Ο “Προμηθέας” στο νησί του “Lost”

Είναι μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του καλοκαιριού για μια σειρά από λόγους: Ο Ridley Scott επιστρέφει στο σύμπαν του “Alien” για πρώτη φορά μετά από όταν το δημιούργησε, πίσω στα 1979. Το σενάριο έχει γράψει ο Damon Lindelof του “Lost”. Τα τρέιλερ είναι το ένα πιο καθηλωτικό από το προηγούμενο. Η ταινία ξέρουμε πως είναι κάτι σαν πρίκουελ του “Alien”, αλλά ίσως και όχι ή ίσως λίγο ή ίσως και κάπως αλλά τελικά μπορεί όχι ακριβώς ή ίσως και ναι. Μπερδεύτηκες; Έτσι πρέπει.

Ας πούμε τα βασικά: Ο “Προμηθέας” είναι ένα πρότζεκτ του Ridley Scott που ξεκίνησε ως κάτι άμεσα συνδεδεμένο με τη μυθολογία του “Alien”, γι’αυτό εξάλλου κατάφερε να πάρει και το πράσινο φως για την αρκετά ακριβή παραγωγή. (Γύρω στα $120 εκατομμύρια είναι το επίσημο νούμερο.)

Τα πολύ καλά νέα είναι πως αυτά τα λεφτά φαίνονται. Η ταινία μοιάζει όσο ακριβή είναι. Στον “Προμηθέα”, το ομώνυμο σκάφος μισθώνεται από τον κροίσο Πίτερ Γουέιλαντ για μια ερευνητική αποστολή στην άλλη ακρη του διαστήματος, με στόχο την εύρεση απάντησης σε ένα μάλλον φιλόδοξο ερώτημα: Από πού προερχόμαστε. Καθώς η ταινία ξεκινά και τελειώνει (και βλέπει το κυρίως μέρος της δράσης της) σε ένα ξένο, ολότελα διαφορετικό κόσμο, είναι σημαντικό το ότι κάθε τελευταίο δολλάριο γράφει στην οθόνη. Η 3D φωτογραφία είναι αποστομωτικά όμορφη, σκιαγραφώντας κάθε σκονισμένη γωνία και κάθε απόκοσμη λεπτομέρεια αυτού του αλλόκοτου πλανήτη. Πράγματα που συνήθως τα θεωρείς περιθωριακά σε μια ταινία, εδώ περνάν σε πρώτη μοίρα, χάρη και στον τρόπο που ο Scott κινείται μέσα σε αυτό τον κόσμο. Είναι πανέμορφο, και όταν τελειώσεις θα θες κι άλλο.

Ένας ακόμα λόγος που θα θες κι άλλο, είναι λόγω των ερωτημάτων, κι εδώ κάπου φτάνουμε στον κύριο Lindelof. Ο οποίος προσελήφθη από τον Scott για να πάρει το προϋπάρχον σενάριο και να το κατευθύνει αρκούντως μακριά από την γνωστή “Alien” μυθολογία, χτίζοντας μια νέα, κάπως παράλληλη ιστορία.

Αυτό συνέβη. Ο Lindelof, όπως απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια γράφοντας στο “Lost”, είναι μανούλα στο να πλάθει εντυπωσιακές σκηνές δίχως να χρειάζεται να γνωρίζεις τίποτα για το πλαίσιο στο οποίο ανήκουν. Οι σκηνές αυτές οδηγούν σε ερωτήματα. Τα ερωτήματα σε θεωρίες. Κι έτσι χάνεσαι σε ένα λαβύρινθο συζητήσεων για πράγματα που δεν ξέρεις αν θα φτάσουν ποτέ στην οθόνη.

Κάπου ανάμεσα στην ικανότητα του Lindelof να τις γράφει, και του Scott να τις σκηνοθετεί καθηλωτικά, είναι λογικό που ο “Προμηθέας” διαθέτει μερικές σκηνές ανθολογίας. Η εναρκτήρια της ταινίας, για παράδειγμα: Θα μπορούσες να τη βλέπεις σε αέναη λούπα. Κι ας μην έχεις την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει, εκείνη τη στιγμή. Ή μια σκηνή δράσης στο β’ μισό που επικεντρώνεται γύρω από την αγωνία την κεντρικής ηρωίδας, Ελίζαμπεθ Σο (μια παντελώς άχρωμη και αδιάφορη πρωταγωνίστρια Noomi Rapace), και η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ξεφύγει από το “Alien”. (Ο “Προμηθέας” είναι, εξάλλου, πολύ παρόμοιος σε δομή. Πίσω από όλες τις απλωτές στην πισίνα της κοσμικής μυθολογίας, ο Scott πρώτα και κύρια παραδίδει μια αριστοτεχνικά γυρισμένη, αγνή ταινία τρόμου.) Ή μια σκηνή προς το τέλος της ταινίας μέσα στα ερείπια, εκείνη που σε άλλο φιλμ θα ήταν εκεί για να σου εξηγήσει τι είδες – εδώ υπάρχει για να παρατείνει την αγωνία και να δημιουργήσει νέα ερωτήματα. Κλασικό “Lost” δηλαδή.

Μαζί φυσικά έχεις και τα αρνητικά. Ότι ας πούμε όλες οι σκηνές καθαρού διαλόγου είναι φρικτές. Οι χαρακτήρες είναι απίστευτα χάρτινοι και αδιάφοροι, δηλώνουν τα κίνητρά τους με προφανείς ατάκες και κωμικά κυριολεκτικούς συμβολισμούς (υπάρχει ένα σταυρουδάκι που κάνει εκείνο το αεροπλανάκι της Κέιτ να μοιάζει λεπτοδουλεμένο), ενώ όποτε επιχειρείται η παραμικρή φιλοσοφική αναζήτηση νιώθεις τα γόνατά σου να γδέρνονται από τις πέτρες επειδή είναι σα να κολυμπάς σε τόσο, μα τόσο ρηχά νερά.

(Συγγνώμη γι’αυτό. Περίπου τόσο καλοί είναι κι οι συμβολισμοί στην ταινία.)

Οι μόνοι χαρακτήρες που ενδιαφέρουν είναι εκείνοι που οι ηθοποιοί τους δουλεύουν το ρόλο με μεράκι: O Ντέιβιντ του Michael Fassbender ξεχωρίζει προφανώς (παίρνει κάτι έτσι κι αλλιώς αβανταδόρικο), αλλά η αληθινή έκπληξη είναι ο Γιάνεκ του Idris Elba (o Στρίνγκερ Μπελ από το “Wire”), που καταφέρνει να πάει τον μηδαμινά γραμμένο του χαρακτήρα πέρα από το χαρτί.

Το ενδιαφέρον εκ των πραγμάτων βρίσκεται στα σκηνικά, σε αυτό τον κόσμο, στην αρχιτεκτονική του που κόβει την ανάσα, στις σκηνές τρόμου που λειτουργούν ιδανικά. Μέχρι το τέλος της ταινίας η όποια σύνδεση με το “Alien” έχει γίνει, αλλά νέα ερωτήματα έχουν δημιουργηθεί. Ο “Προμηθέας” είναι μια ταινία που ξεκινά ως γέφυρα, αλλά τελικά είναι εφαλτήριο προς κάτι νέο. Από μόνος του δεν είναι κάτι αληθινά σπουδαίο, όμως θέλουμε να ξέρουμε περισσότερα για την ιστορία του, ακόμα κι αν κάπου μας τσαντίζει το ότι δεν προσφέρει κάτι 100% ολοκληρωμένο.

Σου θυμίζει κάτι αυτό το συναίσθημα;

Και τώρα, το τρέιλερ του “Προμηθέα” φτιαγμένο από χαρτί.