O Terry Gilliam των Monty Python

Ο Γκίλιαμ ήταν η πιο περίεργη περίπτωση μέλους των Python. Δεν είναι απλά ότι ήταν “ο Αμερικάνος”. Μαζί με τον άλλο Τέρι της παρέας, τον Τζόουνς, ήταν οι μόνοι με έναν κάπως καθορισμένο ρόλο. Εκείνος ήταν ο σκηνοθέτης, ο Γκίλιαμ ήταν ‘ο περίεργος τύπος που κάνει τα παλαβά animation’. Στην αρχή αναφερόταν ξεχωριστά μάλιστα, και μόνο στην πορεία άρχισε να θεωρείται κανονικό μέλος της 6άδας.

Όμως ακόμα και τότε, ήταν κάτι το ξεχωριστό. Δεν συμμετείχε τόσο πολύ στην δημιουργία του υπόλοιπου show, παρά συνήθως ενημερωνόταν πόσο χρονικό κενό θα έπρεπε να γεμίσει με τα animations του, και τα παρέδιδε αναλόγως.

Φαντάσου να έχεις δημιουργική ελευθερία ακόμα μες στα πλαίσια της πιο αναρχικής δημιουργικής ομάδας! Καμία απορία λοιπόν που τα animation του Γκίλιαμ είναι τα ναρκωτικά.

Δηλαδή πώς αλλιώς να τα περιγράψεις; Σουρεάλ; Σουρεάλ είναι το σκετσάκι με τον νεκρό παπαγάλο. H γιαγιά που βάζει τρικλοποδιά σε ένα λεωρφορείο θα πρέπει να είναι κάτι άλλο, έτσι;

Παραλογισμός, απλά.

Ο Γκίλιαμ γέμιζε με το χαρακτηριστικό του animation στυλ ό,τι νεκρούς χρόνους είχε η σειρά. Τους τίτλους αρχής, τις μεταβάσεις, και γενικά οπουδήποτε χρειαζόταν κάτι γραφιστικό.

Το στυλ του είναι κάπως μοναδικό. Χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό σκίτσων ζωγραφισμένων στο χέρι, και κομμένων στοιχείων από αληθινές φωτογραφίες. Το εξηγεί πολύ καλά εδώ.

Το background του έτσι κι αλλιώς ήταν περισσότερο γραφιστικό, δουλεύοντας σε φωτογραφικά στριπάκια, μέχρι που άρχισε να εφαρμόζει την τεχνική σε πρώιμες συνεργασίες με κάποια μέλη των Python. Όταν εκείνοι ήρθαν όλοι μαζί για να δημιουργήσουν την ομάδα, ο Γκίλιαμ ήταν κάπως προφανής επιλογή για αυτό το κομμάτι της σειράς, λοιπόν.

Δε νομίζω ωστόσο κανείς να φανταζόταν πως στην πορεία θα δημιουργείτο αυτό το μεγαλείο. Αν έχεις όρεξη για πολλή σαχλή παράνοια αυτή την Κυριακή μεσημέρι, άραξε και απόλαυσε όλα τα animation του Γκίλιαμ:

Ένα ακόμα στοιχείο που τον διαχώριζε από τους υπόλοιπους, ήταν το πόσο σπάνια άφηνε το πόστο του για να ερμηνεύσει, την ώρα που οι άλλοι 5 έπαιζαν λίγο ως πολύ με rotation. (Ναι, προφανώς, πάντα ο Κλιζ θα παίζει περισσότερο από τον Τζόουνς, αλλά και στο ποδόσφαιρο έτσι είναι.) Ο Γκίλιαμ βασικά έπαιζε κάτι άχαρους ρόλους που κανείς δεν ήθελε επειδή ήταν τίγκα στο μέικ-απ και τα παράξενα props, συνήθως δεν έβγαζε άχνα και απλά, εικάζω, περίμενε πότε θα τελειώσει όλο αυτό για να επιστρέψει στις ζωγραφιές του.

Ο Γκίλιαμ παρόλαυτά υπήρξε σε 3-4 αξέχαστες στιγμές της σειράς.

Ήταν αυτός εδώ ο γλύκας στο κλασικό σκετσάκι Spanish Inquisition

Κι αυτός εδώ ο φαταούλας (“BEEEEAAAAAANS”) στη Χειρότερη Οικογένεια της Βρετανίας

Κι αυτός εδώ ο αντιδραστικός τύπος στο “Holy Grail”

Κι αυτός εδώ ο αξιαγάπητος δεσμοφύλακας του “Life of Brian”

Και τέλος, σε μια φανταστική περίπτωση meta σχολίου, ήταν κι ο σχολιαστής των εκλογών σε ένα σκετσάκι συμμετοχής όλων των Python, όπου ο Γκίλιαμ απλώς εμφανιζόταν για κλάσματα του δευτερολέπτου τη φορά για να πει μονάχα “Δε μπορώ να προσθέσω τίποτα σε αυτό”. ΕΥΓΕ.

Υποθέτω βγάζει ένα κάποιο νόημα που δεν πετάει τη σκούφια του κάθε φορά που κάνουν κάτι, γιατί στην πορεία ξεπέρασε την Monty Python περίοδό του με τρόπο που κανείς άλλος τους δεν μπόρεσε. Και βγάζει νόημα κιόλας αυτό: Από τη στιγμή που δεν ήταν σχεδόν ποτέ στην οθόνη, και εφόσον είχε τόσο περιορισμένο ρόλο (και αφού, α ναι, γύρισε μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, το “Brazil”), η σύνδεση δεν ήταν ποτέ άρρηκτη.

“Αυτό το πράγμα με τους Python είναι αγκάθι στο πλευρό μου”, είχε πει πρόσφατα για το reunion των Python, την ώρα που προσπαθεί επίμονα, για μια ακόμα φορά, να γυρίσει εκείνo τον Δον Κιχώτη του.

Αν δεν του κάτσει και πάλι, ας το κάνει animation;

*Το “Zero Theorem” του Τέρι Γκίλιαμ, με πρωταγωνιστή τον Κριστόφ Βαλτς, προβάλλεται στις αίθουσες.