Ο Ρακιντζής και το S.A.G.A.P.O. ήταν η καλύτερη ελληνική συμμετοχή στη Eurovision

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Πέρασαν λίγο παραπάνω από είκοσι χρόνια από τότε που ο Μιχάλης Ρακιντζής πήγε στην Eurovision με το S.A.G.A.P.O. Ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε πως όχι μόνο δεν ήταν μια παταγώδης αποτυχία, αλλά ήταν, μακράν της δεύτερης, η καλύτερη ever συμμετοχή μας. ΜΑΚΡΑΝ.

Αρχικά είχε προκαλέσει το μεγαλύτερο σούσουρο ever, που είναι και το βασικό (αν όχι το μοναδικό) ζητούμενο απ’τη διαδικασία που λέγεται Eurovision. Πλέον το ζουμί είναι τα σχόλια στο Twitter τη βραδιά της διοργάνωσης (δεν είναι τελικός, τελικό έχουν τα αθλήματα) και τότε ήταν τα μεσημεράδικα, το κουτσομπολιό, οι ίντριγκες και οι τσακωμοί στα παράθυρα. Μας τα προσέφερε κανείς περισσότερο απ’τον Ρακιντζή; ΚΑΝΕΙΣ.

Εδώ μιλάμε πως είχε γίνει ο κακός χαμός πριν καν εμφανιστεί στην Eurovision, μόνο και μόνο επειδή νίκησε στον εγχώριο διαγωνισμό. Πόλεμος δηλώσεων, σίριαλ στα κανάλια, με έξαλλους Δάντη, Ελίνα Κωνσταντοπούλου και Κατερίνα Τοπάζη (wtf?) και φυσικά, Κώστα Μπίγαλη, το αντίπαλο δέος, τον άνθρωπο που πήγε στην Eurovision με φυστικί σακάκι, ως Κostas Bigalis and The sea lovers, να τραγουδάνε Το τρεχαντήρι (Ντίρι-Ντίρι). Η Πέγκυ τουλάχιστον είχε κρατήσει ένα επίπεδο.

Μακελειό πριν καν πάμε στη βραδιά της διοργάνωσης. Ούτε απευθείας αναθέσεις όπως έγινε με την Άννα (τη) Βίσση, ούτε διαγωνισμοί μεταξύ αγνώστων όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια. Υπερθέαμα και με ανεπανάληπτο καστ πρωταγωνιστών.

Και έρχεται η βραδιά, η μεγάλη κορύφωση, η αποθέωση. Σοβαρά τώρα, αν εξαιρέσουμε το χορευτικό της Παπαρίζου που κέρδισε, άντε και την τούμπα του Σάκη, θυμάστε έστω ένα άλλο χορευτικό από συμμετοχή μας σ’αυτό το πανηγύρι; Trademark χορευτικό, trademark ενδυμασία, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από ένα τραγούδι που τόσα χρόνια μετά θυμάται τους στίχους, τα βήματα, τα πάντα.

Όπως μου είπε και στο όρθιο ο Δημητρόπουλος, «μιλάμε για τραγούδι που σε 150 χρόνια από σήμερα θα έχει αφήσει ίχνη του, θα υπάρχει κάτι απ’ αυτό». Timeless, πώς το λένε. Θέλετε να μου πείτε πως αν κλείσετε τα μάτια δεν έχετε την εικόνα του Ρακιντζή να κλείνει το μάτι στην κάμερα; Δεν σας έρχεται αμέσως στο μυαλό ο τρόπος με τον οποίο ο από πίσω δεξιά με το ξανθό καρέ έλεγε το “say, say” στα φωνητικά; Τόσο παθιασμένος που σ’έκανε να αναρωτιέσαι αν το ζει ή τρολάρει.

Ήταν κιτς αλλά και δεν ήταν, ήταν retro αλλά και meta, εντελώς αταίριαστο, δεν έμοιαζε με τίποτε άλλο, ήταν μυθικό. Α, και δεν ήταν φτιαγμένο για να κερδίσει. Ναι, ο τίτλος είχε κάτι από Απαράδεκτους (πρέπει να βρούμε τη φράση-κλειδί), αλλά ήταν σαφές πως απλώς ο Ρακιντζής έγραψε κάτι που γούσταρε, το είπε με τον έναν και μοναδικό τρόπο που ξέρει να τραγουδάει και πήγε. Δεν υπήρχε τίποτα το επιτηδευμένο, “να πιάσουμε το ρεύμα της εποχής, να κάνουμε αυτό on stage για να πάμε καλά”.

Χίλιες φορές αυτό παρά να στέλνουμε τη Βίσση ως κάτι το εξαιρετικό να χτυπιέται στα πατώματα, χωρίς προφανή λόγο, για να έχει αυτό που στην Ελλάδα μάθαμε να ονομάζουμε “σκηνική παρουσία” και που όλοι οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν με απορία και οίκτο.

Και τι; Πήγε άσχημα; Καταρχάς τι πάει να πει “άσχημα” όταν μας έχει προσφέρει όλα αυτά. Και δεύτερον, σιγά το άσχημα. Την 17η θέση πήρε, την ίδια που πήρε και η Μαντώ την επόμενη χρονιά. Θυμάται κανείς το τραγούδι της; Θα πάει κανείς να δει τη Μαντώ και θα της φωνάξει “πες και την τραγουδάρα που είπες στη Eurovision”;

Εικοστοί βγήκαν οι περσινοί, κάτι Freaky Fortune & Riskykidd που κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι. Στη δεκαετία που διανύουμε έχουμε στείλει τον Αλκαίο, τον Λούκα Γιώρκα (που ποτέ δεν κατάλαβα ποιο είναι το μικρό και ποιο το επίθετο) μ’ένα Stereo Mike, μια Ελευθερίου που θυμάμαι κάτι να λέμε για το βρακί της, τον Αγάθωνα με το μουστάκι, ότι και καλά κάτι έγινε.

Νωρίτερα, ενδιάμεσα από γνωστούς τύπου Ρουβά, Καλομοίρα κτλ, είχε πάει αυτός ο Σαρμπέλ που η τελευταία δισκογραφική «δουλειά» που έβγαλε ήταν το 2008 και επτά χρόνια μετά κανείς δε γνωρίζει τι κάνει και δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν είχαμε στείλει αυτόν ή τον Ξέρξη απ’τους 300.

ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ Ο ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ ΜΩΡΕ; Που τόσα χρόνια μετά γίνονται γάμοι και ο γαμπρός με τους φίλους του ντύνονται με ίδια ρούχα και κάνουν το χορευτικό στο γάμο; Ο Μιχάλης μωρέ, που εμφανίζεται στο Gagarin και ο κόσμος το δίνει σαν να μην υπάρχει αύριο; Και πάτε και τον ψηφίζετε ως το χειρότερο τραγούδι χωρίς ίχνος τσίπας;

Και όχι, δεν τα λέω όλα αυτά επειδή τώρα γίνεται χαμός όπου εμφανίζεται. Ας τελειώσει εδώ αυτό το κακόγουστο αστείο. Ο Ρακιντζής και το S.A.G.A.P.O. όχι μόνο δεν ήταν ο,τι χειρότερο έχουμε στείλει ποτέ στην Eurovision. Ήταν ο,τι καλύτερο. Κι αν δεν αρκούν τα παραπάνω, αρκεί το γεγονός πως τον συζητάμε μέχρι και σήμερα. Τραγούδια και εμφανίσεις που σχολιάζουμε για το πολύ μια εβδομάδα είναι ο,τι αφήνει αυτή η βραδιά κάθε χρόνο και τον Ρακιντζή τον συζητάμε τόσα χρόνια μετά.

Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, τι είναι; Το να βγεις πρώτος στην Ευρώπη; Σιγά την ήπειρο, που έλεγε κι ο Μπονάτσος στο σχετικό επεισόδιο των Απαράδεκτων. Κάθε χρόνος κάποιος βγαίνει πρώτος. Το “say-say” συμβαίνει μια φορά, δεν επαναλαμβάνεται.

Γύρνα πίσω, Μιχάλη. Είμαστε πια έτοιμοι. Say the magic word.