότου το δράμα μεταφερθεί στα βόρεια της Νέας Υόρκης, και συγκεκριμένα σε ένα νοικιασμένο μπρουταλιστικό σπίτι έξω από το Woodstock που έχει νοικιάσει για να πεθάνει εντός του, χαλαρώνει σε σημείο που οι αλληλεπιδράσεις των δύο φιλενάδων αρχίζουν να βγάζουν νόημα.

Είναι δύσκολο να συζητάς τα πιο μεγάλα, τα πιο οικουμενικά θέματα – τη ζωή και τον θάνατο – με τους κοντινούς σου ανθρώπους. Οι δύο πρώην συνάδελφοι, αντιλαμβάνεται κανείς, κινούνται στα τυφλά, κάνουν λάθη ψηλαφίζοντας το μόνο ζήτημα που έχει σημασία. Η Martha δεν ξέρει ακριβώς πότε θα βάλει τέλος στη ζωή της. Εξηγεί στην Ingrid πως θα αφήνει την πόρτα της κρεβατοκάμαράς της μισάνοιχτη κάθε βράδυ όταν κοιμάται. Το πρωί που η φίλη της θα τη βρει κλειστή, θα είναι το πρωί που θα έχει φύγει.

Το Διπλανό Δωμάτιο εξελίσσεται σε έναν γλυκά ειλικρινή προβληματισμό για τη γήρανση λοιπόν, τον θάνατο προφανώς, και το να βρίσκεις χαρά στις πιο απελπιστικές συνθήκες.

Το στίγμα του σκηνοθέτη είναι σε πλήρη άνθιση εδώ, συμπεριλαμβανομένου του σχεδιασμού παραγωγής του Inbal Weinberg. Μονάχα η έγχορδη μουσική του Alberto Iglesias μοιάζει υπερβολική, διοχετεύοντας διαρκώς έναν εξωδιηγητικό αέρα που μας δείχνει συχνά με το δάχτυλο πού βρίσκεται το μομέντουμ, όμως τα χρώματα του Διπλανού Δωματίου γίνονται το μυστικό του μήνυμα. Μία γλώσσα απόλαυσης και ομορφιάς που μας θυμίζει πόσο σπουδαίο είναι το να ζεις. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή, να κάνει κανείς μία χαρούμενη ταινία για τον θάνατο, ο Almodóvar μόλις το κατάφερε.

Αυτή τη φορά, ο κινηματογράφος του δημιουργεί χώρο για να μαζέψουμε τις σκέψεις μας για το τι μας περιμένει στο μεγάλο δωμάτιο της διπλανής πόρτας.

Το Διπλανό Δωμάτιο (The Room Next Door) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.