Ο Robert Pattinson παίζει με τον Robert Pattinson στη νέα ταινία του Bong Joon-ho
- 7 ΜΑΡ 2025
Ο Mickey του Pattinson, επιφορτισμένος με τις πιο επικίνδυνες αποστολές του σκάφους, πεθαίνει συχνά αλλά κάθε φορά επανεκτυπώνεται. Του αποδίδεται ένας καινούριος αριθμός και φορτώνεται εκ νέου με τις μνήμες του παλιού Mickey, επιστρέφοντας μετά σε κάθε επόμενο επικίνδυνο πείραμα. Όταν όμως ο Mickey 17 θεωρείται πρόωρα νεκρός αφού έχει πάει σε μία αποστολή για να μελετήσει τα αυτόχθονα πλάσματα του επιλεγμένου πλανήτη, έρχεται αντιμέτωπος με τον αντικαταστάτη του: τον Mickey 18.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι προσέλκυσε τον Bong Joon Ho στο πρότζεκτ, μία μεταφορά του μυθιστορήματος του Edward Ashton. Ο δημιουργός είχε προσεγγιστεί από τη Warner Bros και την Plan B μετά την τεράστια επιτυχία του Parasite το 2019 – ένας Χρυσός Φοίνικας, τέσσερα Oscars συμπεριλαμβανομένου αυτού της Καλύτερης Ταινίας, και 246,7 εκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box office.
Το Mickey 17 είναι το ίδιο μείγμα προφητικής επιστημονικής φαντασίας, τρελού χιούμορ και creature feature που έχει δείξει προηγουμένως στα The Host, Snowpiercer και Okja. Για την τρίτη αγγλόφωνη ταινία του, ο Bong επιστρέφει σε γνώριμα εδάφη.
Παρότι μπορεί να φαίνεται προσβλητικό το να λέμε ότι ο Robert Pattinson γεννήθηκε για να υποδυθεί έναν κάθιδρο loser όπως είναι ο Mickey, ο ίδιος ο Pattinson που έχει επιδείξει μία προτίμηση στα αουτσάιντερ και τους αλλόκοτους χαρακτήρες από όταν απελευθερώθηκε από τα δεσμά του εφηβικού είδωλου – θα το έπαιρνε μάλλον ως κομπλιμέντο. Του ταιριάζει επίσης πολύ η Naomi Ackie ως Nasha Barridge, η σύντροφός του στο σκάφος που ενθουσιάζεται γιατί πλέον μπορεί να έχει δύο από αυτόν.
Βλέποντας όμως ότι η δημιουργία πολλαπλάσιων αντιτύπων ενός Αναλώσιμου είναι αιτία για μόνιμο παροπλισμό, δηλαδή θάνατο, οι δύο Mickeys πρέπει να είναι προσεκτικοί για να μην αντιληφθεί κανείς άλλος το λάθος που έχει γίνει.
Με τους Mickey 17 και 18 στο επίκεντρο αρκετών σεκάνς, ο Pattinson οριοθετεί τους δύο ρόλους του με αριστοτεχνική διαχείριση της σωματικότητάς του και εντυπωσιακή έλλειψη ματαιοδοξίας. Αν ο Mickey 17 είναι η πράα, πειθήνια εκδοχή, ο 18 είναι ελαφρώς ψυχοπαθής. Η ταινία δεν θα λειτουργούσε αν ο καθένας τους δεν έμοιαζε διαφορετικός, αν και ποτέ δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, ακόμα κι αν το αφηγηματικό τόξο του Mickey 18 παραλείπει ορισμένες βασικές στάσεις στη βιασύνη του Bong να φτάσει το μεγάλο φινάλε της ιστορίας.
Δεδομένης της εποχής μας, είναι δύσκολο να μην ερμηνεύσουμε χαρακτήρες και στοιχεία της ταινίας ως υποκατάστατα για την αυξανόμενη άνοδο του αυταρχισμού που συμβαίνει τώρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Ruffalo είναι ένας καρτουνίστικος κακός που μιλάει με μανερισμούς του Donald Trump, ένας επίδοξος δεσπότης τόσο έξω από τα νερά του που δεν θα ήξερε πώς να τελειώσει μία πρόταση αν δεν τον βοηθούσε η σύζυγός του (Toni Collette). Η επιθυμία του να επιδιώξει την καταστροφή των ακίνδυνων γηγενών όντων του πλανήτη που διάλεγε είναι η βιτριολική, όλο και πιο δημοφιλής ξενοφοβία.
Η Naomi Ackie και ο Bong Joon-ho στα γυρίσματα του Mickey 17
Η ταινία του Bong λειτουργεί ως μεταφορά όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός μασάει και φτύνει τον μικρό άνθρωπο στην προσπάθειά του για εκθετική ανάπτυξη, αλλά και για το πώς αυτό που συχνά αποκαλούμε επιστημονική πρόοδο έχει ιστορικά γίνει εις βάρος των δικαιωμάτων και της ευημερίας των αδικημένων της κοινωνίας. Των αναλώσιμων.
Ενώ όμως το Mickey 17 κάνει ανοίγματα προς την κατεύθυνση της διερεύνησης των νομικών και ηθικών προεκτάσεων του Mickey ως ατόμου χωρίς δικαιώματα, καθώς και των σκοτεινών δυνατοτήτων της τεχνολογίας που επιτρέπει την εικονική αθανασία του, υπάρχει η αίσθηση ότι συρρικνώνεται στη φιλοδοξία του να ωθήσει το υλικό όσο μακριά αισθάνεται ότι μπορεί να φτάσει. Δεν αρκείται στο να είναι απλώς μια καταδίκη της αδικίας, της κερδοσκοπίας και της χειραγώγησης- στοχεύει επιπλέον να είναι μια παραβολή για την αποικιοκρατία, τους αυτόχθονες πληθυσμούς και τα δικαιώματα των ζώων. Στις δύο ώρες και 17 λεπτά, οι αφηγηματικοί του τένοντες ασθμαίνουν.
Η αφήγηση του Bong είναι αναμφισβήτητα παιχνιδιάρικη, και πολύ δύσκολα μπορώ να φανταστώ το κοινό να βαριέται στην αίθουσα, είναι όμως επίσης ακατάστατη, με πολλές περιττές παρεκκλίσεις. Το Mickey 17 είναι ανατριχιαστικό και τρομακτικό, αλλά ταυτόχρονα απροσδόκητα – και απογοητευτικά – ανώδυνο.
Είναι όμως και η πρώτη ταινία του Bong Joon-ho που μαρτυρά το πόσο αγαπάει τους ανθρώπους. Τους βρίσκει τόσο χαριτωμένα ανόητους και εκκεντρικούς, και απολαμβάνει το γεγονός ότι δεν θα γίνουν ποτέ τα τέλεια ρομπότ υπό τις υποδείξεις άλλων. Να κάτι που μάλλον δεν γνωρίζαμε ως τώρα.
Το Mickey 17 κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από την Tanweer.
