Ο τερατο-σεφ Guillermo del Toro

Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε που κάποιος ευλογημένος studio executive εμπιστεύτηκε μια Χολιγουντιανή ταινία στα χέρια του ταλαντούχου πιτσιρικά από την Guadalajara (βλέπε Mimic). Πάντα με όπλο την πρώτη του ταινία, Cronos (αν δεν το έχεις δει, ψάξτο), τα 10 χρόνια που είχε περάσει ως σπεσιαλεφετζής στο Μεξικό και το γεγονός ότι, από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς, γράφει στο βλέμμα του πόσο απεγνωσμένα αγαπά αυτό που κάνει.

Kαι αυτό παρότι ο ίδιος δεν αγάπησε το Mimic μέχρι πρόσφατα, όταν του δόθηκε η άδεια να μπει στο αρχείο της Miramax, να βρει το υλικό που του έλειπε και να φτιάξει ένα director’s cut στα δικά του γούστα. Παρότι ποτέ δεν κατάφερε να γυρίσει το original τέλος, με τα έντομα να πηδιούνται σαν τρελά.

Για το εξωγήινο ταλέντο του στη δημιουργία τεράτων τα έχουμε ήδη πει αναλυτικά. Ενώ έχουμε ασχοληθεί συγκεκριμένα μαζί του άλλες δυο φορές. Εδώ και εδώ.

Και πάλι όμως μοιάζει λίγο. Βλέπεις ο Guillermo είναι ο μοναδικός (εντάξει, από τους λίγους) σκηνοθέτης εκεί έξω που δεν έχει φτιάξει ποτέ κακή ταινία. Ούτε καν μέτρια.

Για την ακρίβεια, ακόμη και αυτοί που δεν τον γουστάρουν του αναγνωρίζουν ότι, με οτιδήποτε καταπιάνεται, το μπολιάζει με αυθεντικότητα, φαντασία, συναίσθημα, ατμόσφαιρα και πρωτοτυπία. Μας σερβίρει, αν προτιμάς, τους προσωπικούς του δαίμονες με τον πλέον αξιοπρεπή, αισθητικά άρτιο και -δεν είναι κακό να το παραδεχθούμε- εύπεπτο τρόπο.

Δαίμονες που τον κυνηγούν από τότε που ήταν πιτσιρίκι. Ένα εκκεντρικό πιτσιρίκι που στα πέντε του ζητούσε για δώρο γενεθλίων ρίζες μανδραγόρα, αγαπημένο του παιχνίδι ήταν ένας λυκάνθρωπος που του είχε ράψει η γιαγιά του, τριγύριζε στους υπονόμους και είχε ως pet δεκάδες φίδια, ένα κοράκι και ένα λευκό ποντίκι με το οποίο κοιμόταν μαζί στο κρεβάτι.

Δεν είναι τυχαίο π.χ. που, μερικές ώρες πριν, όταν έσκασε η είδηση ότι ετοιμάζεται νέα ταινία με τον King Kong, o Peter Jackson πρότεινε εκείνον για την θέση λέγοντας ότι πολύ θα του άρεσε να δει μια δική του εκδοχή.

Προσωπικά, ήδη από το The Devil’s Backbone του 2001 (΄Η τελευταία σκηνή, όπου τα παιδιά στο ορφανοτροφείο βλέπουν το φάντασμα του καθηγητή τους, είναι η καλύτερη σκηνή που έχω γυρίσει’) , πηγαίνω και βλέπω τυφλά και άφοβα ότι έχει την υπογραφή του. Χωρίς να δίνω δεκάρα για τις κριτικές ή το rating στο imdb. Είμαι απλά χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να μπω, για άλλη μια φορά, στους διαδρόμους του μυαλού του και να δω τι τέρατα θα με περιμένουν εκεί.

Ενθουσιάζομαι μαζί του, όσο ενθουσιάζεται εμφανώς και εκείνος με όλα όσα κυκλοφορούν αδέσποτα στους διαδρόμους του εγκεφάλου του. Το ίδιο που θα πάθεις και εσύ βλέποντας τις ταινίες του. Επίσης διαβάζοντας τις συνεντεύξεις του και συνειδητοποιώντας πόσο πολύ επιμένει να ψάχνει και την παραμικρή λεπτομέρεια του ότι κάνει.

Γιατί αυτό που κάνει την διαφορά συνολικά στον Del Toro είναι ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν επιλέγει την εύκολη λύση. Επιμένει να φτιάχνει ολόκληρα set αντί να τα βάζει όλα στην μπλε οθόνη, ασχολείται προσωπικά με κάθε καρέ της ταινίας (δεν χρησιμοποιεί 2ο συνεργείο, όπως π.χ. ο Michael Bay) και γνωρίζει π.χ. τα πάντα για κάθε τύπο σιλικόνης από τα οποία είναι φτιαγμένα τα αγαπημένα τέρατα του. Αν και, μεταξύ μας, πάντοτε στις ταινίες του τα χειρότερα τέρατα είναι οι άνθρωποι.

Ειδικά εκείνοι που δεν του επιτρέπουν να κάνει ότι θέλει ή να κάνει εκπτώσεις. Αναγκάζοντάς τον να επιστρέψει το μισό μισθό του από το Hellboy και ολόκληρο το μισθό του από το Pan’s Labyrinth προκειμένου να πληρώσει για τα πιο ακριβά τερατο-εφέ που εκείνος ήθελε και οι παραγωγοί δεν του επέτρεπαν να έχει.

Πλέον κανείς δεν του φέρνει αντίρρηση. Και όλοι θέλουν να δουλέψουν μαζί του. Εκείνος όμως επιμένει να επιλέγει μόνο τα project που τον κάνουν ευτυχισμένο. Και, όταν τα βρίσκει σκούρα, έχει και καλούς φίλους για να ρωτήσει την γνώμη τους. Συγκεκριμένα τους Alfonso Cuarón και Alejandro González Iñárritu.

Όχι και άσχημα για ένα αιώνιο παιδί που απλά λατρεύει να φτιάχνει κουλ τέρατα και τους κόσμους μέσα στους οποίους αυτά κατοικούν.