Ο Βασίλης Τζιγκούρας δίνει σε ανάπηρα σκυλιά τα πόδια που τους λείπουν

Τον Βασίλη Τσίγκουρα τον έμαθα ως τον άνθρωπο που πριν από περίπου επτά μήνες, έβαλε σκοπό της ζωής του να μην αφήσει κανένα ζώο ‘ακίνητο’. Και στην αρχή, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή του η περιγραφή από φίλους μου που παρακολουθούν τη δουλειά του μέσω Facebook μου είχε φανεί κάπως υπερβολική. Έπειτα, είδα το παρακάτω βίντεο και για μία ακόμη φορά μάλωσα τον εαυτό μου που προτρέχει.

Από το πρώτο κιόλας scroll down στην σελίδα του στο Facebook +2Feet κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ένας ακόμη φιλόζωος που θέλει να βλέπει τα ζώα υγιή και χαρούμενα. Άσε που στο θέμα φιλοζωία και Έλληνες η άποψή του δεν είναι και η καλύτερη.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της γνωριμίας μου μου αποκάλυψε με απογοήτευση ότι ‘υπάρχει μεν ένα 30% που ασχολείται και αγαπά τα ζώα αλλά το υπόλοιπο 60 και βάλε μοιράζεται στους αδιάφορους και σε εκείνους που τα κακοποιούν.’ Μάλιστα, για να μου εξηγήσει την κατάσταση μου έκανε μία φαινομενικά απλή ερώτηση. Δεν ήξερα να την απαντήσω.

Αμέσως μετά χαμογέλασε σαν να μου λέει ‘ας τα αφήσουμε όμως αυτά’ και έπαιξε λίγο με τη μουσούδα του ενός από τα δύο σκυλιά του. Με το ένα χέρι, γιατί με το άλλο είχε αναλάβει χρέη χαϊδέματος στη μία από τις οχτώ γάτες του. Ναι, οχτώ καλά διάβασες με τις οποίες μαζί με τους σκύλους, συγκατοικούν αρμονικά στο σπίτι και πλέον και εργαστήριό του, στα Άνω Πατήσια.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

“Από πιτσιρικά με απασχολούσαν τα ζώα και η τύχη τους. Γενικά ήμουν ανήσυχος. Ήθελα να φτιάχνω σπιτάκια να τους βρίσκω μαξιλαράκια. Πριν από περίπου ένα 7μηνο έπεσα πάνω σε κάτι βιντεάκια από την Αγγλία και την Αμερική με ανθρώπους που έφτιαχναν καροτσάκια από σωλήνες υδραυλικών για τα ζωάκια τους και είπα, ‘εδώ είμαστε’. Ρώτησα έναν φίλο μου γιατρό και μαζί με ένα άλλο παιδί είδαμε λίγο τα σχέδια μέχρι να καταλήξω στο τελικό“.

Το έχω γράψει πολλές φορές αλλά,  αλλά πραγματικά είναι συναρπαστικό να βλέπεις έναν άνθρωπο να σου μιλά με αγάπη για αυτό που κάνει. Και αυτό γιατί μέσα σου, νιώθεις υπάρχει ελπίδα. Όχι αυτή που έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια. Η άλλη, η πραγματική.

Όταν τώρα, μαθαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος κατάφερε αυτήν του την αγάπη να την κάνει ορατή σε κρατικούς φορείς, τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο υπέροχα. “Έχω κάνει προεγγραφή στο ΤΕΒΕ. Θα γίνει επάγγελμα πλέον. Στην Ελλάδα είμαι πράγματι ο πρώτος που το ξεκινά. Από όσο ξέρω τουλάχιστον. Έχει άγχος και ευθύνη αλλά έχει και πλάκα. Γράφομαι ως κατασκευαστής αναπηρικών αμαξιδίων και ποδηλάτων. Για να μπουν και τα ζώα μέσα στον τίτλο θα πρέπει πρώτα να επισημοποιηθεί από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Ελλείψει νόμου, προς το παρόν εγκρίνεται ως μη επικίνδυνο“.

Ήμουν έτοιμη να χειροκροτήσω το επίτευγμά του, αλλά τον είδα σεμνό και δεν θέλησα να τον ‘χαλάσω’. Αντ’αυτού, ρώτησα πώς δουλεύει.  “Εντός Αττικής πηγαίνω και μετράω το ζώο. Έπειτα παίρνω σωλήνες ύδρευσης από ένα μαγαζί με υδραυλικά εδώ στο Γαλάτσι και ρόδες ποδηλάτων από ένα μαγαζί στο Περιστέρι και φτιάχνω το αμαξίδιο. Όταν το έχω έτοιμο το πηγαίνω στο ζώο και ξεκινάμε τις πρώτες βόλτες μαζί“.

Μου δίνει την εντύπωση ότι τα έχει μελετήσει όλα. Βασικά, καμία εντύπωση. Όντως, τα έχει. “Εμένα η ειδίκευσή μου είναι υδραυλικός. Μηχανική παραγωγή έχω σπουδάσει. Γι αυτό ό,τι γίνεται γίνεται με επίβλεψη κτηνιάτρου και φυσικοθεραπεύτριας. Για τα φοβικά, έχουμε και εκπαιδευτή“. Τον ρώτησα πόση ώρα του παίρνει να φτιάξει ένα αμαξίδιο και εκείνος κοίταξε τον ουρανό και μου είπε “Από 1,5 ώρα μέχρι μία μέρα. Αναλόγως το ζώο“. Δεν εννοεί μόνο το μήκος (και εγώ αυτό νόμιζα).

Μου ξέφυγε ένα μπράβο. Όχι μόνο για την καλή του πράξη αλλά και γιατί κατάφερε να κάνει επάγγελμα την αγάπη του προς τα ζώα. Μου γέλασε και μου είπε: “Είναι ένα πολύ γλυκό άγχος αυτή η δουλειά. Δεν λες ‘πωπω πώς θα πάω στη δουλειά’, λες ‘πωπω πώς θα περπατήσει το ζώο’“.

Θέλησα να μάθω πόσα ζωάκια έχουν περπατήσει από την πρώτη εκείνη φορά. Μου απάντησε 76. Για την ακρίβεια μου είπε: “Από τον Ιούλιο έχω φτιάξει 76. Από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα έχουν περπατήσει 76 ζώα“. Αυτό το ‘φτιάξει’ ήταν τόσο συγκινητικό.

Μετά από άλλο ένα μπράβο, θυμήθηκε να μου αναφέρει κάτι για το οποίο νιώθει υπερήφανος όπως μου είπε. Κάτι ακόμα, επίτρεψέ μου να συμπληρώσω εγώ. “Έχω ξεκινήσει συνεργασία με τις ΖΩ.Ε.Σ. (Ζωοφιλική Ενημέρωση Σχολείων) και κάνουμε επισκέψεις στα σχολεία. Πριν τα Χριστούγεννα ήμασταν σε ένα νηπιαγωγείο στην Καλλιθέα. Αύριο θα είμαι στον Άγιο Δημήτριο. Μας έχουν καλέσει και από την Χαλκίδα. Τα παιδάκια παθαίνουν πλάκα. Βλέπουν το ζωάκι πώς χαίρεται και πώς τρέχει με το αμαξίδιο και μένουν με το στόμα ανοιχτό“.

Μπορεί να είσαι φιλόζωος, μπορεί και να μην είσαι. Μπορεί να είσαι απλώς αδιάφορος όπως είπε και ο Βασίλης. Την άλλη κατηγορία δεν την αναφέρω καν. Όπως και να έχει, όταν συναντάς ή μάλλον όταν συναντάμε ανθρώπους να κάνουν τέτοιες δουλειές, οφείλουμε αν μη τι άλλο, να τους σεβόμαστε. Διαφωνείς;