Ο Σιωπηλός Δρόμος είναι η ελληνική τηλεόραση που αξίζουμε

Αν εκτιμάς το καλό σενάριο (που το διακρίνει η καθαρότητα, η διαύγεια και η αλλεργία στις υπερβολές) τότε θα εκτιμήσεις σίγουρα το γεγονός ότι είναι γραμμένο από το ίδιο -δικαίως περιζήτητο- συγγραφικό δίδυμο των Πέτρου Καλκόβαλη και Μελίνας Τσαμπάνη που είναι πίσω από τις Άγριες Μέλισσες.

Αν αυτό που σιχαίνεσαι στην ελληνική τηλεόραση είναι η φθήνια που συνήθως εκπέμπουν οι παραγωγές της, τότε μείνε ήσυχος ότι εδώ η αισθητική είναι φουλ κινηματογραφική, δια χειρός του βραβευμένου σκηνοθέτη Βαρδή Μαρινάκη (που οφείλεις να γνωρίζεις από τα Μαύρο Λιβάδι και Ζίζοτεκ). Ο οποίος, αν μην τι άλλο, το σκοτάδι ξέρει να το παίζει στα δάχτυλα.

Αν αυτό που σου κάνει το level up είναι ενδεχομένως η μουσική (στη συγκεκριμένη περίπτωση στοιχειωτική, δυσοίωνη και πανταχού παρούσα), τότε οφείλεις να είσαι εξαιρετικά χαρούμενος γνωρίζοντας ότι την υπογράφει ο ταλαντούχος μουσικοσυνθέτης Θοδωρής Ρέγκλης, που «έντυσε» μουσικά το τρέιλερ των Οσκαρικών Παράσιτων.

Αν, από την άλλη, το πρώτο πράγμα που κοιτάς σε μια σειρά είναι πόσα ονόματα από το cast γνωρίζεις, τότε και από name dropping άποψη θα μείνεις ικανοποιημένος αφού ο Σιωπηλός Δρόμος περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- τους Μυρτώ Αλικάκη, Χρήστο Λούλη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρη Λάλο και Πηνελόπη Τσιλίκα.

Δεν πρόκειται να σε κουράσω με τα συνηθισμένα. Τύπου από που ξέρεις τον τάδε ηθοποιό και από που τον άλλο. Ας πούμε απλώς ότι, αν πατήσεις το mute, πολύ εύκολα μπερδεύεις τον Σιωπηλό Δρόμο με μια καλοφτιαγμένη Αμερικάνικη δραματική σειρά.  Άλλωστε και το θέμα, για ένα σχολικό λεωφορείο ιδιωτικού κολεγίου, με εννέα μαθητές δημοτικού από καλές (βλέπε πάμπλουτες) οικογένειες που πέφτουν θύμα ομαδικής απαγωγής, εκεί σε παραπέμπει.

Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο αστυνομικό θρίλερ με έντονο το στοιχείο της ταξικής πάλης και της διαφθοράς αφού, η συγκεκριμένη απαγωγή και τα συνοδευτικά εκκωφαντικά λύτρα, έρχονται να φέρουν στην επιφάνεια ότι σκοτεινά μυστικά κρύβουν οι εύρωστες οικογένειες των μαθητών. Οι ύποπτοι είναι πολλοί. Οι ίντριγκες ακόμη περισσότερες. Και, στο κέντρο όλων, βρίσκεται η νεαρή δημοσιογράφος και ο επίμονος αστυνομικός που προσπαθούν να βγάλουν άκρη.

Οι μέχρι τώρα κριτικές δίνουν έμφαση στα ζεύγη. Είτε στο άτυπο του αστυνόμου-ρεπόρτερ  ( Δημήτρης Λάλος-Πηνελόπη Τσιλίκα) είτε στα επίσημα των γονιών (Χρήστος Λούλης-Ανθή Ευστρατιάδου και Γιάννος Περλέγκας-Βίκυ Παπαδοπούλου). Αν και για μένα όλο το παιχνίδι και όλη η ουσία κρύβεται στον σκοτεινό πατριάρχη της οικογένειας, τον ιδιοκτήτη λατομείου Σπύρο Καρούζο τον οποίο υποδύεται ο Αντώνης Καφετζόπουλος.

Έχοντας υπάρξει όντως στη ζωή γείτονας στην ίδια πολυκατοικία με τον αξιότιμο κ. Καφετζόπουλο, εδώ και 10 χρόνια, ομολογώ ότι σε αυτό το επεισόδιο, σε αυτή τη σειρά ένιωσα ότι έχει μεταμορφωθεί σε έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο από αυτόν που ξέρω ή έχω δει ποτέ ως τώρα. Πρόκειται για ένα -εν δυνάμει αρχετυπικό- ρόλο από αυτούς στους οποίους έχει εξειδικευτεί ο Donald Sutherland τα τελευταία χρόνια σε σειρές όπως τα Undoing, Τrust και Dirty Sexy Money.

Η εξουσία και η αυταρχικότητα που εκπέμπει (από κάθε πόρο του) θα είναι για μένα καθοριστικά στο κατά πόσο ο Σιωπηλός Δρόμος θα δικαιώσει τις προσδοκίες όλων. Με το να γίνει δηλαδή η σειρά της σεζόν.

Τι μένει για το τέλος; Tα από ψηλά πλάνα του λεωφορείου να προχωράει στο πουθενά, που θα κάνουν κάθε γονιό να τρέξει να αγκαλιάσει το παιδί του σφιχτά. Ο γνωστός μύθος του αυλητή του Χαμελίν με τον οποίο ανοίγει η αυλαία, που μας προδιαθέτει ότι η εκδίκηση του αδικημένου έρχεται με βήμα γοργό. Και ένα βάρος στην ψυχή που είναι ταυτόχρονα ασήκωτο και άκρως απελευθερωτικό. Με άλλα λόγια «Τοτό, έχω την εντύπωση ότι δεν είμαστε πια στο Κάνσας».

Γιατί δεν ξέρω αν ο Σιωπηλός Δρόμος είναι η τηλεόραση που έχουμε το συκώτι να κάτσουμε να δούμε, αλλά σίγουρα είναι η τηλεόραση που μας αξίζει να μπορούμε να δούμε.