Ο θρύλος του Daniel Day-Lewis μέσα από 9 σκηνές

O Daniel Day Lewis ανακοίνωσε πως εγκαταλείπει την υποκριτική μετά το ‘Phantom Thread’ του Paul Thomas Anderson κι εμείς θυμόμαστε 9 στιγμές που μας καθήλωσε.

***

Πόσο εύκολο είναι να αναγνωρίσεις το μεγαλείο του ηθοποιού Ντάνιελ Ντέι-Λιούς; Οι ταινίες είναι λίγες γιατί η φιλμογραφία του διαθέτει κυρίως επιλεκτικά κομμάτια, αλλά λίγες στιγμές αρκούν. Από όταν ουρλιάζει με τρελαμένο μάτι για το “milkshake” του Πολ Ντέινο μέχρι τις σιωπηλές στιγμές του στα φιλμ του Τζιμ Σέρινταν, ο Ντέι-Λιούς πάντα κουβαλούσε πάνω του κάτι από το μεγαλείο (αλλά και την απλότητα) ενός ηθοποιού που είναι απλά μεγάλος, χωρίς να χρειάζεται να το πολυ-αποδείξει.

Γιος ενός ποιητή και μιας ηθοποιού, παντρεμένος με την κόρη του Άρθουρ Μίλερ, σπουδαστής του Old Vic (αλλά υπηρέτης της Μεθόδου ως εκεί που δεν πάει), το βιογραφικό του διαβάζεται σαν κάτι που συνέθεσε κάποιος τεμπέλης σεναριογράφος για μια βιογραφία-αγιογραφία ενός Σημαντικού Καλλιτέχνη. Ο Λιούς έχει διπλή υπηκοόητητα, βρετανική και ιρλανδική, ενώ σημαντικό μέρος της ζωής του το έχει περάσει στην Ιταλία, φτιάχνοντας παπούτσια στη Φλωρεντία όταν έκανε ένα σημαντικής διάρκειας διάλειμμα από την υποκριτική.

(Έκτοτε, οι εμφανίσεις του είναι σπάνιες και σχεδόν πάντοτε αποτελούν τεράστιο γεγονός στη βιομηχανία του Χόλιγουντ.)

Άρα το κλειδί είναι η επιλεκτικότητα; Μπορεί. Μπορεί. Αλλά θα ισχυριστεί κανείς με το χέρι στην καρδιά πως αν ο Ντέι-Λιούς έκανε περισσότερες ταινίες, πως δεν θα εθεωρείτο όσο τιτάνας θεωρείται σήμερα; Πως δεν θα είχε 3 Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου (ο μόνος ηθοποιός ever); Πώς δεν καθήλωνε το σύμπαν με τις ερμηνείες του στο “Αριστερό Μου Πόδι” ή το “Θα Χυθεί Αίμα” ή τον “Τελευταίο των Μοϊκανών”;

Όχι. Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις κρατά σταθερά εδώ και χρόνια τον τίτλο του μεγαλύτερου εν ζωή ηθοποιού, και αυτό που κάνουμε εμείς είναι να αναζητήσουμε το γιατί μέσα από μερικές σκηνές-κλειδιά της φιλμογραφίας του.

O αποχωρισμός στον “Τελευταίο των Μοϊκανών”

Ξεκινάμε με το καλύτερο. Η μόνη φορά που ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις έκανε περιπέτεια και ταυτόχρονα η μόνη φορά που ο Μάικλ Μαν γύρισε ταινία εποχής, έχουν σαν αποτέλεσμα μια από τις καλύτερες περιπέτειες όλων των εποχών. Άπειρες οι ανατριχιαστικές στιγμές αλλά μάλλον καμία σαν τον αποχαιρετισμό. “You stay alive no matter what occurs!” Η βραχνάδα και ο πόνος στη φωνή του καθώς διατάζει τη Μάντλιν Στόου να μείνει ζωντανή γι’αυτόν, πριν πηδήξει στον καταρράκτη. Δεν τα κάνουν πια έτσι τα έπη.

H εξαγορά του μπάτσου στις “Συμμορίες της Νέας Υόρκης”

Δες εδώ πώς αλλάζει ύφος από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο. Ο Μπιλ ο Χασάπης ήταν μακράν ο πιο καρτούν χαρακτήρας που έχει παίξει ο Λιούις οπότε οι υπερβολές εδώ επιτρέπονται. Και τι καλύτερος τρόπος να τις εκμεταλλευτείς από μια σκηνή όπου ο διεφθαρμένος μπάτσος πείθεται να πάει στο πλευρό του, ύστερα από ένα μικρό ρεσιτάλ ερμηνείας του Μπιλ.

Επειδή είναι το όνομά του στο “Crucible”

Προχώρα στα 49″ για να δεις την ανατριχιαστική σκηνή όπου εξηγεί γιατί δεν υπογράφει. Το δικαστικό δράμα εποχής του Άρθουρ Μίλερ γίνεται δυναμική ταινία χάρη στον Λιούις, του οποίου το “ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ” ήταν το “Πίνω το μιλκσέικ σου” πριν το “πίνω το μιλκσέικ σου”.

Το Όσκαρ για το “Αριστερό Μου Πόδι”

Ουδεμία σχέση με ένα σωρό συναδέλφους του που κλαίνε και οδύρονται κι ευχαριστούν θεούς (και δαίμονες) στα κλισέ λογύδριά τους, ο Λιούις ανέβηκε να παραλάβει το πρώτο του Όσκαρ και με μη-επιτηδευμένο class είπε, “μόλις μου προσφέρατε ό,τι χρειάζεται για ένα διαβολεμένο Σαββατοκύριακο στο Δουβλίνο.” Θεός; Και μετά μίλησε για αληθινές δυσκολίες αληθινών ανθρώπων, για τη δύναμη της ζωής, και για το τι σημαίνει αυτή η βράβευση για ανθρώπους που δεν είναι πανέμορφοι, υπερεπιτυχημένοι και πάμπλουτοι. Ούτε Ακαδημίες, ούτε θεοί, ούτε ατζέντηδες, ούτε τίποτα. Σπουδαίος ηθοποιός, σπουδαίος άνθρωπος.

Και η ερμηνεία στο “Αριστερό Μου Πόδι”

Αυτή η ταινία είναι απλά συγκλονιστική.

Τα νέα για τον πατέρα του στο “Εις το Όνομα του Πατρός”

Τι υποτιμημένη ταινιάρα; Αν βαριέσαι πήγαινε κατευθείαν στο 2′ (με spoiler για την ταινία) όπου ο χαρακτήρας του Λιούις μαθαίνει τα νέα για τον πατέρα του και η αντίδρασή του είναι το πιο σιωπηλά ανθρώπινο στιγμιότυπο της φιλμογραφίας του. Η πλήρης ακινησία λέει τα πάντα, και σε συνδυασμό με το πώς τιμούν τον Τζουζέπε οι άλλοι φυλακισμένοι, έχει σαν αποτελέσμα μια από τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές μιας έτσι κι αλλιώς αξέχαστης ταινίας.

Κάθε έκφραση στο “Ωραίο Μου Πλυντήριο”

Πρώτη του ερμηνεία που έκανε κόσμο να προσέξει, στον ιστορικής σημασίας του ρόλο ως γκέι πανκ Τζόνι στο “Ωραίο Μου Πλυντήριο”, μια ταινία που έθεσε πολλά κοινωνικά ζητήματα πολύ πριν το Χόλιγουντ ευαισθητοποιηθεί. Τίποτα δε θα είχε την πυγμή που εν τέλει είχε, αν ο Ντέι-Λιούις δεν προσέδιδε τέτοια βαρύτητα σε έναν χαρακτήρα που εύκολα θα μπορούσε να καταλήξει καρικατούρα. Αυτό θα πει να κλέβεις την παράσταση χωρίς να απλοποιείς τίποτα.

H εξομολόγηση στο “Θα Χυθεί Αίμα”

Η σκηνή που όλοι θυμούνται από την ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον είναι το “milkshake”, αλλά συγγνώμη, παρατηρήστε εδώ πώς αλλάζουν τα πάντα, από την αβέβαιη συγκράτησή του στην αρχή της σκηνής μέχρι το συνταρακτικό του ξέσπασμα στα μισά. Το “I’ve abandoned my son, I’ve abandoned my boy” είναι από τα πιο ανατριχιαστικά στιγμιότυπα του μοντέρνου σινεμά.

Η γλώσσα του σώματος στον “Μποξέρ”

Είναι απλά μια ενδεικτική στιγμή: Παίζοντας τον αποφυλακισμένο πρώην ΙΡΑ, ο Λιούς παραδίδει μια ερμηνεία χωρίς πολλά πυροτεχνήματα, όπου όμως κάθε κομμάτι της γλώσσας του σώματος, κάθε βλέμμα και κάθε εκφορά λέξης από το στόμα του χαρακτήρα του, Ντάνι, κρύβει από κάτω κύματα ηλεκτρισμού και αποφασιστικότητας. Αυτό θα πει ορμή και ερμηνεία με προορισμό. Υποτιμημένη ερμηνεία σε υποτιμημένο φιλμ, για έναν ηθοποιό που μπορεί να καθηλώνει είτε φωνάζει είτε κοιτάζει σιωπηλός, είτε παίζει έναν πανκ είτε έναν εμβληματικό πρόεδρο, είτε υποδύεται ένα ζωντανό καρτούν είτε αποτυπώνει στην οθόνη τις σκιάσεις του πόνου και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Εσένα ποια είναι η αγαπημένη σου σκηνή, ταινία ή στιγμή της καριέρας του Ντάνιελ Ντέι-Λιούς;