O William Hurt δεν ήταν σταρ. Ήταν ηθοποιός.

Κι όμως, ο William Hurt υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σταρ που γνώρισε ποτέ ο σύγχρονος κινηματογράφος.

Ένας τολμηρός, αλλά εκλεκτικός ηθοποιός, χαμηλών τόνων και εξαιρετικά καλλιεργημένος, με μία μαγνητική, αλλά εύθραυστη γοητεία που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τους σκοτεινούς ήρωες που ενσάρκωνε. Κάπως έτσι, έχει εγγραφεί στη συλλογική μνήμη.

Μία εβδομάδα πριν γιορτάσει τα 72 του χρόνια, έφυγε από τη ζωή. Πέθανε χθες, Κυριακή, 13 Μαρτίου, ήρεμος, με την οικογένεια στο πλευρό του, από φυσικά αίτια, όπως ανακοίνωσε ο γιος του, Will.

Ανατριχίλες, έξαψη, φιλιά

Γεννημένος το 1950, ο William Hurt σπούδασε θεολογία στο πανεπιστήμιο, αλλά η μεγάλη αγάπη του ήταν η υποκριτική. Ξεκίνησε να σπουδάζει στη Σχολή Τζούλιαρντ το 1972 και ο πρώτος του μεγάλος ρόλος ήρθε το 1980 με την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο σινεμά.

Έπαιξε στο Altered States (Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις) του Ken Russell και κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού. Ακολούθησε το ερωτικό θρίλερ Body Heat (Έξαψη) στο πλευρό της Kathyleen Turner. Η επιτυχία της ταινίας εκτόξευσε την αναγνωρισιμότητά του, αποκάλυψε το σεξ άπιλ του και άνοιξε τον δρόμο για την ξέφρενη πορεία που διέγραψε μέχρι το τέλος των 80s.

Στα μέσα της δεκαετίας, δύο χρόνια μετά το απολαυστικό The Big Chill (Η Μεγάλη Ανατριχίλα) του Lawrence Kasdan, έπαιξε στο Kiss of the Spider Woman (Το φιλί της γυναίκας αράχνης) του Héctor Babenco στον πιο εμβληματικό του ρόλο αλλά και μία από τις σημαντικότερες στιγμές του queer σινεμά. Υποδύθηκε έναν γκέι άντρα που μοιράζεται το κελί του σε φυλακές της Βραζιλίας με έναν πολιτικό κρατούμενο και κέρδισε το πρώτο και μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του.

Όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, έπαιξε έναν ρόλο που κανείς τότε δεν ήθελε να παίξει για να μη στιγματιστεί. «Δεν έπαιξα τον ρόλο ως γκέι, αλλά ως γυναίκα. Αυτό ήταν το κλειδί της επιτυχίας», είχε δηλώσει.

Την επόμενη χρονιά, ενσάρκωσε έναν δάσκαλο στο Children of a Lesser God (Παιδιά ενός κατώτερου Θεού) της Randa Haines, στο πλευρό της Marlee Matlin που αργότερα έγινε σύντροφός του. Ήταν η πρώτη κωφή ηθοποιός που βραβεύτηκε με Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Αεικίνητος μέχρι τέλους, αλλά σε δεύτερο πλάνο

«Αν η εμφάνισή του ήταν πιο συμβατική, παρομοίως και οι επιλογές του, θα μπορούσε να είχε την καριέρα του Robert Redford», αναφέρει χαρακτηριστικά η Guardian στο κείμενο-φόρο τιμής στον William Hurt.

Πράγματι, ο Hurt δεν υπήρξε ποτέ mainstream. Ήταν πάντα εκλεκτικός με τις προτάσεις που δεχόταν. Ήταν τα «όχι» του που τον καθόρισαν.

Από τα 90s και έπειτα, δούλεψε πολύ και ασταμάτητα μέχρι και σήμερα, λίγο πριν το τέλος του, αλλά το έκανε με τον δικό του τρόπο. Κάπως σαν να χάθηκε από το προσκήνιο, να μπήκε αθόρυβα σε δεύτερο πλάνο και σε δευτερεύοντες ρόλους, αλλά ακόμα και έτσι η παρουσία του προκαλούσε θόρυβο. Έγινε, όπως έλεγε ο ίδιος, «από πρωταγωνιστής, ηθοποιός χαρακτήρων».

Είναι φοβερό ότι το 2005, είχε έναν ρόλο μόλις 10 λεπτών στο A History of Violence (Το τέλος της βίας) του David Cronenberg και κατάφερε να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ, να φλερτάρει με το δεύτερο χρυσό αγαλματίδιο της καριέρας του.

Τέσσερα χρόνια μετά, το 2009 προτάθηκε για βραβείο Emmy για την ερμηνεία του στη σειρά Damages.

Στη νεότερη γενιά, έγινε ευρέως γνωστός μέσα από τον ρόλο του Thaddeus Ross στο σουπερηρωικό σύμπαν της Marvel: The Incredible Hulk, Captain America: Civil War, Avengers: Infinity War, Avengers: Endgame και στο πρόσφατο, Black Widow.

Οι δύο γάμοι και οι κατηγορίες για κακοποίηση

Ο William Hurt παντρεύτηκε δύο φορές και απόκτησε τέσσερα παιδιά. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Mary Beth Supinger ​(1971-1982)​ και η δεύτερη η Heidi Henderson ​(1989-1992). Με τη Supinger απόκτησε δύο παιδιά, με τη Henderson ένα και ένα ακόμα με τη Γαλλίδα ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Sandrine Bonnaire.

Η πρώτη του σύντροφος ήταν, όπως προαναφέραμε, η Marlee Matlin. Στην αυτοβιογραφία της, εξομολογήθηκε ότι ο Hurt ήταν εθισμένος στις ουσίες και την κακοποιούσε λεκτικά, ψυχολογικά και σωματικά. Ο ίδιος δεν αρνήθηκε τις κατηγορίες. Παραδέχτηκε πως ό,τι είχε πει η Matlin ήταν αλήθεια και απολογήθηκε για τις πράξεις.

Τον Μάιο του 2018 διεγνώσθη με καρκίνο του προστάτη σε τελικό στάδιο με μετάσταση στα οστά. Τέσσερα χρόνια μετά, άφησε την τελευταία του πνοή.