Ο Ringo Starr δεν ήταν απλά ο ντράμερ των Beatles

Η πρώτη φορά που μου πέρασε από το μυαλό ότι ο Ringo Starr μπορεί να μην ήταν απλώς ο ντράμερ των Beatles ήταν σε ένα ντοκιμαντέρ του  BBC που σχολίαζε τις ηχογραφήσεις (μάλλον) του Revolver. Είχε πετάξει την απίστευτη ατάκα “πήραν την κιθάρα και την έκαναν να ακούγεται σαν πιάνο. Και γιατί δεν πήραν τότε ένα πιάνο; Γιατί είχαν κάνει το πιάνο να ακούγεται σαν κιθάρα.”

Ήταν μια ατάκα που είχα ξανακούσει για την επεξεργασία του ήχου και από παραγωγό των Beatles. Aλλά δοσμένη έτσι για πρώτη φορά. Θέλω να πω κάθε μπάντα έχει το φαρσέρ της, οι Nirvana είχαν τον Dave Grohl, οι Pink Floyd είχαν τον Syd Barrett (παρά τα φεγγάρια του), οι Mudhoney τον Mark Arm, αλλά η περίπτωση του Ringo Starr είναι μοναδική.

Συμπεριφορά που πολλές φορές γύρισε εναντίον του. Όπως το 1964 που ο Lennon προσπαθούσε να χρυσώσει την απόλυση του Best λέγοντας ότι αρρώστησε και ο Starr συμπλήρωσε λέγοντας ότι ο Best πήρε χάπια για να αρρωστήσει. Μετά ήρθαν τα δικαστήρια κι η υπόθεση έληξε υπέρ του Best με κάποιο ποσό που δε μάθαμε ποτέ.

Και μπορεί να ήταν εντελώς χαβαλές αλλά ο Ringo Starr έπαιρνε πολύ σοβαρά τον εαυτό του ως καλλιτέχνη. Την εποχή της Beatlemania ήταν ο πρώτος που άρχισε να τσινάει ανησυχώντας σοβαρά για την πορεία της μπάντας. Τον περισσότερο χρόνο έπαιζε χαρτιά στο στούντιο και δεν συμμετείχε στις ηχογραφήσεις. Κατά τη γνώμη του οι Beatles δεν χρειαζόταν ντράμερ εκείνη την εποχή.

Βλέπεις έμαθε να παίζει στο νοσοκομείο και άρχισε την καριέρα του παίζοντας Skiffle, ένα είδος συγγενικό με την Jazz και το Swing που, τέλος πάντων, θέλει κάπως περισσότερη δεξιότητα. Ευτυχώς και οι υπόλοιποι είδαν ότι τα τέσσερα χρόνια Beatlemania ήταν αρκετά και έκλεισαν αυτόν τον κύκλο. Ένα χρόνο μετά ήρθε το  “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” με το Ρίνγκο Starr  να συνεισφέρει και στα φωνητικά.

Εκτός από καταλύτης αλλαγών, ο Starr ήταν ένας τύπος που μπορούσε να κάνει stand-up καλύτερα από τον καθένα (βρες χρόνο και δες το παρακάτω βίντεο). Και αφιέρωσε το χιούμορ και την παροιμιώδη θετική του ενέργεια για να κάνει τον διαμεσολαβητή κυρίως μεταξύ του Lennon και του McCartney.

Κάτι που κράτησε μέχρι το θάνατο του Epstein. Οι πρώτες ρωγμές άρχισαν με την κόντρα του McCartney με τον Lennon, ο Starr έμεινε ουδέτερος αλλά είχε στραβώσει με τη Yoko Ono, κάποια στιγμή ο McCartney του τα έχωσε για το παίξιμο του (προφανώς εννοώντας ότι δεν γούσταρε που ο Starr ήταν ο πρώτος που έκανε σόλο δουλειές).

Από εκεί τα πράγματα ήταν κατηφόρα. Το “White Album” ήταν ένα διάλειμμα στη μιζέρια και μια απροσδόκητη αναλαμπή που όλοι ήθελαν να κρατήσει αλλά τελείωσε με το τέλος των ηχογραφήσεων. Ο Lennon πήρε το καπελάκι του και  ο Ringo Starr δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι’ αυτό.

Γι’ αυτό και οι σχέσεις τους αποκαταστάθηκαν μετά τη δολοφονία του Lennon, αλλά με τους φταίχτες να κάνουν την πρώτη κίνηση καλής θέλησης. Ο Harrison διασκεύασε ένα τραγούδι που είχε γράψει για το Starr για να τιμήσει το Lennon (“All Those Years Ago”) και σε απάντηση ο Starr κυκλοφόρησε ένα δίσκο που είχε ένα τραγούδι του Χάρισον.

H συμφιλίωση με το McCartney άργησε και χρειάστηκε μια γενναία χειρονομία. Ο  McCartney έγραψε το  “Little Willow” για την πρώτη γυναίκα του Starr που πέθανε από λευχαιμία και του ζήτησε να παίξει ντραμς στο “Really Love You”. Αυτή ήταν η πρώτη κυκλοφορία με credit σε McCartney/Starr για καιρό.

Και τελικά έθαψε το τσεκούρι του πολέμου και με τη Yoko Ono που θεωρούσε πηγή όλων των κακών. Η πρώτη τους κοινή εμφάνιση ήταν πριν μερικά χρόνια σε μια συνέντευξη τύπου για την προώθηση του “The Beatles: Rock Band”, ένα videogame σαν το Guitar Hero που σύστησε τα σκαθάρια στην Generation Υ.

Γιατί στο κάτω κάτω ο Ringo Starr ήταν η κόλλα και στη μουσική των Beatles. Ποτέ δεν διεκδίκησε διδακτορικό για το παίξιμο του (παρά την αναγνώριση από το συνάφι και την ένταξη του στο Percussive Arts Society Hall of Fame). Δεν είχε πρόβλημα να παραδεχτεί ότι στη μπάντα ήταν για να προσφέρει το βασικό μπιτ που επέτρεψε στους άλλους να παίξουν.

Αλλά έστω κι έτσι, ο υπόδειγμα-ακομπλεξάριστου-τύπου Starr έδειξε ένα διαφορετικό δρόμο. Ο ντράμερ  να δίνει τη δική του σφραγίδα στον ήχο, να κάνει φωνητικά στα τραγούδια που του ταίριαζαν, να γράφει ασυνάρτητα στιχάκια που είχαν, ωστόσο, μια ποιητική χροιά και δεν ήταν οι αρλούμπες του μέσου ανθρώπου,

Να δίνει, δηλαδή, πάσες τύπου “A Hard Day’s Night, “ και οι υπόλοιποι τρεις να τις κάνουν τραγούδι.

Οπότε, ναι, ο Ringo Starr που γιορτάζει σήμερα 40 χρόνια από όταν έγινε Νο 1 στην Aμερική σαν σόλο καλλιτέχνης και ετοιμάζεται να παραλάβει ένα Emmy, δεν ήταν απλά ο ντράμερ των Beatles.