Ο τιτάνας Uwe Boll μας έχει ανάγκη

Το ωραίο με τους πραγματικά άθλιους σκηνοθέτες είναι ότι το πιστεύουν. Το νιώθουν. Ο Ed Wood έλεγε πως την επόμενη φορά θα τα καταφέρει καλύτερα, κι αυτή η αγάπη και η αφοσίωση στην τέχνη ενός ατόμου πρέπει να αναγνωρίζονται όσο και η παντελής ανικανότητά να γυρίσει μια σκηνή της προκοπής.

Πάντα έβρισκα τρομερά άδικη την αναφορά του Uwe Boll, του Γερμανού troll auteur, δίπλα σε άλλους ‘συνήθως ή βαρετά κακούς’ σκηνοθέτες. Κάποιος έκανε μια λίστα με σκηνοθέτες που δεν έχουν κάνει ποτέ καλή ταινία αλλά πρόκειται περί ιεροσυλίας. Εκεί μέσα υπάρχουν επαγγελματίες εκτελεστές που φέρονται στο σινεμά λες κι είναι δουλειά που βαράς κάρτα, σαν το τυπάκι που έχει γυρίσει τις ταινίες του Adam Sandler. Θα θυμάται ποτέ η ιστορία κάτι τέτοιους ασήμαντους; Ή είναι δυνατόν να βάζεις τον Boll δίπλα στον Tyler Perry, έναν εμπορικά πετυχημένο εκπρόσωπο της στεροτυπικού μαύρου λαϊκισμού στο σινεμά;

Ο Boll, ο άνθρωπος που με τις μεταφορές βίντεο-γκέιμ στο σινεμά έχει καταφέρει μόνος του να κάνει όσο κακό στη βιομηχανία δεν έχουν κάνει όλοι οι συντηρητικοί σύλλογοι γονέων μαζί, ανήκει σε ένα παράλληλο σύμπαν, κάπου μόνος του. Δεν είναι κακός σκηνοθέτης σαν όλους αυτούς τους υπόλοιπους. Είναι μια διαφορετική κατηγορία. Έχει μέσα του οργή και πάθος και κανείς άλλος σκηνοθέτης κακών ταινιών (μη σου πω και πολλοί καλών) δεν έχει μέσα του οργή και πάθος. Επιπλέον, ζει σε ένα διαρκές παραλήρημα, σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι ταινίες που γυρίζει είναι αριστουργήματα.

Το πιθανότερο είναι πως μια μέρα θα ξεχάσει να πάρει… ό,τι είναι αυτό που παίρνει, και θα αντικρύσει τη δύσμορφη αλήθεια του φρικαλέου των εικόνων του, και τότε δεν ξέρω τι θα κάνει. Πιθανώς να γυρίσει ένα snuff film με πρωταγωνιστή τον εαυτό του, δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως θα κάνει κάτι ενδιαφέρον. Γιατί ο τιτάνας Uwe Boll, ο χειρότερος σκηνοθέτης της τελευταίας 60ετίας, έχει πάντα ενδιαφέρον.

(Σκέψου αυτό. Σε 100 χρόνια από σήμερα κάποιος άνθρωπος, σε όποιο μέσο γραπτής αφήγησης υπάρχει τότε, θα γράφει ένα κείμενο για σινεμά (αν υπάρχει ακόμα σινεμά), και σε αυτό θα κάνει ακραία παρομοίωση για κάποιον τότε δημιουργό που πολύ μισεί, “ο Τάδε κάνει ταινίες αντάξιες ενός Uwe Boll ή ενός Ed Wood”. Εκατοντάδες σημερινοί σκηνοθέτες θα είναι απλές υποσημειώσεις ή obscure σινεφίλ αναφορές- αλλά όλοι οι αναγνώστες θα καταλάβουν την αναφορά στον Uwe Boll.)

Ο μέγιστος Γερμανός, απηυδυσμένος πια με το σύστημα που τον κυνηγάει (για τους τόνους αλήθειας που κουβαλάνε τα φιλμ του, προφανώς) το γύρισε κι αυτός στο Kickstarter, ζητώντας από το κοινό να συνεισφέρει ώστε να πιάσει τα $500,000 μπάτζετ για να γυρίσει το “Postal 2”. Επειδή φυσικά δε μας έφτανε το “Postal Ένα”. Στο κείμενο για το πρότζεκτ γράφει,

Αλλά και,

Χόου-κέι λοιπόν. Προφανώς δε βλέπουμε την ώρα.

Φανταστική λεπτομέρεια: Οι δύο υψηλότερες συνεισφορές που μπορείς να κάνεις είναι για $10,000 όπου διαλέγεις ένα από δύο perks: Είτε “you will be Bolls assistant on set during the production […] You learn filmmaking from the best. ”, είτε “you will receive an executive producer credit”. Το δεύτερο έχει επιλεχθεί 4 φορές (δηλαδή ναι, 4 άνθρωποι πλήρωσαν $10,000 για να γυριστεί ταινία Uwe Boll), το πρώτο καμία.

Που θα πει πως ακόμα και άνθρωποι που πλήρωσαν δέκα χιλιάρικα για να γυρίσει ταινία ο Uwe Boll, δεν έχουν όρεξη να ‘μάθουν’ από αυτόν.

Αλλά είναι λογικό. Τέτοιο μεγαλείο δεν διδάσκεται, ούτε μεταδίδεται. Ας θυμηθούμε 10 τεράστιες στιγμές του Uwe του Boll.

Το Kickstarter

Συγγνώμη, συγγνώμη. Μην το ξεπεράσουμε έτσι αυτό. Δες αυτό το βίντεο. Δες τύπο. Και διάβασε όλο το κείμενο του pitch, είναι συγκλονιστικό.

Λίγο πιο πάνω, στην ενότητα Where the money goes, η απάντηση είναι λιτή.

“Into the best movie ever made.”

Και το πιστεύει.

Το “Alone in the Dark”

Δε θα αντιστοιχίσουμε κάθε ταινία με έναν λόγο (αν και θα μπορούσαμε, αν και θα έπρεπε) αλλά πραγματικά δε μπορεί να υπογραμμιστεί αρκετά το πόσο σταθμός είναι το “Alone in the Dark”. Είναι αληθινά, δίχως υπερβολή, μια από τις αυθεντικά χειρότερες ταινίες όλων των εποχών. Για την ακρίβεια είναι ένα κάτι-σαν-μνημείο αντίστροφης ποιοτικής δημιουργίας: Λες και έβαλε στόχο να κάνει τα πάντα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Δεν είναι εύκολο. Απαιτεί βαθιά γνώση του σινεμά (την οποία ο Boll υποψιάζομαι πως διαθέτει) και τρομακτική ανικανότητα εφαρμογής του παραμικρού.

Στην εικόνα από την ταινία βλέπουμε την Tara Reid με γυαλιά.

Δεν. Λέει. Να. Σταματήσει.

Έχει εμπλακεί στη δημιουργία τριάντα ταινιών απο το 2000 και μετά. Τριάντα. Εσύ τι έκανες σήμερα;

(Ο Uwe Boll πιθανότητα έχει ήδη προσβάλλει τρεις ανθρώπους, έχει αφήσει αιμόφυρτο τον γείτονα που κατά λάθος του πότισε τα νεκρά του λουλούδια, και έχει γυρίσει και 5-6 σκηνές περιμένοντας να ψηθούν οι μπριζόλες ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΚΡΕΑΤΟΣ.)

Μας δουλεύει ψιλό γαζί

Δηλαδή όχι εμάς, αλλά ξερωγώ; Κάποιον. Είναι γνωστό τοις πάσι πως γύριζε ταινίες εκμεταλλευόμενος μια διευκόλυνση του Γερμανικού φορολογικού συστήματος, το οποίο μέχρι πριν 7 χρόνια επέτρεπε σε κινηματογραφικές επενδύσεις να παίζουν το ρόλο φορολογικής ελάφρυνσης για όποιον βάλει (και χάσει) λεφτά. Γι’αυτό κι ως ένα σημείο, οι ταινίες του γίνονταν όλο και πιο ακριβές (το “In the Name of the King” κόστισε $60 εκατομμύρια και μοιάζει σα να κόστισε 60 ευρώ και τα 90 δηνάρια που έχω ακόμα στην τσέπη μου από τότε) και έφερναν όλο και μικρότερες επιστροφές στο box office. Οπότε ναι, μάγκας που το είχε βρει το κόλπο. Το φοβερό είναι ότι δεν είχε ποτέ πρόβλημα να το παραδεχθεί ευθέως. In. yo. face!

(Βέβαια μετά αυτό άλλαξε, οπότε δεν ξέρω. Ίσως έπρεπε να έχει υπάρξει λίγο πιο συγκρατημένος. LOL, τώρα συνειδητοποίησα πως έγραψα ότι ο Uwe Boll έπρεπε να έχει υπάρξει λίγο πιο συγκρατημένος.)

Η Kristanna Loken

Υπήρξε κάτι σαν Μούσα του, I guess. Τη θυμόμαστε όλοι την Kristanna Loken.

Raging Boll

Αυτό παίζει να είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στην ιστορία του σινεμά. Η αγωνία του Hitchcock, οι γωνίες λήψης και το μοντάζ του Orson Welles, η τελειομανία του Kubrick, όλα εδώ οδηγούσαν. Γι’αυτό υπήρξε ένας αιώνας σινεμά. Για να γυρίσει ο Uwe Boll μια μέρα και να πει, “χέι, εσείς οι κριτικοί που μου θάβετε τις ταινιάρες μου επειδή ΔΕ ΝΙΩΘΕΤΕ, ναι, εσείς, ελάτε να με δείρετε ρε αν σας βαστάει.” Και πήγανε. Και τις φάγανε. Ο Uwe Boll κυριολεκτικά έπαιξε μποξ με 5 κριτικούς (‘κριτικούς’, οκέι, καταλαβαίνεις τώρα, δεν πήγε ακριβώς κι ο Roger Ebert) και τους έδειρε και τους 5. ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΤΩΡΑ, BITCHES???

Είναι η μόνη αληθινή ιδιοφυία

Δεν το λέω εγώ, αυτός το λέει. Δεν πιστεύω να έχεις όρεξη να διαφωνήσεις. Έχει κράξει Michael Bay, Eli Roth (τους είπε “retards”) και George Clooney (random!) στην ίδια συνέντευξη. Όταν ο Bay προσβλήθηκε (άσε μας ρε φίλε, ναι, κι εμένα μου τη λέει ο ανήσυχος μπλογκάκης στο τουίτερ, παράσημο είναι) και ο Roth απάντησε πως αυτό ήταν το καλύτερο κοπλιμέντο που του έχει γίνει ποτέ, ο Boll βγήκε και απάντησε πως ο Roth έχει χιούμορ ενώ ο Bay όχι. Ε, προφανώς.

Μας χάρισε τη μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα του Ben Kingsley

Θα πρέπει να ήταν πολύ άβολη η στιγμή που η Βασίλισσα ζήτησε να δει το τελευταίο έργο του “Sir Ben” στο πλαίσιο της παρακολούθησης της καριέρας όλων των Ιπποτών.

(Επίσης, ουάο, ΟΚ, αυτή η φορολογική μαγκιά στη Γερμανία πρέπει να ήταν ΠΟΛΥ καλή μαγκιά.)

Φήμες λένε ότι έχει κάνει μία καλή ταινία

Είναι το “Rampage”, το οποίο δεν το έχω δει. Δεν είμαι προετοιμασμένος για έναν κόσμο όπου ο Uwe Boll έχει κάνει καλή ταινία, επειδή βασικά καταρρίπτει όλο το κείμενο. Προτιμώ να ζω στην άγνοια. Το “Rampage” για μένα δεν υπάρχει, σε αντίθεση με άλλες, σοβαρότερες προσπάθειες του Δημιουργού που επιστρέφουν στα παλιά του, γνώριμα στάνταρντς παρότι δεν είναι καν διασκευές βιντεοπαιχνιδιών. Προσπάθειες ας πούμε όπως το “Auschwitz”, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που φοβάσαι πως είναι, ναι.

Παιδιά, τον λένε Uwe Boll

Uwe. Boll. Εν τέλει, νομίζω πως αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να λέγεται κάτι διαφορετικό. Το ‘Uwe Boll’ είναι πραγματικά το τέλειο όνομα για τον Uwe Boll.